maandag, juli 28, 2008

Lago di Garda

Terug in't land van een paar weken heerlijk herstellen aan het prachtige Gardameer. Mijn doelstellingen voor de vakantie heb ik ruimschoots gehaald. Voldoende pizza's en Italiaanse cremekes eten, enkele mojito's en expresso's drinken, 2boeken uitlezen en minstens enkele uren in de hangmat doorbrengen. Hoewel het Gardameer de "place to be" is voor de actieve sporter en vooral dan voor triatleten, (veel zwemwater, prachtige klimmetjes, rondje Gardameer schijnt goed te zijn voor 155km), heb ik er niet bijster veel uitgespookt. Op de camping was er een olympisch 50m bad en daar slechts 4x mijn baantjes gaan trekken. In het Gardameer ne keer een half uurke met wetsuit gezwommen, kwestie van dat gevoel niet kwijt te geraken voor de halve triatlon van Eupen. Aangezien ik er niet in geslaagd was om mijne fiets mee te nemen wegens "geen plaats", was ik verplicht er 1 te huren ter plaatse. Gelukkig is in Lazise op een boogscheut van de camping de fietswinkel van niemand minder dan Michael Rasmussen gevestigd. Voor 1dag kon ik daar een mooie Trek Madone OCLV carbon huren. Spijtig was hierop geen triple en zelfs geen compact gemonteerd, zodat ik de beklimming van Alta Prada uit mijn hoofd kon zetten. Een 70km hoger lag Trento aan de voet van de prachtige Monte Bondone. De Bondone wordt wel eens de Italiaanse Mont Ventoux genoemd. Zo ver zou ik het niet drijven, maar het is wel een zeer prachtige klim. Zalig genieten, zonder hartslagmeter, kmteller, enkel met een drinkbus met water en Lore als fotograaf onderweg. De weg slingert zich gezapig in enkele haarselbochten naar boven. Veel schaduw, onderweg een fonteintje voor verkoeling, halverwege adembenemende vergezichten op het dolomieten massief. De top ligt op 1654m. Met een lengte van 21.5km, 1462hm en een gemiddelde van 6.8% is dit naar Italiaanse normen niet superzwaar. Enkel een steile km van 10% en zelfs eens een piek van 16% doen je naar de kleinste plateau schakelen. Monte Bondone is vooral gekend van de Giro. Deze wordt de Gharly Gaul berg genoemd omdat hij hier zijn Giro zeges vastlegde. Ook liet Merckx hier voor het eerst van zich horen door in zijn eerste Girojaar hier iedereen in de vernieling te rijden. De week erna was schoonbroer Lourens ook toegekomen en zijn we een stukske gaan mtbiken. Dit is hier het mekka voor de bikers, prachtige single-tracks, technische afdalingen, steile klimmetjes, adembenemende vergezichten over het meer, kortom om duimen en vingers van af te likken. Terug voor een dag een bike gaan huren, een Giant NRS full suspension. Heerlijk om je in de afdalingen mee te smijten en met mijn huidige conditie vallen de klimmetjes heel goe mee.
We reden de uitgepijlde "percurso di pelligrino". De route zelf was 23km lang, maar met heen en terug fietsen toch nog goe voor 70km. Onderweg spijtig genoeg 4lekke banden gehad, 3voor Lourens en 1 voor mij. Jammer genoeg is de vakantie nu voorbij, maar ik kom hier zeker nog terug.

maandag, juli 21, 2008

Vijfdaagse fietsvakantie in de Alpen.





De fietsvakantie in de Franse Alpen zit erop. Op vijf dagen tijd beklom ik niet minder dan 13 Alpentoppen. Samen met vrienden Jos, Kristof en Filip mochten we genieten van schitterend zomerweer, mooie bergen en prachtige klims en afdalingen. Het was dan ook een ontnuchtering om gisteren terug in het regenachtige en kille België te arriveren. Hier kan je het verslag lezen: Na een zeer vlotte heenreis op 14 juli (Franse nationale feestdag) komen we aan in ons hotel in Monetier Les Bains. Dit plaatsje ligt langs de weg van Grenoble naar Briancon op 1500 meter en maakt deel uit van het skigebied Serre Chevalier. De hoogst gelegen stad van West Europa, Briancon, bevindt zich op slechts 14km. In de zomer ademt deze streek sport uit. Overal zie je wandelaars en wielertoeristen. Het mooi gelegen hotel "l'Europe et des Bains" zal vijf dagen lang onze uitvalsbasis zijn. Op de eerste dag staan er meteen drie beklimmingen op het menu. Via Briancon gaat het richting Italië, langs de col de Montgenevre(1854 meter), en verder langs de N91 tot boven op Sestriere. De klim van de Montgenevre vanuit La Vachette is niet zo moeilijk, langs enkele bochten loopt het lekker tot boven. Vanuit het Italiaanse Cesana Torinese gaat het dan richting Sestriere. Op deze klim reed Bjarne Riis op de grote plaat naar boven , en echt moeilijk is de col niet. Enkel de laatste 3km zijn steil, met stukken tot 12%. Daar is het keerpunt van deze dag, via dezelfde weg gaat het terug naar Monetier. Na een lunch in Cesana volgt nog de zwaardere oostkant van de Montgenevre. Vooral de eerste kilometers zijn na een middagstop niet van de poes. Als we eenmaal de galerijen en de tunnels voorbij zijn zwakt de klim af en volgt de top snel. Vanuit Briancon is het dan nog 14km "klimmen" aan 2 a 3% tot onze thuisbasis. De eerste dag zit erop. Woensdag 16 juli belooft een zware dag te worden. Na de middag volgt het "monster" van de Granon, maar eerst moeten we tot boven op de col d'Izoard geraken via Briancon, een lange klim van 19,5km. Tot in het bergdorpje Le Laus stelt de Izoard langs deze kant niet veel voor. De laatste 9km beloven wel zwaar te worden. Het is warm en we worden tijdens het klimmen "vergezelt" van een zwerm vliegen. In het bos zitten de zware stukken, het kilometertellertje gaat nu niet meer onder de 8%. Eindelijk zien we de "Refuge Napoleon", nog een dikke kilometer en we zijn boven. Het doet deugd om de zuil op de top van deze legendarische col te aanschouwen. Na de middag wacht de col du Granon, niet zo bekend, maar 11,5km klimmen aan gemiddeld 9,2% zegt genoeg. Daarenboven is het broeierig heet. De voet van deze puist ligt in St. Chaffrey, langs de N91 op een zestal kilometer van Briancon. In de Tour de France lag slechts eenmaal de aankomst op de top, in 1986. Eduardo Chozas won de rit, en Greg Lemond kreeg er zijn eerste gele trui. Het wegdek is niet al te best, en bovenop de top staan er alleen maar legerbarakken en stopt de verharde weg. Gelukkig is de cafetaria wel open. Het voordeel is dat ik deze klim reeds vier jaar geleden bedwong, weliswaar toen 's morgens vroeg, ik weet wat me te wachten staat. Net buiten le Villard Laté zie je de muur voor je opdagen, en het wordt er niet beter op. Heel de tijd steek ik het kleinste tandje, en het prachtige uitzicht op de vallei doet de pijn even vergeten. Tot 16% maximum gaat de klim, en na 1u12' ben ik boven. Mijn fietsmaat Filip heeft onderweg een lekke band moeten herstellen, maar meldt zich even later ook op de top. We nemen onze tijd en drinken rustig een drankje. Het uitzicht op de toppen van het nationale park des Ecrins is schitterend. Buiten onze verwachting zien we iets later ook Jos en Kristof op de top verschijnen, een buitengewone prestatie. De Granon is bedwongen, onze tweede dag zit erop. Donderdag 17 juli wacht er ons eerst een autotochtje naar Bourg d'Oisans van een 50-tal kilometer. Daar ligt de start van de legendarische klim naar l'Alpe Dhuez. Als opwarmertje fietsen we eerst aan een gezapige 6% naar de top van de col d'Ornon.(11,3km lang). In de Tour de France staat deze klim genoteerd als tweede categorie. Het is echt genieten, en vooral rustig vanwege weinig autoverkeer. Tegen 11u45 zijn we dan klaar om de 21 bochten naar de "Alp" aan te vangen. Dit wordt voor mezelf de enige klim van deze vakantie om er eens echt tegenaan te gaan. Kristof en Jos zijn reeds boven, zij hebben de Ornon niet mee beklommen. Gelukkig weinig vliegen op de flanken van Alpe Dhuez, maar wel veel Noorderburen, zowel fietsend als langs de kant.Dit is duidelijk de Hollandse berg. Zes dagen later zal het Tourcircus hier neerstrijken en de eerste campingcars hebben hun plaatsje al ingenomen. Het is meteen duidelijk; dit is geen klim zoals alle andere. De eerste 3km grijpen meteen naar de keel. Het gaat moeizaam, en ik probeer niet naar de kilometerteller te kijken, want 10 a 11% is niet om te lachen. Van zodra de bochten eraan komen gaat het vlotter. Het autoverkeer is vandaag beperkt(wat me verwondert) en er is sfeer. Overal krijg je aanmoedigingen. Dit is Alpe Dhuez. Net voor het tunneltje op de top stopt de officiele tijdsopname, en daar kom ik door in 1u04. Niet slecht voor een loper. We besluiten van een tweetal kilometer verder te rijden waar de streep getrokken is van de Touraankomst, vandaag nog een troosteloze plaats. Er wordt volop gewerkt om alles tijdig in orde te krijgen en het wegdek heeft hier speciaal voor de Ronde een nieuw laagje asfalt gekregen. Na de lunch wacht nog de klim naar Les deux Alpes, niet zo moeilijk, maar als derde klim van de dag best pittig. Vanaf "Barrage du Chambon" is dit eveneens een mooie uitstap. De ontnuchtering volgt echter 8km verder, want het skioord is druk en oerlelijk. Na een fotosessie aan het monument van Marco Pantani dalen we af, en zit de derde dag erop. Dag 4 kondigt zich aan en de dubbele klim van de Galibier (2646m) staat op het menu. De zon is volop van de partij bij ons vertrek in Monetier,maar een frisse Noorderwind zorgt voor afkoeling. De "makkelijke" kant van deze Alpenreus wordt eerst aangepakt. De 14km lange aanloop via de col du Lautaret kan normaal gezien geen probleem zijn. Het is een prachtige klim langs deze kant, met maar een minpunt, de aanloop is via de N91, maar het verkeer valt goed mee in de voormiddag. Boven op de schitterende top van de Lautaret zien we rechtsaf het bordje staan naar de Galibier.Deze laatste 8km zijn iets pittiger,maar zeker niet onoverkomelijk.Alleen de laatste 500 meter zijn echt steil, tot 15%.Boven op de Galibier is het koud en bewolkt.Kristof en Jos besluiten van terug af te dalen naar de thuisbasis, Filip en ik gaan voor de lange afdaling naar Valloire. Koud en winderig,maar de moeite waard. 19km verder peddelen we rustig door het Alpendorp om terug een beetje op temperatuur te komen en snellen nog vlug naar de top van de col de Télégraphe, die 5km verder ligt. Een echte klim kan je dit niet noemen, slechts 3,5% gemiddeld, maar daarmee zijn we ook eens op de top van de Télégraphe geweest.Intussen is de zon wel volop van de partij, en na een stevige en lekkere crêpe in Valloire zijn we echt terug opgewarmd en wordt het zweten voor de klim van de Galibier langs de moeilijkste kant. Voor mezelf is dit de mooiste rit van heel deze vakantie, tot aan Plan Lachat klimt het gemoedelijk aan gemiddeld 6%, en vanaf dan is het bittere ernst. Maar het sublieme landschap doet de pijn vergeten, en euforisch bereiken we voor de tweede maal vandaag de top van het dak van onze vakantie. Boven is het nu wel volop zon, en al een heel stuk warmer dan enkele uren geleden. Uiteraard nemen we onze tijd om foto's te nemen, zelfs in de afdaling richting Lautaret stop ik nog een paar keer, zoals bij het monument ter ere van Tour de France stichter, Henri Desgrange. Op de top van de Lautaret nemen Filip en ik volop de tijd om te genieten, we laten ons zakken in de ligzetels en genieten van de talrijke gletsjers rondom. De afdaling naar Monetier is een echte roetjsbaan, bijna recht en lekker breed. We halen makkelijk snelheden van meer dan 60km/u.
Zaterdag 19 juli is onze laatste dag, en na een uurtje rijden met de wagen bereiken we Guillestre, waar de andere kant van de col d'Izoard en de col de Vars nog op het menu staan. Naar de top van de Izoard is het 30km, de helft gaat door de sublieme natuurpracht van de "Combe de Queyras". Net voor chateau Queyras is er de afslag links naar de top, en daar begint de echte klim. Mede door de warmte en de lengte is deze kant zwaarder dan die vanuit Briancon. Onder de 8% wordt een uitzondering en de lange vallei langs Arvieux en Brunnisard lijkt vlak, maar is het absoluut niet. Even later doorheen de slingerde weg in het bos worden we weer geplaagd door tientallen vliegen, en de kilometers kruipen nu echt vooruit. We worden echter beloond met een fantastische verrassing, onverwachts duikt daar de "Casse Deserte" op, een schitterend schouwspel van rotsen en steengletsjers. De top is niet ver meer af, nog even langs het monument van Coppi/Bobet, en dan de laatste 1,5km aanvatten. Deze is niet van de poes. Voor de tweede keer in enkele dagen bereiken we de top van de 2361m hoge Izoard. De lange en mooie afdaling naar Guillestre wacht, maar eerst nog even genieten van de Casse Deserte.
Omstreeks 14u nemen we een hap in de vallei, om daarna te starten aan de laatste col van onze vijfdaagse, de Vars. Weer 19km klimmen, het is een zware laatste dag. De eerste zesduizend meter zijn lastig, het is bloedheet en er is geen beschutting. Het is een verademing wanneer we het dorpje Vars bereiken, hier daalt het lichtjes en het steilste stuk is voorbij. In Vars Les Claux gaat het terug naar 8%, het laatste loodje. Bij het mooie meertje aan de Refuge Napoleon zijn we bijna boven, de laatste top is in zicht. Het werd een onvergetelijke uitstap, ook dankzij het gezelschap van Filip, Kristof en Jos. Hieronder geef ik nog enkele statistiekjes. Eerst het lijstje van de 6 mooiste beklimmingen(uiteraard een persoonlijke keuze), daarna een overzicht van de 6 moeilijkste . Natuurlijk is dit laatste lijstje voor interpretatie vatbaar, en onderhevig aan weersomstandigheden en conditie. Voor het opstellen van de zes zwaarste ben ik enkel uitgegaan van het persoonlijke gevoel.
Mooiste klims:
1.Galibier vanuit Valloire
2.Izoard vanuit Guillestre 3.Col du Granon 4.Galibier vanuit Monetier les Bains 5.Izoard vanuit Briancon. 6.Alpe D'Huez

Zwaarste klims:
1.Col du Granon
2.Izoard vanuit Guillestre
3.Alpe D'Huez
4.Galibier vanuit Valloire
5.Izoard vanuit Briancon
6.Col de Vars
Nog even vermelding van de andere beklimmingen: Montgenevre(twee kanten), Sestriere,Ornon,Les deux Alpes,Telegraphe en Galibier vanuit Monetier(over de Lautaret).

vrijdag, juli 11, 2008

Foto's Wenen.



Enkele dagen geleden zijn de marathon foto's na lang wachten in mijn brievenbus beland. Omdat de wachttijd zolang was, heeft de firma die de officiële foto's heeft gemaakt twee extra afdrukken gratis meegestuurd. Een mooie geste. Zoals je kan zien was het afzien in de laatste meters..........

woensdag, juli 09, 2008

Een doordeweekse dag in Tessenderlo.



Eerst en vooral wens ik mijn grote bewondering en appreciatie uit te spreken voor mijn blogcollega Johan, die met verve Ironman geworden is afgelopen zondag. Een verbluffende prestatie! Eergisteren had traditioneel begin juli één van de klassiekers der stratenlopen plaats in het Limburgse Tessenderlo. Vroeger genoemd naar een bekend sportmerk, nu gewoon The Classic genaamd. Een werkmakker had me enkele maanden geleden uitgedaagd om daar de (loop) confrontatie aan te gaan op de 10km. En uiteraard had ik ja gezegd. Ivan traint ook regelmatig en is uitermate sportief. Wij dus naar een winderig en regenachtig Tessenderlo, de thuisbasis van Tia Hellebaut. Mijn collega had ervoor gezorgd dat we een startplaats hadden in de eerste box, een vereiste om een goeie tijd te lopen. Bijna 2300 deelnemers stonden omstreeks 20u klaar voor een koers doorheen een sfeervol dorpscentrum, dat vanwege de braderij en kermis elk jaar overrompeld is door het volk. Als ik qua meest sfeervolle loopwedstrijd van België moet kiezen tussen de 20 van Brussel en The Classic, dan gaat mijn voorkeur toch naar de laatstgenoemde. Na een matige start kon ik vlug een stevig tempo vinden, en zou dat niet meer kwijtraken. Week na week voel ik me eigenlijk sterker worden, en ook vandaag ging het beter dan een week geleden in Vorselaar. Geen makkelijk parcours, met een drietal hellingen vrij kort op elkaar.Tot aan km9 bleef ik atleten inhalen, en ook in de laatste 1000 meter was er van tempoverval geen sprake. Heel veel volk langs het parcours, wat een enorme boost geeft. Collega Ivan Cools zag ik alleen in de start, nadien wist hij me te vertellen dat steken hem tegenhielden om sneller te gaan lopen. Toch nog een zeer mooie eindtijd voor hem: 40'10", wat een 205de plaats opleverde.Ook een andere werkmakker, Stefaan De Ceulaer liep een uitstekende 10km, hij deed 51'27"over de afstand. De finish is op het mooie sportcentrum met als decor de atletiekpiste. 83ste plaats, in 37'35", zeer tevreden. Tot slot wil ik nog een woordje van dank richten aan Nele, Stefan en Erwin voor de "support" onderweg. (met dank aan Stefan Bomans voor de foto's)

dinsdag, juli 08, 2008

Pain is temporary, glory is forever. deel II

Vervolg race day.
Wat mij tijdens het fietsen vooral een kick gaf, was dat ik tijdens de 2de ronde atleten voorbij reed met peperdure hightech triathlonbolide's, vol achterwiel, tijdrithelm en ik met mijn eenvoudig koersfietske met opzetstuur. Het zijn de benen die tellen, investeren in veel training en niet veel euro's. De fietswissel was terug zeer professioneel. Je fiets werd overgenomen bij het binnenkomen van de wisselzone, er stond al iemand met je zak met loopgerei klaar en een volgende medewerker ging persoonlijk met je mee in de omkleedruimte om je in te wrijven met zonnecreme, terwijl ik van sokken en schoenen wisselde. Helm, handdoek, etc... mocht je laten liggen, zij stopten alles weg voor je in je runracebag. Een pluim voor de organisatie. De start van het lopen was ook een kippevelmoment. Over een lange rode loper tussen een joelende menigte verliet je de tent en startte het lopen van 4rondes. Nog een laatste keer naar het toilet en dan terug begonnen met gels te nemen. De eerste ronde ging redelijk vlot, het was warm, maar zeker doenbaar, geen Nice toestanden. Het parkoer was afwisselend, over een paar bruggen, veel volk, sfeer en je kruiste je voorgangers niet zoals op de meeste triatlons. Na 10km in 1u01 begon ik echter reeds vermoeide benen te krijgen. Ook wilde mijn maag weeral niet meer mee. Het werd duidelijk, dit zou nog een 32km lange martelgang worden.

De soepele looptred in "zweeffase" zoals Geert da zo schoon kan zeggen, maakte plaats voor een vooruit schoffelen. De halve marathon liep ik nog in 2u12. Het ging van kwaad naar erger, mijn loopbenzine was op. Na het einde van de 3de ronde vroeg ik aan Lore om cola, want het begon nu echt zeer moeilijk te gaan. In mijn gedachten schatte ik de laatste ronde van 10.5km in. Da was van bij ons thuis naar mijn schoonzus in Desselgem! Man, man, man, nog zo ver. Waar ben ik aan begonnen? 10 keer gestorven en toch blijven lopen, alhoewel lopen, voortjakkeren was een betere omschrijving. Maar als ik rond mij keek was ik duidelijk niet de enige. Veel zombies rondom, blik op oneindig, voet voor voet proberen er een looppas in te houden. Het verschil tussen een marathon en een Ironmanmarathon is dat je op de eerste met een volle tank start, terwijl op de Ironman je maar een kwart van je energie nog in je lijf hebt. Dit maakt het zo zwaar. De man met de hamer reeds na 10km. Maar ja, "if triathlon was easy, they would call it football". Halverwege de laatste ronde stonden Kurt en Lore klaar met de cola, het werd ietske beter maar misschien was het ook het gedacht dat de finish naderde. De laatste km is er een om in te kaderen, deze staat in mijn geheugen gegrift. Je mag het rondeparkoer verlaten en loopt eerst tussen de tribunes waar ieder je een high five geeft. Daarna rechtsaf en nog 200m naar de Romerbergplatz. Over de rode loper, tussen een mensenmassa, naar de finish recht voor je. Iedereen roept je naam, "you are an Ironman, Johan". Arne liep met zijn vader mee over de finish, een echt emo moment. Aangedaan van de emotie kreeg ik mijn medaille rond mijn hals, kreeg felicitaties en werd terug door een medewerker naar het atletendorp begeleidt. Daar haalden ze drank voor je en vertrokken ze pas als ze zagen dat je wat bekomen was.


Na de douche, eten en massage gingen we nog naar de finish tribune om de laatsten te zien aankomen. De Ironman liep af na 16u met een vuurwerk en laserschow en wie niet binnen was, mocht niet meer over de finish. En er waren er nog onderweg. Een half uur voor het einde begon het goe te regenen, zodat we het einde niet meer afwachten en naar het hotel vertrokken. We zagen er nog enkele langs de Mainrivier lopen. Spijtig voor hen, die haalden het nie meer.

'S anderdaags was er de awardsparty, waar de podiums agegroupers en profs werden gehuldigd en de hawaii slots werden uitgedeeld. Ik geraakte zelfs bij Crissie Wellington, de wereldkampioene van Hawaii en winnares van Frankfurt. Wat een klasse madam. Met slechts 31 seconden bleef ze boven het 14jaar oude wereldrecord van legende Paula Newby-Fraser. Had ze de laatste km doorgelopen ipv high five's uit te delen dan had ze zeker nu het record op zak. En te zeggen dat ze nog maar van in Januari 2007 prof is en haar eerste Ironman slechts 10 maanden geleden deed. Intussen was dit haar 4de Ironman en ook 4de zege. Van deze topatlete hebben we het laatste nog nie gezien!!


Voor mij zit het Ironman avontuur erop en volgt nu een rustige vakantie in la Bella Italia, uiteraard met de fiets mee.

maandag, juli 07, 2008

Pain is temporary, glory is forever!

Missie Ironman volbracht. Supercontent dat de finish is gehaald, het zwaarste die ik ooit deed. Zwaarder dan de Otztaler Radmarathon, zelfs zwaarder dan de topbeklimming van de Mont-Blanc.
Race day: Om 3.30 uit mijn nest om mijn sandwichkes met bananen, honing en fruitsap naar binnen te spelen. Der zijn plezanter dingen om 's nachts te doen, maar voor vandaag moet het maar. Ontbijt in het hotel was "maar" om 5u, te laat voor mijn maag. Kwart na 5 vertrokken naar de Langener Waldsee en 't was daar al zeer druk. Alles klaarzetten voor de start. Om 6.45 mochten we met 2500triatleten het water in, de profs en topagegroupers waren een kwartier eerder vertrokken. 'K moest eigenlijk nog naar 't toilet, maar der waren nog een paar honderd van het zelfde gedacht en ik had geen zin om nog 10' aan te schuiven. Dan maar na het zwemmen. Het water was aangenaam, niet te koud. Met een schot en wa vuurwerk en we waren vertrokken. Het zwemmen in Frankfurt staat gekend als spartelen in de grootste wasmachine van Duitsland en daarmee kon je het best vergelijken. Insteken, doorhalen, insteken, doorhalen, ne stamp links, ritme zoeken, insteken, klopke rechts, waar was ik nu weeral, o ja, insteken, doorhalen, lap eentje die over mij wil zwemmen, godvr..., heb ik daarom al die uren zwemtraining van Stefanie gekregen. Da was ier precies meer de survival van de strongest. Na eindelijk het eerste luske, mochten we uit het water om de beentjes te strekken en daarna nog een korter luske te doen. Da bleef ier maar duw en trek werk. Na 1u17 zat het zwemmen erop, paar minuutjes te traag, maar in die meute kon ik nie beter. Nu naar toilet en dan mijn wissel begonnen.
Start voor mijn lievelingsonderdeel, fietsen. Gisteren had de organisatie nog het goede nieuws dat het fietsparcours met anderhalve km was verlengd wegens wegenwerken. 180km en 1125hm was blijkbaar nog nie genoeg. Er was zo vroeg nog weinig wind, slechts een flauw briesje in de rug, maar ik kon een goed tempo onderhouden. De waarschuwing van Dr Dag in gedacht gehouden om niet boven hs 135 te gaan. En dat is zeker gelukt, een gemiddelde van 129. Na een aanloopstrook naar en door de stad, de eerste helling, een beetje een Vlaamse ardennen helling. Geen probleem, daarna op naar "The Hell", een steile kasseistrook, genre Nokere berg. Maar voor ons getrainde flandriens geen probleem. De rest van het parkoer was golvend met nog een paar hellingskes. Alles nog vlot, al had ik tijdens de ganse fietsrit 4 plaspauzes nodig. Na het keerpunt terug richting stad was de wind al wat sterker geworden. Net voor Bad Vibel stonden mijn trouwe supporters Kurt, Arne en Lore, merci. In Bad Vilbel was het een echte Tour de France moment, tijdens de beklimming reed je tussen een mensenzee die luidkeels en met muziek iedereen omhoog schreeuwden. Automatisch ging je rechtop op de trappers om je een weg door het volk te banen. Hier ging mijne hs toch een stukske hoger. Het was echt een kippevelmoment. Na Bad Vilbel terug naar de stad en dan beginnen aan de 2de lus. Ook dit ging vlot tot aan het keerpunt, de wind was ondertussen sterk aangewakkerd en na het keerpunt werdt het stoempen geblazen. Intussen begon mijn maag op te spelen, ik kreeg geen voeding meer binnen. Het was kiezen, stoppen met eten en ne serieuze klop in de marathon of verder eten met het risico dat alles eruit lag. Dan maar het laatste anderhalf uur niet meer gegeten tot aan de marathon. Met een gemiddelde van net iets boven de 30, plaspauzes niet meegerekend, zat het fietsen erop. Genoeg voor vandaag, morgen de rest.

zaterdag, juli 05, 2008

The day before

Net terug voor de bike check-in. En nu rusten. Donderdag na een "lange" rit, door de file's, rond 6u toegekomen. Ingecheckt in het hotel. Vrijdagmorgen de race bag gaan afhalen. Wat hier opvalt is dat alles heel goe georganiseerd is. Met 4300 vrijwilligers wordt geprobeerd om alles in goede banen te leiden. Volgens Lore is het nog groter dan in Nice. Wel een heel groot nadeel voor vooral de toeschouwers, is dat alles nogal ver uit elkaar ligt. Race office in de oude stad, pasta party een 6-tal km verder. Dus zonder auto, geraak je hier nergens. Het drukke stadsverkeer geeft al heel veel van mijn zenuwen gevergd. Mijn hs kwam al hoger dan ik tijdens de Ironman zou willen. Het zwemmen is 15km ten zuiden van Frankfurt, gelukkig is ons hotel maar 3km hiervan verwijderd. Het fietsen gebeurt dan ten noorden van de stad. Jammer genoeg is de enige en tevens hoofdweg voor alle verkeer afgesloten tot 10.00, zodat degenen die het zwemmen willen volgen, moeite zullen hebben om ergens tijdig op het fietsparcour te geraken en ook tijdig terug op het loopparcour. Gelukkig voor Lore is Kurt hier om zich overal tussen te wringen. Het zwemmen is in zeer helder water met een temp. van net geen 24°, dus wetsuit toegestaan. Het loopparcour ziet er ook schitterend uit, een beetje te vergelijken met de Londen marathon. Tijdens de pasta party werden de toppers voorgestelt. Macca, Brown, Bracht, Al-Sultan en Wellington. Samen goed voor enkele Hawaii zege's en Europese titels. De pasta party was dik in orde. Alleen was de zaal een beetje krap om een kleine 6000 man te verwerken, zodat het een halfuurtje aanschuiven was aan het buffet. De bike check-in oogde ook zeer proffessioneel. Na de controle gaat een medewerker met je mee tot aan je staanplaats en blijft constant bij je tot alles in orde is en opgeborgen. Fiets wordt onder een overtrek geplaatst samen met je race-bag. Daarna wordt je begeleidt tot je terug uit het bike park bent. Zeer pro. maar we hebben er genoeg voor betaalt ook hé. En nu aftellen.

woensdag, juli 02, 2008

Johan.

Ik leerde Johan drie jaar geleden kennen tijdens de voorbereidende vergadering van de London marathon. Vrijwel onmiddellijk onstond er een blijvende vriendschap met hem en zijn vrouwtje Lore. Samen veroverden we Londen, Parijs en Rotterdam. Intussen specialiseerde Johan zich volop in de sport der sporten, de triatlon. Nu zondag waagt één van mijn beste vrienden zich aan het grote avontuur in het Duitse Frankfurt, een volledige Ironman triatlon. We willen hem vanuit de Kempen gigantisch véél succes toewensen!!!!!!!!!!!

Der längste Tag des Jahres.


Morgen is het zover, dan vertrekken we naar Frankfurt am Main voor de Ironman Germany. Een grote droom wordt hopelijk binnen enkele dagen realiteit. Als tiener keek ik vroeger naar de detective reeks Magnum. In één van de afleveringen moest detective Magnum undercover meedoen aan de nieuw opgekomen wedstrijd voor, wat men noemde, sportgekken. De Ironman Hawaï. 3800m openwaterzwemmen, 180km tijdrijden en dan nog een marathon lopen. Allen gingen tot het uiterste van hun fysieke en mentale kunnen. Onmenselijk werd gedacht, ook door mij. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Een mens wil steeds zijn grenzen verleggen, of beter gezegd zijn grenzen opzoeken. Na een 1ste 7km straten loop volgde een 10mijl. Daarna de 20K door Brussel, een eerste marathon, nog 1, en nog 1. Ondertussen volgde het lidmaatschap bij de plaatselijke WTC-club en na de nodige fietskm volgden de 1ste cyclo's. Van 100km tot 235km. Triatlon, da was toch eigenlijk fietsen en lopen en nog een stukske zwemmen? In 2004 volgde de 1ste kwart triatlon. Mijn zwemmen was toen volgens Lore eigenlijk meer een brommerke da veel lawaai maakte, maar nie vooruit ging. In 2005 volgde de 1ste halve. In 2007 werd ik lid bij de triatlonclub Waregem, waar ik onder begeleiding mijn zwemmen kon verbeteren. Na het lezen van een paar sportboeken leek een Ironman meer en meer een haalbare kaart. Let wel ik moet het nog steeds doen, dan pas kunnen we er over mee praten. Maar wie niet waagt, blijft maagd. Zoals iedere loper ooit een marathon en iedere sportfietser ooit een grote cyclo wil uitdoen, wil iedere triatleet ooit in een Ironman finishen.

Voor de liefhebbers, je kan mij zondag volgen op http://ironman.com/ op athlete tracker mijn startnr ingeven 1005 en zo zie je de verschillende tussentijden.