Duel draait uit op een sisser.

Elke dag van de voorbije week werd het een paar graden warmer. Ik zag het met lede ogen gebeuren. Mijn engagement om met mijn loopmaatje Paul Denolf het duel aan te gaan in de 15km tijdens de jaarlijkse "thuiswedstrijd" op de Vorselaarse Kardinaalsjogging mocht ik natuurlijk niet laten varen. Toch werd ik vandaag alleen maar moedeloos van de zwoele temperaturen. Omstreeks 20u, toen de start werd gegeven stond er nog 28° op de thermometer, een beetje van het goede teveel voor deze jongen. De start was nochtans veelbelovend. Ik ging vlotjes mee in het spoor van mijn sportieve "concurrent" met een 1ste km tijd van 3'35".Op een eerste versnelling van Paul moest ik na 3km al passen. Langzaam maar zeker zag ik hem aan de horizon verdwijnen. Op de prachtige zanderige wegen van de Vorselaarse bossen werd het met de kilometer heter en heter. Almaar goed dat ik een ex-topatlete engageerde om me elke ronde te bevoorraden met het noodzakelijke extra vocht. Marleen Mols was in haar glorieperiode meermaals Belgisch kampioene en ooit nog winnares op de Memorial Van Damme. Van harte bedankt voor de bevoorrading Marleen, maar het heeft niet veel geholpen. Kilometer na kilometer zakte het tempo, opgeven in eigen dorp is geen optie, maar het heeft toch even door mijn hoofd gespookt.Kortom, een off-day, en dat na een schitterende 5km vorige week. Het kan niet elke dag feest zijn. Hijgend en puffend heb ik de hitte uiteindelijk overleefd en na de finish enkele minuten lekker languit op het malse gras gelegen. De 15km was uiteindelijk nog 300 meter tekort, de eindtijd niet om over naar huis te schrijven(59'33"). Geen M40 podium, de derde plaats verloor ik in de laatste ronde. Vrouwtje Carine heeft mooi gelopen bij haar wederoptreden. Ze behaalde de hoofdprijs op de 5km als eerste vrouw van Vorselaar in een mooie 23'42". Mijn ontgoocheling werd nadien zalig weggelachen aan de Kasteellopers tafel waar we nog een plezante Westvlaamse conversatie ten berde brachten. Met al die vrienden van de streek van Waregem maak ik wekelijks vorderingen! Misschien moet ik maar eens overwegen om een andere hobby te zoeken....

AC/DC in Amsterdam

Eens iets helemaal anders dan sport, maar ook met een hoog adrenalinegehalte. Dinsdag samen met mijn scone broere en triatleet in spe, Lourens naar Amsterdam afgezakt om het concert van AC/DC mee te maken. Deze Australische topband zit reeds in zijn 36ste levensjaar, maar geeft nog niets aan populariteit ingeboet, integendeel. Het concert speelde zich af in het overdekte Arena stadion van Ajax. Een 40.000 toeschouwers zorgden voor een geweldige sfeer in het nokvolle stadion. Net voor de aanvang van het concert liepen we ook clubgenoot Jannick tegen het lijf die zijn "naar eigen zeggen mindere prestatie" van de triatlon Brugge kwam vergeten. Het voorprogramma stelde niet veel voor, veel geblaat, weinig wol. Om 21.00 stipt schoot de Rock&Roll train van AC/DC op gang. Wat een openingsact. Op een fabelachtig groot videoscherm speelde een cartoon van een op hol geslagen stoomtrein op volle snelheid gebracht door Angus als de duivel himself. Op het moment dat de trein de zaal kwam ingestormd splitste het scherm en onder een adembenemend vuurwerk verscheen Angus met in de achtergrond de enorm sissende stoomtrein. Een kippevelmoment. De loeiharde gitaarklanken hadden de Arena direct in hun greep. De ene na andere bestseller passeerden de revue, af en toe afgewisseld door nieuwe nrs uit hun black ice album. De zaal ging massaal uit de bol bij nrs als "she's got the Jack", "TNT", "Hells bells" met de overbekende Helleklok, "Thunderstruck" met een hoogspannings lichtshow als achtergrond. Bij "Whole lotta Rosie" kwam zowaar een metershoge, corpulente schaars geklede opblaaspop de AC/DC Rock&roll train "berijden". Angus gaf nog een kwartier durende gitaarsolo ten berde, waarop hij met een lift op een podium midden het stadion verscheen. Als afsluiter werden we naar de "Highway to Hell" gestuurd en als bisnummer met "We salute You" werden door 12kanonnen ons trommelvliezen aan flarden geschoten. Een spetterend vuurwerk sloot het 2uur durende concert af. Nog nooit zo'n concert meegemaakt. Rammstein schijnt ook over een fameuze liveact te beschikken, dat beloofd voor december.

Citytriathlon Brugge

Met de kwart afstand in Brugge dit weekend zorgde deze 5de en laatste wedstrijd voor mij op evenveel weken, voor een mooie afsluiter van het voorjaarsseizoen. De Bruggse kwart is in 6jaar tijd uitgegroeid tot een echte hype. Met 1330 inschrijvingen waarin inbegrepen een 250-tal trio's, komen we aan een 2000-tal atleten. De triathlon was in 1 minuut volzet!!! Gelukkig konden de haast voltallige WTDT atleten onder invloed van onze sponsor Kinepolis (ook sponsor van deze triathlon) van deze inschrijvingsellende bespaart blijven. Om het steeds groeiende triatleten peloton te kunnen opvangen, waren de inschrijvings formaliteiten nu in het Bruggse belfort, de arrive op de grote markt en douche's op het Burgplein. Zwemmen was 1000m in de Bruggse reien. Ik mocht starten in de 1ste agegroup wave, na de pro's en dames. Dit betekende ook veel goeie zwemmers in mijn lijn. Mijn start miste ik compleet, de eerste 200m was het happen naar adem, positie kiezen, ondergeduwd worden, overzwommen worden, terug proberen positie kiezen. Daarna kreeg ik meer vrijheid vooraan in de middenpositie en kon ik terug op mijn positieven komen. Zwemmen afgesloten in 17.33, een half minuutje te traag door voorgaande. Samen met Geert kwam ik in de wisselzone. Een snelle wissel en weg voor het fietsnr. van 45km. Maar ik had het luminieuze idee gehad om mijn schoenen reeds op voorhand op de pedalen te bevestigen om zo tijd te winnen. Wanneer ik op mijn fiets wou springen, blokkeerde mijn schoen tussen de kasseien en de pedaal en weg was de schoen. Byebye tijdswinst. Hiermee een half minuutje verloren en was Geert mij voorbijgestoken. Fietsen was terug in de polders tussen Brugge en Oostende. Een stevige wind maakte het zwaar, toch kon ik een vlot tempo draaien. Niet stayeren wordt hier in Vlaanderen door veel atleten toch ruim door de vingers gezien. Wat ik allemaal zag... valsspelers. Arbitrage was ook niet kordaat genoeg zoals in het buitenland, gewoon eens verwittigen en eenmaal de moto weg was het weer van dat. Fietsen afgesloten in 1u18 met een avg van 34.5km/u en een 456ste tijd, trio's inbegrepen. Terug een snelle wissel en samen met Chris de 10km lopen aangevat. Chris is een snellere loper en moest ik laten gaan, na 4km kwam ook Bart Desmet mij voorbij in een nog hoger tempo en op 7km tenslotte Geert. Lopen was 2ronden in de prachtige binnenstad met massa's toeschouwers en een doorsteek ronde door het belfort, rond de grote markt en via de burg terug naar de vesten. Het lopen afgesloten in 50'06", een kleine 12km/u. Goed voor mij. Totaal gefinisht in 2u31'20" en daarmee 2 minuten van mijn voorgaande tijd afgedaan. Plaats 418de op 1019 finishers. Schoonbroer Lourens finishte in 2u56 en met een voor hem goeie loop en zwemtijd. De overige clubleden deden het meer dan schitterend. WTDT geeft talent in zijn rangen, zie bij links triatlonclub Waregem voor blogs van andere clubleden. En nu congé.

Opnieuw masteroverwinning op avondcorrida.

Voor het tweede jaar op rij kon ik voor eigen volk de overwinning binnenhalen in de M40 categorie. De individuele avondcorrida van de Kasteellopers lokte een 50-tal deelnemers. Ik was uiteraard gebrand op een sterke prestatie. Al snel was er afscheiding van een zestal atleten, waaronder de Kasteellopers Stijn en Roel Jacobs en Kristof Van Rooy. Na 1000 meter (1 ronde) klokte ik een tussentijd van 3'19", een bliksemstart dus. Drie ronden lang bleef het uitkijken naar mijn naaste achtervolgers Paul Denolf en Jef Struyfs, maar over halfkoers werd het verschil groter in mijn voordeel. Het snelle rondje van 1km had één grote aanpassing in vergelijking met vorig jaar: na de heraanleg van de Heikant pleintje , wat trouwens prachtig oogt, moest er hier telkens één bocht extra genomen worden wat het er niet makkelijker op maakte. De vele supporters zorgden mee voor een goeie prestatie. 7de plaats algemeen, winnaar bij de masters en 5km in 17'53" , zeker niet slecht met zo weinig competitie in de benen. Volgende week wacht wederom in Vorselaar een nieuwe opdracht; de langste afstand op de jaarlijkse Kardinaalsjogging, dat wordt andere koek. De topconditie is er nog niet, maar je hoort deze jongen niet klagen. De verschillende reeksen in de estafettecorrida gisterenavond , die werden gelopen na de 5km koers, waren wederom een schot in de roos. In totaal namen niet minder dan 43 ploegen deel en de sfeer zat er goed in. Na mijn aankomst van de 5km heb ik in een recordtijd gedoucht , want ik mocht de honneurs waarnemen als speaker tijdens de aflossingswedstrijden.(foto: Luc Van Doninck.)

Tijd om te oogsten... of nog niet ?

Na enkele stevige kilometerweken wordt het stilaan tijd voor resultaat. Of dat het geval gaat zijn, is nog maar de vraag. De trainingen wegen door en op privé vlak was het ook een drukke periode. Vanavond staat de eerste wedstrijd op het programma, een eigen organisatie van de Kasteellopers. De 5km gaat vooraf aan de estafettecorrida, een sfeervolle avond langsheen de kermis midden in het centrum. Volgende week heeft de traditionele Kardinaalsjogging plaats, twee thuiswedstrijden op één week tijd, het vormpeil zou op scherp moeten staan. Afwachten of het ook zo zal zijn.

La Raid des Hautes Fagnes

Nr4 in evenveel weken staat op mijn conto. En wat voor één! Deze mountainbike marathon wordt door insiders de "Hel van Malmedy" genoemd en door heel ervaren bikers als de mooiste, maar ook de zwaarste van de Benelux. Ik had het kunnen weten. Als ik nu ook maar luidop denk aan "Raid des Hautes Fagnes" begint mijne bike te beven en kruipt hij volledig ingeveerd vanzelfs terug in de garage. Was de Ardennen Trophy al straf, dit was nog straffer. Constant steile klimmen en technische afdalingen zodat je nergens kon recupereren. Ik had me ingeschreven voor de 90km. Integenstelling tot het natte, grijze weer in Vlaanderen, starten we onder een helderblauwe hemel en liep de temperatuur tegen de middag op naar 30°C. Van aan de start begonnen we aan een ellenlange klim, eerst op asfalt, vervolgens offroad. Geen file's van in het begin, het kaf (de gasten gelijk ik) was van het koren gescheiden. Uiterste concentratie tijdens de afdalingen en het bleef maar doorgaan. Bij de eerste bevoorradingspost na 19km had ik er welgeteld 2uur over gedaan, wablief 2uur. Dit zou wel eens een lange dag kunnen worden. Terug een steile klim, langs soms steile single tracks vol wortels terug naar beneden. Hier en daar stonden rode vangnetten voor als je bike de afgrond inwilde en jij niet! Met een ei in mijn broek, want je had geen plaats aan de kant om eens je voet te zetten. Eenmaal naar beneden moest je gewoon erdoor, als je dan de hete adem van ervaren bikers in je nek voelt dan breekt het zweet je toch langs alle kanten uit en het was niet van de warmte alleen. Geregeld moesten we door een riviertje rijden, een heerlijke verfrising bij dit warme weer. Halverwege de splitsing tussen de 90 en de 69. Wijzelijk besloten om de kortere afstand te nemen. Herhaaldelijk was het zo steil en technisch dat je te voet van de bike moest en ik niet alleen hoor. Soms zag ik een overmoedige toch proberen al rijdend tussen de boomwortels te laveren, maar enkele meters verder lag die gegarandeerd op zijn smikkel. Tijdens nog zo'n technische steil afdalende single track, kwam een dame dicht in mijn wiel rijden, met de vraag of ze even voorbij mocht. Wablief!, waar ging ik dat doen, ik was al tot het uiterste geconcentreerd om geen stuurfouten te maken en had geen 10cm overschot om uit te wijken. Achter haar riepen een paar Hollanders redelijk brutaal of ik eindelijk wa plaats wilde maken, dat ze de 1ste dame was in wedstrijd. Ik riep terug dat ik toch eerst moest kunnen ook, als er geen plaats is... Toen ik ze eindelijk voorbij kon laten bedankte ze heel vriendelijk, in tegenstelling tot haar arrogante begeleiders die me van de track wilden duwen. De lady bleek Nederlands veldrit kampioene Daphny Vandenbrandt te zijn. Rond de 45km kwamen aan bij de mooie burcht Reinhardstein in Robertville voor een2de bevoorrading. Er begonnen al wat lijken binnen te komen, de warmte en de opeenvolgende hindernissen begonnen hun tol te eisen. Daarna via de stuwdam terug het bos in en weeral zonder recupmomenten naar volgende bevoorradingspost in de steengroeve nabij Malmedy. Nu volgende nog enkele steile klims en dito afdalingen vooraleer terug Malmedy in te duiken. 69.3km en 6u11' later kon ik onder de finishboog eindigen. Bekaf. ergens rond de 420ste geeindigd op een 600-tal. Was het de tol van 4 opeenvolgende weken wedstrijd in combinatie met de warmte, maar ik was meer leeg dan vorige week in de halve triatlon. Conclusie: de zwaarste en meest technische die ik al reed. Nog technischer dan de Houffamarathon, nog zwaarder dan de Ardennen Trophy. Maar de organisatie was wel dik in orde en met een prachtig zomerweertje had ik terug een mooie sportdag gehad. Alleen, doordat zo vaak van de gebruikelijke mountainbike paden wordt afgeweken en wandelpaden worden opgezocht word het voor recreatieve bikers met weinig technische bagage zoals ik heel moeilijk om zo'n tochten met een aanvaardbare snelheid te rijden. En nu op naar nr5, de Triatlon door Brugge, een prachtige afsluiter van het voorseizoen! Supporters: probeer talrijk aanwezig te zijn want de haast voltallige club is aanwezig. Met aankomst op de grote markt en 2 reuzeschermen kan je alles gemakkelijk live volgen.

Superdag in triathlon Challenge France

Je hebt zo van die dagen dat alles perfect valt. Gisteren in de halve triathlon, met 1.9km zwemmen, 90km fietsen en 21.1km lopen, in de Franse Vogezen ging alles ronduit goed. Een relaas. Donderdag toegekomen in ons hotel te Wissembourg, een 35km van Niederbronn-les-Bain, waar alles te gebeuren viel. Het stadje Wissembourg is best wel gezellig, een beetje middeleeuws aandoend, van grote te vergelijken met Ieper. De vrijdag, samen met clubgenoten Karl, Sophie en Ratracers Bruno en Evelyn de laatste 40km van het parcour gaan verkennen en onze strtnr's gaan halen. Ondertussen waren Bart, Peter, Erwin en Frederik ook toegekomen, Ruben kwam pas de zaterdag toe. WTDT was dus sterk vertegenwoordigd. De zaterdag werd er naarstig gemasseerd door onze masseuse Lore. Bruno, Kurt, Sophie en ik werden onder handen genomen. De massage van Karl nam ikzelf voor mijn rekening, kwestie van Lore ook wat rust te gunnen. De massage's hebben allezins goed gewerkt want iedereen presteerde schitterend. De zondag was het vroeg dag. Ontbijt, uitchecken, wagens in Niederbronn gaan plaatsen en dan naar de zwemstart, 15km verderop. Er waren 5waves. Eerst de profs, met enkele sterke namen o.a. de Aussie Mc Cormack, winnaar van Hawaii 2008, Zwitser Morceau, Z.Afrikanen Tissink en Cunnama en de Fransen Le Floch en Bringer. De dames eveneens in dezelfde wave met de Aussie Rebecca Keat, Franse Louison en de Tsechse Zelenkova als favorieten. Ik startte in wave4 samen met clubgenoot Bart Desmet, de ouwe zakken wave, zeg maar. Het water voelde ijskoud aan, 15°C, is echt koud. Het zwemmen ging echt super. Na 29'47" uit het water, een verbetering van 6minuten tov mijn vorige 1.9km in Antwerpen 2007. Een trage wissel en vervolgens fietsen. Er stond een stevige wind, maar in aeropositie lukte het goed. De eerste helft van het parcour was nogal aan de zware kant met enkele kuitenbuiters, het 2de deel vlotte beter, zei het nu in een regenbui. Met 795 hoogtemeters viel het nog mee voor de Vogezen. Eerder een parcour voor rouleurs dan echte klimgeiten. Na 2u50'23" zat het fietsgedeelte erop met een avg van 31.5. Terug een, voor mij, schitterende tijd neergezet en hiermee de 4de clubtijd, na natuurlijk Fré, Karl en Sophie en slechts 10,5 minuten na Bruno. Het lopen was een zeer zware dobber. Grijsloke maal 3 en stukken steiler. Het bos in op een helling voor 2ronden waarvan de eerste 5km bergop en dan nog een groot gedeelte door de modder en een totaal van 516hm. Maar het vlotte beter dan gedacht, een verfrissende regenbui erbij en de halve marathon zat erop in 2u04'41" zowat de halve tijd ook van mijn marathon Antwerpen maar op een stukken zwaarder parcour. Totaal gefinisht in 5u35'00" en 559ste op 938. Een verbetering van 18minuten tov vorig jaar in Eupen. Supercontent natuurlijk.
De clubgenoten deden het werkelijk uit stekend. Sophie (http://3phie.blogspot.com/) was 6de totaal en 1ste agegrouper (niet prof), Karl 25ste en 3de in zijn eigen agegroup. Frederik (http://www.bloggen.be/frederik/) was verbluffend in het fietsen met de 6de fietstijd op slechts 5 minuten na Macca en tussen gerenommeerde profs. In totaal zou hij 15de en 2de agegrouper overall zijn, ware het niet dat hij gediskwalifiseerd was om een rondpunt aan de binnenzijde aan te snijden ipv buitenzijde. Als wielrenner gebeurd dit veel, maar de referee's zijn onverbiddelijk in het buitenland. De andere collega's: Bruno Boudry finishte als 200ste net onder de 5u. Peter (http://triatleetpeterbenoit.spaces.live.com/) haalde 5.18, daarna ikzelf, Erwin volgde op 5.35'33" en Bart Desmet op 5.37'49". Ruben zwom goed, maar moest opgeven in het fietsen wegens ziekte. En nu nr4 volgende week, de MTB marathon in Malmedy "Raid de Hautes Fagnes".

L'Ardennes Trophy

Maandag was het mijn 2de wedstrijd in de opeenvolgende serie van 5. De MTB marathon l'Ardennes Trophy in La Reid bij Theux. Mijne Mexicaanse vriend Piet had deze al een paar maal gereden en had deze als zeer zwaar bestempeld. Eens kijken of dit zo was. Het ganse weekend was er MTB sfeer met de zondag enkele kleine tochten en een kids wedstrijd. De maandag het zware werk. 67km, 1750hm offroad en een bijzonder grillig hoogteprofiel met steile klimmetjes en technische afdalingen. In totaal waren er ongeveer 1370 bikers, de meesten voor de korte afstand van 45km. In de 67 waren we met 451. De start om 9.50 verliep redelijk rustig, (de toppers mochten 10 minuten vroeger vertrekken), want er volgde direct een lange klim. Na een 5-tal km was er voldoende afscheiding om een eigen tempo te rijden. De eerste 20km verliepen vlot over goed berijdbare single tracks en brede boswegen. Een zigzag stukje door een riviertje zorgde ervoor dat ik toch met natte voeten verder moest. Bij de eerste oversteek probeerde ik aanvankelijk via rotsstenen mijn voeten droog te houden, maar een uitschuiver door de kliks onderaan de schoen zorgde voor een kniediepe wasbeurt. Na 20km had ik iets van, zo zwaar is dit toch nie, maar het venijn zat hem in de staart. De ene na de andere steile offroad beklimming volgde elkaar nu op, sommigen nog berijdbaar met het kleinste verzetje (en bij een MTB is dit wel hhheeeellll klein) en een HR van 180, andere moest je van de fiets. Bij de steile technische afdalingen was het toch geregeld slikken. Doet ie et of doet ie et niet??? Maar als ik zag dat enkele bikesters zich naar beneden gooiden volgde ik, zei het met een ei in mijn broek. Het geeft veel met stuurtechniek te doen. Achterrem dicht, achter het zadel gaan zitten en geen stuurfouten proberen te maken. Zal nog veel trainen worden eer dit vlot lukt. Na een 40tal km ging ik voor de eerste keer tegen de vlakte, in een poging om netels te ontwijken reed ik op een verdoken rotssteen en belandde op de elleboog. Een 5 minuten later bij het manouvreren op een steile single track tussen de bomen, gleed ik uit op een schuine boomwortel. Een diepe harde west-vlaamse g...verd.... deed de vogeltjes in het bos tijdelijk verstommen. Op 57km een laatste bevoorrading post. Waarom, vroeg ik me af, we zijn er bijna? Haha, ik had het kunnen weten, 2 lange zware klimmen volgden elkaar op, daarom dus, het bleef maar duren. Op de laatste klim reed ik de voorzitter K. Bruneel van de Waregemse MTB-club Zeweties voorbij. Achteraf nog een praatje gemaakt, nen toffe gast. De laatste km ging de pijp uit. Nog een zware singletrack of eigenlijk niet, maar met pap in de benen is alles plots veel te zwaar. Blij om te finishen, 't was zwaar genoeg geweest. De 322ste op 451 finishers in 5u21. Dit is ongeveer mijn gerechtvaardigde plaats. Conclusie. Prachtige maar zware wedstrijd, goeie organisatie, lekker veel rijsttaart tijdens de bevoorrading, een prachtig zomerweertje en dus terug een geslaagde sportdag gehad. Op naar nr3 de Challenge France, een halve triathlon in de Vogezen.