Domper op de feestvreugde.

Bij het begin van het nieuwe jaar is een van mijn voornemens telkens opnieuw een volledig sportjaar blessurevrij blijven. De eerste zeven maanden van dit Olympisch jaar is me dat prima gelukt. Intussen ben ik na enkele rustige korte duurloopjes terug bij het legertje dat lijdzaam moet toezien vanaf de kant. Ik heb dus te vroeg gejuicht. Afgelopen donderdag kreeg ik na 30 minuten lopen opnieuw pijn net onder de kuit. Dan maar weer gestopt, door blijven lopen was er echt niet bij. Na drie weken van hangen tussen hoop en vrees is het dus terug dat laatste geworden. Gelukkig was er nu wel iets zichtbaar op de echo bij de sportarts. Een vochtophoping (bloeduitstoring) van 20mm bij 2mm dik wijst uit dat er ergens een spierscheurtje is geweest. Rusten dus, en deze keer zeker 3 a 4 weken om te beginnen. Bij de pakken ben ik deze keer niet blijven zitten , er is nog altijd mijn geel aluminium ros en gisteren was dat "racepaard" goed voor 120km. Het was dan ook topzomer. Tja, ik kan dan wel een tijdje mijn favoriete sport niet beoefenen , er zijn ergere dingen in het leven.

Triatlonweekend Almere

Dit weekend zijn het feestdagen voor de triatleten in het Nederlandse Almere. Met 3 clubleden als deelnemers. Kurt en Piet maken zich klaar voor de volledige triatlon op zaterdag. De volle 3.8K zwemmen, 180K fietsen en de marathon lopen. De dag erna is het de beurt aan Stijn op het wereldkampioenschap long-distance triatlon: 4K zwemmen, 120K fietsen en 30K lopen. En Stijn www.stijndemeulemeester.be gaat voor een top10 plaats. Na zijn 2de plaats op het EK 2006 en 1ste agegrouper het jaar ervoor in de Ironman van Hawaii kan hij hopelijk opnieuw zijn talent tonen. Zijn 5de stek paar weken terug tijdens de 70.3 Ironman Antwerp was allezins hoopvol. Met een talrijke clubdelegatie zijn we alvast aanwezig om de 3atleten vooruit te schreeuwen.

Houffamarathon

Weeral een illusie armer en een ervaring rijker. Je hebt mountainbikers pur sang en fun bikers. Dat ik bij dat eerste groepje niet hoor is pijnlijk duidelijk geworden in Houffalize. Pijnlijk omdat ik toch meer dan me lief is de berm ingeduikeld ben. Met mijn weliswaar tanende Ironmanconditie, een nieuwe full suspension bike en mijn eerdere ervaringen op MTB marathons als de 120km Poperinge en paar maal de 90Km Grand Raid Godefroy, achtte ik de tijd rijp om eens de 125km in Houffalize te rijden. Een paar collega's die het reeds gereden hadden, hadden me al verwittigd. De Houffamarathon is gene gewone. Bij de start mocht ik met mijn laag startnr in de 2de startbox van de gelicentieerde atleten plaats nemen. Vreemd vond ik, zo goed ben ik toch ook nie. Tot ik tot mijn schrik zag dat er maar enkel gelicentieerde en gekwalificeerde bikers op de 125km starten. Slik. De start, direct in een zeer stevig tempo een lange steile helling op. Aangezien ik me niet wilde opblazen in de aanvangsfase, het waren toch tenslotte 125km, bleef ik achteraan "rustig" hangen. Eenmaal boven voelde ik iets slepen en stopte om een takje uit mijn achterwiel te verwijderen. Het peloton had intussen reeds een 200m voorsprong. Direct hierna kwam een steile afdaling op asfalt en een seingever stuurde me achteloos rechtdoor. Vreemd, ik zie niemand meer, zo ver kunnen ze toch ook niet voor zijn. Ik kwam terug in Houffalize uit. Shit, miljaar, g..dv..r,... Dan maar terug omhoog en kijken waar ik een afslag gemist had. Rechts zie ik plots bordjes, wat verderop een splitsing voor de 125, 75 en de 50. Oef, terug op het juiste pad,..., dacht ik. Wat volgde was een opeenvolging van steile klimmetjes, korte haarspeldbochten op single tracks tijdens steile afdalingen, gelaveer tussen boomwortels en natuurlijk kon ik voor de eerste maal de grond kussen. En nog steeds niemand te zien. Dit kon toch niet, vertwijfeld reed ik verder volgens de bordjes, een klein uurtje later kwam ik zowaar terug in de Houffalize. Blijkbaar had de seingever me de verkeerde kant opgestuurd en had ik het laatste lusje van het parcour afgereden. Miljaarde. Ik had er geen zin meer in en wilde definitief stoppen, maar toen bedacht ik dat ik daarvoor toch niet naar hier was gekomen. Net op dat moment werd de start gegeven van de 75km. Dan maar die versie rijden, maar dan wel buiten wedstrijd. Bij de 125km was ik inmiddels genoteerd als DSQ. Maar ook de 75km was niet gewoon meer. Ik vraag me af wat sommigen hier nog plezierig aan vinden. Constant steile gevaarlijke afdalingen op single-tracks, een stuurfout en je bent weg gekatapulteerd. Modderploeteren pur sang, geregeld tot aan de wielassen door de modderbrij. Beekjes stroomopwaarts oppeddelen, steile beklimmingen tussen boomwortels waar geen enkele fun-biker, zoals ik, op de fiets kan blijven, dan door riviertjes rijden en tot over de knieen in het water, geglibber over stenen met precies bruine zeep erover. Neenee, dit is niet mijn ding, dat was duidelijk een parkoer voor technisch sterk onderlegde bikers. Clubgenoot Kurt, triatleet en lid van een mtbclub had me verwittigd. Hij kan een aardig stukje biken, maar ook voor dit werk had hij er na 1keer zijn buik van vol. In totaal had ik 88km gereden met een kleine 2000hm aan een gemiddelde van slechts 12,4km/u. Na 8u19' stond ik terug aan de finish. Aan de modderige paden konden de organisatie door de regenval van de laatste dagen niet veel doen, maar de aaneenvolging van technische passages was er toch ferm over. Geef mij maar de Grand Raid Godefroy, deze is tenminste nog berijdbaar. Op het mountainbike forum stond het overigens vol van klachten over verkeerd sturen door seingevers, gebrekkige organisatie,etc... Positief punt was dat ik na 8u intensief rijden niet moe was. De conditie is dus nog steeds in orde.

Tia, Tia , Tia !!!

Een thriller, dat was het. Alle nagels afgebeten, hartslag meer dan 160(maar goed dat we die waarden gewoon zijn) en spanning ten top! Vreugdekreten alom. Er is Belgische atletiekgeschiedenis geschreven vandaag. Gisteren was het reeds volop genieten met de mooie 2de plaats van het 4x100 meter team, vandaag steevast voor de buis gezeten vanaf de eerste sprong. Bedankt Tia, je bent de grootste ! Girlpower!!

Seizoen word voortgezet.

Na enkele dagen relatieve rust, kan het 2de deel van het seizoen aangevat worden. Zaterdag vertrek ik naar Houffalize voor de 125km lange Houffamarathon. Een MTB marathon in het hartje van onze mooie Ardennen. Begin september volgen dan vervolgens de Zwintriatlon, de Grand Raid Godefroy, nog een MTB marathon deze keer in Bouillon en de week erna, de 14de, de Flanders Field marathon. 42km van Nieuwpoort naar Ieper. Aangezien het dit jaar het 10jarig bestaan is, wil onze sponsor, die tevens hoofdsponsor is van de marathon de clubleden verwennen die de marathon finishen. Daarna volgen nog een paar kalme weken om me dan klaar te stomen naar het 2de hoogtepunt van het jaar. Eergisteren heb ik me dan toch ingeschreven voor, naar eigen zeggen v/d organisatie, 's werelds zwaarste winterduatlon op 21 december. "de Hel van Kasterlee". 15,2km lopen-105km MTB-30,4km lopen. http://www.winterduathlonkasterlee.be/ Dat word met mijn zwakke talent een start en een finish in het donker. Met 5clubleden, dat is 25% van het ledenbestand, staan we reeds op de deelnemerslijst. Ondertussen kunnen we tussen de regenbuien door genieten van de prachtige OS. Dinsdagmorgen vroeg om 4.00 zat ik reeds voor de buis om Croes en Zeebroek te volgen in de Olympische kwarttriatlon. Ze hebben het beiden schitterend gedaan. Croes kreeg tijdens zijn onsnappingspoging bij het fietsen geen ruimte, maar Zeebroek kreeg wel de vrijheid. Jammer genoeg was zijn voorsprong tijdens het fietsen niet voldoende om afstand te nemen van de nog sterkere lopers. Nochthans is Zeebroek ook geen zwakke loper, maar een snelheid van 19/u op de 10km is blijkbaar nog iets te zwak op dit niveau. In de zwintriatlon zijn beide Olympiers alvast present om het op te nemen tegen de vaderlandse Ironmantoppers Beke, Vanlierde en Vanhoenacker. Vanmorgen terug op hetzelfde vroege uur de 10km lange openwater zwemmarathon gevolgd met onze medaillekandidaat Brian Ryckeman. Hij geeft het werkelijk schitterend gedaan. Steeds vooraan meegestreden. Met een 7de plaats diende hij slechts 19seconden toe te geven op de laatste 500m ontketende Nederlandse ex-kankerpatient en wereldkampioen op de 25km Vanderweyden. En enkel 3seconden verwijderd van de 4de plaats. Ongelooflijk welke zwemsnelheden deze atleten halen op deze afstand. Met een eindtijd van 1.51'52" was de gemiddelde snelheid 11'11"/km. Op 1km is mijn beste tijd 17'30" in open water, die mannen waren 10km bezig! Zaterdag volgt voor mij nog een hoogtepunt met de MTB cross country, waar Paulissen, Nys en Meirhaeghe onze kleuren verdedigen. Ik kijk er naar uit.

Blessure genezen?

Tien dagen na mijn laatste looptochtje (en vijf kinébeurten verder) lijkt het erop dat de verkramping in de linkerkuit genezen is. Eergisteren mocht en kon ik al 20 minuutjes joggen en vandaag ging het richting half uur zonder pijn, weliswaar nog aan een zeer gezapig tempootje. Intussen kon de vrijgekomen tijd ingevuld worden met kijken naar de sport, want de Olympische Spelen vinden maar eens om de vier jaar plaats. Usain Bolt voorop. Buitenaardse prestaties van een buitenaardse atleet, maar wel mooi om te zien. Dat wordt weer smullen op de Memorial Van Damme..... Een oververdiende overwinning voor Constantina Dita op de marathon, die na al die jaren haar carriere een schitterend orgelpunt geeft. Spijtig dat een niet 100% fitte Paula Radcliffe af te rekenen had met krampen. Ook met volle teugen genoten van een sterk bezette 10.000 meter waar de koning (Haile) en de keizer(Kenenisa) samen streden voor het goud. Reeds 4 wereldrecords sneuvelden tijdens het atletiekprogramma in Peking, een bewijs dat de Spelen nog hoger staan aangeschreven dan de tweejaarlijkse wereldkampioenschappen. Verder keek ik zoals elke keer verwonderd naar de prestaties in het turntornooi, werkelijk prachtig hoe deze atleten hun sport uitoefenen. Het feest is nog niet gedaan, en laat ons hopen dat er nog een medaille uit de kast mag vallen voor de Belgen.
Vandaag schafte ik me ook het boek "Fietsen door de wolken" aan van Frits Bloemendaal. Een werkelijk schitterend boek dat vooral de cols beschrijft boven de 2000 meter in Italië, Frankrijk en Zwitserland. Een kleinood waar elke bergfietser bij gaat watertanden.
Alternatieven genoeg dus tijdens de rustperiode, maar stilletjesaan begint de loopmicrobe toch weer te kriebelen.

Emma vijfde op Vlaams kampioenschap.

Gisteren heeft Emma een mooie prestatie afgeleverd op het Vlaams kampioenschap hoogspringen. In het Brabantse Vilvoorde verbeterde ze haar record naar 1m55, en werd 5de. Daarmee haalde ze ook de limiet voor het Belgisch kampioenschap, dat plaatsvindt volgende maand in Izegem.

Mijn finishers video Ironman Frankfurt

Lichte blessure stuurt looptraining in de war.

Vandaag ben ik na drie kilometer lopen noodgedwongen moeten stoppen. Net boven de achillespees deed er zich naar alle waarschijnlijkheid een verkramping voor. Intussen probeer ik de reden te achterhalen. Het kan zijn dat de recuperatie na de Reschenseelauf van zondag niet voldoende was(alhoewel ik bijna niet meer gelopen heb), allicht zit de lange autoreis naar huis van eergisteren er ook voor iets tussen. Enkele dagen rust brengen wellicht beterschap.

Emma geselecteerd voor KVV

Emma is geselecteerd voor het kampioenschap van Vlaanderen van volgende week in Vilvoorde. Ze zal deelnemen aan het hoogspringen. Met haar sprong over 1m50 in Merksem heeft ze dus haar plaats kunnen afdwingen.

Foto's Stelvio en Reschenseelauf

Zuid Tirol (bis).

Het is niet van onze gewoonte om twee jaar na elkaar naar hetzelfde vakantieadres te trekken, maar hotel Cristallo in Sülden am Ortler was ons vorig jaar zo goed bevallen, dat we voor de eerste keer in 20 jaar de auto naar dezelfde plaats reden. Het was de moeite daar net over de grens met Oostenrijk, alhoewel het weer het niet zo schitterend deed als één jaar geleden. Buiten een enkele onweersbui bleven we echter droog. Zoals steeds zijn onze vakanties zeer actief, en al na vier dagen hadden we er twee wandelingen opzitten met een hoogteverschil van meer dan 1200 meter. De toppen "Dossobello" en de "Payer Hutte" bezorgden ons onvergetelijke vergezichten en een machtig panorama van 360 graden. Beide toppen liggen een eind boven de 3000 meter. Aangezien we op 3 augustus gingen meedoen aan een loopwedstrijd probeerden we bewust de langste wandelingen in het begin van de week te houden. Tussendoor kwam er dan nog een (relax) bezoekje aan de stad Bolzano, en op vrijdag 1 augustus bedwong ik voor de tweede keer de 48 haarspeldbochten van de Passo dello Stelvio.Weliswaar dit jaar met de intentie om rustig naar boven te fietsen en te genieten van de fabuleuze omgeving en het machtige Ortlermassief. De Stelvio klim blijft een must voor iedere zichzelf respecterende wielertoerist, alleen jammer van het vele moto en autoverkeer. Dit laatste viel echter op vrijdag nog best mee. Dank aan collega fietser Jannick Sercu(die samen met ons in hetzelfde hotel verbleef), waardoor de tocht naar de top zeer aangenaam verliep. Boven is het nog steeds Italiaanse kermis, en de geur van braadworsten komt je tegemoet van zodra de eerste gebouwen in zicht komen. Desondanks blijft de klim één van de mooiste van Europa, en dankzij de vele bochten niet echt aartsmoeilijk. (behalve dan het stukje aan "Weiser Knot" en tussen bocht 4 en 3, waar de klim tot 15% gaat). Boven bestelden we een grote cola, en de ober kwam met een halfliterglas opdraven. Suikers genoeg dus. De tijd was nog best goed: 1u12'.
Twee dagen later stond de "Reschenseelauf" op het menu. Deze loopwedstrijd over 15,3km gaat volledig rond de Reschensee, een stuwmeer dat werd aangelegd en waar de kerktoren van het oude dorp Graun als toeristische trekpleister boven uitsteekt. Het meer is schitterend gelegen, net over de grens en omringd door hoge bergmassieven. Vorig jaar hadden we met de fiets het parcours reeds verkend en daardoor wisten we dat het niet van de poes is. De vergelijking met de 20km door Brussel is treffend, alhoewel dat het parcours rond het meer op bijna 1500 meter ligt. Dat zullen we geweten hebben, want de eerste kilometers is het reeds naar adem happen. Wij van de lage landen zijn dit niet gewoon. Het golvende parcours en de warmte(reeds om 10u s' ochtends) doen er nog een schepje bovenop. Pas nadat we de stuwdam passeren (die vlak is, maar waar wel veel wind staat), gaat het een stuk beter. Ik begin zowaar enkele lopers in te halen. Aan de achterkant van de Reschensee liggen de zwaarste stukken, vijf, zes stevige kuitenbijters achter elkaar.... Tot voorbij de 10de kilometer gaat het meer bergop dan bergaf. De "thuislopers" zijn hier in hun voordeel, en telkens in de afdaling kan ik enkele lopers terug inhalen met mijn grote foulée. De laatste 3km zijn moordend, lichtjes bergop en superheet. Ik ben blij dat de kerktoren zie en de finishlijn. In de aankomstzone worden we verwend als koningen. Volop fruit, sportdrank, youghourt, drinken en nog wat lekkers. Ik neem uitgebreid de tijd om te bekomen en te eten. Twintig minuten later komt Carine over de meet. Ook totaal uitgeput. Het parcours, de warmte en de hoogte hebben het uiterste gevergd.
Ambiance genoeg aan de finish; de tweetalige speaker geeft zich voor 200% (nog beter dan de speaker van de Monumentenloop in Vorselaar), er is ambiance in de gigantisch grote tent tot in de late namiddag... Duidelijk te zien dat deze Italianen organiseren zoals de Oostenrijkers. De Wenen marathon was ook één groot feest achteraf. We genieten nog van een gratis zwembeurt in het bad van Graun. De vakantie zit er bijna op. Volgend jaar vieren de organisatoren 10 jaar Reschenseelauf, en gaat de wedstrijd door op zaterdagavond 1 augustus (21u) bij avondlicht. Dat wordt zeker een belevenis. Meer info kan je nalezen op www.reschenseelauf.it.
Nog even snel onze tijden: Dirk: 1u03'19" / Carine: 1u25'10"

Halve triathlon Eupen

Zondag was het hoogdag in ons landje voor de middel afstand triatleten. Met 2 halve triatlons op 1dag, de 70.3Ironman Antwerp en de halve tri van Eupen konden meer dan 1000 landgenoten en 500 buitenlanders zich hier uitleven. Aangezien ik vorig jaar reeds Antwerpen had meegedaan, was het dit jaar de beurt om de Hoge Venen te verkennen. De triatlon van Eupen bestaat uit 2500m zwemmen in het stuwmeer van de Wezer, daarna 80km fietsen verdeeld in 4rondjes met een totaal hoogteprofiel van 980m en een zeer zware halve marathon grotendeels op natuurpaden in de bosrijke omgeving. Zeer zwaar loopparcour omdat je in het bos steil naar beneden moet tussen boomwortels en losse stenen laverend, dus geen snelheid en dan km's lang omhoog waar je gesloopt wordt. 3lussen van 7km met een totaal hoogteverschil van rond de 800m. Als je weet dat de Jungfraumarathon 1830hm had, dan besef je dat het een zware klus was. Het weer was ideaal, 19°, geen regen, wel een stevige wind. De deelafstanden. Over het zwemmen ben ik totaal niet tevreden. Met een tijd van 52' op 2500m ben ik zowat 6' te traag naar mijn kunnen. Eigenlijk een trend de laatste tijd, ik zwem beduidend slechter in wetsuit in open water dan in het zwembad, terwijl je met een wetsuit betere tijden zou moeten hebben en ik weet bij god niet hoe dat komt. Het fietsen dan, 4lussen met enkele stukken lang vals plat door de bosrijke omgeving. Prachtig, ware het niet dat het asfalt, en asfalt is dan wel veel gezegd, echt barslecht lag. Het bolde voor geen meter, enkel op de stuwdam liep het goed. Ben ik verwend na Frankfurt, misschien, met een veel zwaardere inspanning haalde ik hier maar een gemiddelde van 27.3k/u. De halve marathon was wel zeer prachtig, veel schaduw, hoewel veel zon was er niet. Het prachtigste en zwaarste loopparcour die ik ooit liep in een triatlon. Het lopen ging goed tot aan de 3de ronde. 1ste en 2de in 39' gelopen, halverwege de 3de ging het licht voor de klim op km 17 finaal uit, zodat ik deze in 45' liep. Nog niet voldoende gerecupereerd van de Ironman? Maar met een tijd van 2u03' op zo'n zwaar parcour na het voorgaande slopende werk ben ik hierover tevreden. Mijn totaal tijd van 5u53' was veel beter dan de 6u15 vorig jaar in Antwerpen maar is wel 8' trager dan mijn PR in Zolder 2005. Globale mening over deze triatlon, het is een leuke kleinschalige triatlon die vooral voor de toeschouwers goed te volgen is. Geen toppers aanwezig, die zaten allen is Antwerpen. Ik denk wel niet dat ik hier nog terug kom. Voor mij persoonlijk heb ik graag een goed bollend fietsparcour en dit vind je hier niet. Ook de entourage/sfeer van andere wedstrijden mis ik hier. Ik weet het, ik ben verwend geweest met grootse evenementen die organisatorisch af zijn, Ironman, marathons van Londen, Jungfrau en cyclo's als de Oetztaler en Dolomieten radmarathon. Maar voor iedere natuurliefhebber is dit hier een aanrader. Nu wordt het tijd om de MTB van stal te halen want op de 24ste is het al de 125km lange Houffamarathon en ook de Hel van Kasterlee wenkt.