woensdag, september 29, 2010

Marathon Berlijn

Ich bin ein Berliner, de ondertussen wereldberoemde oneliner van J.F. Kennedy was zondag ook voor mij van toepassing. Donderdag had ik dankzij Dirk ook kunnen genieten van het prachtige U2 concert. In een nokvol koning Boudewijnstadion evenaarde de show zelfs deze van AC/DC vorig jaar in de Ajax Arena. Aangezien Dirk al uitgebreid verslag gaf hierover, gaan we verder met Berlijn. Na U2 rond 1u 's nachts bij mijn neef Jorick aangekomen voor een korte nachtrust. Anderhalf uur later vertrokken we samen met zijn 2 kids naar de stad van de Berlijnse bollen. De 800km in een 9-tal uur overbrugd. Het was een prachtig nazomerweertje, volop zon en 26graden, helaas was dit de laatste zon dat we zouden zien de volgende dagen. We verbleven op een soort van jeugdhotel woonboot vlak naast de restanten van de Berlijnse muur. Ook de andere atleten Barbara en Detlef die ik begeleidde naar hun eersteling waren aanwezig met elk een supportersdelegatie. Op vlak van organisatie kan Berlijn naast Londen staan. De zaterdag de startnr's gaan afhalen, terwijl de regen begon. Druppelen veranderde geleidelijk aan in pijpestelen. De zondag was het al niet veel beter en had de temperatuur ook een duik naar de 13graden gemaakt. Geen last van de warmte dus, maar lopen in plassen is voor de voeten ook niet aangeraden. Er waren 8 startvakken verdeeld onder de 48.000 lopers, waarin de grootste meute in het laatste vak stond. Barbara in het 6de vak, Detlef en ik in vak7 en Jorick in het laatste. Het bleef maar regenen. met een opengesneden vuilniszak en een oude T-shirt konden we ons nog een beetje warm houden voor de start. Na het startschot duurde het nog een klein kwartier vooraleer we de startmat passeerden. Na anderhalve km een eerste plasstop. De benen voelden goed aan en ik wilde nog eens een aanval doen op mijn PR van 2002 (3u57') of toch minstens nog eens onder de 4u duiken. De eerste 15km was het slalommen tussen tragere lopers, een aanslag op de benen om het tempo te kunnen handhaven. Daarna was de massa voldoende opengerokken om een gelijk tempo te kunnen lopen. Halverwege een doortocht in 1u 59'. PR verbeteren door de verstoorde eerste 15km, zou moeilijk worden maar onder de 4u moest lukken. Op 30km was het tempo nog steeds ok, alhoewel, de hs begon stilletjes te stijgen. Op 35 nog steeds in een goed ritme en ik begon er in te geloven om de 4u limiet nog eindelijk eens te doorbreken. Alhoewel nog steeds op schema liepen de benen echter op 38km leeg en zag ik mijn hs de 178 naderen. Aan 39 was het vat af. De tot nu toe continu inhaalrace was voorbij. Het tempo stokte en met moeite haalde ik nog een goeie 9km/u. De meesten haalden me nu in met het zicht op de finish. Op de klok zag ik de 4u naderen. God toch, wat waren die laatste 2 km's plots mijlen geworden. Net voor het bord van de 42 stond de 4 op mijn klok, shit... De finish na 42.195m kwam geen zucht te vroeg. 4u 01'38". Maar na de eerste ontgoocheling kwam de euforie. Het was toch mijn 2de beste tijd ooit en 8jaar ouder beginnen de jaartjes toch ook al te tellen. Mijn trainees Jorick, Detlef en Barbara deden het voor hun debuut werkelijk fantastisch. Barbara stak me nog voorbij in de laatste km en klokte af in 4u00'27". Detlef debuteerde sterk in 4u07'. Maar de verrassing van de dag was neef Jorick. Na een achillespees blessure, paar maanden stilstand, geen sportachtergrond en een langste duurloop van 1u45' finishte gij in 4u31'.
Niemand, incluis hijzelf geloofde in de goede afloop, ik had hem kunnen motiveren om te lopen en
schatte hem op een 4u45', hijzelf meer in 6u. Het ging hem zo goed dat we al uit kijken voor een volgende marathon. Zonder blessure's en degelijk voorbereid eindigt hij in de toekomst zeker voor mij. Voor mij geen pogingen meer om sterke tijden neer te zetten. Vanaf nu staat het genieten en gewoon finishen voorop.

1 opmerking:

Dirk zei

Knap gedaan. Weeral eentje op uw palmares.Hopelijk haal ik de mijne ook binnen een weekje of vijf...