Wel naar Hilvarenbeek, niet gestart.

Het loopjaar 2010 is in mineur geëindigd. Twee dagen geleden besliste ik nog om mee af te reizen naar Hilvarenbeek voor de Oudejaarsloop aldaar, een wedstrijd over 10km. Met Maarten, Gunter en Paul dus op weg naar Nederland. De start heb ik echter niet gehaald. Het liep mis bij de opwarming, twee verkrampingen aan de adductoren na 1500m loslopen deden me wijselijk beslissen om niet verder aan te dringen. Reeds gisteren tijdens de rustige duurloop werd ik naar het einde toe een lichte verkramping gewaar op de gevoelige plek, maar een nachtje rust en een goeie massage zouden wel soelaas brengen, niet dus. Dan maar het verstand gebruikt, gedoucht en gaan supporteren voor de collega's. Gunter Geens won met een straat voorsprong in 31'34". Een zieke Maarten Van Der Donck werd 8ste in 35'05". Paul Denolf finishte bij de M45 als 8ste in 38'37". Ook mijn blogmaatje uit Nederland Frans Pasmans was van de partij, Frans traint hard voor de Rotterdam marathon en dat werpt zijn vruchten af; hij werd 3de in 33'06". De adductoren blessure is allicht het gevolg van een slipper op het ijs enkele dagen geleden, waardoor ik net niet op de grond belandde. De slechte staat van het parcours op de looptoertocht is dan waarschijnlijk de bekende druppel geweest. Ik hoop maandag terug te kunnen lopen. Ook zonder deze laatste wedstrijd is 2010 een prachtig sportjaar geweest. Het jaarverslag volgt binnen enkele dagen. Aan u allen: een gezellige jaarwisseling gewenst en een gezond en sportief 2011!!

Goed begonnen is soms half verloren.

Nog excact 12 weken tot de marathon van Rome. Na een rustige overgangsperiode na de marathon van Berlijn was het tijd om deze week aan een nieuw 12 weken programma te starten. Een nadeel, koning winter was nog in het land. De voorbije weken trainde ik geregeld op de loopband, maar eigenlijk vind ik dit oersaai. Ondanks de gladde wegen toch besloten om dinsdagavond de loopschoenen aan te trekken voor een training langs de Leie. Ik had het kunnen weten. Toen ik halverwege was en steeds de gladde stukken kon ontwijken verkeek ik me op een donkere plek op het asfalt. De ingebeelde schaduwvlek bleek een gat in het asfalt te zijn en enkele tellen later lag ik tegen de vlakte midden in het smeltwater. Mijn enkel voelde pijnlijk aan en de knie was ook geraakt. Een poging om terug te lopen mocht ik bij de minste loopbeweging opbergen. Daar stond ik, alleen, kletsnat op een goeie 4km van huis bij vrieskou langs een verlaten jaagpad. Er zat niets anders op dan naar huis te strompelen. Met verkleumde handen en bibberend van de kou thuis gekomen. Een ijspack op de verstuikte enkel verlichtte de pijn. 'S anderendaags echter kon ik haast de trap niet meer af en zat de enkel blauw en dubbel dik. Bij de dokter op controle geweest: verdict 2weken niet meer lopen en zeker 6 weken vooraleer de gewrichtsbanden herstelt zijn. Hoe was dat spreekwoord weeral van "goed begonnen is half gewonnen"?

Looptoertocht Kasteellopers over gladde wegen.

Een kleine 200 lopers en wandelaars meldden zich vandaag aan voor de Kerst-looptoertocht in Vorselaar. Het mooie parcours langsheen de bossen en heidewegen van Vorselaar, Poederlee en Lille lag er helemaal ondergesneeuwd bij. Op sommige plaatsen was het superglad en dus onverantwoord om te lopen. (dan maar even wandelen). Met loopmaat Garri hebben we er nog een lus bij aan gebreid van 7km, wat ons totaal toch op een kleine 22km bracht vandaag. De aprés run in het Buurthuis was dit jaar weer voortreffelijk gezellig en goed.(foto: met loopmakker Marc Van Tendeloo).

WTDT verkozen tot Waregemse sportclub van het jaar

Naar jaarlijkse gewoonte worden op het einde van een seizoen in iedere zichzelf respecterende stad de meest verdienstelijke sporters en clubs gehuldigd. Voor dit seizoen viel de eer te beurt aan onze eigen triatlonclub. Terecht vind ik, al bevind ik me niet in een objectieve positie. Maar "tegenstand" als de dames volleybalclub en koning voetbal Zulte-Waregem zijn dan ook geen klein bier. Met een schitterend seizoen voor een kleinschalige, 25-leden tellende club als de onze is dit toch de kers op de taart. Wat dit jaar is neergezet door onze atleten is eigenlijk teveel om op te noemen, maar toch een poging om de belangrijkste wapenfeiten te vermelden. Hier een bloemlezing. Op de Belgische kampioenschappen, behaalde Maik de titel bij de 40+ en Charlene brons bij de dames algemeen op de kwart afstand. Sophie haalde zilver algemeen op de halve afstand en was voor de rest van het seizoen goed voor goud en zilver. Enkel tegen profatletes met Ironmantitels op hun palmares moest ze de duimen leggen. Tevens was Charlene dit jaar Vlaams kampioene zwemloop. WTDT was aanwezig op de Ironmans van Arizona, Zurich, Frankfurt, Nice en de volledige van Limburg. Jan, Ruben, Karel M., Bart VC en Bart D. debuteerden op de volledige afstand. In totaal werden door de leden 15 volledige triatlons afgehaspelt!. Edward behaalde ereplaatsen op de kortere afstanden. Joost vervolmaakte zijn lijstje van 100 marathons. Misschien voor de jury het meest in het oog springende wapenfeit was dat WTDT met 3 atleten aanwezig was op de moeder aller triatlons, het WK Ironman in Hawaii. Karl VB. en Frederik konden zich bij hun eerste deelname aan een volledige triatlon onder het Ironman label reeds hiervoor kwalificeren, chapeau!. Karl in Nice en Fré in Zurich. Lode haalde zijn slot in de Ironman Arizona met een 4de stek aldaar. Stijn schitterde met een 20ste algemeen in de Ironman Zurich en 18de in Arizona, het blijft een klasbak al kon hij zich niet meer als pro voorbereiden. Verder nog, Bruno slaagde erin om 2 Ironmans in een maand af te werken, sterke beer. Er zijn zeker nog sterke prestaties van al onze leden, maar alles vermelden lukt nu eenmaal niet. Op naar 2011.

ZALIG KERSTFEEST!

Aan iedereen die ik ken :
ZALIG KERSTFEEST! Laat het voor u allen een feest worden van vreugde en vrede. Het regent afgelastingen, na de kerstcorrida van Herenthout is ook die van Meeuwen van maandagavond geschrapt wegens de slechte weersomstandigheden. Dan zal ik op de looptoertocht van de Kasteellopers dinsdag maar een rondje extra doen. Intussen ligt er in onze hof een laag van 21cm sneeuw. Nog niet dikwijls meegemaakt.

Winterweer.

Al bijna één maand is het vechten tegen de koude en de sneeuw. Met de fiets onderweg naar het werk of al lopend. Eergisteren kwam daar nog bij dat mijn versnellingsapparaat onderweg bevroor en daar stond ik dan. Gelukkig kwam er net op tijd een collega voorbij waardoor ik toch tijdig op het werk geraakte. Vandaag heb ik dan nog eens sneeuwvrij kunnen trainen op de (gelukkig) geruimde fietspaden. Nadeel is dan weer dat deze van keihard beton zijn. Bezig blijven is het belangrijkste deze periode. De conditie is niet schitterend, maar dat hoeft ook niet. Misschien moeten we maar eens een interval sessie gaan doen in de fitness op de loopband? Of rondjes gaan spurten in de sporthal. De Kerstcorrida van zondag in Herenthout moet ik helaas links laten liggen. Emma begint aan haar indoorseizoen in Gent en er staat daar een eerste meeting op het programma. Ik heb me dan maar ingeschreven voor de Kerstcorrida "by night" maandagavond in Meeuwen. Eens kijken of ze in Limburg ook voor echte kerstsfeer kunnen zorgen.

Forfait voor Zandboscross en Lier.

Ik heb twee wedstrijden aan mij laten voorbij gaan wegens een paar lichamelijke ongemakken en de winterprik. Vooreerst zat ik met een fikse verkoudheid en heb ik vanaf vorige zaterdag een paar dagen met een verkrampte spier rondgelopen in de rug. Rustig lopen was de boodschap. Intussen is alle leed voorbij en ben ik terug aan het trainen. De natuurloop in Lier liet ik dan weer links liggen door het winterweer. Te gevaarlijk om een wedstrijd te lopen op de besneeuwde Netedijken. Dan maar een stevige alternatieve looptraining op het thuisfront. Het was de afgelopen week geen sinecure om met de fiets te gaan werken, toch ben ik zonder ongelukken elke dag goed ter plaatse geraakt. Morgen staat de veldloop van ATAC op het programma die plaatsheeft op de Lilse Bergen. Daar zal ik zoals jaarlijks paraat zijn als speaker. Tot slot wil ik alle lopers en wandelaars uitnodigen voor de jaarlijkse looptoertocht van de Kasteellopers , dit jaar op dinsdag 28 december. Vanaf 8u30 kunnen ze weer terecht in het Buurthuis voor een schitterend natuurparcours naar keuze (5 , 10 of 15km).

Huldiging Ac Herentals en 3000ste kilometer gerond.

Toch wat positief loopnieuws buiten de winterse weersomstandigheden waarin deze week moest getraind worden. Gisterenavond vond de jaarlijkse huldiging plaats van onze atletiekclub. Met twee provinciale titels (10.000 meter voor mezelf en 4x100 meter voor Emma) vielen we dus in de prijzen. Altijd plezant natuurlijk, dat beetje erkenning. Vandaag haalde ik de kaap van de 3000km dit jaar, elk jaar een doel op zich. Het was op glad ijs met de sneeuw van vannacht en de plotse dooi die op sommige plaatsen zorgde voor gevaarlijke looptoestanden. Van mij mag het wat droger worden de komende dagen. (foto: de gelauwerde masters van Ac Herentals 2010- foto: Nest Goossens)

Fris, kouder, koudst.

Lopen bij koude temperaturen is altijd een beetje aanpassen. Op mijn laatste snipperdagje gisteren trok ik er met Garri op uit voor een duurloopje van 15km. Een ijzige oostenwind(en dat is nog zacht uitgedrukt) maakte het niet makkelijk. Gelukkig lagen de wegen rond Vorselaar en Herentals er nog redelijk goed bij. Vandaag was dat al een beetje anders. Deze morgen met de fiets op weg naar het werk reed ik sneller dan de meeste auto's. Het bleef sneeuwen tot net voor de middag. Vanavond deed ik een pittige training op het sportcentrum. Niet de beste, maar wel de veiligste plek om te trainen bij dit weer. Lopen door 8cm sneeuw is echter niet gemakkelijk, wroeten en wringen om het juiste tempo te vinden. Nochtans is lopen bij deze omstandigheden zeer arbeidsintensief en ik genoot ervan. Moeilijk gaat ook op de witte ondergesneeuwde sportvelden. Hoewel donderdagavond een trainingsavond van de Kasteellopers is, waren er maar twee lopende leden. Ikzelf dus en Jeff Laenen. Spijtig voor een club van meer dan 100 leden. Waar zitten de atleten? Is het in de warme zetel zoveel beter? Geven de borreltjes een averechts effect? Is de stap naar de deur te moeilijk bij deze koude? Of is de winterslaap ingetreden? Wie zal het zeggen? Deze jongen had een zalig gevoel na het verkwikkende loopuurtje en dat is het belangrijkste.

Lierke Plezierke.

Na twee weken van relatieve rust ben ik deze week terug aan het trainen geslagen. Met een vlotte duurloop op maandag en dinsdag ging het woensdag al wat minder vlot. Een vermoeid lichaam kan je nu eenmaal minder goed trainen. Rudy De Pauw overtuigde me om vandaag mee te gaan naar de eerste van vijf natuurlopen in Lier, kwestie van terug wat loopritme op te doen. Ik stelde me vooraf geen al te hoge verwachtingen. Het is daarenboven koud en ik ben meer en meer een lente/zomer type geworden. Met Rudy heb je steeds een gezellige babbel in de wagen en dat is altijd meegenomen. Mijmeren over de vroegere atletiekjaren en straffe verhalen bovenhalen doen de rit gevoelig minder lang lijken. Beiden gingen we in Lier voor de 10km. Door een wijziging van de start bleek deze afstand er bijna 11 te zijn , de Garmin gaf uiteindelijk 10,8km aan. De verandering van startplaats bleek geen goed idee; ze ligt wel vlakbij de finish , maar na 20 meter de Netedijk oplopen is ook niet alles. Ik liet me dus goed insluiten wat een trage openingskilometer tot gevolg had. Geen paniek uiteraard, deze natuurloop is er in de eerste plaats om bij te trainen. Twee snelle kilometers brachten me dan rond de 25ste plaats. De koude viel uiteindelijk nog mee, al was deze wel goed voelbaar op de longen. Ik kon een tempo vasthouden van ongeveer 3'50" a 3'55"/km, echter aan km9 was het beste eraf. Wegens geen directe concurrentie liet ik me op de atletiekpiste uitbollen. De eindtijd was 42'24", nog niet eens zo slecht. Mijn kompaan Rudy liep naar een zeer goeie 45'20" , dat belooft voor de Zandboscross over veertien dagen in Nederland. Het leuke aan deze wedstrijden is dat je veel oude bekenden tegenkomt, altijd plezant. Ik vertelde dan ook graag honderduit over de NYC belevenis van drie weken geleden. Volgende week bouwen we verder richting wedstrijden in december. (Foto: met " Runnersworld Dreamteamer" Koen Van Der Jeugt- fotobron: Ac Lyra)

In memoriam: Eric De Clerck

Maandag 1 november. Eric vertrekt met een paar clubleden van onze WTC vereniging voor zijn wekelijkse MTB toertocht naar Ruiselede. Het zal zijn laatste zijn. Door een ongelukkige val komt Eric tegen een verkeerspaaltje terecht en wordt met zware verwondingen naar het ziekenhuis overgebracht. Na een vergeefse strijd is Eric van ons heengegaan tijdens de nacht van 5 november. Een fijn mens is niet meer. Wie in Oeselgem over fietsen sprak, bracht steevast ook Eric ter sprake. Zijn fiets was zijn leven. In zijn beginjaren als zeer verdienstelijke cyclocrosser in de periode van Roger Devlaeminck. Later als bestuurslid van de wielertoeristen club. Ook zijn kinderen konden en kunnen een aardig stuk fietsen. Dagelijks reed hij zijn rondje. Tochten als de Marmotte, Criquillion en ritten naar Lourdes, Santiago de Compostela, Rome, niets was hem te zwaar. Zelfs tot het einde hadden vele goeie fietsers moeite om zich met hem te meten. Trots op zijn kleinkind op zijn eerste koersfietsje. Eric was de jeugdvriend van wijlen mijn schoonpa en neef van mijn schoonma. Altijd goedlachs, bereid om je met raad bijstaan. Jaarlijks stond gij als trouwe supporter mij tijdens de Zwintriatlon aan te moedigen. Dit jaar als laatste maal. Eric je laat een grote leegte achter, we zullen je missen.

Na twee jaar wachten nummer dertien voltooid.

New York was mijn dertiende marathon. Het was sinds Wenen twee-en een half jaar geleden dat ik de 42km nog eens liep. Vorig jaar moest ik twee keer de voorbereiding staken. (Utrecht en Eindhoven). Eindelijk staat nummer 13 op de teller.
Hier nog eens een overzicht van mijn gelopen marathons:
14 april 1996 Antwerpen: 3u18'31"
19 april 1998 Antwerpen: 3u21'15"
18 april 1999 Rotterdam: 3u24'37"
16 april 2000 Rotterdam: 3u17'29"
14 oktober 2001 Eindhoven: 3u04'59"
13 oktober 2002 Eindhoven: 2u58'22"
4 april 2004 Rotterdam: 2u57'03"
17 oktober 2004 Amsterdam: 3u06'24"
17 april 2005 Londen: 3u17'02"
9 april 2006 Parijs: 3u03'45"
15 april 2007 Rotterdam: 3u19'21"
27 april 2008 Wenen: 3u12'10"
7 november 2010 New York: 3u21'47"
(Foto's: bron Brightroom photography)

De acht hoogtepunten van de race.

Hierbij nog een overzichtje van de persoonlijke beleving van de New York City marathon:
Mijl 1 & 2:
Start over de Verrazano bridge: koude start met wind op kop, zon schijnt wel maar het waait stevig bij de start. Hoogtepunt nummer één met vergezichten op Manhattan skyline en de Atlantische Oceaan aan de overkant.
Mijl 3 tem mijl 8: Opwarming door zon , heerlijk lopen aan 4'30" a 4'40"/km; het is een race waar je geen constant tempo kan aanhouden. Genieten op 4th Avenue Brooklyn waar het volk rijen dik staat. Alles is goed om lawaai te maken. Muziek a volonté: Elvis, U2 , gospel, live bandjes, disco.. Emotionele ervaring, nooit meegemaakt.Hoogtepunt nummer twee.
Mijl 12: De jodenbuurt op Brooklyn: ijzige stilte.
Mijl 13: halfweg: over de Pulaski bridge naar Queens.
Mijl 14 en 15: doortocht door Queens: de imposante Queensboro bridge is in aantocht.
Mijl 15: over de Queensboro bridge: bijna 2 mijl klimmen: lopen aan 5'/km en toch atleten inhalen; sparen is de boodschap. De skyline van Manhattan ligt letterlijk aan je voeten, stilte voor de storm. Hoogtepunt nummer drie.
Mijl 16 tem 19: First Avenue op Manhattan; publiek staat zes tot zeven rijen dik, hier staan ook de buitenlanders te supporteren met vlag en wimpel: Zweden, Nederlanders; Mexicanen; Argentijnen; Italianen; Japanners, Duitsers..... en ook de Belgen aan 79th street. Met een gemeende groet loop ik ze voorbij. Hoogtepunt nummer vier.
Mijl 20 en 21: Ver voorbij het 30km punt lopen we de Bronx in, over de Willis Avenue bridge, "welcome to the Bronx" schalt door de luidsprekers , een warm onthaal. Hoogtepunt nummer vijf. Intussen zakt het tempo, mede door het heuvelachtig parcours. De zon doet zijn best, het is stralend weer, maar fris. Af en toe zelfs koud door de matige noorderwind. Ik ben blij dat de keuze voor een warm t-shirt met lange mouwen de goeie was. De bevoorrading is schitterend, vanaf de 3de mijl elke 1609 meter water en sportdrank. Vrijwilligers zijn van allerlei pluimage, zwart, blank, Zuid Amerikaans, zelfs politieagenten geven af en toe een beker drinken aan.
Mijl 23 en 24: Fifth Avenue en passage aan de 35de kilometer. Ik ben nog altijd fris in het hoofd, de benen zijn dat minder. De gemiste trainingen spelen me parten. Het publiek schreeuwt je hier vooruit. Ze tellen mee af: "just 3 more miles to go; you're looking great!" Deze 5de avenue gaat wel stevig bergop. Hoogtepunt nummer zes.
Mijl 24 en 25: We lopen Central Park in. Ook hier de massa, korte klimmetjes wisselen af met al even korte en steile afdalingen. De laatste loodjes komen eraan. Opnieuw passeer ik de Belgische driekleur. Hoogtepunt nummer zeven.
Mijl 26: Ik probeer het tempo terug wat op te krikken; langs Colombus Circle de laatste honderden meters in Central Park. Hoogtepunt nummer acht. Ginder is de finish. " To make a dream come true, you just have to do it".

NYC sightseeïng foto's.

Enkele foto's van onze NEW YORK TRIP
*Vrijheidsbeeld vanop Brooklyn Bridge
*Op Brooklyn Bridge
*Downtown en Brooklyn Bridge vanop Manhattan Bridge
*Avond valt boven de Upper Bay
*Aan de voet van de Empire State Building
*Dakota building
*Manhattan skyline vanop de Hudson river
*Japanners op de Friendship Run
*Aan de finish in Central Park met de driekleur
HET VOLLEDIGE FOTOALBUM KAN BEKEKEN WORDEN VIA VOLGENDE LINK:
http://picasaweb.google.com/116644819599842445033/NYC2010?authkey=Gv1sRgCLOAsYvN1_vBqQE#

NYC marathon: 42km kippenvel !

Onze New York trip zit erop en het was fantastisch. Vorige donderdag kwamen we aan in The Big Apple, drie dagen voor race day. Voor de eerste keer zetten we voet aan de grond in de USA. Via een bus shuttle ging het vrijwel onmiddellijk naar de race expo , waar de startnummers werden opgepikt. Snel nog even de loopbeurs bezocht, ik voelde me al direct als een vis in het water. Later op de dag namen we dan onze intrek in het Washington Square Hotel gelegen in Greenwich Village. Deze wijk in Manhattan heeft echt iets van een dorp. Gelegen tussen 5th en 6th Avenue is het een verademing in de grootstad. De Washington Square heeft een rijke geschiedenis , getuige het indrukwekkend lijstje gasten die hier ooit verbleven: Bob Dylan, Barbara Streisand, Bo Diddley, Roger McGuinn, B-52's en Dee Dee Ramone. We hadden ons voorgenomen van onze benen niet te sparen de dagen voor de marathon , je kan moeilijk drie dagen op bed gaan liggen en niets zien van de stad. 's Avonds dus met de metro naar Midtown, tot de buurt van Times Square, Empire State Building. Als je daar voor de eerste keer komt, kan je je ogen niet geloven. Reclame panelen meters hoog, taxi's die op en af rijden, en veel volk op straat. We maakten het toch niet te laat, door het uurverschil wil je al snel gaan slapen. Vrijdag verkennen we de finishzone van de marathon in Central Park West. Ook hier ben je onder de indruk, alleen al door het feit dat we ons op heilige grond bevinden. Enkele honderden meter verder staat de Dakota Building, hier op het voetpad werd John Lennon in 1980 doodgeschoten. Het gebouw wordt goed bewaakt en je komt er als gewone burger niet in. Aan de overkant van Central Park West bevindt zich Strawberry Fields , een plaats in het park ter ere van de vermoorde Beatle. Een mozaïek met het woord Imagine erin houdt de herinnering levend aan Lennon. We besluiten onze wandeling verder te zetten via Fifth Avenue vanaf Colombus Circle tot aan het Rockefeller center, dé winkelstraat van Manhattan. In de namiddag staat er een relaxe boottocht op het programma op de Hudson en East River, goed om de benen wat répos te geven. Bij het vertrek schijnt de zon nog , maar al snel wordt het koud op het open dek en besluiten we om binnen te gaan. Vanop de Hudson hebben we een schitterend zicht op Downtown en varen we ook langs Liberty Island met daarop het meest gefotografeerde beeld van New York: de Statue of Liberty. Een tocht via East River onder de Brooklyn Bridge door brengt ons na het keerpunt terug aan wal. De ondergaande zon weerspiegelt zich in de Upper Bay en op het vrijheidsbeeld, adembenemend mooi.
Zaterdagochtend wordt de Friendship Run gelopen over een kleine 4km met start aan het gebouw van de UN en finish in Central Park. Een verbroedingsloop met alle buitenlandse atleten die in de marathon starten. Kippenvel moment nummer drie. Tientallen nationale vlaggen sieren de bondige bijeenkomst en nadat niemand minder dan Paul Tergat de menigte heeft toegesproken kunnen we gaan lopen. Een sfeervolle en rustige ochtendtocht brengt ons tot bij de finish. Om 13u gaat de grote NYC marathon pasta party van start en omdat het later op de dag wel eens druk zou kunnen worden besluiten we om tegen openingstijd te gaan. We zijn de eerste klanten en worden onthaald als koningen. Van de dame die aan de deuren alles in goede orde brengt krijgen we het etiket "special guest" omdat we er zo vroeg zijn. Als eerste gaan we de gigantisch grote tent binnen aan Tavern on Green en geven we ons over aan het lekkere eten. Nog een laatste uitstap wordt gepland op deze pré-marathon day: met de underground richting Downtown voor een bezoek aan Ground Zero. Het is een indrukwekkende en grote site, als je daar voor staat dan komt het besef wat het hier moet geweest zijn negen jaar geleden. De World Trade Center Site is nu één grote bouwwerf , volledig afgesloten door hekken , gelukkig kunnen we toch wat "binnenkijken". Er worden vier nieuwe buildings gezet, drie zijn nu anno november 2010 reeds in aanbouw. Eén ervan staat al vrij ver , geschat een twintigtal verdiepen. Er heerst een éénheidssfeer hier , je ziet ook aan de bouwvakkers dat ze fier zijn van hier te kunnen werken. Er is een memorial museum in aanbouw dat open gaat medio 2011. Aan Liberty Street staat er een monument voor de gesneuvelde brandweerlui, dat opgepoetst wordt door een New Yorker. Na ons bezoek is het relax tijd , bed op dus en niks meer doen.
Zondagochtend 7 november marathonday: we ontbijten omstreeks 6u30 , afgelopen nacht is ook hier het winteruur ingegaan waardoor het tijdsverschil met België terug zes uur bedraagt. Onze reisorganisatie heeft voorzien omstreeks 6u45 te vertrekken naar de start op Staten Island. Hopelijk ben ik dan tijdig ter plaatse , want ik start in Wave 1 , die dicht gaat om 8u55. Vanaf dit jaar opteren de New York Road Runners voor drie waves van elk 15000 lopers , die elk een half uur na elkaar starten. Daarnaast zijn er drie verschillende startplaatsen(kleuren) voorzien. Via de metro gaat het naar de Ferryhall , waar de de boot naar het vertrek moeten nemen. Daar begint het probleem: de hall is vol als we arriveren, ik moet de boot van 7u30 hebben, via een beetje wringwerk en veel "excuse me's" werk ik me naar voor. Carine ben ik dan al kwijtgespeeld in de massa, maar zij start pas in Wave 2. Ik red het voor de boot en haast me daarna naar de bussen die ons ter plaatse moeten brengen. Dit beetje stress gaat me straks een paar minuten kosten.... Tien minuten voordat de box sluit ben ik waar ik moet zijn , nu nog 40 minuten relaxen, gelukkig zijn er sanitaire voorzieningen... De green start loopt op het onderdek van de Verrazanno bridge. Het is zonnig maar koud bij de start omstreeks 9u40. Wanneer Haile op het grote scherm wordt voorgesteld gaat de massa uit de bol. Voor hem zal het zijn laatste race worden. Er staan tientallen nationaliteiten rondom mij, van Chilenen tot Japanners, Europeanen, Australiërs , hier komt de wereld bij elkaar , het geeft een speciaal gevoel. Frank Sinatra zet de toon en we worden op gang geschoten. Op de brug is het echt ijskoud , maar het zicht is ronduit adembenemend! Links de skyline van Manhattan en rechts de Oceaan, veel spectaculairder kan je niet starten. Na twee mijl bereiken we Brooklyn , klaar voor een feest van bijna 18km. De mensen zijn door het dolle heen, zingen, dansen, rijen dik , nooit meegemaakt. De marathon is een feest hier en het is ontroerend dat al deze supporters de koude trotseren. De opschriften maken het plaatje compleet: "runners are sexy" (is dat voor mij??) , "I like your ass" en "You are awesome" zijn de meest voorkomende. Zelfs de agenten klappen in hun handen, dit is genieten. Intussen is wel duidelijk dat dit geen makkelijk parcours is, naast de vijf bruggen gaat het gestaag bergop. Zo ook 4th Avenue op Brooklyn, tempo aanpassen en genieten is de boodschap. Ik probeer 4'30" per kilometer te handhaven, maar al na 15km voelen de benen zwaar aan, een gevolg van onze ontdekkingstocht de afgelopen dagen , drie dagen op de hotelkamer rusten om tien minuten sneller te kunnen lopen was uiteraard ook geen optie, integendeel, we willen op deze zes dagen er zoveel mogelijk uithalen. Via een klein stukje Queens lopen we naar de Queensborough bridge, bijna twee mijl klimmen aan drie a vier procent. Boven volgt de beloning, de skyline van Manhattan ligt letterlijk aan je voeten! In de afzink van deze brug werd de carriére van de beste lange afstandsloper afgesloten, een historische plaats. Ambiance verzekerd op First Avenue, het publiek staat hier langs beide zijden zes tot zeven rijen dik. Op naar een passage door de Bronx, weer een sfeervol stukje met soul muziek al volonté. De laatste brug over en dan naar Fifth Avenue, ook deze laan gaat lichtjes bergop. Intussen gaan de laatste 6km in en het beste is eraf. Hier mis ik duidelijk de trainingen die ik de laatste drie weken niet heb kunnen doen. De tijd is al geruime tijd van geen belang meer; genieten en aankomen heeft prioriteit. Het laatste stuk Central Park is niet zo zwaar als voorspeld, enkele korte nijdige klimmetjes worden gevolgd door zalige afdalingen. Via Colombus Circle en Central Park West gaat het naar de laatste 800 meter. Dit is echt genieten , ook hier maken de supporters het zonnige weer nog zonniger, ook hier staat het publiek rijen dik. Finish in 3u23' , daar moet nog bijna twee minuten af die ik verloor in de start. Uiteindelijk zal mijn netto tijd 3u21'47" zijn , nog lang niet de slechtste ooit. Ik roep het New Yorkse publiek uit tot het beste van de wereld, wat een feest! Met een warme aluminium folie zoek ik mijn droge kledij op en begeef ik me naar het reünie punt van de Belgische lopers. Aan de Dakota wacht ik nog een paar uurtjes op Carine, zij zal finishen in 4u46'. Voor haar zat 4u er zeker in , maar kniepijn besliste daar anders over. De laatste 12km heeft ze wandelend/lopend moeten afleggen, maar ook zij is onder de indruk van het gebeuren. Voor de eerste keer in dertien marathons kan ik maandag en dinsdag deftig de trap af; de spierkater is nog nooit zo miniem geweest. Maandag is shoppingday , ideaal om de toch wat vermoeide spieren los te wandelen. Via de marathon store gaat het naar Macy's en dan naar Century 21 op Lower Manhattan. We wandelen verder door Wall Street en de langs de New Yorkse beurs, hier heerst een aparte sfeer. Om de dag af te sluiten besluiten we de lift te nemen tot op het balkon van The Empire State Building , hede ten dage het hoogste gebouw van New York. Het interieur is prachtig en zo ook het uitzicht op de City of Blinding Lights; New York by night. Boven op de building is het ijskoud en staat er een stevige noorderwind.
Dinsdag wordt een laatste doe-dag. Via Chinatown wandelen we over Manhatten Bridge tot op Brooklyn en dan terug over East River via de Brooklyn Bridge. Deze historische brug biedt een fabuleus uitzicht op Libery Island, Lower Manhattan en de Empire State. De weer is ook mooi op onze laatste NYC dag, straalblauwe hemel en een aangename 15°. We verorberen nog een pizza op een zonnig terras en maken ons klaar voor de terugreis. "Leaving New York never easy, I saw the lights fading out" (R.E.M.) (foto's volgen).

Alle geplande trainingen afgewerkt.

Vorige week heb ik nog een eindje kunnen trainen. Een vlotte duurloop van 19km op dinsdag; een stevig tempoloopje van 10km op donderdag en zaterdag nog ruim 2 uur aan een rustig tempo. Vandaag dan de laatste echte training afgewerkt en dat was de minst goede van de laatste 2 weken. Veel te weinig gegeten wat een leeg gevoel veroorzaakte. Vanaf nu dus eten , drinken en veel rusten. Genieten komt op de eerste plaats zondag !

Back on the road .

Na negen dagen van rust kon ik gisteren terug de loopschoenen aanbinden. Een rustig duurloopje tussen 6 en 8km zou me wijzer maken over de stand van zake van de blessure. Deze test is goed meegevallen. Van de sportarts mocht ik dan vandaag een echte test doen, 1 uur lopen. Conditioneel gesproken ging het zeer goed , bijna 14km in 60 minuten. De achillespees gaf geen krimp, behalve dan misschien in de laatste 2km , maar dat kan ook zijn omdat de geest nog te veel gefocust was op de gevoelige plek. Drie shockwave behandelingen in acht dagen hebben dus positief werk geleverd. Voorzichtigheid is wel geboden, morgen neem ik alvast een rustdag en dinsdag kunnen we dan hopelijk verder bouwen. Het was eigenlijk de peesschede aan de binnenkant die voor de blessure zorgde.
Gisteren zijn we compressiekousen gaan kopen voor de lange vlucht. Ik probeerde deze meteen uit, wat een fantastisch gevoel gaf in de onderbenen en de voeten. Vandaag heb ik er zelfs mee gelopen, een meevaller, vooral voor de kuiten.

Genieten staat voorop in New York City marathon

Na drie dagen van rust blijft de achillespees voor problemen zorgen. Vandaag heb ik een 20 minuutjes gelopen met enkele wandel pauzes ertussen. De pijn is nog niet helemaal weg. Morgen wordt er een tweede bezoek gepland aan de sportarts. Intussen heb ik de mogelijkheid voor een scherpe eindtijd laten varen. Met de schitterende halve marathon van Deurne enkele weken geleden in het achterhoofd zat er zeker een tijd van 3 uur in . Dit gaat niet meer mogelijk zijn. Rusten is de boodschap, ook voor de komende dagen. New York wordt dus in de eerste plaats genieten en niet op de horloge kijken onderweg.

Achillespees speelt weer op .

Precies 13 maanden ben ik gespaard geweest van blessures. En dat nu net drie weken voor de marathon de linker achillespees moeilijk doet is wel k.... . Gisteren tijdens de opwarming van de tempo training was deze al stijf. Gedurende de echte training kon ik alle miserie er wel uitlopen , de doorbloeding kwam op gang en alles was in orde. Vandaag kreeg ik de weerbots. Gans de dag met een stijve pees rondgelopen, en deze avond voor alle zekerheid dan maar een bezoekje gebracht aan de sportarts. Op de echo was echter niks te bespeuren, een meevaller. Na een intensieve behandeling kon ik dan naar huis. Enkele dagen rust is aanbevolen , zaterdag plan ik een grote fietstocht en zondag mag ik al eens proberen om een half uurtje te joggen. Echte zware trainingen zullen er de eerste dagen niet inzitten . Ik hoop in ieder geval voor aanvang van de reis nog een paar pittige trainingen te verwerken , de conditie is meer dan goed, onderhouden is dus de boodschap. Meer dan waarschijnlijk is de blessure een gevolg van een verzwikte voet vorige week tijdens de opwarming in de dreef, pech dan. Afwachten nu wat de komende dagen gaan brengen, ik hoop snel terug te kunnen lopen. Cross fingers !!!

Marathon Berlijn

Ich bin ein Berliner, de ondertussen wereldberoemde oneliner van J.F. Kennedy was zondag ook voor mij van toepassing. Donderdag had ik dankzij Dirk ook kunnen genieten van het prachtige U2 concert. In een nokvol koning Boudewijnstadion evenaarde de show zelfs deze van AC/DC vorig jaar in de Ajax Arena. Aangezien Dirk al uitgebreid verslag gaf hierover, gaan we verder met Berlijn. Na U2 rond 1u 's nachts bij mijn neef Jorick aangekomen voor een korte nachtrust. Anderhalf uur later vertrokken we samen met zijn 2 kids naar de stad van de Berlijnse bollen. De 800km in een 9-tal uur overbrugd. Het was een prachtig nazomerweertje, volop zon en 26graden, helaas was dit de laatste zon dat we zouden zien de volgende dagen. We verbleven op een soort van jeugdhotel woonboot vlak naast de restanten van de Berlijnse muur. Ook de andere atleten Barbara en Detlef die ik begeleidde naar hun eersteling waren aanwezig met elk een supportersdelegatie. Op vlak van organisatie kan Berlijn naast Londen staan. De zaterdag de startnr's gaan afhalen, terwijl de regen begon. Druppelen veranderde geleidelijk aan in pijpestelen. De zondag was het al niet veel beter en had de temperatuur ook een duik naar de 13graden gemaakt. Geen last van de warmte dus, maar lopen in plassen is voor de voeten ook niet aangeraden. Er waren 8 startvakken verdeeld onder de 48.000 lopers, waarin de grootste meute in het laatste vak stond. Barbara in het 6de vak, Detlef en ik in vak7 en Jorick in het laatste. Het bleef maar regenen. met een opengesneden vuilniszak en een oude T-shirt konden we ons nog een beetje warm houden voor de start. Na het startschot duurde het nog een klein kwartier vooraleer we de startmat passeerden. Na anderhalve km een eerste plasstop. De benen voelden goed aan en ik wilde nog eens een aanval doen op mijn PR van 2002 (3u57') of toch minstens nog eens onder de 4u duiken. De eerste 15km was het slalommen tussen tragere lopers, een aanslag op de benen om het tempo te kunnen handhaven. Daarna was de massa voldoende opengerokken om een gelijk tempo te kunnen lopen. Halverwege een doortocht in 1u 59'. PR verbeteren door de verstoorde eerste 15km, zou moeilijk worden maar onder de 4u moest lukken. Op 30km was het tempo nog steeds ok, alhoewel, de hs begon stilletjes te stijgen. Op 35 nog steeds in een goed ritme en ik begon er in te geloven om de 4u limiet nog eindelijk eens te doorbreken. Alhoewel nog steeds op schema liepen de benen echter op 38km leeg en zag ik mijn hs de 178 naderen. Aan 39 was het vat af. De tot nu toe continu inhaalrace was voorbij. Het tempo stokte en met moeite haalde ik nog een goeie 9km/u. De meesten haalden me nu in met het zicht op de finish. Op de klok zag ik de 4u naderen. God toch, wat waren die laatste 2 km's plots mijlen geworden. Net voor het bord van de 42 stond de 4 op mijn klok, shit... De finish na 42.195m kwam geen zucht te vroeg. 4u 01'38". Maar na de eerste ontgoocheling kwam de euforie. Het was toch mijn 2de beste tijd ooit en 8jaar ouder beginnen de jaartjes toch ook al te tellen. Mijn trainees Jorick, Detlef en Barbara deden het voor hun debuut werkelijk fantastisch. Barbara stak me nog voorbij in de laatste km en klokte af in 4u00'27". Detlef debuteerde sterk in 4u07'. Maar de verrassing van de dag was neef Jorick. Na een achillespees blessure, paar maanden stilstand, geen sportachtergrond en een langste duurloop van 1u45' finishte gij in 4u31'.

Niemand, incluis hijzelf geloofde in de goede afloop, ik had hem kunnen motiveren om te lopen en

schatte hem op een 4u45', hijzelf meer in 6u. Het ging hem zo goed dat we al uit kijken voor een volgende marathon. Zonder blessure's en degelijk voorbereid eindigt hij in de toekomst zeker voor mij. Voor mij geen pogingen meer om sterke tijden neer te zetten. Vanaf nu staat het genieten en gewoon finishen voorop.

U2 op hun best in Brussel.(22/09/2010)

Wat kan ik nog zeggen of schrijven over U2 ? Fan van het eerste uur (Werchter 1983) en vanzelfsprekend gisteren naar Brussel voor de 360° tour. Vorig jaar zag ik reeds het spektakel met de(Belgische) Claw in Parijs, maar reviews gaven aan dat de 2de leg van hun 360° tournee een pak beter zou zijn. Ditmaal ging ik "full option". Bijna drie uur wachten aan de ingang om toch maar een goeie plaats in de buurt van het podium te hebben. Het heerlijke nazomerweertje zorgde voor een optimale sfeer aan de poorten van de Heizel. Iets na vijf uur mochten we het middenplein op en konden we gaan zitten op iets meer dan vijf meter van de buitenste catwalk. Nog nooit zo dicht geraakt bij een U2 optreden. Interpol mocht opwarmen, een strakke set met uiteraard de klassieker "Evil". Wat ons direct opviel was de prima geluidskwaliteit zo vlak bij het podium. De claw was echt wel indrukwekkend van zo dichtbij! Met de stadionlichten aan verscheen het Iers viertal iets voor half tien ten tonele. "Ground control to Major Tom" zong David Bowie in 1969 en op deze tonen zette The Edge het nieuwe nummer "Return of the Stingray Guitar" in. Het werd een totale overwinning voor de grootste rockband van de wereld! Teveel hoogtepunten om op te noemen , en ondanks dat ik (voor een groot stuk) de show reeds vorig jaar had gezien , overtrof Brussel 2010 al mijn verwachtingen! Maximale ambiance, Bono in super topvorm! Iets meer dan twee uur verkeerden we in hogere sferen, dit was zelfs beter dan Zoo TV destijds. Hoogtepunten? Alles gewoon. Om er toch een paar uit te halen: I will follow, Still haven't found what I'm looking for, North Star, Miss Sarajevo, City of blinding lights en de beste versie die ik live ooit hoorde van Sunday bloody Sunday. "One" was beklijvend mooi en een tijdens het afsluitende "Moment of Surrender"(voorafgegaan door een minutenlange staande ovatie!) hadden we ons al helemaal overgegeven. Wat een mooie zomeravond in september ! U2 was nooit scherper, energieker en flitsender dan gisteren! (eigen foto's).

Prachtige tijd op halve marathon in het Nederlandse Deurne.

Op uitnodiging van mijn goeie loopmaat Rudy De Pauw trokken we vandaag de grens over naar Nederlands Limburg. Iets voorbij Eindhoven ligt Deurne, waar de plaatselijke atletiekclub de jaarlijkse "Groene Campus halve marathon" organiseert. Een internationale wedstrijd met sterke Belgen en Nederlanders. Het werd voor mezelf koffiedik kijken na de belabberde tijd op het provinciaal kampioenschap. Intussen ging het deze week elke dag een beetje beter op training en trok ik me daar aan op. Met vrouwtje Carine, Rudy zelf en Jef Struyfs (nog een topveteraan van Ac Herentals) kwamen we goed op tijd ter plaatse. Zenuwachtig gedoe bij mezelf, meer twijfels dan iets anders. Ook voor Carine was het een stap in het onbekende, de bloedwaarden waren niet super een week geleden, maar intussen was zij ook van de virusaanval genezen. Net voorbij het middaguur werd de bende op gang geschoten voor drie ronden van iets meer dan 7km. Altijd een zeer gezellige bedoening daar bij onze Noorderburen met veel ambiance en aanmoedigingen, een atleet wordt daar echt geappreciëerd voor zijn prestatie. Ik kon vrijwel onmiddellijk aanpikken bij een vrij omvangrijk groepje met de tweede en derde dame erbij. Na drie kilometer ging het me iets te snel, de wind stond niet altijd goed en op sommige stukken van het parcours was het echt vechten tegen die wind. Uiteindelijk viel ik dus al vrij snel alleen, ook omdat de benen niet super aanvoelden in de beginfase. De groep liep echter niet al te ver weg, en na 6km kreeg ik de vluchters terug in het vizier. Drie kilometer verder kon ik mijn wagentje terug aanpikken, net voor een zwaar stuk wind op kop. Intussen kwam ik beter in de wedstrijd, op vijf kilometer van het einde forceerde ik zelfs een demarrage. Dit bekwam me slecht duizend meter verder, want de overblijvende atleten haalden me terug in. In de laatste 1500 meter speelde ik mijn pistebenen uit. Een versnelling bracht me terug tot bij de tweede vrouw(de Tsjechische Lenka Sibravova), erop en erover in de laatste 200 meter en finishen in 1u21'32". Uitstekende tijd en beste sinds 2003. Daarmee was ik dus meer dan tevreden. Ook Carine deed het zeer goed, haar 1u50'18" is een echte opsteker na enkele mindere weken. Rudy De Pauw klokte af in 1u33'25" en Jef Struyfs finishte in 1u25'27". Een opmerkelijke prestatie van Jef, want een week geleden beëindigde hij de befaamde en zware Transalpine Run , een meerdaagse wedstrijd op en over de Alpentoppen. Nog even wachten op de prijsuitreiking, dit werd een echt feest: Carine mocht als 3de bij de W40 op het schavotje, Rudy werd winnaar bij de M60, Jef werd 2de bij de M50 en ikzelf haalde ook een 3de plaats bij de M45. Met zijn vieren in de prijzen dus. Daarbovenop werd dorpsgenoot Maarten Van Der Donck eveneens derde bij de seniors in een scherpe 1u11'35". De kater van het PK is verteerd en de motivatie kreeg een verdiende opsteker. (Foto:Podium M45 met Jos Lemmens(winnaar),Raymond Billen en mezelf / bron: Lopersgroep Deurne, Petra Sterken).

XL triatlon Gerardmer

Na het debacle op de zwintriatlon op 1 september was het op 4 september het betere werk in de Franse Vogezen. Een dag voor ik 44 kaarsjes mocht uitblazen. De afstanden hier waren 1900m zwemmen in het Lac du Gerardmer, 95km fietsen met ong. 2000 hoogtemeters verdeeld over 3ronden met elk 3 cols en een halve marathon door het heuvelende parcours rond het meer. Volgens de organisatie was het loopparcours "vlak". Als dit vlak is dan is Nokere berg ook plat. Toch 240 hm in het loopparcours. Verder niets dan lof over de organisatie. Deze wedstrijd moet niet onder doen voor een Ironman organisatie, aan alles was gedacht. Nadat de kinderen vrijdag naar school waren vertrokken, was het mijn beurt om de 550km te overbruggen. Laat in de middag toegekomen onder een stralende zon. Inschrijvingspakket gaan afhalen en de fiets reeds in de wisselzone gaan klaarzetten. 'S avonds dan met clubgenoten, Karl, Sophie, Bruno en special guest Nancy naar de pastaparty. Daarna vroeg in bed, de benen voelden nog steeds stram. 'S anderendaags terug een stralende zon. Intussen was clubmakker Karel Man ook aangekomen. Sophie had een beroerde nacht achter de rug en twijfelde even over deelname. Gelukkig startte ze toch wat haar ondanks de buikproblemen toch nog een 6de plaats opleverde. Tja, "shit happens". Bruno en vooral Karel reden een voortreffelijke wedstrijd. Voor mij was het een ander paar mouwen. De benen voelden nog steeds niet goed. Dan maar een toeristischen uitstap vandaag. Het zwemmen met 1200 tegelijk starten kan je vergelijken met enkele minuten in een wasmachine te zitten. Armen, benen, lijven over u, trap alhier, stoemp aldaar, jongens toch, ik ben altijd blij als we een km verder zitten. Het zwemmen zelf was heel behoorlijk verlopen in 36 minuten en toch aan een rustig tempo, avg hs was 135. Ik nam de tijd voor de wissel en we waren er mee weg. Na een paar km reeds de eerste col. Niet zo steil na wat ik de week ervoor in Oostenrijk had gereden maar de benen wilden duidelijk niet mee. Het fietsparcours op zich was ronduit schitterend, echt genieten geblazen. Prachtige vergezichten, mooie beklimmingen, snelle afdalingen met weinig haarspeldbochten. Dit is het mooiste fietsparkoer die ik ooit in een triatlon reed, bijna het niveau van een cyclo. Na 95km tijd voor de halve marathon. 3rondjes rond het meer en dus 3x een soort nokere berg. Reeds in de eerste ronde zag ik er wandelen. De benen zeiden ook doen, de kop zei njente, lopen, lopen en nog eens lopen, 21km en niet eerder. De talrijke toeschouwers gaven een geweldige sfeer. Bij het ingaan van de laatste ronde stond Bruno reeds aan de kant te zwaaien, ik zwaaide terug, tenslotte was ik bezig met een toeristischen uitstap. Ook Nancy, Anaïs en Karel zijn vriendin waren trouwe supporters. De finish bereiken was echt zalig, moe maar genoten tot de laatste meter. Over een lange rode loper tussen de tribunes "high five's" geven en onderwijl je aankomst op een reuzengroot videoscherm kunnen meevolgen. Eindtijd in 7u rond, maar wat zou het, het plezier staat voor mij voorop op de tijd. De verzorging erna mocht er ook zijn. Na wat eten en drinken nog eens de benen goed laten masseren, want dezelfde avond mochten we al huiswaarts keren. De avond konden we nog afsluiten in een gezellige pizzeria met Karl, Sophie, Nancy en Bruno.

De rit naar huis verliep vlot en 's morgens zorgde Jelle voor het onbijt van de jarige met stijve benen.

Zwintriatlon

Deel 2 van de trilogie. Op 1 september was het naast het feest voor de jongeren op hun eerste schooldag terug een hoogdag voor de triatleten. Terwijl de jeugd zich terug voor lange tijd tussen de klasmuren mag afzonderen konden wij nog eens genieten van de top organisatie in de Knokse zwintriatlon. Het was voor mij mijn 6de deelname op 7jaar, na enkel vorig jaar om gekende redenen een sabbat te hebben genomen. Het wordt steeds moeilijker om zich voor deze triatlon in te schrijven, dit jaar waren in anderhalve minuut de 1000 plaatsen de deur uit. Daardoor waren we maar, in tegenstelling tot andere jaren, met 2 wtdt'ers aan de start. Ruben bleek naast de fiets en op loopschoenen ook heel snel in inschrijven. Kleine wijziging dit jaar, eigenlijk reeds van in 2009, was dat het fietsen terug naar 45km ipv 41 km was gebracht. De kasseistrook in de hazegrasstraat bleef gelukkig achterwege, maar er was een lusje door de Nederlandse polders erbij. Zwemmen terug in de Damse vaart in Sluis. Ruben had net voor de start een wespesteek opgelopen. Gaf dit hem een extra kick, of had hij een knap ogende rodekruis medewerkster gezien in Knokke waar hij zich wilde laten verzorgen, ik weet het niet. Feit was toch dat hij de 31ste tijd neerzette en in recordtempo de kwartafstand afhaspelde. Met het Belgische kruim op triatlonniveau voor zich, toch een prestatie om U tegen te zeggen. Mijn wedstrijd nu. In Wave 5, de ouwe venten wave zeg maar, moest ik op de laatste rij starten, wat toch enkele extra zwemmeters opleverde. Het zwemmen ging heel vlot en in 20minuten en een paar seconden zette ik mijn 2de beste tijd hier neer. Enkel in 2008 was ik een paar seconden sneller. 1000m blijkt hier niet te kloppen, het was meer. Een zeer vlotte wissel, ik begin het te kunnen, en weg op de fiets. Er stond een harde polderwind, ofwel op kop ofwel links ofwel rechts. Stoempen geblazen. Het gevoel in de benen was zeer goed en ik kon het niet laten om door te geven. Eigenlijk niet verstandig met de zware triatlon van Gerardmer over een paar dagen. Blijven inhalen en soms door tijdritbolides ingehaald worden. Na 45km stond mijn scherpste fietstijd hier op de tabellen. Voor de 10km lopen gingen de eerste 5km vlot, maar dan begon het zware fietsnr mij zuur op te breken. Ik voelde de benen zo leeg lopen. Op karakter het tempo blijven houden maar de finish kwam niet te vroeg. Lang geleden dat ik zo diep gegaan was. Eindtijd 2u36 en 375ste, op zich 1 van mijn betere tijden gezien de extra 4km fietsen, maar toch, lege benen en over een paar dagen de zware halve triatlon van Gerardmer in de Vogezen. 3jaar terug deed ik ook eens de zwintriatlon op woensdag en het weekend de zware Jungfrau marathon. De marathon was toen heel goed verlopen, maar de triatlon had ik toen heel rustig gelopen. Vervolg in deel 3 van de trilogie.

Vakantie Oostenrijk

Eindelijk eens de tijd gevonden om de blog aan te vullen. Het wordt een ware trilogie met de verhalen van de laatste 3 weken nl. onze vakantie in Oostenrijk, de Zwintriatlon en de triatlon Gerardmer. Eerst de Oostenrijkse alpen. Dit jaar voor de eerste maal alleen met de kids naar het land van Heidi in de bergen getrokken. Locatie was camping Aufenfeld in Aschau in het prachtige Zillertal. Dit vakantie oord was ons aangeraden door mijn schoonzus die hier vorig jaar vertoefd had. De zaterdagmorgen vroeg samen met Arne vertrokken en onderweg Jelle van pukkelpop in Hasselt opgepikt. Jelle sliep gedurende de ganse rit zijn festivaldagen uit en zonder problemen de bestemming bereikt. De kids wilden de zondag uitslapen, voor mij ideaal om de ZillertallerAlpenhöhenstrasse te beklimmen, dit op aanraden van Dirk. Mijn racefiets stond thuis maar mijn fully bike had de trip meegemaakt. De klim startte reeds vanuit het dorp. Na een 3-tal km begon het reeds te schemeren voor mijn ogen. Wat was dat hier, conditie volledig weg, klimmen verleerd? Tot ik op mijn hoogtemeter keek, reeds 300m gestegen op 3.2 km waaronder 500m vlak. Gelukkig heeft ook een zware fully bike kleine versnellingen. De ganse beklimming ging niet onder de 10%. De Oostenrijkse cols zijn duidelijk een ander caliber dan de Franse broeders en mogen wedijveren met de Italiaanse passo's. Eenmaal boven was het zicht werkelijk schitterend. Op een bergrestaurant met een cola van het uitzicht genoten en dan terug naar het app. 's Middags met de kids bezoek aan de Krimml watervallen. De maandag stond een zware rotsklim gepland in via ferrata stijl. Beveiligd langs staalkabels en bij moeilijke plaatsen met ingeboorde treden kan iedereen op die manier van rotsklimmen genieten. We deden de 380m hoge Gerlossteinwand. Arne ontpopte zich als een berggems, Jelle had meer problemen met de hoogte onder hem, maar onder begeleiding van gids Geörg haalden we probleemloos de top. Een echte aanrader en eens iets anders dan een indoor klimmuur. Op woensdag stond een rafting op het programma. De Ziller zelf was te kalm, een klasse 2 wildwater, maar via de campingorganisatie konden we deelnemen aan een klasse 4 op de Inn rivier voorbij Innsbruck. De Imster Schlucht passage was een goeie introductie op rafting met toch voldoende spektakel om de adrenaline te voelen stromen. Na een paar maal in het witte sop te belanden en eenmaal zelfs met een gekapseisde boot was weeral een prachtige actiedag voorbij. Deze maal was Jelle in zijn sas en had Arne meer last van het koude water. Donderdag een bezoek aan de Hintertuxgletsjer met zijn ijsgrotten en vrijdag een prachtige mountainbike tocht gereden. Voor de jongens had ik 2 fully's gehuurd en met de auto de gerlosspas op om daar dan met de kabelbaan bovenaan te starten op 2000m met de panoramaroute. Deze manier gaf ons het voordeel dat de kinderen ook konden genieten van een prachtig zicht op het dal met slechts 300m te stijgen en 1800m te dalen naar Zell am Ziller. Conditioneel dus zeker te doen voor ieder. De tocht zelf was een 35km lang. Na enkele km werden we verrast door een onweer waardoor we de plaatselijke koeiestal als schuilplaats konden veroveren. Het begon echter ferm koud te worden, 9° tov 21° ervoor. Gelukkig was er verderop een bergrestaurant waar we ons konden warmen aan wurstesuppe voor Arne en koffie mit Apfelstrüdel voor Jelle. De afdaling was schitterend, Jelle voelde hem precies op een rollercoaster en ik moest hem geregeld intomen. Terug beneden moest ik echter terug achter de wagen, er zat niets anders op dan met de fiets de Gerlosspas terug op te rijden en zo als extraatje mijn BIG 61 op mijn palmares te schrijven. Stand met Dirk is momenteel nu 61-45 ;-). Het was een vakantie om in te kaderen.

Zomer op zaterdag, uitgeregend op zondag.

Gisteren organiseerden de Kasteellopers hun 15de Monumentenloop. Zoals elk jaar was ik weer speaker van dienst. Het schitterende na-zomerweer zorgde voor veel ambiance en lopers die konden kiezen uit drie afstanden: 6, 14 en 28km. Vooral de langste afstand was populair bij atleten die een marathon plannen in oktober of november. Uit de interview sessies bleek dat Eindhoven een veel geplande marathon is. Glen Laurens won de 28km voor Geert Steemans. Laurens gaat trouwens als haas fungeren voor Steemans over vier weken in Eindhoven. Eerste dame was Els Rens, ook zij heeft haar zinnen gezet op de Brabantse marathon. De eigenlijke Monumentenloop(14km) werd gewonnen door duatleet Wim De Cort. Deze 22 jarige uit Wilrijk geldt als een echte belofte. Thuisloper Maarten Van Der Donck werd tweede en Chris Gommers derde. Eerste dame op de 14km was Tine Diels. Kristof Van Rooy uit Vorselaar zegevierde op de 6km, waar Stijn Jacobs mooi als derde eindigde, een meer dan verdienstelijke terugkeer na de diagnose van zijn ziekte. Hierbij wil ik de West-en Oostvlaamse atleten bedanken (Valerie, Danny en Hendrik) voor hun komst naar de Kempen , het doet altijd deugd om deze mensen terug te zien. Ook Carine en dochter Emma liepen op eigen terrein, Emma startte op de 6km en Carine finishte op de 14km.
Ikzelf lijk over het dipje heen , gisterenvoormiddag deed ik vlotjes de Monumentenloop op mijn eentje, vandaag liep ik 34km bijeen in de stromende regen. Maar alles verliep een stuk beter dan woensdag in Brasschaat, een mens zou van minder vrolijk worden. (foto:Thals FM).

Complete off-day maar toch kampioen.

Met de goeie 5000 meter tijd(17'51") van twee weken geleden reed ik gisterenavond met ambitie naar Brasschaat voor het provinciaal kampioenschap 10.000 meter. Twee doelstellingen werden vooropgesteld: voor de tweede keer kampioen worden van de provincie Antwerpen(in 2008 was ik dit al bij de M40) én een tijd onder de 37 minuten. Op papier een haalbare kaart. Maar zoals het in alle sporten is: de race moet altijd gelopen worden. Bovendien had ik de vorige week een zware trainingsweek achter de rug met veel kwaliteit en kilometers. Zes dagen geleden kwam daar nog een stevig virus bovenop met keelpijn, snotteren en slappe benen tijdens het voorbije weekend. Toch stond ik met een goed gevoel aan de start en waren de weersomstandigheden zo goed als ideaal. Het draaide anders uit.....
Veel volk, want 28 atleten in één reeks en drie masters in mijn categorie(M45). Mijn "concurrenten" gingen beiden voor een tijd van ongeveer 40 minuten, dus een tweede titel was zeker haalbaar. Tot iets voor km 3 kon ik het tempo van 1'28" per ronde handhaven, maar toen voelde ik al dat het lichaam niet in orde was. Niet zozeer de benen die niet mee wilden, maar diep gaan ging totaal niet en het was al snel vechten om een redelijk tempo te houden. Het ging van kwaad naar erger, aanklampen bij een drietal atleten die me remonteerden lukte niet. De laatste 3000 meter was het trekken en sleuren en een eindsprint zat er al helemaal niet meer in. Eindtijd: 38'02", mijn slechtste 10.000 meter ooit op de baan.... De provinciale titel was echter wel een feit, een mooie troost, maar in eerste instantie was ik er niet echt fier op! Na de podiumhulde (in de regen) kwam er toch een gevoel van tevredenheid. Er was concurrentie en de afwezigen hebben zoals altijd ongelijk. De pas veroverde trofee smaakte alsnog zoet. Ac Herentals haalde trouwens vier titels binnen. Naast mezelf behaalden ook Pieter Van Dijck bij de seniors, Johan Wils bij de M35 en Herman Lievens bij de M50 de titel. Hiermee zit mijn baanseizoen erop. Het werd een leuk weerzien met alle afstanden van mijl tot 10.000 meter. De marathonvoorbereiding kan verder gaan , maar eerst het lichaam enkele dagen de verdiende rust gunnen, en vooral : 100% terug gezond worden !

Emma vierde op BK in Oordegem.

Emma eindigde vandaag als vierde op het Belgisch kampioenschap hoog scholieren in het Oostvlaamse Oordegem. Met weer een record evenaring (1m60) sluit ze haar zomerseizoen af. Na blessureleed in het voorjaar is het nog een prachtige zomer geweest. Nog geen maand geleden sprong ze naar de 5de plaats op het Vlaams kampioenschap, onverwacht kwam daar de provinciale titel 4x100 meter bij en de deelname aan de Memorial. Vandaag haalde ze dus een ereplaats op het BK.

Emma naar een knappe derde plaats op de Memorial.

Emma mocht gisteren meedoen aan het hoogspringconcours voor de jeugd in het voorprogramma van de Memorial Van Damme. Op de heilige grond van de Heizel evenaarde ze haar persoonlijk record (1m60) en eindigde daarmee op een schitterende 3de plaats. Elke atlete kreeg in totaal zes pogingen wegens organisatorische reden. Bij haar tweede poging ging ze vlot over de aanvangshoogte van 1m50 om daarna met haar eerste beurt te slagen op 1m55 en 1m60. Op 1m65 bleven er daarna nog 2 pogingen over, maar de lat viel er telkens af. Intussen had ze zich wel verzekerd van een bronzen medaille. Het werd een hele belevenis en voor ons het hoogtepunt van de avond. De overwinning ging naar Jolien Dirckx die haar persoonlijk record aanscherpte tot 1m79.

Bijna ideale 5000 meter in Tongerlo.

Veel volk gisteren op de Achl meeting in Tongerlo. Liefst 31 kandidaten voor de afsluitende 5000 meter en dus twee reeksen. Voor mezelf weer een baanwedstrijd vol vraagtekens. Met het opdrijven van de kilometers was ik lang niet zeker van mezelf en stelde het doel niet te hoog. Een tijd onder de 18 minuten zou zeer goed zijn. Ideale wedstrijd, want Bart Lieckens ging hazen voor zijn zus Vicky om onder die 18 minuten grens te blijven. En zo geschiedde, na een zenuwachtige openingsronde (altijd terug een beetje wennen) zette ik me in het spoor van Bart en Vicky. De rondetijden moesten worden afgehaspeld in 1'26" om het beoogde doel te halen. Halfweg goed op schema, zelfs enkele seconden voorop. Ik had een plannetje in mijn hoofd om de laatste 2000 meter een versnelling te plaatsen, maar dat zat er zeker niet in. Volgen was het maximum en de laatste ronde moest ik er weer aan geloven. Enkele meters gelost en in de laatste rechte lijn een snelle Jelle Van De Gender die er nog op en over spurtte. Toch een zeer goeie eindtijd voor mezelf: 17'51"54. Als het helemaal windstil had geweest zat er allicht nog meer in. Aan het weer lag het zeker niet, naast de zwakke wind stond er een aangename temperatuur en regende het zachtjes. Bijna ideaal dus. Bij het verdiepen in de statistieken toch mijn tweede beste tijd ooit op een 5000 meter. Het record van 17'16" uit 2001 blijft ver buiten schot, maar ik deed toch 1 seconde beter dan mijn 2de tijd uit 2005. De beste masterchrono tot nog toe op de 5km dus. 2010 werd een prettig weerzien met de baan, na enkele magere jaren. Dit was reeds mijn zesde wedstrijd op het ovaal dit jaar. Het jaareinde is nog ver weg, maar toch al één voornemen voor 2011: volgend jaar ga ik nog meer voor de baanwedstrijden, tijden blijven eeuwig staan. Ik zal me wel een goeie wedstrijdschoen moeten zoeken, want "gewone" schoenen zijn verre van ideaal voor dit soort werk.

Scholieren meisjes ACHL provinciaal kampioen aflossing.

Emma heeft vandaag met de scholieren ploeg de provinciale titel 4x100 meter veroverd. In Aartselaar liep het viertal met Katrijn Boonen, Hannah Cool , Emma Vissers en Marie Van de Walle naar het goud. De meisjes van thuisploeg AVKA finishten als tweede, het team van Vabco Mol werd gediskwalificeerd na een foutieve wissel. Het is voor Emma het eerste provinciale goud. De podiumplaatsen voor Ac Herentals waren overweldigend. Maar liefst 9 gouden, 5 zilveren en 5 bronzen medailles werden behaald. Bovendien werden er ook 4 clubrecords gerealiseerd.

Van Tielt-Winge naar Ninove.

Het weekend stond weer bol van sportiviteiten. Vandaag haalde Emma in Ninove een zeer verdienstelijke 5de plaats op het Vlaams kampioenschap hoogspringen. Na haar voetblessure in juni was dit de eerste wedstrijd in twee maanden met slechts twee trainingen in de benen. Feilloos ging het naar 1m55. 5cm hoger zat er vandaag niet in wegens te weinig ritme en het slechte weer.
Gisterenavond werd in het Hageland (Tielt-Winge) de klassieke "Hagelandjogging" betwist. Een parcours niet van de poes met twee ronden van 6km over de Blereberg. Na een vlakke aanloop gaat het tot de 2de kilometer stevig omhoog, later gevolgd door een snelle afdaling over een holle weg. Met het opdrijven van de kilometers werd het dus afwachten wat deze wedstrijd zou brengen. Wegens het geaccidenteerde parcours was het zaak om behoudend te starten. De eerste ronde hield ik me gedeisd, ook al omdat de benen niet echt meewilden. Na de passage aan de finish (halfweg) bevond ik me nog in een groepje van vijf lopers , met als inzet de 12de plaats. Na de klim zette ik een zinderende afdaling in en werd zo nog de beste van mijn metgezellen. Met een tijd van 47'10" dik tevreden dus. Een goeie test en een mooi parcours , avond geslaagd. Collega-atleet Rudy De Pauw was mee afgereisd naar Tielt Winge en legde de afstand af in iets meer dan 56'.

Halve Triatlon Eupen

Gisteren was het de beurt aan mijn 2de halve triatlon van het seizoen. Plaats van de veldslag was Eupen, vorig jaar goed voor de organisatie van het BK op deze afstand. Een mooi zwemparcour aan het stuwmeer van de Vesder, een selectief fietsonderdeel in het natuurgebied van de Hoge Venen en een halve marathon door de heuvelende bossen. Mijn vorige deelname dateerde van 2008 en er waren 2 wijzigingen. Het zwemmen was van 2500m naar 1900m gebracht en bij het fietsen moesten we nu 5x aan de stuwdam afdalen en terug omhoog. Klimmen doe ik graag, maar ik denk toch sneller een verschil van 600m te kunnen zwemmen dan 5x deze klimhindernis te nemen. Het zou dus moeilijk zijn om mijn voorgaande tijd van 5u53 te evenaren. Het weer zat mee, geen regen en niet te warm. Het zwemonderdeel verliep vlot maar niet echt super in een tijd van 34'. Orientatie in open water en het zoeken van een goede positie blijft toch moeilijk. Een snelle wissel en op naar het fietsen. Van vorige maal herinnerde ik me nog dat het asfalt hier voor geen meter bolt en de verschillende stijgenspercentage's ervoor zorgen dat je nooit echt in een ritme komt. Toch ging het fietsen heel vlot. Eenmaal kreeg ik het benauwd door een flauwe plezante die door een megafoon afriep dat ik een rode kaart kreeg voor vermeend stayeren. Ik had daar een referee opgemerkt, maar was net iemand aan het voorbijsteken, 5' straftijd, voor wat? Na het fietsen en terug een vlotte wissel melde ik me aan in de strafbox, maar daar bleek mijn nr niet genoteerd. Als ik die gast tegenkom, krijgt hij de inhoud van mijn drinkbus om zich af te koelen :-). Het gevoel voor het lopen was niet goed, de benen voelden zwaar aan. Toch kon ik mijn tempo en hartslag aanhouden en ook geen last van een energietekort. De eerste ronde in 40', 2de idem en de laatste in 41'. De halve maraton wilde ik op dit zware parcour rond de 2u lopen en het werd 2u01'. Dus geslaagd. Door het betere fietsnr finishte ik in een tijd van 5u32', wat een verbetering van 21' was tov 2008. Terug tevreden dus van het conditieniveau. De tijd ligt eigenlijk in dezelfde lijn als Leuven. Binnen een paar weken vakantie en dan op naar de halve triatlon Gerardmer in de Vogezen, die nog pittiger beloofd.

Van de bergen naar de 2 uur van Hertals.

De laatste twee weken zijn de loopschoenen bijna niet uit de kast geweest. Een bewuste keuze, na een mooi loop voorjaar. De conditie werd onderhouden met vooral bergop fietsen. Gisterenavond was het weer tijd voor een loopkoersje. In het kader van Herentals Feest werd voor de 6de keer de "2uur van Hertals" georganiseerd. Een loopevenement waarin je solo of in esfattevorm probeert van zoveel mogelijk kilometers te draaien. Het parcours is volledig uitgestippeld in het gezellige centrum van Herentals op het parcours van het na-Tour criterium wat plaatsvond op donderdag. Voor de eerste keer ben ikzelf gaan kijken naar dat na-Tour criterium. Het was wel eens plezant om Cancellara en Basso van dichtbij rondjes te zien draaien. Jurgen Van Den Broeck mocht als eerste over de streep rijden. Gisteren was het dus de beurt aan de lopers. Drie jaar geleden deed ik al eens mee aan deze 2 uur en rondde toen iets meer dan 28km. Een zeer gezellige bedoening op een zomeravond met veel volk en volle terrasjes. Het was een beetje afwachten wat het zou worden, bedoeling was om 24km te lopen , een rustige duurloop dus. Al snel bleek dat het beter ging dan verwacht. Na een uurtje kwam ik door aan iets meer dan 13km, in het gezelschap van de eerste dame, Ann De Coene. Nog geen meter geforceerd, de uithouding is mede door het intensief fietsen goed intact. Na 80 minuten "koers" besloot ik van even op het gaspedaal te gaan staan. Het tempo werd verhoogd naar iets meer dan 15km, en het vlotte goed. Op 10 minuten van het einde kreeg ik het iets moeilijker, even afzien en dan finishen met iets meer dan 27km in twee uur. Niet slecht voor een doorgedreven training. Na de wedstrijd sloeg de vermoeidheid wel toe, het was immers bijna een jaar geleden dat ik nog eens meer dan 25km gelopen had. Bij het ter persé gaan van dit verslag staat de officiële uitslag nog niet on-line , bericht later hierover dus. Mijn woordje van dank gaat uit naar alle supporters en bekende gezichten die ik gisterenavond tegenkwam. Merci voor de aanmoedigingen , het deed deugd ! (Met dank aan Nest Goossens voor de foto)

Klimmen in Oostenrijk.

Wandelen en fietsen in de bergen blijft een heerlijke manier om de vakantie door te brengen. We verbleven iets meer dan een week in het Oostenrijkse Kaunertal en ik beklom daar zes zware cols die meetellen voor het Challenge BIG klassement. Het rustige Kaunertal bevindt zich naast het drukker bezochte Pitztal, we verbleven in hotel Larchenhof in Feichten. De Kaunertalergletsjerstrasse is maar liefst 39km lang en loopt op het einde naar een hoogte van 2750 meter, waar je nog een kabelbaan kan nemen tot op meer dan 3000 meter hoogte langs de schitterende Weisseegletjser. Het panorama boven op het drielandenpunt(Oostenrijk,Italië en Zwitserland) is schitterend, net zoals de Gletjserstrasse zelf overigens, maar daarover later meer. Vanuit onze thuisbasis Feichten(gelegen op bijna 1300 meter) maakten we prachtige bergwandelingen. Van de met de fiets gereden cols maakte ik volgend verslag: Maandag 19 juli: Na een mooie wandeldag besluit ik om vanuit de Inn-vallei naar Fiss en de Möseralm te rijden. Op onze eerste dag is het topzomer en op dit namiddaguur geeft de thermometer meer dan 30° aan. In Ried gaat het via enkele haarspeldbochten gestaag naar Fiss. De eerste 6km van deze klim zijn niet onoverkomelijk, toch zijn er enkele passages van om en bij de 10%. In Fiss zelf neem ik de weg die links voor de kabelbaan wegdraait. Het krioelt er van dagjesmensen die via deze kabine naar hogere regionen willen. Ook ik moet nog hogerop, meer bepaald naar het eindpunt van deze kabelbaan, de Möseralm. Het is deze laatste 3km pompen of verzuipen, op dit smal asfaltweggetje door de mooie Alpenweiden. Mocht deze klim in Italië liggen, dan zou de Giro zeker langskomen, deze laatste kilometers kunnen de hel van de Drei Zinnen doorstaan, de percentagemeter blijft constant rond de 13% aangeven! Hijgend baan ik me een weg naar boven, af en toe met ontzag uitkijkend naar de top. De laatste 1000 meter zijn fenomenaal steil , tot 21%, het is recht staan op de trappers, van moeten om niet om te vallen. Aan het restaurant op de top hijg ik zeker een volle minuut uit op mijn stuur, wat me niet dikwijls overkomt. Wat een opener! Dinsdag 20 juli:
De zomer blijft aanhouden in Tirol, dus maak ik vandaag werk van de klim in onze thuisbasis, de 39km lange Kaunertalergletsjerstrasse. Het was hier dat Luc Roosen jaren geleden de rit won in de Ronde Van Oostenrijk en waar Frank Van Den Broucke in diezelfde rit de basis legde voor zijn eindoverwinning, een klim met Belgische wielergeschiedenis dus. Er is geen wolkje aan de lucht wanneer ik omstreeks 8u15 afdaal naar de voet in Prutz, maar het is amper 13°. Een half uurtje later ben ik klaar voor bijna 3 uur klimplezier! De eerste 11km tot in Feichten zijn geen onbekende meer, want deze deed ik gisteren reeds toen ik terugkwam van de Möseralm. Na de twee tunnels speelt de berg even op, een kleine kilometer die oploopt tot 9% gemiddeld. Wanneer Vergötschen, Unterhauser en thuisbasis Feichten eraan komen loopt het lekker, lichtjes bergop. Even later komt het tolstation eraan, ik mag doorrijden, maar ga zweet moeten betalen aan de Gletsjerstrasse. De klim behoedt me voorlopig echter voor zwaardere inspanningen, dit verandert wanneer de meters hoge stuwdam van de Gepatsch Stausee in zicht komt. Via de eerste haarspeldbochten trekt de weg zich de hoogte in met een laatste stuk tot 14%. Dan volgt de beloning met een schitterend uitzicht over het 7km lange stuwmeer. De weg die naast het meer ligt is zo goed als vlak, tijd om even te recupereren en iets te eten. Het echte werk gaat beginnen, nog 11km klimmen aan gemiddeld 9%. Wanneer ik later door met een haakse bocht de Fagge rivier oversteek, doet me dit terugdenken aan Plan Lachat op de Galibier, de weg loopt recht naar de hemel toe! Intussen is het landschap van een uitzonderlijke schoonheid, een echte Alpiene col, met weiden, watervallen, rotsformaties en de Weisseegletjser waar het eindpunt ligt! Het zweet stroomt intussen met beken naar beneden, en via de genummerde haarspeldbochten is het net zoals op de Stelvio, aftellen. Daar duikt het enorme restaurant op dat zich boven bevindt en het einde van deze grandioze klimvervaring, 2750 meter hoog! Ik klok af in 2u49, zeer tevreden.
Woensdag 21 juli:
Er wordt slechter weer verwacht over enkele dagen, dus profiteren we van deze derde mooie zomerdag op rij. Ik neem Carine en Emma mee naar Imst, zij gaan het stadje ontdekken, ik stuur mijn fiets vandaag naar de top van de Hahntennjoch. De klim start in het centrum van Imst, en net daarbuiten loopt deze even op tot 13%. In het bos mildert hij weer naar een matige 6 a 7%. het valt me na twee dagen fietsen op dat de cols hier zeer onregelmatig zijn, stukken ver boven de 10% wisselen af met lichte afdalingen van meerdere kilometers. Deze Hahntennjoch blijft lange tijd goed doenbaar, tot er een lang stuk volgt van enkele kilometers boven de 10%. De weg slingert zich hier als een dakgoot naast een diepe kloof en een steile rotswand. Ik bevind me in een andere , ruige bergwereld, op zijn minst gezegd imposant. Toch dient mijn ademhaling onder controle te worden gehouden, het is trekken en duwen op de pedalen om het ritme min of meer aan te houden. Ook nu weer volgt een makkelijker stuk, maar wanneer de rotspartijen plaats maken voor Alpenweiden gaan de twee voorlaatste kilometers in en hier is het afzien aan dubbele percentage cijfers. Ook nu weer een gevoel van tevredenheid bij het bereiken van de top, er wacht me een beloning met een schitterende lange en snelle afdaling richting Imst. Heerlijk om de wind in je oren te horen en je fiets door te bochten te leiden! Op de Belgische nationale feestdag wil ik altijd wat meer, aangezien de vrouwen een wandel rustdag inlassen klim ik in de namiddag nog naar de Pillerhöhe, een zeer taaie klant aan gemiddeld 9,9% en 10,6km lang. Weer vertrek ik in Prutz (bij 36°!!) en de eerste 6km zijn echt niet te doen! Het gaat nergens onder de 10%, de zon brandt op mijn bol, via Kauns en Kaunerberg klauter ik tegen 7 a 8km/uur naar boven, afzien ! De bochten zijn schaars , even op adem komen is er niet bij. Hier telt alleen conditie en gewicht, hier voel ik dat mijn basis als loper de doorslag geeft. Op karakter sleep ik me omhoog, dit zijn de zwaarste kilometers van deze fietsvakantie. De Piller wordt een echte killer, naar het einde toe volgt een lichte afdaling en het laatste stuk aan 9% neem ik er graag bij want de top is in zicht! Deze Pillerhöhe ligt op 1600 meter hoogte, het uitzicht over de Inn vallei is grandioos ! Snel maak ik me uit de voeten want een onweer is nakend, het zou echter nog tot 's avonds duren vooraleer het zou gaan regenen. Zondag 25 juli:
De afgelopen twee dagen waren slecht, vrijdagnamiddag is het beginnen regenen en werden we goed nat tijdens onze wandeling langsheen de Gepatsch Stausee. Gisteren (zaterdag) zijn we warmere oorden gaan opzoeken over de Reschenpass in Italië, in Merano was het een aangename 24°. De terrasjes deden de rest. Vandaag de fiets weer van stal gehaald , voor de 48km lange klim naar de Bielerhöhe, langsheen de Silvretta Hochalpestrasse. Deze weg gaat langs de Paznaunvallei en dorpjes met klinkende namen zoals Kappl, Ischgl en Galtur. De top van de Silvrettastrasse ligt op 2036 meter hoogte. In Landeck schijnt een waterzonnetje op deze zondagochtend, en omstreeks 9 uur trek ik me op gang. 48km klimmen aan gemiddeld 2,5%, dat bekent dus ook veel vlakke en lichtoplopende stukken. De strakke tegenwind die uit het Noordwesten blaast gaat het wel moelijker maken. Tot voorbij het eerste dorp Pains stelt de klim niet veel voor, dan gaat het voor even naar 7%. Ik rij nu echt de Paznaunvallei in en het blijft lichtoplopend gaan. Telkens ik voorbij een dorpskern passeer klimt het echt, dat is zo in See , Kappl(tot 10%) en ook in Ischgl. Intussen krijg ik enkele tunnels op mijn weg, een tip voor volgend jaar, fietslichtjes monteren. Het weer wil niet echt mee, het is nog droog maar fris. Bij het binnenrijden van het laatste dorpje, Galtur, begint het echt goed te regenen.Ik ben goed voorzien(beenstukken, overtrekschoenen), maar begin met mijn zomerhandschoentjes verkleumde vingers te krijgen. Het is nog 10km tot aan de top, en ik neem geen risico's. Snel even opwarmen in een café met een lekkere cappucino. Even later is het min of meer droog, na Galtur gaat de weg echt omhoog, de laatste 2km komen niet meer onder de 10%. Hier is de Silvretta Strasse op zijn mooist. Ik kom boven aan het stuwmeer in iets meer dan 2u26'. De eerste tien kilometer naar beneden zijn koud(het was slechts 7° op de top), maar voorbij Galtur schijnt de zon alweer. Dinsdag 27 juli:
Onze laatste dag in het Kaunertal, en wanneer ik 's ochtends de gordijnen opendoe hangen de toppen in dikke mist. Na een half uurtje lopen en een uitgebreid ontbijt besluit ik om toch nog een laatste klim te doen. Via de snelweg ben ik vlug aan de voet van het Ötztal , waar ik net voor Oetz mijn wagen parkeer. 3km "inrijden" om dan de 18km klim naar Küthai(2017 meter) aan te vatten. In Oetz is het druk, en net voorbij het centrum aan het ronde punt moet ik linksop draaien. Vanaf hier wordt het rustig en dat zal zo heel de klim blijven. De weg naar Küthai loopt vrij gelijkopgaand doch niet makkelijk, 8 a 10% zijn geen uitzonderingen. Ik voel me echter kiplekker, is deze col niet zwaar of gaat het een pak beter na een weekje fietsen in de bergen? Halverwege in het dorpje Ochsengarten is het vlak, een lekker stukje dat nog een kilometer doorloopt. Dan volgt er een echte muur, meer dan 1000 meter klimmen aan gemiddeld 12% met pieken tot 15%. Verwonderlijk neem ik deze piek zeer goed, beter dan pakweg een week geleden. De laatste 4km zijn onregelmatig, al snel rij ik voorbij het stuwmeer en klim ik tot boven in het dorpje aan de kerk. Wanneer het dan begint te regenen ga ik even uitblazen bij een koffie om daarna de laatste afdaling van deze vakantie aan te vatten richting Oetz. Nadien besef ik dat de Oostenrijkse cols niet moeten onderdoen voor hun buren in Italië, en een pak moeilijker zijn dan de "beroemde" passen in Frankrijk! Hoogtijd dat er iemand een boek gaat schrijven over klimmen in Oostenrijk en graag een opwaardering voor de Ronde Van Oostenrijk !
Hier de technische gegevens van de beklommen cols:
Möseralm(1812 meter) 10,3km (gemiddeld 9,1% voet Ried Im Oberinntall)
Kaunertal (2750 meter) 39km (gemiddeld 4,9% voet Prutz)
Hahntennjoch(1894 meter) 14,6km (gemiddeld 7,5% voet Imst)
Pillerhöhe (1559 meter) 10,6km (gemiddeld 9,9% voet Prutz)
Bielerhöhe(Silvretta) (2036 meter) 48km (gemiddeld 2,5% voet Landeck)
Küthai (2017 meter) 18km (gemiddeld 7,5% voet Oetz)
Foto's:
Hahntennjoch
Silvretta Hochalpestrasse
Top van het Kaunertal
Kaunertaler gletsjerstrasse