zaterdag, juli 31, 2010

Van de bergen naar de 2 uur van Hertals.


De laatste twee weken zijn de loopschoenen bijna niet uit de kast geweest. Een bewuste keuze, na een mooi loop voorjaar. De conditie werd onderhouden met vooral bergop fietsen. Gisterenavond was het weer tijd voor een loopkoersje. In het kader van Herentals Feest werd voor de 6de keer de "2uur van Hertals" georganiseerd. Een loopevenement waarin je solo of in esfattevorm probeert van zoveel mogelijk kilometers te draaien. Het parcours is volledig uitgestippeld in het gezellige centrum van Herentals op het parcours van het na-Tour criterium wat plaatsvond op donderdag. Voor de eerste keer ben ikzelf gaan kijken naar dat na-Tour criterium. Het was wel eens plezant om Cancellara en Basso van dichtbij rondjes te zien draaien. Jurgen Van Den Broeck mocht als eerste over de streep rijden. Gisteren was het dus de beurt aan de lopers. Drie jaar geleden deed ik al eens mee aan deze 2 uur en rondde toen iets meer dan 28km. Een zeer gezellige bedoening op een zomeravond met veel volk en volle terrasjes. Het was een beetje afwachten wat het zou worden, bedoeling was om 24km te lopen , een rustige duurloop dus. Al snel bleek dat het beter ging dan verwacht. Na een uurtje kwam ik door aan iets meer dan 13km, in het gezelschap van de eerste dame, Ann De Coene. Nog geen meter geforceerd, de uithouding is mede door het intensief fietsen goed intact. Na 80 minuten "koers" besloot ik van even op het gaspedaal te gaan staan. Het tempo werd verhoogd naar iets meer dan 15km, en het vlotte goed. Op 10 minuten van het einde kreeg ik het iets moeilijker, even afzien en dan finishen met iets meer dan 27km in twee uur. Niet slecht voor een doorgedreven training. Na de wedstrijd sloeg de vermoeidheid wel toe, het was immers bijna een jaar geleden dat ik nog eens meer dan 25km gelopen had. Bij het ter persé gaan van dit verslag staat de officiële uitslag nog niet on-line , bericht later hierover dus. Mijn woordje van dank gaat uit naar alle supporters en bekende gezichten die ik gisterenavond tegenkwam. Merci voor de aanmoedigingen , het deed deugd ! (Met dank aan Nest Goossens voor de foto)

donderdag, juli 29, 2010

Klimmen in Oostenrijk.





Wandelen en fietsen in de bergen blijft een heerlijke manier om de vakantie door te brengen. We verbleven iets meer dan een week in het Oostenrijkse Kaunertal en ik beklom daar zes zware cols die meetellen voor het Challenge BIG klassement. Het rustige Kaunertal bevindt zich naast het drukker bezochte Pitztal, we verbleven in hotel Larchenhof in Feichten. De Kaunertalergletsjerstrasse is maar liefst 39km lang en loopt op het einde naar een hoogte van 2750 meter, waar je nog een kabelbaan kan nemen tot op meer dan 3000 meter hoogte langs de schitterende Weisseegletjser. Het panorama boven op het drielandenpunt(Oostenrijk,Italië en Zwitserland) is schitterend, net zoals de Gletjserstrasse zelf overigens, maar daarover later meer. Vanuit onze thuisbasis Feichten(gelegen op bijna 1300 meter) maakten we prachtige bergwandelingen. Van de met de fiets gereden cols maakte ik volgend verslag: Maandag 19 juli: Na een mooie wandeldag besluit ik om vanuit de Inn-vallei naar Fiss en de Möseralm te rijden. Op onze eerste dag is het topzomer en op dit namiddaguur geeft de thermometer meer dan 30° aan. In Ried gaat het via enkele haarspeldbochten gestaag naar Fiss. De eerste 6km van deze klim zijn niet onoverkomelijk, toch zijn er enkele passages van om en bij de 10%. In Fiss zelf neem ik de weg die links voor de kabelbaan wegdraait. Het krioelt er van dagjesmensen die via deze kabine naar hogere regionen willen. Ook ik moet nog hogerop, meer bepaald naar het eindpunt van deze kabelbaan, de Möseralm. Het is deze laatste 3km pompen of verzuipen, op dit smal asfaltweggetje door de mooie Alpenweiden. Mocht deze klim in Italië liggen, dan zou de Giro zeker langskomen, deze laatste kilometers kunnen de hel van de Drei Zinnen doorstaan, de percentagemeter blijft constant rond de 13% aangeven! Hijgend baan ik me een weg naar boven, af en toe met ontzag uitkijkend naar de top. De laatste 1000 meter zijn fenomenaal steil , tot 21%, het is recht staan op de trappers, van moeten om niet om te vallen. Aan het restaurant op de top hijg ik zeker een volle minuut uit op mijn stuur, wat me niet dikwijls overkomt. Wat een opener! Dinsdag 20 juli:
De zomer blijft aanhouden in Tirol, dus maak ik vandaag werk van de klim in onze thuisbasis, de 39km lange Kaunertalergletsjerstrasse. Het was hier dat Luc Roosen jaren geleden de rit won in de Ronde Van Oostenrijk en waar Frank Van Den Broucke in diezelfde rit de basis legde voor zijn eindoverwinning, een klim met Belgische wielergeschiedenis dus. Er is geen wolkje aan de lucht wanneer ik omstreeks 8u15 afdaal naar de voet in Prutz, maar het is amper 13°. Een half uurtje later ben ik klaar voor bijna 3 uur klimplezier! De eerste 11km tot in Feichten zijn geen onbekende meer, want deze deed ik gisteren reeds toen ik terugkwam van de Möseralm. Na de twee tunnels speelt de berg even op, een kleine kilometer die oploopt tot 9% gemiddeld. Wanneer Vergötschen, Unterhauser en thuisbasis Feichten eraan komen loopt het lekker, lichtjes bergop. Even later komt het tolstation eraan, ik mag doorrijden, maar ga zweet moeten betalen aan de Gletsjerstrasse. De klim behoedt me voorlopig echter voor zwaardere inspanningen, dit verandert wanneer de meters hoge stuwdam van de Gepatsch Stausee in zicht komt. Via de eerste haarspeldbochten trekt de weg zich de hoogte in met een laatste stuk tot 14%. Dan volgt de beloning met een schitterend uitzicht over het 7km lange stuwmeer. De weg die naast het meer ligt is zo goed als vlak, tijd om even te recupereren en iets te eten. Het echte werk gaat beginnen, nog 11km klimmen aan gemiddeld 9%. Wanneer ik later door met een haakse bocht de Fagge rivier oversteek, doet me dit terugdenken aan Plan Lachat op de Galibier, de weg loopt recht naar de hemel toe! Intussen is het landschap van een uitzonderlijke schoonheid, een echte Alpiene col, met weiden, watervallen, rotsformaties en de Weisseegletjser waar het eindpunt ligt! Het zweet stroomt intussen met beken naar beneden, en via de genummerde haarspeldbochten is het net zoals op de Stelvio, aftellen. Daar duikt het enorme restaurant op dat zich boven bevindt en het einde van deze grandioze klimvervaring, 2750 meter hoog! Ik klok af in 2u49, zeer tevreden.
Woensdag 21 juli:
Er wordt slechter weer verwacht over enkele dagen, dus profiteren we van deze derde mooie zomerdag op rij. Ik neem Carine en Emma mee naar Imst, zij gaan het stadje ontdekken, ik stuur mijn fiets vandaag naar de top van de Hahntennjoch. De klim start in het centrum van Imst, en net daarbuiten loopt deze even op tot 13%. In het bos mildert hij weer naar een matige 6 a 7%. het valt me na twee dagen fietsen op dat de cols hier zeer onregelmatig zijn, stukken ver boven de 10% wisselen af met lichte afdalingen van meerdere kilometers. Deze Hahntennjoch blijft lange tijd goed doenbaar, tot er een lang stuk volgt van enkele kilometers boven de 10%. De weg slingert zich hier als een dakgoot naast een diepe kloof en een steile rotswand. Ik bevind me in een andere , ruige bergwereld, op zijn minst gezegd imposant. Toch dient mijn ademhaling onder controle te worden gehouden, het is trekken en duwen op de pedalen om het ritme min of meer aan te houden. Ook nu weer volgt een makkelijker stuk, maar wanneer de rotspartijen plaats maken voor Alpenweiden gaan de twee voorlaatste kilometers in en hier is het afzien aan dubbele percentage cijfers. Ook nu weer een gevoel van tevredenheid bij het bereiken van de top, er wacht me een beloning met een schitterende lange en snelle afdaling richting Imst. Heerlijk om de wind in je oren te horen en je fiets door te bochten te leiden! Op de Belgische nationale feestdag wil ik altijd wat meer, aangezien de vrouwen een wandel rustdag inlassen klim ik in de namiddag nog naar de Pillerhöhe, een zeer taaie klant aan gemiddeld 9,9% en 10,6km lang. Weer vertrek ik in Prutz (bij 36°!!) en de eerste 6km zijn echt niet te doen! Het gaat nergens onder de 10%, de zon brandt op mijn bol, via Kauns en Kaunerberg klauter ik tegen 7 a 8km/uur naar boven, afzien ! De bochten zijn schaars , even op adem komen is er niet bij. Hier telt alleen conditie en gewicht, hier voel ik dat mijn basis als loper de doorslag geeft. Op karakter sleep ik me omhoog, dit zijn de zwaarste kilometers van deze fietsvakantie. De Piller wordt een echte killer, naar het einde toe volgt een lichte afdaling en het laatste stuk aan 9% neem ik er graag bij want de top is in zicht! Deze Pillerhöhe ligt op 1600 meter hoogte, het uitzicht over de Inn vallei is grandioos ! Snel maak ik me uit de voeten want een onweer is nakend, het zou echter nog tot 's avonds duren vooraleer het zou gaan regenen. Zondag 25 juli:
De afgelopen twee dagen waren slecht, vrijdagnamiddag is het beginnen regenen en werden we goed nat tijdens onze wandeling langsheen de Gepatsch Stausee. Gisteren (zaterdag) zijn we warmere oorden gaan opzoeken over de Reschenpass in Italië, in Merano was het een aangename 24°. De terrasjes deden de rest. Vandaag de fiets weer van stal gehaald , voor de 48km lange klim naar de Bielerhöhe, langsheen de Silvretta Hochalpestrasse. Deze weg gaat langs de Paznaunvallei en dorpjes met klinkende namen zoals Kappl, Ischgl en Galtur. De top van de Silvrettastrasse ligt op 2036 meter hoogte. In Landeck schijnt een waterzonnetje op deze zondagochtend, en omstreeks 9 uur trek ik me op gang. 48km klimmen aan gemiddeld 2,5%, dat bekent dus ook veel vlakke en lichtoplopende stukken. De strakke tegenwind die uit het Noordwesten blaast gaat het wel moelijker maken. Tot voorbij het eerste dorp Pains stelt de klim niet veel voor, dan gaat het voor even naar 7%. Ik rij nu echt de Paznaunvallei in en het blijft lichtoplopend gaan. Telkens ik voorbij een dorpskern passeer klimt het echt, dat is zo in See , Kappl(tot 10%) en ook in Ischgl. Intussen krijg ik enkele tunnels op mijn weg, een tip voor volgend jaar, fietslichtjes monteren. Het weer wil niet echt mee, het is nog droog maar fris. Bij het binnenrijden van het laatste dorpje, Galtur, begint het echt goed te regenen.Ik ben goed voorzien(beenstukken, overtrekschoenen), maar begin met mijn zomerhandschoentjes verkleumde vingers te krijgen. Het is nog 10km tot aan de top, en ik neem geen risico's. Snel even opwarmen in een café met een lekkere cappucino. Even later is het min of meer droog, na Galtur gaat de weg echt omhoog, de laatste 2km komen niet meer onder de 10%. Hier is de Silvretta Strasse op zijn mooist. Ik kom boven aan het stuwmeer in iets meer dan 2u26'. De eerste tien kilometer naar beneden zijn koud(het was slechts 7° op de top), maar voorbij Galtur schijnt de zon alweer. Dinsdag 27 juli:
Onze laatste dag in het Kaunertal, en wanneer ik 's ochtends de gordijnen opendoe hangen de toppen in dikke mist. Na een half uurtje lopen en een uitgebreid ontbijt besluit ik om toch nog een laatste klim te doen. Via de snelweg ben ik vlug aan de voet van het Ötztal , waar ik net voor Oetz mijn wagen parkeer. 3km "inrijden" om dan de 18km klim naar Küthai(2017 meter) aan te vatten. In Oetz is het druk, en net voorbij het centrum aan het ronde punt moet ik linksop draaien. Vanaf hier wordt het rustig en dat zal zo heel de klim blijven. De weg naar Küthai loopt vrij gelijkopgaand doch niet makkelijk, 8 a 10% zijn geen uitzonderingen. Ik voel me echter kiplekker, is deze col niet zwaar of gaat het een pak beter na een weekje fietsen in de bergen? Halverwege in het dorpje Ochsengarten is het vlak, een lekker stukje dat nog een kilometer doorloopt. Dan volgt er een echte muur, meer dan 1000 meter klimmen aan gemiddeld 12% met pieken tot 15%. Verwonderlijk neem ik deze piek zeer goed, beter dan pakweg een week geleden. De laatste 4km zijn onregelmatig, al snel rij ik voorbij het stuwmeer en klim ik tot boven in het dorpje aan de kerk. Wanneer het dan begint te regenen ga ik even uitblazen bij een koffie om daarna de laatste afdaling van deze vakantie aan te vatten richting Oetz. Nadien besef ik dat de Oostenrijkse cols niet moeten onderdoen voor hun buren in Italië, en een pak moeilijker zijn dan de "beroemde" passen in Frankrijk! Hoogtijd dat er iemand een boek gaat schrijven over klimmen in Oostenrijk en graag een opwaardering voor de Ronde Van Oostenrijk !
Hier de technische gegevens van de beklommen cols:
Möseralm(1812 meter) 10,3km (gemiddeld 9,1% voet Ried Im Oberinntall)
Kaunertal (2750 meter) 39km (gemiddeld 4,9% voet Prutz)
Hahntennjoch(1894 meter) 14,6km (gemiddeld 7,5% voet Imst)
Pillerhöhe (1559 meter) 10,6km (gemiddeld 9,9% voet Prutz)
Bielerhöhe(Silvretta) (2036 meter) 48km (gemiddeld 2,5% voet Landeck)
Küthai (2017 meter) 18km (gemiddeld 7,5% voet Oetz)
Foto's:
Hahntennjoch
Silvretta Hochalpestrasse
Top van het Kaunertal
Kaunertaler gletsjerstrasse






vrijdag, juli 16, 2010

Mergellandroute: een ontdekking !




Gisteren mocht ik mijn blogmaat Johan weer verwelkomen in de Kempen. Bedoeling was om samen een fietstocht te maken langs de Mergellandroute in Nederlands Limburg. Het werd een tocht van 114km en 15 hellingen. Omstreeks 11u zaten we op onze fiets, vrij laat, gevolg van een file net voor het binnenrijden van Maastricht. Deze stad was onze startplaats. Via het station zochten we naar het beginpunt van de Mergellandroute waar we via Bemelen opreden. Er stond een fikse wind gisteren, de zon zorgde echter voor aangename temperaturen. Het wegdek droeg duidelijk nog de sporen van takken en halve bomen, gevolg van de storm die hier woensdagavond voorbij trok. Dat het een geaccidenteerd parcours zou worden was al vrij snel duidelijk. De eerste 25km ging het steeds op en af, met enkele stekelige hellingen tot 10%. Voor mezelf was het de eerste keer dat ik deze omgeving verkende, op zijn minst gezegd een echte ontdekking. Rustige wegen, glooiende hellingen, schitterende vergezichten en dorpjes die zo zijn weggeplukt uit vervlogen tijden. Kort na 12u werd het tijd voor een middaglunch, bij een plaatselijke bakker vonden we rijsttaartjes die wel op halve vlaaien leken en superlekker waren. Voldoende dus om er terug tegen aan te gaan, de moeilijkste hellingen zaten in het tweede deel van onze rit. In totaal volgen er nog 6 stuks die ik kon toevoegen aan mijn challenge BIG klassement. Vooreerst de klim naar het Vijlenerbos vanuit Camerig, met onderweg een prachtig vergezicht en het laatste stuk door een Ardennenbos. Via een kleine omweg reden we langs het Drielandenpunt vanuit Vaals , waar het tijd werd voor een terrasje. Aken was duidelijk zichtbaar. Iets verderop volgde dan de Gulperberg; tot nog toe had ik de meeste punten vergaard in de bergprijs, maar op deze laatstgenoemde puist liet Johan zien hoe goed hij wel kan klimmen. Een splijtende demarrage en Dirk moest passen. Er zijn overigens woorden te kort om te vertellen hoe mooi deze Gulperberg wel is , die op zijn steilste stuk naar de 17% gaat. In Eys draaien we links de Eyserbosweg op. Klinkende namen uit de wielerklassieker Amstel Gold Race. Het wordt me stilaan duidelijk dat alleen maar sterke mannen deze koers kunnen winnen. Johan gunt me de doortocht als eerste op de top, iets later missen we een wegwijzer en komen opnieuw boven op de Eyserbosweg, zo raak je natuurlijk aan veel kilometers, maar de omweg was landschappelijk gezien wel de moeite. In Schin op Geul moeten we linksop een smalle weg indraaien. Het voorgeborgte van de hel.. Iets later staat er een bordje: "22% steilste helling van Nederland" , dit moet de Keutenberg zijn. De versnelling op het kleinste kroontje en stoempen maar, ik mag me koning kronen van deze Keutenberg. De kilometerteller wijst bijna 100 aan , het beste is er nu wel af. Via een lange afdaling komen we in Valkenburg terecht, druk stadje met tal van terrasjes. Daar staan we plotseling aan de voet van de Cauberg... deze helling was toneel van vele veldslagen (wk's , Tour de France) en elk jaar scherprechter van de Gold Race. Snel nog een foto aan de voet en weg. Ik sta veel te groot , en voor ik het weet spurt Johan van me weg. Dan haal ik alles uit de kast om het gat te dichten en slaag daar ook in , even blufpoker spelen en overnemen , niet voor lang echter, mijn fietsmaat plaatst nog een tweede demarrage waar ik geen antwoord op weet. Hij wint de slag van de Cauberg. Moe maar zeer tevreden dalen we af richting Maastricht, waar we onze oriëntatie helemaal kwijt zijn en lang moeten zoeken naar het station. Als beloning trakteren we onszelf op een lekkere dame-blanche, welverdiend! Johan zegt dat we 1600 hoogtemeters hebben overwonnen, samen met de factor wind een zware rit dus. De autorit naar huis verloopt vlot, mijne kameraad slaapt zijn roes uit, en thuisgekomen praten we nog na bij een lekker biertje. (foto's:Gulperberg,Keutenberg,Cauberg)

woensdag, juli 14, 2010

25x Kluisberg op één dag.



Gisteren bracht ik een dagje door op de taalgrens. Sinds enige tijd ben ik lid van de website "Challenge BIG" , een clubje dat Europese klimmers verenigt. Deze site geeft 1000 hellingen in Europa weer, telkens als je één col of helling uit de lijst van 1000 beklimt kan je deze "claimen" en kom je in een klassement te staan. Een zeer mooie uitdaging voor een hobby fietser (klimmer) zoals ik. Aangezien deze vereniging dit jaar hun 25 jarig bestaan viert , werd het idee opgevat om 25 keer per jaar dezelfde col te beklimmen. Er is echter nog een bijkomend criterium:wanneer het hoogteverschil minder dan 200 meter bedraagt dien je deze helling 25 keer op één dag te beklimmen. Als de missie slaagt dan krijg je het brevet "IRON BIG". De gekozen helling dient uiteraard wel uit de lijst van 1000 te komen. Mijn keuze viel op de KLUISBERG. Een puist van 140 meter in de Vlaamse Ardennen. Het beloofde op 13 juli een lange dag te worden. Precies 43 jaar geleden overleed Tom Simpson op de flanken van de Ventoux, ik zou vandaag mijn cavalerietocht in het Kluisbos aangaan........ Vroeg uit de veren om tijdig te kunnen starten dus. Aangezien de Kluisberg meerdere kanten heeft om op te rijden besloot ik te werken in blokken van vier. Omstreeks 9u15 vertrok ik voor de eerste klim vanuit Ruien. Na vier Vlaamse kanten kwam Amougies aan de beurt, en daarna volgden vier keer Orroir. Op en rond de Kluisberg wemelt het van toeristische activiteiten, vandaar dat ik mijn geplande poging van vorige zaterdag wijselijk uitstelde naar een weekdag. Gelukkig was het gisteren vrij rustig op de Kluistop. Na 12 beklimmingen wist ik het wel , de Vlaamse kant is veruit de moeilijkste. Vanuit Amougies heb je een lichte afdaling halverwege en langs de kant van Orroir volgt er een stuk vals plat. Het echte venijn van elke klim zit echter in de staart, de laatste 200 meter zijn echt zwaar, de teller draait dan rond de 14 a 15%. Komt er nog bij dat je in dat steilste stuk telkens twee dwarsgoten moet kruisen wat het tempo alleen maar afremt. Na 14 geslaagde pogingen werd het reeds 13 uur , tijd voor een lunch. Op het kerkplein van Ruien had ik mijn wagen geparkeerd , en aan het standbeeld van Eddy Merckx werd er even op krachten gekomen van de geleverde inspanningen. Na een half uurtje terug de weg op , voor het tweede deel. De benen zijn nooit echt super wanneer je terug moet vertrekken en poging 15 en 16 gingen eerder stroef vanaf de Vlaamse kant. Intussen brandde de zon ongenadig en dwaalden mijn gedachten af naar 13 juli 1967. 25 keer Kluisberg , dat is ook 25 keer afdalen langs de chicane van de Torendreef, zeer mooi maar technisch. Nog zes Waalse kanten stonden me te wachten ; de laatste drie wou ik zeker afwerken langs Ruien om het mezelf niet te gemakkelijk te maken. Voor de laatste vier pogingen kreeg ik de morele ondersteuning van mijn goeie vriend Jacky Van der Cruyssen, de gekoelde sportdrank die ik van hem kreeg was meer dan welgekomen. Van de vijf drinkbussen die ik bij had, bleef er toen nog een halve over. Poging 23 en 24 gingen nog steeds redelijk vlot, het steile stuk van de laatste 200 meter kroop wel stilletjesaan in de benen. Laatste poging : 16u09'. Nog één keer alles geven en een recordtijd vanuit Ruien: 7'57" en top ! De Iron BIG titel was binnen! 55 kilometer klimmen en 2850 hoogtemeters, zelfs in Vlaanderen kan je je voorbereiden op de echte cols ! Een mooie zomerdag werd afgesloten , in de wagen kon ik de laatste meters volgen van de Alpenrit in de Tour.

vrijdag, juli 09, 2010

Ploegentijdrit in Oeselgem




Zondag laatst was er de viering van het 40-jarig bestaan van onze plaatselijke wielertoeristen club WTC Oeselgem. De club werdt destijds door enkele wielervrienden, waaronder mijn wijlen schoonvader Ivan, opgericht. Nog enkele oudgedienden van toen zijn nog steeds actief lid. De club is ondertussen uitgegroeid naar meer dan70 leden en is ook aangevuld met enkele dames die er wekelijks hun mannetje staan. Voor het 40-jaar jubilee te vieren was er gedacht om een ploegentijdrit met enkel clubleden te rijden. Het overgrote deel van de club schreef zich in. De ploegsamenstelling gebeurde door loting onder het toeziend oog van gerechtsdeurwaarder Vanpintentapper. Zondag stonden we dus met 13 ploegen vanelk 4 renners aan de start. Iedere ploeg kreeg een ludieke naam toegewezen. Wij waren de "Maesmakkers" aangezien Francky Maes in de ploeg zat en elke ploeg diende een nostaligische outfit van de club te dragen. In 40 jaar zijn er reeds verschillende teneu's geweest, dus hier geen probleem. 12 ronden van 5km werden gereden. Om het een beetje spannend te houden, moest van iedere ploeg eerst 1 renner 2ronden rijden vooraleer de volgende ploeggenoten mochten aansluiten. De laatste 2 ronden diende dan een andere renner van de ploeg solo voor de overwinning strijden. De zaterdag nog meldde nestor Eric Declerck zich ziek en werdt in extremis vervangen door zijn zoon Tom (ex-renner) die special van Antwerpen overkwam. De koers zelf. Na de 2 ronden door Christophe gereden, lagen we reeds 45 seconden achter op de koplopers, waardoor Francky en mezelf, ploeggenoten Geert Carton en Christophe Bekaert in het wiel naar voren sleurden. Op 2 ronden was de achterstand weggewerkt en streden we reeds mee voor de overwinning. Spijtig genoeg reed Geert in de voorlaatste ronde tegen een verkeerspaaltje en waren we terug op achtervolgen aangewezen. Francky als solo haalde nog alles uit de kast en eindigde nog op de 5de plaats. Maar winnen is niet het belangrijkste, we hebben er als ploeg enorm veel plezier aan beleefd. Deze formule is zeker voor herhaling vatbaar. Er verscheen een mooi artikel in het Nieuwsblad in de regio katern. Zie bijlage.




DENTERGEM - Dertien ploegen van telkens vier renners van WTC Oeselgem startten zondag voor een ploegentijdrit, waaronder ook vier dames die niet onderdeden voor de mannen. De bedoeling van de wedstrijd voor de 52 renners was zo snel mogelijk met vier de eindstreep halen.
Langs het parcours, dat door iedere ploeg twaalf keer werd afgelegd, konden de clubleden rekenen op de luide steun van de talrijk aanwezige toeschouwers. Zelfs de vuvuzela werd hier en daar boven gehaald.
Tijdens de eerste ronde demarreerde Angelo Vanherweghe om nadien, in de tweede ronde, terug gegrepen te worden door het het ganse peloton. Na de tweede ronde kwam Luc Devooght van team “Continental” als eerste van de solorijders over de streep. Voor de volgende acht toeren voegden de andere drie teamgenoten zich bij hun starter. Ongeveer 40 renners moesten tegelijkertijd inpikken doch alles verliep vlekkeloos. Tijdens dit gedeelte van de rit vormden zich twee grote pelotons die elkaar op jaagden. Een valpartij van Geert Carton in de voorlaatste ronde zorgde ervoor dat team "Maesmakkers" uit de kopgroep verdween. Bij team '' ‘t Gemakske” kreeg Geert Devolder een lekke band zodat ook zij werden uitgeschakeld voor de eindwinst. Zestien personen, dus vier ploegen kwamen samen over de meet na de tiende ronde. Team "Continental" was de eerste. Vanaf dit moment moest terug één renner verder voor nog twee keer de ommegang. De ene demarrage volgde vlug na de andere. Uiteindelijk haalde Thijs Vandaele de overwinning voor "De Talooreterters" binnen.De tweede plaats was voor "De Baertienies" en "De Slekken" waren derdes. What’s in a name ...?
Maar vooral het plezier en de teamspirit onder de collega-fietsers primeerden die dag.
De prijsdeling volgde in café “De Vierschaar “. Iedereen viel in de prijzen. Zo waren er ook ludieke prijzen zoals “De Gouden Pamper” voor de oudste ploeg (team Taelman) , “De Zilveren Pamper' was voor de jongste ploeg (team “Langzaam maar zeker”) en de trofee van de pechvogel van de dag was voor Geert Carton uit team “de Maesmakkers”.
WTC “Ontspanning Verenigt” dankt het sport- en feestcomité 'Voor Elk Wat Wils' voor de logisitieke steun.
Misschien is dit evenement wel voor herhaling vatbaar?

donderdag, juli 08, 2010

Vakantie in zicht.


Nog één dagje werken en er wacht me een deugddoende vakantie. Het officiële resultaat in Tessenderlo was nog beter dan gedacht: 80ste plaats in 36'43". Intussen heersen er weer tropische temperaturen en is het een hele karwei om deftig te trainen, het tempo lag vandaag niet hoog, mag ook al eens voor een keertje. (foto: Stefan Bomans: voor de start van The Classic).

dinsdag, juli 06, 2010

Kans op supertijd gemist.


De laatste wedstrijd van het voorjaar werd gisteren afgewerkt in Tessenderlo. Daar vond de jubileumeditie plaats van The Classic, een sfeervolle stratenloop over 10km. Zondag was ik nog gaan kijken naar de doortocht van de Tour de France in Waarloos en dat was nog voelbaar in de benen. Gelukkig bleef de temperatuur gematigd rond de 22° en bleek er voldoende zuurstof in de lucht na de regenbuien van enkele uren ervoor. Werkmakker Ivan Cools daagt en nodigt me elk jaar uit voor deze goed bezette koers. Na een matige start kwam ik na enkele kilometers op toerental om halfweg door te komen in 18'16". Samen met Lierse atleet Tom De Crom bleven we opschuiven tussen de mensenmassa in een feestend Tessenderlo. Het parcours is wel snel, maar toch ook niet, de vele bochten in centrum en de drie klimmetjes die moeten bedwongen worden maken het niet makkelijk. Aan de 8ste kilometer is het beste eraf, op karakter naar de finish. Net voor de laatste 1000 meter voel ik dat mijn veter loszit. Snelheid maken op die manier zit er niet in, dan maar stoppen en zo snel mogelijk het euvel oplossen om terug te vertrekken. Alles bij elkaar kost me dat toch 15 seconden. Terug gaan lopen is dan niet zo simpel, ritme gebroken en benen verzuurd. In een onvoorstelbare laatste 600 meter probeer ik nog wat goed te maken en het loont. Finish in 36'42" , een uitstekende tijd. Na de aankomst voel ik wel dat ik diep gegaan ben, maar dit is de beste wedstrijd van dit jaar tot nog toe. Als ik het veterprobleem verreken moet een tijd van rond de 36'30" er zeker ingezeten hebben. Hiermee wordt het eerste loopdeel van 2010 afgesloten. De komende weken gaat de fiets iets meer in beeld komen, en zal de loopconditie onderhouden worden. (Foto: op de finishlijn alles eruit gehaald; met dank aan fotograaf Stefan Bomans)