Mooie jaarafsluiter in Hilvarenbeek.

Voor het eerst in mijn 33 jarige "loopcarriere" startte ik in een wedstrijd op oudjaar. Maarten Van Der Donck en Paul Denolf namen me mee naar de "Oudejaarsloop" in Hilvarenbeek. Na wat zoekwerk vonden we de startplaats net buiten het centrum van dit Zuid Nederlands dorp. Gekke jongens die Hollanders, want de vuurpijlen knalden er kort na de middag reeds deftig op los. Met een temperatuur van rond het vriespunt en een lichte Noordoostenwind zou het er niet makkelijk op worden. De hoofdafstand van 10km ging van start omstreeks 14u30 en net op dat moment begon het nog te sneeuwen ook. Sterke bezetting, want ook de Nederlandse topper Greg Van Hest was van de partij. Van Hest heeft een tijd van 2u10' op de marathon staan en won ook enkele jaren geleden de gerenommeerde halve marathon in Egmond aan Zee.
Voor mij was het weer afwachten wat de wedstrijd zou brengen, want Lier lag al meer dan één maand in het verleden. Snelle start in het spoor van trainingsmakker Paul, en doortocht na 1km in 3'31". Vier ronden van 2,5km dienden te worden afgelegd, op een snel parcours, te vergelijken met dat van de Kerstcorrida in Herenthout. Paul Denolf loste de rol al vrij vroeg en zou niet meer terugkeren. Hij finishte in 38'39". Halfweg had ik nog het gezelschap van 2 atleten, maar het tempo lag me niet hoog genoeg. Tijd dus om er vanonder te muizen, geen probleem aanvankelijk, maar met de laatste kilometer wind op kop werd het toch nog een lastige karwei! In de laatste honderd meter kon ik nog een vinnig spurtje uit de benen schudden, om de klok net onder de 38' te laten stoppen. Gelukt: 37'58". Mooie tijd met weinig competitiekilometers in de benen. De organisatie had me wel in de categorie M45 ingedeeld(weliswaar een klein half jaartje te vroeg!) en daar finishte ik als 5de, in totaal als 23ste. Maarten Van Der Donck mocht mee op het podium als 3de senior in een mooie 34'10".Knap gedaan van Maarten. De terugweg naar België kon aangevat worden, in een grijs en besneeuwd landschap met versierde kerstverlichting als mooi decor. Het einde van het jaar kon niet beter gesymboliseerd worden. (foto:bron Achil 87-met dank).Het werd voor mij een sportief jaar van veel ups en iets minder downs dat de vorige jaren. Hier een overzicht van de gelopen wedstrijden het afgelopen jaar:
11 januari: Halve marathon Egmond aan Zee: 316de: 1u31'49"
8 februari: PK cross Herentals: 60ste
28 februari: Halve marathon Eersel: 25ste: 1u25'43"
15 maart: BK cross Grobbendonk: Opgave (zware verstuiking).
1 mei: Geel-Holven: 4,8km: 9de: 17'24"
15 mei: Hallaar(Averegtenjogging):5,2km: 23ste:19'06"
19 juni: Vorselaar(kermiscorrida):5km: 7de: 17'53"
26 juni: Vorselaar(Kardinaalsjogging):14,7km: 16de: 59'33"
4 juli: Rijkevorsel(aflossingsmarathon):7,4km: 1ste(als team): 28'18"
6 juli: Tessenderlo(The Classic): 10km: 89ste: 36'53"
19 augustus: Tongerlo(piste):5000m: 18'08"45
28 augustus: Wortel(Landlopersjogging): 16,09km: 5de: 1u02'58"
7 november: Mol(Zilvermeerloop): 5km: 20ste: 18'40"
28 november: Lier: 10km: 10de: 38'20"
31 december: Hilvarenbeek:10km: 23ste: 37'58"

Totaal aantal loopkilometers 2009: 3111km.
Totaal aantal koersfietskilometers 2009:2356km.

Aan iedereen een gelukkig, voorspoedig en vooral gezond 2010 gewenst! Schol!

2009.

Parcours nog niet helemaal sneeuwvrij tijdens looptoertocht.

De jaarlijkse looptoertocht van de Kasteellopers was weer een succes. Met een vrij grote groep lopers uit de Kempen vertrokken we iets na 9 uur vanmorgen voor een tocht van 20km of meer. Op sommige plaatsen lag de sneeuw nog breed over de boswegen en maakte de route daardoor glibberig en gevaarlijk. Rustig lopen was de boodschap dus. De bevoorrading (met thee of jenever!) maakte veel goed en de gezelligheid in het Buurthuis nadien deed de rest. Ook Danny en Valerie , afkomstig uit Overmere en Markegem waren weer van de partij , zij gingen zeker lopen met de prijs van de verstwonenden. Een mooi initiatief dat ook in 2010 weer op het programma zal staan (waarschijnlijk 28 december) en misschien langs een gloednieuw parcours.De nekstijfheid was al een stuk beter, maar nog niet helemaal genezen.

Stijve nek hindert looptrainingen.

Op Kerstdag met een verkrampt schouderblad opgestaan. Ondanks de erbarmelijke weersomstandigheden gisterenochtend toch een veertig minuutjes gaan lopen. Dat was ook vandaag de planning, maar al na 300 meter voelde ik dat het geen zin had om met mijn pijnlijke nek/schouder op pad te gaan. De Kerstcorrida in Herenthout stond echter niet op mijn programma, aangezien Emma vandaag het indoorseizoen opende in Gent en ik als trouwe supporter meeging. Gedurende de dag werd mijn nek wel iets beter, morgen staat de looptoertocht op het programma in eigen dorp en die wil ik niet missen !!

Seasons Greetings !

Aan alle lezers en sportievelingen: Zalig Kerstfeest !

Apocalyptische weersomstandigheden.

Mijn jaarlijkse speakeropdracht dit jaar bij de cross van ATAC op de Lilse Bergen was er een om niet snel te vergeten. De grootste moeilijkheid was uiteindelijk nog om tijdig ginder te geraken. Aan een tempo van 20 a 30km op de wegen raakte ik meer dan voldoende tijdig ter plaatse. Door het winterse weer werden bij de jeugdreeksen de geboortejaren bij elkaar gevoegd waardoor de eerste start met meer dan een half uur werd verlaat. De aanwezigen kregen waar voor hun geld, het sneeuwde bijna heel de namiddag en tijdens de afsluitende seniors wedstrijd waren we even in een andere wereld door de sneeuw en de grijze achtergrond. Op sportief vlak werden er topprestaties geleverd. In de hoofdwedstrijden ging de overwinning zowel bij de dames als de heren naar AVZK-atleten. Els Rens trok na een indrukwekkende solotocht het laken naar zich toe, en Glenn Laurens wachtte tot in de laatste ronde om de beslissing te forceren. Marc Peeters en zijn ploeg verdienen een dikke pluim voor de foutloze organisatie. En ikzelf was blij dat ik heelhuids thuisraakte. Het waren vreemde en ongeziene beelden op de autowegen vandaag. Foto: Interview met Els Rens. ( bron:ATAC atletiekclub)

Kaap van 3000km gerond.

Als alternatief voor de natuurloop in Lier ging ik vanochtend op pad voor een vlot duurloopje van 20km. De Vorselaarse strooidiensten hebben goed werk geleverd, want de fietspaden waren zeer goed beloopbaar, daar kunnen de omliggende gemeenten nog wat van leren. Via de Heirbaan ging het richting Wechelderzande en daar gooide ik de remmen los. Resultaat: 20km net onder de 1u30'. Niet slecht om 9u30 's morgens en bij een temperatuur van -8°C. Goed induffelen was wel de boodschap, na de training bleek mijn muts helemaal bevroren. Onderweg haalde ik dan toch één doel dit jaar: de kaap van de 3000 loopkilometers, dat was alweer 5 jaar geleden. Door allerhande blessures de laatste jaren raakte ik niet verder dan 2800km op 365 dagen. Het jaar is nog niet ten einde, daar kunnen dus nog wat kilometers bij.

Koning Winter.

Deze majesteit verdient hoofdletters. De winter heeft sinds gisteren de Kempen goed in zijn greep. Slibberend op de fiets van en naar het werk, goed voor de fietstechniek wat bij te schaven. Ik ben nog nooit thuisgebleven bij eender welk weertype en samen met drie echte Kasteellopers draafden we gisteren op het ondergesneeuwde sportcentrum. Lopen op zachte ondergrond in de sneeuw is nog best te doen, op asfalt net iets minder. De tweede natuurloop in Lier morgen laat ik wijselijk aan mij voorbijgaan. Niet omdat ik een sissie ben; ik heb geen zin in blessures of valpartijen. De Netedijken zijn niet sneeuwvrij (zelfs de hoofdwegen vandaag nog niet), en het wordt dus een gevaarlijke bedoening. Als alternatief plan ik morgenvroeg een ochtendduurloop van ongeveer 16km, uitzoeken wat het best beloopbare parcours zal zijn. Ook de trip naar Gent met de fiets wordt uitgesteld. Omdat er nog enkele werkdagen zijn begin volgende week, heeft deze fietstocht wellicht ergens in het voorjaar of de zomer plaats. Music For Life zal op een andere manier gesteund worden. Zondag ben ik speaker op de veldloop die ATAC organiseerd op de Lilse Bergen. Hopelijk loopt de verwachte sneeuw vertraging op.

Lopen in het Middelheimpark.

De meerkampers van Ac Herentals trainden vandaag hoog en polstok in Wilrijk. Aangezien ik een van de chauffeurs was naar Antwerpen maakte ik van de nood een deugd. Trainingspak en loopschoenen aan en weg op een onbekend parcours. Het is wel eens een keertje plezant om een andere loopplek op te snuiven. De fietsknooppunten brachten mij uiteindelijk aan het Middelheimpark. Veel van gehoord, maar nog nooit gezien. Het was de moeite om daar enkele rondjes te lopen tussen alle beelden die er staan. Via dezelfde weg ging het dan terug richting Fort 6 in Wilrijk. Zo stonden er toch weer bijna 13km op de teller en het zalige winterzonnetje deed de rest.

Huldigingsbal Ac Herentals

Zaterdagavond vond traditiegetrouw de huldigingsavond plaats van Ac Herentals in Poederlee. Er werden weer veel atleten bekroond voor het schitterende voorbije atletiekjaar. Ook Emma was erbij, met haar 19de plaats in het atletenfonds. Beklijvend was tevens het eresaluut aan Louis Verlooy en de minuut stilte als ultiem eerbetoon aan de medestichter van de atletiekclub. Een echt kippevelmoment. Omdat het 5 december was , maakte ook Sinterklaas zijn opwachting met twee van zijn Zwarte Pieten. Alle kinderen kregen een presentje, en er werden plezante anekdotes aangehaald van enkele atleten. Aangezien ik mijn provinciale titel op de 10000 meter niet verdedigd heb dit jaar(wedstrijd was zelfde dag als de Monumentenloop) viel ik niet in de prijzen. Zo heb ik reeds 1 doel voor volgend jaar in het verschiet.

Tevreden over 10km in Lier.

Eventjes heb ik nog getwijfeld om met Maarten Van Der Donck naar de halve marathon in het Nederlandse Weert af te zakken, maar mijn zaterdag zat eigenlijk overvol, en daarom koos ik toch maar voor het dichter gelegen Lier. 's Avonds hadden we nog een afspraak met enkele bevriende Noorderburen en de tijd was sowieso al kort. Het zag er lange tijd qua weersomstandigheden slecht uit, maar tijdens de 10km wedstrijd viel er geen druppel regen. Vele oude bekenden in de Pallieterstad, waaronder Danny Clincke uit het Oostvlaamse Overmere, die deze Natuurlopen als een zeer goeie voorbereiding beschouwd op zijn voorjaarsmarathon. Ikzelf stond zonder stress aan de start, eigenlijk een nieuwe start voor mij. Uiteindelijk finishte ik als 10de in 38'20", met een doortocht op de 17de plaats na 1km kan je alleen maar concluderen dat ik mijn wedstrijd zeer gelijkmatig opgebouwd heb. Met een strakke Zuidwestenwind tussen km 3 en 8 zat een betere tijd er echt niet in. Ik maakte een verstandige keuze tijdens dit winderig stuk in een groepje te blijven van een man of zes, alleen gaan boksen tegen de wind had geen enkele zin. Met Jan Hoefkens maakte ik de afspraak om beurtelings de kop te doen en dit bracht uiteindelijk het beste resultaat op. De laatste 2km wind in de rug was het alles geven, samen met Jan bleken we de twee sterkste van dit groepje. Ik was best tevreden met de uitslag. (foto: bron Ac Lyra).

Mooie trainingsweek achter de rug.

De miserie van de ziekte van enkele weken geleden lijkt achter de rug. Na de 20km duurloop in Geel van vorige week werkte ik met Maarten Van Der Donck voorbije dinsdag de eerste intervaltraining in weken af. Donderdag ging het dan weer goed op een extensieve duurloop. Een recent bloedonderzoek wees echter uit dat de rode bloedcellen nog wat aan de lage kant staan. Daar moet nog aan gewerkt worden. Langs deze weg wil ik ook de kersverse ouders Evelien en Maarten een hele dikke proficiat wensen met de geboorte van hun zoon Lasse, die op 19 november het levenslicht zag!

De 15 mooiste beklimmingen(tot nu toe)

Gisterenavond heb ik een leuke nieuwe site ontdekt. Het is een Europese rangschikking die werd opgestart door Daniël Gobert, de Belg die in de jaren '90 de encyclopedie "Cotacol" introduceerde, een lijst met 1000 hellingen in België. De site "Challenge BIG" beheert een lijst van 1000 beklimmingen over heel Europa. Het interessante eraan is dat deze lijst zich niet beperkt tot de klimlanden die bij ons overbekend zijn (Frankrijk, Italië) maar veel verder gaat, tot de Balkanlanden en Scandinavië. Ook de overbekende Hardangervidda in Noorwegen is erin opgenomen. Intussen beklom ik een 40-tal cols in het buitenland en meer dan 50 hellingen in België. Voor elke col die je per fiets hebt bedwongen uit de lijst van 1000, krijg je 1 punt. Uiteraard staan niet alle cols erin, maar is er een selectie gemaakt op zwaarte, ligging en vanuit toeristisch oogpunt. Intussen heb ik uit de lijst van 1000, 26 klims op mijn naam staan, en daarmee sta ik op de 945ste plaats in de ranglijst. Voor alle info kan u surfen naar de site: www.challenge-big.eu. Hieronder heb ik voor mezelf een voorlopige ranglijst gemaakt van de 15 cols die me zijn bijgebleven uit eigen ervaring. Ze zijn niet alleen geselecteerd op zwaarte, maar ook op schoonheid. Zo is de Mortirolo veruit de moeilijkste klim die ik tot nog toe heb bedwongen, nochtans staat hij pas op de vierde plaats, want deze puist in Lombardije is bijlange niet zo prachtig als de Stelvio. Laatstgenoemde staat op de gegeerde 1ste plaats. Het is een schitterende pas: lang, steil en wondermooi. Tre Cime di Lavaredo is ook onvoorstelbaar steil, doch is pas als 8ste gerangschikt, vanwege "slechts" 5km aan 10% gemiddeld. Op plaats 10 vinden we de "Umbrailpass" terug, een onbekende maar van natuurschoon uit bekeken prachtige klim. Het is de onbekende Zwitserse kant van de Stelvio. Per beklimming staat tussen haakjes de startplaats. Verder is ook de pashoogte vermeld, de streek en het land, en het gemiddelde stijgingpercentage. De hellingen die ik in eigen land heb opgereden komen niet in het lijstje voor. Ik wil wel even de Belgische top drie opsommen in volgorde van moeilijkheidsgraad: Stockeu, Koppenberg, La Redoute. En voor degene die denken dat ik "coureur" wil worden die hebben het mis: het bergop fietsen zal enkel beperkt blijven tot de zomermaanden en enkel als toeristische uitstap beschouwd worden. Hier alvast de top 15:

1.Passo Stelvio(Prato) Süd Tirol(IT) 2758m 7,3%
2.Grossglocknerstrasse-Edelweisspitze(Fusch) Salzburgerland(AT) 2571m 8,3%
3.Passo Gavia(Ponte di Legno) Lombardije(IT) 2621m 7,8%
4.Passo Mortirolo(Mazzo di Valtellina) Lombardije(IT) 1852m 10,5%
5.Col du Granon(St.Chaffrey) Hautes Alpes(FR) 2413m 8,8%
6.Alpe Dhuez(Bourg d'Oisans) Isére(FR) 1780m 8,2%
7.Mont Ventoux(Bédoin) Provence(FR) 1909m 7,7%
8.Tre Cime di Lavaredo(Lago Misurina) Dolomieten(IT) 2333m 8%
9.Col du Galibier(Valloire) Savoie(FR) 2646m 7,2%
10.Umbrailpass(Santa Maria Sielva) Val Müstair(CH) 2505m 8,5%
11.Col d'Izoard(Guillestre) Hautes Alpes(FR) 2360m 6,9%
12.Col de Platzerwasel(Sondernach) Vogezen(FR) 1183m 8%
13.Col de Vars(Guillestre) Hautes Alpes(FR) 2108m 5,5%
14.Solda(Prato) Süd Tirol(IT) 1905m 5,8%
15.Col de Val Louron Azet(Loudenvielle) Pyreneeën(FR) 1580m 7,9%

Twintig kilometer in Geelse bossen.

Vanochtend voor een zondagmorgen vroeg opgestaan. Iets na 7 uur enkele "bokes" naar binnengespeeld, want loopcollega Paul Denolf zou me oppikken voor een vrije natuurloop met start en aankomst aan de Lissevijver in Geel. Een plaats in onze provincie waar ik nog nooit geweest was voordien. Ook Maarten Van Der Donck reed met ons mee, ik dus onderweg met twee snelle mannen. Gelukkig stopte het met regenen van zodra we ter plaatse aankwamen. Keuze genoeg aan afstanden, gaande van 5 tot 20km. Leuk detail:de 20km bestond uit één grote ronde. Ik wist niet dat in de buurt van Geel-Bel, Meerhout en Balen de boswegen heuvelend waren. Geaccidenteerd parcours dus en al maar goed dat mijn twee kompanen de eerste 10km rustig aanvatten. In de tweede helft van onze duurloop gingen de hemelsluizen terug open en met een stevige wind werd het nog een aardig stukje inspannen de laatste 5km. Een negatief punt in de organisatie: de enige bevoorrading was aan 18km , dan maar doorlopen tot het einde. Nog snel een drankje genuttigd in de kantine en wij weer huiswaarts. Omstreeks 11u30 was ik gestreken en gewassen. Het werd een zeer goeie training, hopelijk terug een stap in de goeie richting.

Blessureleed

Blessures, als sporter ontsnap je er blijkbaar niet aan. De laatste weken had ik terug last van mijn linkerarm en schouder. Een terugkerend euvel die mij in april ook al irriteerde. Toen volstond een "kraaksessie" bij mijn huisartse die tevens chiropractor is, om het te verhelpen. Deze keer volstond dit niet en dan maar onder de scanner. Verdict, een nekhernia tussen C5 en C6. Omdat ik overweeg om volgend seizoen terug een Ironman wedstrijd te doen, achtte de dokter het best om een 3-tal cervicale epidurale infiltratie's te laten uitvoeren in de dagkliniek. Dit zou de meeste kans bieden op snel herstel. Met deze techniek worden corticoïden tussen het zenuwkanaal en de tussenwervel gebracht waardoor de onsteking vermindert en de pijn verdwijnt. Aangezien een cervicale (nek) minder ruimte (maximaal anderhalve mm) in de wervelkolom geeft dan een lumbale (rug), word deze toegediend met behulp van een röntgenapparaat en een contrastvloeistof zodat de arts exact kan bepalen hoe diep de naald mag. Bij een lumbale is er veel meer ruimte en kan deze buiten de operatiezaal gegeven worden. Met deze uitleg was mijn anatomiekennis terug wat bijgeschaaft. Vorige week vrijdagmorgen stond ik om 7.30u in het ziekenhuis, in de loop van de voormiddag volgde de epidurale door een anesthesist, daarna een uurtje in de recovery en nog een 3-tal uur in een kamer platte rust, zodat ik in de loop van de middag terug naar huis mocht. Maandag was het nog eens van dat en de laatste volgt nu vrijdag. Het verlammend gevoel is al beter en hopelijk kunnen we binnen enkele weken de trainingen hervatten. Duimen maar!

Dagje Boekenbeurs en favoriet auteur.

Na enkele jaren van afwezigheid heb ik vandaag nog eens de boekenbeurs bezocht in Antwerpen. Niet dat ik de afgelopen jaren deze gebeurtenis miste, toch werd het een prettig weerzien. Vanaf het openingsuur is de grote massa nog niet aanwezig , dat verandert echter snel wanneer de schrijvers hun plaats innemen om te signeren. Om mijn verzameling fietsboeken aan te vullen bracht ik het schitterende boek "25 mooie fietsgebieden in Europa"(Richard Van Ameijden) en "Fietsen in de Ardennen"(Francis Tilborghs) mee. Ook het volledige oeuvre van Alex Polfliet was te koop en de man signeerde zelfs vanaf 14u. Uiteraard heb ik geprofiteerd van deze gelegenheid, en het enige boek dat ik van Polfliet nog niet had ("Fietsen in de Pyreneeën) werd gekocht en gesigneerd. Er volgde een aangename babbel van bijna tien minuten met de auteur/fiets/klimliefhebber. Onze laatste vakanties werden gebaseerd op andere uitgaves van Alex Polfliet( Alpen, Italiaanse meren en Vogezen). De planning voor een meerdaagse in het Zwarte Woud is al gemaakt voor 2010. Plezant om ronduit te vertellen over één van je eigen passies met de schrijver ervan. Intussen ben ik een beetje bekomen van de 5km van gisteren en ging de extensieve duurloop vandaag best goed. Ik ga echter wel passen voor de halve marathon van Cohe (11 november) en wil de eerstkomende weken gewoon de conditie verder opbouwen naar de eerste natuurloop in Lier einde deze maand.

Onverwacht heroptreden in Mol.

Na een geslaagde duurloop van 19km woensdagavond en een uurtje loslopen op donderdag besliste ik gisteren om vandaag te starten in het "voorprogramma" van de Crosscup in Mol. Deze namiddag stond op en rond het Zilvermeer de stratenloop geprogrammeerd die de veldloop van morgen voorafgaat. Vorig jaar stond ik op zondag nog aan de start in het zand van Mol, met de belabberde conditie van nu ging ik mezelf testen op het asfalt. Als alternatief had ik thuis toch waarschijnlijk een pittige training gedaan (de eerste in wéken), dus leek het me wel nuttig om nog eens (na 2,5 maand) een borstnummer op te spelden. Buiten het aangename van terug in mijn biotoop te zijn, viel de rest alleen maar tegen. Net voor de start scheen er echter een waterzonnetje( na een stevige bui), beter kon al bijna niet bij dit onstabiele weer. Om toch een beetje voorzichtig te zijn koos ik voor de 5km voluit te gaan. De eerste km was zoals steeds snel (3'31") maar dan viel ik toch snel terug met een 4de km in 3'52". Duidelijk kracht tekort en dat deed zich ook gevoelen op de loopstijl. Krampachtig in de laatste km. Nog net een tijd boven de 16km/u , 18'40". Gene vette, maar wel goed getraind. De blessure en de ziekte daarna zijn dus nog altijd voelbaar.
Of ik dit seizoen ook effectief ga crossen is nog een open vraag. Waarschijnlijk is het antwoord "ja", na nieuwjaar. Maar dan wil ik me eerst een paar hockeyshoes aanschaffen, die me zijn aangeraden door loopcollega Rudy De Pauw. Deze schoen leent zich uitstekend voor het betwisten van crossen, is een lichtgewicht, geeft bovendien uitstekende steun en heeft een goeie demping. Maar nu eerst verder opbouwen en voldoende rusten tussendoor.

De Kempen: vlak?

Wie zei daar ook al weer dat we in de vlakke Kempen wonen? Uiteraard klopt deze stelling wel, bergen hebben we hier niet, laat staan Vlaamse heuvels. De massa wielertoeristen die hier rondrijden zetten hun grootste verzet klaar om de bruggen over de autosnelwegen op te stormen. En verder kan je bergop rijden "simuleren" door kilometers aan één stuk naast het Albertkanaal te rijden wind op kop. Geen leuke buurt om rond te fietsen voor een berggeit zoals ik. Tijdens het lopen voel je de hellingen wel in onze streek. Neem nu de ronde rond het "Heiken". Inwoners van Herentals en Vorselaar weten wel welk rondje ik bedoel. Naar mijn bescheiden mening is het op deze uitloper van de Kempische heuvelrug geen meter vlak. En als dan de conditie wat minder is en de wind strak staat voel je deze stukken "vals plat" des te meer. Soms lijken het echte kuitenbijters, andere dagen voel je de benen niet. Vandaag was het heuveltje achter het Bloso sportcentrum zwaar. Ik had een voormiddagje verlof en deed de training bij klaarlichte dag. Uiteraard is de conditie niet meer wat ze geweest is , maar er is beterschap voelbaar. Niet dus op de "Heikenberg" om even te overdrijven in de woordspeling. Ach , het zonnetje scheen nog rond een uur of tien deze morgen en de vogeltjes en het fluiten van de wind deden de rest. Geluiden die de I pod lopers niet kunnen waarnemen . Geef mij maar de natuurlijke geluiden.

Eerste fatsoenlijke training in 10 dagen.

De afgelopen week heeft het virus dat zich meester had gemaakt over mij , me nog goed in de greep gehouden. Meer dan een beetje loslopen zat er niet in , tussen de hoest-en snotterbuien. Toen ik me iets beter begon te voelen stak er zich een vermoeidheidsgevoel op dat toch enkele dagen bleef duren. Gisteren dan toch nog eens deftig kunnen trainen , 15km aan 4'30"/km gemiddeld, maar na de aankomst was het alsof ik een wedstrijd had gelopen. Ik zal mijn ambities voor de halve marathon van 11 november in Herentals moeten bijstellen , als ik tenminste al start. Het is natuurlijk nog een dag of tien, hopelijk komt er snel wat beterschap in de conditie.

In memoriam: Louis Verlooy.

Beste Louis, Als aan de grond genageld stond ik, toen het nieuws bekend raakte van je overlijden. Als medestichter van Ac Herentals was de atletiekclub je leven.Altijd was je te vinden als harde werker op en naast de piste.Reeds vanaf mijn eerste looppassen als "kleine pagadder" kende ik je. Je kon boeien met sterke verhalen en grappige anekdotes, het was een plezier om naar je te luisteren. Trots was ik op mezelf toen je me een compliment influisterde over het verslag dat ik had geschreven van de B-meeting dit jaar in mei. Op de jaarlijkse veldloop van de Lilse Bergen stond je steevast aan de andere kant van het parcours in het bos. Net voor de pauze kwam je me vertellen dat de reclame die ik als speaker maakte over de jenevertent je ook wel interesseerde, maar dat de afstand te ver was om eens snel "over en 't weer te komen". Een beetje later lanceerde ik een oproep om de officials in het bos te bevoorraden. Na de wedstrijd kwam je me bedanken voor de koffie en de hartige zoetigheden. Ik zag je voor het laatst op de meeting van 18 september, waar je aan de kogelstand stond. Je vroeg of ik de kogel tijdens de wedstrijd wou "terugrollen". Uiteraard ging ik op het aanbod in. Beste Louis, je laatste startschot is gegeven, de laatste uitslag gemaakt. Rust nu maar in vrede. Dirk.

Giro d'Italia 2010: zware kost.

Zonet de live streaming gevolgd van de voorstelling van de Ronde Van Italië 2010. De laatste week spreekt alvast tot de verbeelding! Met de Monte Zoncolan, Kronplatz, Mortirolo en Passo Gavia in één ronde begin ik nu al te watertanden.Bovendien is er ook een ritaankomst voorzien in Peio Terme, onze vakantieplek van de afgelopen zomer. Ik kijk de laatste jaren meer uit naar de voorstelling van de Giro dan die van de Tour de France. De laatste drie jaar zijn we enorm gecharmeerd geworden van Noord Italië, en de voorbije zomer heb ik aan de lijve ondervonden dat de cols daar een pak zwaarder zijn dan bij onze Zuiderburen. Ik kijk nu al uit naar de maand mei.... Een plezant vooruitzicht op een zieke dag.

Forfait voor Westerlo.

Alles liep op wieltjes tot donderdagavond. Na de training begon hevige keelpijn op te spelen en vrijdag ging het van kwaad naar erger. De afgelopen twee nachten heb ik toch minstens een keer of drie mijn neus moeten vrijmaken. Moet er nog snot zijn? Gisterenavond met lichte koorts in bed gekropen, gelukkig is het vandaag al een beetje beter. Gaan lopen deze namiddag in Westerlo is echter uit den boze. De echte griep zal het wel niet zijn , maar dit virus is in ieder geval van dichtbij familie daarvan. Enfin, dit weekend dus geen sport. Hopelijk zijn we vanaf maandag terug vertrokken.

Halve marathon Kuurne

Het is lang stil geweest op mijn blog. Persoonlijke omstandigheden hebben mijn leven en toekomst zwaar onderuit gehaald en ik ben gedwongen een nieuwe levensfase aan te vatten. Het sporten stond de laatste weken op een laag pitje, maar stilletjes aan begin ik de draad terug op te pikken. Rustig sporten lukt terug, intensieve wedstrijd inspanningen zijn echter voorlopig niet meer haalbaar. Dit heb ik op 2 oktober ondervonden tijdens de halve marathon van Kuurne. Op enkele weken ben ik 11kg afgevallen en ik wou eens zien of met dit lager gewicht mijn loopsnelheid was verbeterd. Aanvankelijk liep ik echt sneller dan vroeger, maar gaandeweg voelde ik mijn benen leeglopen. Na 15km was het beste eraf. Aangezien opgeven niet in mijn woordenboek staat, deed ik verder. Lopen veranderde in vooruit schoffelen. De laatste km's maar aan 8km/u meer. Eenmaal aan de finish was de instorting een feit. Fysiek en mentaal compleet leeg. Nog nooit meegemaakt,zelfs niet tijdens de Ironman. Aanvankelijk kon ik niet meer op mijn benen staan. Gelukkig had ik steun van enkele vrienden die zich over me ontfermden. Bedankt jongens. Hoe het nu verder moet weet ik niet. Pas rond nieuwjaar maak ik een planning op voor het komende seizoen. Als ik voel dat ik mijn krachten en energie tegen dan terug heb tenminste. We zien wel. Maar het sporten geef ik niet op en ik zal proberen om terug meer te bloggen.

Tandpijn,Cpex en 50km gelopen.

Dat is in het kort de samenvatting van de afgelopen week. Clement Peerens en groep waren weer schitterend in hun Antwaarps accent vorige woensdag , maar de nacht die erop volgde iets minder. Hevige tandpijn hield me uit de slaap. Gelukkig werd het euvel donderdag hersteld zodat ik weeral een gelukkig mens was. Des te meer omdat de loopkilometers ietsje werden opgedreven en ik toch al aan de 50 zit deze week.

Achillespees genezen.

Vanmiddag de eerste echte training afgehaspeld in drie weken tijd. De afgelopen week kon ik reeds voorzichtig lopen zonder enige pijn te voelen. De conditie is nog altijd redelijk goed op peil, de iets meer dan 9km werden vandaag afgehaspeld aan 14km/u. Ik heb de laatste week niet stilgezeten, vorig weekend nog meer dan 160km gefietst en ook gisteren nog bijna 70km de benen gegeseld op het aluminium ros. Het is een beetje spijtig dat de pees het liet afweten, een goeie marathontijd had er echt wel ingezeten. Daarvoor is het nu een beetje te laat, de blessure heeft één week te lang geduurd. Hernemen ga ik allicht in Westerlo einde deze maand , om dan in november een goeie halve marathon te lopen.

Sjfettlich!

Het was alweer een tijdje geleden en enkele concerten voorbij dat ik Brecht nog eens aan het werk gezien had met het rockgroepje Sjfettlich. Gisteren dus afgezakt(en tegelijkertijd roadie gespeeld) naar jeugdhuis Den Joc in Olen. Het was een prettig wederhoren met deze toffe muzikale bende. Nieuwe sterke eigen nummers zoals "Bye Bye Pilot" , het schitterende instrumentale intermezzo "Vain" en Sjfettlich klassiekers zoals "So Many Heroes" en "Untouchable Boy" passeerden de revue. Het deed deugd om ook nog eens na lange tijd de Coldplay cover "Politik" te horen in een alternatieve versie. En als bisnummer mochten de jongens ook nog eens "New Born" van Muse uit de kast halen. Er zit muziek en talent in dit groepje.

Alles of niks geprobeerd.

De eerste looppassen na tien dagen rust vielen maandag redelijk mee. Een half uurtje kon ik pijnvrij lopen, doch de pees knaagde soms nog een beetje. Gisteren dan maar alle troeven ingezet , met nog een kleine vijf weken voor de Etten Leur marathon. Een duurloopje gedaan van een uurtje en dat ging me zeer goed af. De binnenkant van de pees bleef nog wat gevoelig het eerste half uurtje, maar daarna was de pijn verdwenen. Met een goed gevoel gaan slapen , maar vanavond terug naar af. Na 10 minuten heb ik het lopen weer moeten staken. De zere plek is nog te gevoelig en na een paar pijnscheutjes hield ik het voor bekeken. Ik heb in ieder geval geprobeerd om er iets van te maken, maar de beslissing is gevallen. 2009 zal een jaar worden zonder marathon, dat is intussen zes jaar geleden. De pees moet eerst volledig genezen zijn vooraleer er terug zal getraind worden. Risico's lopen heb ik nooit gedaan en ook dus deze keer niet. Morgen nog een doktersbezoekje brengen voor een behandeling en dan een week rust. Daarna ga ik zeer rustig terug beginnen. Intussen zal de fiets dan maar voor de alternatieve training moeten zorgen. Binnenkort gaan we bouwen naar een goeie winter en hopelijk een mooi loopvoorjaar.

Belofte maakt schuld.

Zoals de lezers van deze blog allicht al weten heeft Emma op 5 september een bronzen medaille gehaald in Nijvel bij het hoogspringen. In een onbewaakt moment voor de wedstrijd in de plaatselijke kantine beloofde ik aan enkele ouders van Ac Herentals atleten dat ik te voet naar huis zou gaan mocht Emma een medaille halen.... Nijvel - Vorselaar bleek me toch iets te ver om al stappend af te leggen en daarom wil ik een andere uitdaging aangaan. De nationale zender Studio Brussel gaat weer geld inzamelen voor het goede doel (Music For Life) van 19 tem 24 december en daarom heb ik het besluit genomen om op zaterdag 19 december met de fiets naar het glazen huis in Gent te rijden en terug naar Vorselaar. Echter één voorwaarde: het mag die dag niet regenen en niet sneeuwen of ijzelen. Uiteraard wil ik niet graag alleen rijden en daarom ben ik op zoek naar vier enthousiaste medefietsers die me willen vergezellen. Het is de bedoeling om 's morgens tijdig in Vorselaar te vertrekken en een tempo aan te houden van 20 a 26km/u. Na de middag vatten we de terugweg aan vanuit Gent. Bovendien ben ik ook op zoek naar één of meerdere personen die ons met de wagen willen volgen. Dit om eventuele ongemakken onderweg op te vangen en te voorzien in bevoorrading. Het is ook de bedoeling dat ik me laat sponsoren voor "Music For Life" en dat iedereen kan bijdragen door een bepaald bedrag te geven per gereden kilometer. Dit bedrag zal dan nadien integraal gestort worden ten voordele van de actie. Mocht iemand zin hebben om mee te rijden (fiets of auto) , je kan mailen naar dvissers@skynet.be

Duidelijkheid over marathondeelname deze week.

De komende dagen moet duidelijk worden of ik al dan niet nog zal starten in een najaarsmarathon. Na een tiental minuutjes gejogd te hebben afgelopen woensdag bleek de achillespeesontsteking nog niet genezen. Intussen heb ik mijn deelname aan de Eindhoven marathon noodgedwongen moeten annuleren. Vorige donderdag is er een tweede intensieve behandeling geweest bij de sportarts en sindsdien is de blessure spectaculair verbeterd. Na vandaag heb ik tien dagen niet gelopen. Als ik de komende week de training kan hervatten dan zal ik allicht starten in Etten Leur einde oktober. Met hartzeer ben ik vrijdag gaan kijken naar de jaarlijkse uurloop in Herentals. Emma van haar kant sloot de laatste zomermeeting af met twee persoonlijke werprecords, zowel bij het speerwerpen als bij het kogelstoten. Dit weekend is de koersfiets nog eens van stal gehaald en vandaag ben ik met fietsmaat Stefan naar Antwerpen geweest voor onze traditionele jaarlijkse tocht door het "Stad". Vanaf 10u deze morgen was Antwerpen centrum trouwens autovrij en dan is het een belevenis om eens van Noord naar Zuid te rijden met de tweewieler.

Succesrijke Monumentenmarathon.

De tweede Monumentenmarathon van de Kasteellopers was een groot succes. De winnaars van twee jaar geleden konden hun titel verlengen. Paul Mertens bij de mannen(2u44'20") en Patricia De Proost bij de vrouwen(3u29'45"). In totaal werden er over de negen verschillende afstanden 434 aankomsten geregistreerd. Voor mezelf betekende dat een speakeropdracht van meer dan zes uur. De klassieke Monumentenloop over 14km werd gewonnen door Kasteelloper Gunter Geens. Maarten Van der Donck legde een laatste test af voor de Eindhoven marathon op de 28km. Louis Hufkens liep in Vorselaar zijn 130ste marathon in een speciale outfit. Een ontworpen "kleed" droeg de naam van alle sponsors die bijdroegen voor Artsen Zonder Grenzen.
Mijn achillespees speelde heel de namiddag op. Het wordt dus allicht zeker een dag of vijf rust. Maandagavond zal ik meer weten, na het bezoek aan de sportdokter. Na de uitreiking van het laatste podium iets voor zeven uur repte ik me naar de Vorselaarse voetbalvelden waar het duel plaatsvond tegen Oelegem. Beide ploegen komen uit in 2de provinciale. Het was jaren geleden dat ik nog eens naar de plaatselijke voetbalclub ging kijken, maar deze keer had ik er wel een goeie reden voor. Mijn schoonvader woont in Oelegem en ik zat zodoende heel de wedstrijd tussen de supporters van de bezoekende ploeg. Vorselaar kon uiteindelijk winnen met 1-0 via een doelpunt in de laatste minuten van de wedstrijd.

Einde van de feestvreugde ?

Okee, ik zal het maar bekend maken, ik ben aan het trainen voor de marathon van Eindhoven, die precies over een maand plaats heeft. De conditieopbouw verloopt prima en het is zeer lang geleden dat ik nog zo goed aan het lopen was. Tot gisteren... De linkerachillespees is aan de binnenkant weer beginnen knagen (een oude kwaal die terug de kop opsteekt) en de geplande lange duurloop van vandaag is de mist ingegaan. Meer zelfs, het gaat van kwaad naar erger. Deze namiddag voel ik de blessure bij elke stap. Allicht een gevolg van te lang te blijven lopen met oude schoenen. Door mijn zware loopstijl is een doorsnee loopschoen bij mij sneller versleten dan normaal en toch zal ik het niet leren. Ik wissel nochtans regelmatig af met drie paar in gebruik. Bang afwachten wat het wordt: ik rust alvast tot zondag en ga dan nog eens opnieuw proberen. Mocht de blessure langer duren dan overweeg ik om Eindhoven over te slaan en mijn pijlen te richten op Etten-Leur , de Nederlandse stad in Brabant waar de klassieke afstand geprogrammeerd staat voor einde oktober. Vooreerst is er morgen nog het speakerwerk op de Monumentenmarathon van de Kasteellopers en bijhorende wedstrijden zoals de klassieke Monumentenloop over 14km. Iedereen is trouwens van harte welkom op het Vorselaarse sportcentrum vanaf iets voor 13u. We gaan er weer een feest van maken. Intussen duimen voor mijn pezeke... En mocht jullie me morgen niet onmiddellijk herkennen, ik draag een nieuwe bril, erg modieus moet ik zeggen. Het werd wel tijd na bijna zes jaar.

Emma brons op Belgisch kampioenschap !

In een mooie hoogspringfinale te Nijvel heeft Emma zich vandaag bij de cadetten naar de derde plaats gesprongen. Marjolein Lindemans werd onbedreigd kampioene en de tweede plaats van Nafissatou Thiam was ook al geen verrassing. Voor de derde podiumstek waren er wel zeven of acht kandidates. Emma legde een foutloos parcours af tot en met 1m55 en moest haar persoonlijk record springen om kans te maken op een medaille. Bij haar derde poging op 1m60 raakte ze de lat niet en daarmee werd de kans op eremetaal aanzienlijk verhoogd. Drie (nipt) gemiste pogingen op 1m63 veranderde niets meer en zo mocht Emma voor de eerste keer plaats nemen op een Belgisch podium. Haar clubgenote Kim Van Laer werd 15de met 1m45. De eerste dag van dit BK was nog niet halfweg en ACHL mocht reeds een tweede medaille bijschrijven. Laurent Robben werd ook 3de in het polstokspringen bij de cadetten.

Emma 15de op haar eerste BK meerkampen.

Emma is in Herentals als 15de geëindigd op haar eerste Belgisch kampioenschap meerkampen outdoor. Ze haalde in totaal 2638 punten en scoorde deze keer vooral goed op de werpnummers. Ac Herentals behaalde in totaal 5 medailles waarvan één gouden: Isabel Poelmans werd kampioene bij de seniors dames. De volledige uitslagen kan je terugvinden op www.acherentals.be

10 mijl in Wortel en BK meerkampen.

De drukke atletiekweekends blijven komen.Gisterenavond stond ik aan de start op de "Landlopersjogging" in het Noordkempense dorp Wortel en dit weekend vinden in Herentals de Belgische kampioenschappen meerkampen plaats. Na weer een volle trainingsweek volgde vrijdagavond een 10 mijl wedstrijd in Wortel. Ik had me voorgenomen om de eerste drie kilometer de kat uit de boom te kijken en er dan volop voor te gaan. Dit was echter buiten het parcours gerekend. Meer dan 50% van deze overigens prima georganiseerde en zeer mooie natuurloop gaat over onverharde bos-en zandpaden. Reken daarbij de strakke Zuidwester die gisterenavond vooral de laatste 5km in het nadeel blies, dan kan je concluderen dat mijn eindtijd van 1u02'58" lang niet slecht is. Het zag er echter lange tijd nog beter uit, want tot over halfweg kon ik uitkijken naar een tijd onder de 1u02'. De laatste 6km stond ik er echter alleen voor en een beginnersfout vroeger op de dag deed me ook al niet sneller lopen. Op de middag had ik me nog een stevige maaltijd met bonen naar binnen gewerkt om omstreeks 16u nog snel een viertal boterhammen te verorberen. Een beetje teveel van het goede voor mijn darmstelsel en dat deed zich gevoelen naar het einde toe. Desondanks een zeer goeie tijd en een mooie uitslag: 5de plaats op 100 aangekomen lopers, en frisse benen. Alles bij elkaar met de opwarmings-en uitloopkilometers bij goed voor een vrijdagavond van 23km.
Vandaag nam ik de ganse dag het speakerwerk voor mijn rekening op de eerste dag van het Belgisch kampioenschap meerkampen, een organisatie van onze eigen atletiekvereniging, Ac Herentals. Dochter Emma was geselecteerd om deel te nemen en ze deed het lang niet slecht. Na dag 1 staat ze op een 14de plaats met 1579 punten. In het kogelstoten haalde ze zelfs haar record met 7m40.

Limburg 113 Triatlon

Gisteren deelgenomen aan mijn 2de halve triatlon van het seizoen in het Limburgse Neerpelt. Dit is een nieuwe wedstrijd op de kalender die ook voor het eerst sinds jaren in Belgie een volledige afstand op het programma heeft, de Limburg 226. 226 en 113 staan voor het aantal km die dienen gezwommen, gefietst en gelopen te worden, naar analogie met de 70.3 ironman serie's. Daarin staat 70.3 voor de mijlen. Na een slapeloze nacht om 4.30 vertrokken om Lore's trainer Karl, Bruno en Piet te zien starten op de volle afstand. Het beloofde een hete dag te worden. Karl vertrok heel sterk en kwam als 2de uit het water, na 5uur zat zijn fietsonderdeel erop en de marathon werd afgesloten 3u11'. In 9u08 stond Karl voor zijn eerste volle op het podium met een 2de plaats. Bravo! Bruno en Piet zwommen en fietsten ook goed, maar op de marathon moest Piet de strijd staken en werd Bruno door krampen overmand zodat hij met 11u24 zijn besttijd niet verbeterde. Het zag er nochtans goed uit. Tot op 25km zat een tijd van 10.30 er nog in. Dan aan ons de "halve" triatleten. De voorbereiding was niet ideaal, zaterdag geen eten kunnen binnen krijgen en een slapeloze nacht zijn niet bevorderlijk voor dit zware werk.Voor de halve afstand (1.9km zwemmen, 90km fietsen en 21km lopen) starten we het zwemmen zonder wetsuit. Een voordeel voor mij, ik zwem beter zonder. Als 38ste in mijn wave van 125 kwam ik in 33minuten uit het water. Het fietsen was niet echt mijn ding, veel wind, meer voor tijdrijders dan klimmers zodat ik mijn tijd van de Vogezen niet haalde maar ik kon toch onder net de 3u blijven. Het lopen ging in het begin goed in de schaduw langs het kanaal, maar eenmaal in de stad gaf de zon er een lap op en kreeg ik het moeilijk. Drinken en veel afkoelen met enkele sponzen en het vlotte terug. Halverwege zag ik op de klok dat een evenaring van mijn PR er nog inzat. Ook was Bruno net naast mij gekomen en pepte mij terug op. Toen ik halverwege de laatste ronde zat, stond Bruno plots langs de kant met opkomende krampen. Dan maar gestopt, geen besttijd vandaag en zo goed mogelijk geprobeerd de krampen uit zijn benen te masseren. Na enkele minuten kwamen de spieren terug los en konden we onze weg verder zetten. Op de voorlaatste km stopte ik nog om Bruno op te wachten, want de krampen zouden terug komen, nadat hij nog ver bleek te zitten, dan maar besloten de wedstrijd eerst af te maken en hem dan terug een massage te geven. Finish in 5u44, tevreden van het resultaat. Nu nog Bruno oppeppen voor zijn laatste ronde en dan nog samen met de zilveren Karl nog wat gaan eten met een glaasje vooraf om zijn prestatie te vieren. De rest van de club, Ruben, Fre, Chris, Jannick en Bart deden het ook uitstekend. Enkel Pascal moest door een voetblessure in het lopen opgeven.

Een avondje Tongerlo zonder abdijbier.

Het is een drukke week. Tussen de trainingen door probeer ik zoveel mogelijk het WK in Berlijn te volgen. De fameuze laatste ronde van Bekele, de afgang van Isinbayeva, de historische race van Bolt en de gracieuze sprongen van Vlasic. Enkel afgelopen woensdag moest ik passen. Reden was een mooie zomeravond op en rond de atletiekbaan in Tongerlo. Emma mocht de spits afbijten met speerwerpen en stelde haar PR scherper tot 21m25. Bij het hoogspringen haalde ze 1m50. Voor mezelf werd het een prettig weerzien met het tartan. Bij de start van de eerste reeks van de 5000 meter omstreeks 21u30 was het kwik nog niet onder de 25° gezakt. Een paar graden te warm om ideaal te zijn. Van wind was er echter geen sprake. In een gemengde reeks met enkele zeer sterke ACHL dames werd het voor mij een test na twee weken van meer dan 100km training. Na een halve ronde had ik mijn bondgenoot gevonden. Met AVZK-er Ruddi Bogaerts sprak ik af om beurtelings 1 ronde kopwerk te doen. Dankzij de tussentijden die ons werden toegeroepen langs de lijn hielden we een tempo van net onder de 18 minuten aan. Na 3km begon de hitte me echter parten te spelen en werd het alsmaar moeilijker om dit tempo aan te houden. Het was echter mijn kompaan die op drie ronden van het einde moest lossen. Alles uit de kast in de laatste 400 meter en finishen in een eindtijd van 18'08"45. Zeker niet slecht met de trainingskilometers in de benen. Ruddi moest 6 seconden prijs geven en een sterk eindigende Vicky Lieckens werd eerste dame in 18'17''76. Hoewel de abdij niet veraf was , werd het een bierloze avond maar wel een vruchtbare. (foto : met AVZK atleet Ruddi Bogaerts- dank aan AVZK voor de foto)

De vreugde van Jessica Ennis.

Gisteren ook met open mond naar de 100 meter finale gekeken op het WK in Berlijn? Usain Bolt liep naar een buitenaards wereldrecord (9"58 !!). In de schaduw daarvan en net voor dit moment heeft u allicht Jessica Ennis niet gezien. Dit Britse meisje werd luttele seconden voor de "race van het jaar" wereldkampioene zevenkamp. Ze had in de eindstand bijna 250 punten voorsprong op de tweede, de Duitse Jennifer Oeser. Als orgelpunt slaagde Ennis er dan nog in om haar 800 meter reeks te winnen. Een moordende afsluitende dubbelronde na twee slopende dagen. Ik heb respect voor deze meerkampers: de veelzijdigste atleten van de piste. Op de BBC werd ze ingehaald als een heldin: "We've got another World Champion"!! Top of the bill, de verslaggeving op de Britse nationale zender. Het lijstje gasten en commentatoren is er gewoonweg indrukwekkend: Denis Lewis, Colin Jackson, Jonathan Edwards, Michael Johnson en good old Steve Cram. Het was gisteren een prachtige atletiekavond , ik ben er zeker van dat er deze week nog volgen.

Emma mist nipt op 1m60.

Op het Vlaams kampioenschap hoogspringen bij de cadetten in Brugge is Emma vandaag als 5de geëindigd. Bij de derde poging ging ze vlot over 1m55 en miste daarna op een haar een gelukte sprong over 1m60. De lat bleef in eerste instantie liggen, maar viel dan toch naar beneden.Weliswaar weer een zeer mooi resultaat. De volledige uitslag kan nagelezen worden via deze link: http://results.vanboxstael.be/event/cad/women/4

Verslag fietstochten Rauris-Cogolo di Pejo.

Vakantie 2009: Salzburgerland-Trentino.
Dit jaar hadden we onze vakantie deels in Oostenrijk en Italië. We kregen schitterend zomerweer en maakten mooie dagwandelingen in het hooggebergte met hoogteverschillen tot 1200 meter per dag. De looptrainingen stonden twee weekjes op een lager pitje maar dat werd ruimschoots goedgemaakt met de fietsbeklimmingen van enkele kuitenbijters. Volgende passen/passo's werden per fiets bedwongen:
Grossglockner(Edelweissspitze)vanuit Brück: lengte 21,5km;hoogte 2571m (gemiddeld 9%)
Stubachtal(Enzingerboden)vanuit Uttendorf: lengte 15,3km;hoogte 1480m (gemiddeld 6%)
Tre Cime di Lavaredo vanuit meer Misurina: lengte 7,6km;hoogte 2333m (gemiddeld 10%)
Passo Campo Carlo Magno vanuit Dimaro: lengte 15km;hoogte 1682m (gemiddeld 6%)
Pejo vanuit Fucine: lengte 11,8km; hoogte 1579m (gemiddeld 6%)
Passo Gavia vanuit Ponte di Legno: lengte 17km: hoogte 2621m (gemiddeld 8%)
Passo del Tonale vanuit Fucine: lengte 15,2km: hoogte 1883m (gemiddeld 6%)
Passo di Foppa(Il Mortirolo)vanuit Mazzo: lengte 12,9km: hoogte 1852m (gemiddeld 10,5%)
(Foto boven: Top van de Edelweisspitze,hoogste punt van de Grossglocknerstrasse en links de Vorhofalm in het mooie Stubachtal)

Hier volgt het verslag van de gereden fietstochten:
Dinsdag 21 juli:
Op de nationale feestdag wil ik elk jaar iets speciaals doen. Voor dit jaar stond de Grossglocknerpas op het menu vanuit Brück. De eerste 7km naar Fusch zijn lichtlopend, in laatstgenoemd dorpje neem ik nog een "zwarte versterking" om de finale in te gaan; 15 lastige kilometers tot boven. Vanaf het tolstation Ferleiten zal het kilometertellertje niet meer onder de 8% gaan, dat beloofd. Ik zie veel moedige collega's afstappen of vertragen. Deze klim geeft zijn geheimen prijs en die zijn niet mals! Vooral in het grillige stuk dat "Hexenkuche" heet (zijn naam niet gestolen) komen we enkele kilometers niet onder de 10%, een stevige knaap om de vakantie mee te beginnen.Fuschertorl komt in zicht en daar stop ik even om van het uitzicht te genieten. Van hieruit zijn het nog 2000 stevige meters aan 14% tot het hoogste punt van de klim, de Edelweisspitze, over kasseitjes nota bene! Op dit smalle bergweggetje is het een komen en gaan van gemotoriseerde voertuigen maar ik laat me niet uit het lood brengen. De laatste hectometers worden perfect gerond en boven ben ik. Het uitzicht is FENOMENAAL. Het geeft je een panorama van 360° met bijna allemaal 3000-ders, en uiteraard de Grossglockner zelf.

Donderdag 23 juli:
Deze zonnige dag brengt ons in het beeldige en vooral rustige Stubachtal. In een Belgisch tijdschrift las ik enige tijd geleden over de herberg de "Vorhofalm" waar Belgen thuis zijn. De waardin Resi is een persoonlijke kennis van Lucien Van Impe en van zodra ze weet dat we van België komen worden we terstond getrakteerd op een drink van het huis! De Vorhofalm ligt ongeveer halverwege in het Stubachtal, en vanaf daar wordt de klim naar eindbestemming Enzingerboden menens met stijgingspercentages tussen de 7 en de 10%. Nochtans heeft de ganse klim een gemiddelde van 4%, het eerste gedeelte is lichtjes bergop. Het Stubachtal is zeker de moeite om eens in te rijden. De vallei situeert zich tussen Kitzbühl en Zell Am See, en de klim begint in Uttendorf.

Vrijdag 24 juli:
Tijdens een doorreisdag 's middags halt houden en een col oprijden met je fiets... lijkt gek, maar ik heb het toch klaargespeeld. Een kleine 400km dienen we met de wagen te overbruggen naar onze volgende bestemming in Italië, de Pejo vallei. Over de Grossglockner, langs Lienz om daarna in Brixen de autobaan op te rijden. Via een ommetje van 30km passeren we aan het Misurinameer en daar ligt de voet van de legendarische klim naar Tre Cime di Lavaredo(Drei Zinnen).Dit natuurwonder is zowel aangegeven in het Italiaans als in het Duits vanwege de ligging op de grens met Zuid Tirol. Op deze eindklim fietste Eddy Merckx zich in 1968 in de legende van de wielersport. Het zou uiteraard niet zijn laatste exploot zijn. De klim naar de Tre Cime heeft een stekelige eerste kilometer gevolgd door een afdaling tot aan 3,5km. Dan wordt het menens, met bijna 5km aan 12 a 14% gemiddeld, zeg maar 10 keer de Koppenberg na elkaar. Het is druk wanneer we onze wagen exact om 12u parkeren aan het Misurina meer, een grote toeristische trekpleister. We moeten even wennen aan de taal, want er wordt volop Italiaans gesproken. Hele families genieten van een zomerse dag aan dit mooie meer dat wordt gekenmerkt met grote hotels en souvenirwinkeltjes aan de oevers ervan. Terwijl Carine haar lunch bovenhaalt zet ze me eerst mee op weg met de fiets. 200 meter verder aan de voet van de klim duw ik de chronometer in. Links van de weg is een gigantische mobilhomeparking en daar vangt de echte klim aan. Het is een beetje wennen de eerste honderden meters aan het stijgingspercentage want echt "warmgereden" ben ik nog niet. Na een kleine kilometer gaat het in dalende lijn en ik vloek want dat wil zeggen dat de finale beestig lastig wordt. Even later komen de eerste steile stukken eraan. Een pittige Zuidwester maakt het er niet makkelijker op en het is overleven. Harkend, trekkend aan het stuur en regelmatig uit het zadel, op die manier kan ik het tempo erin houden. Mijn kilometertellerke gaat tot 19% en dan wordt het op de lange rechte stukken uitkijken naar de schaarse bochten. Ik ben(bijna)alleen met de natuur want de weg naar boven is een tolweg voor auto's en minimaliseert het verkeer. Af en toe haal ik een lotgenoot in en steek mijn duim omhoog wanneer ik hem passeer. En dan.... het ZICHT van de klim: De Tre Cime recht voor je uit met de Auronzohütte ervoor! Het beeld ook uit het schitterende boek "Mercxissimo", wat een uitzicht! Nog een kleine 2km afzien en zwoegen, liters zweet achterlatend op het warme asfalt , waarop het vocht denkelijk onmiddellijk opdroogt..... De natuur is overweldigend, wat een prachtige klim, wat een schitterende Dolomieten! Boven fiets ik tot het einde van de weg bij de laatste parking en wanneer ik stop sta ik rechtvoor de Drei Zinnen. Het uitzicht is onbeschrijfelijk schitterend.... Na 43 minuten heb ik de 7,6km gerond, 43 minuten om nooit meer te vergeten. Veel tijd heb ik niet, we moeten immers nog een 200km rijden vandaag. In de afdaling stop ik enkele keren(al is dat geen sinecure bij deze percentages!) om foto's te maken. En dan terug bij Carine, met een welgemeend dankuwel dat ik dit kon doen. Er komt nog wel een volgende keer op de Tre Cime.............

Zondag 26 juli:
De klim naar de top van de" Passo Campo Carlo Magno" loopt vanuit de zonnige "Val di Sole" naar het ski-bedevaartsoord Madonna Di Campiglio en dat betekent op deze zondag vrij veel verkeer. Echter wanneer we startplaats Dimaro verlaten wordt het minder druk , maar niet minder steil. De eerste 7km tot net voorbij Folgarida zijn best pittig, maar Carine(die vandaag meefietst) heeft het nergens moeilijk. De laatste 5km zijn vlot overbrugbaar en de uitzichten aan de linkerzijde op het Brenta massief doen de top snel verschijnen. Nergens smaken de cappucino's zo goed als in Italia , we nemen onze tijd boven. In de namiddag brei ik er nog de klim naar Pejo aan in de vallei waar ons hotel gevestigd is. De laatste 5km hebben echt de allure van een Alpencol en de weiden vol kleurige bloemen zijn mooi om te zien.

Dinsdag 28 juli:
We hebben geluk. De dag kondigt zich weer zonnig aan, terwijl Carine een snipperdag neemt zet ik de fiets op de wagen om me naar de voet van de historische Gaviapas te begeven. De verhalen die ik erover gelezen heb spreken tot de verbeelding, de Giro d'Italia die over de Gavia gaat in winterse omstandigheden, het smalle wegdek(inderdaad: op sommige plaatsen slechts 2 meter breed) de steile afgrond zonder vangrails........ Er heerst een gezellige drukte in Ponte di Legno die ochtend, ik ben klaar voor 17 klimkilometers aan 8%. Het gaat gemoedelijk in de aanvangsfaze, de klim neemt elke kilometer met 1% toe, prima om erin te komen. Na Santa Appolonia wordt het ernstig. Een bord naast de weg waarschuwt voor een smaller wegdek en onmiddellijk daarna wordt de breedte gehalveerd. Het asfalt is echter in prima staat en veel auto's kom ik gelukkig niet tegen. Onverbiddelijk passeer ik ook de steile stukken tot 18% , maar 6km voor de top zwakt de klim af naar een matige 7%. Het landschap is intussen adembenemend en ik geef de Gavia de hoogste score wat "landschappelijk schoon" aangaat. 3km voor de top weet ik weer waarom ik verlichting moest bij hebben. Er doemt een donkere tunnel op. Veel zal ik er niet aan hebben, want de fietslichtjes liggen nog op de hotelkamer. Voorzichtig klim ik verder de duisternis in(letterlijk) en probeer me te oriënteren op de zijkanten van de weg. Het is niet makkelijk met een zonnebril op in een daarenboven zeer koude pijp. Eindelijk zie ik terug daglicht en daar ben ik niet rouwig om. De finale ligt voor het grijpen terwijl ik door één grote woestenij van stenen, gletsjers en rotsformaties rijd. De laatste duizenden meters zijn zwaar, want er staan opnieuw twee cijfers op mijn percentagemeterke. Het wegdek is hier ook niet veel soeps, daar wordt nochtans in deze hitte aan gewerkt. Een mooie sneeuwmuur langs de kant van de weg krijgt mijn aandacht en daarna kan ik de laatste 100 meter freewheelend de top bereiken. Onvergetelijke klim................. In de afdaling beslis ik om mijn zonnebril af te zetten tot ik de tunnel uit ben, een verstandige keuze. De afdaling valt trouwens reuze mee.
Na de middaglunch in het hotel doe ik er vandaag nog een schepje bovenop met de 15km lange klim van de Passo del Tonale. Een doorgangsweg van Trento naar Sondrio, maar al bij al valt de drukte van het verkeer zeer goed mee. Wederom staan de prachtige besneeuwde gletsjers te schitteren tegen een azuurblauwe hemel, gedurende de ganse klim zijn ze te bewonderen. Deze Tonalepas is met 6% gemiddeld makkelijk te doen, maar met de Gavia in de benen wordt het toch een pak lastiger. Boven is het een drukte van jewelste , vergelijkbaar met een skioord zoals Les Deux Alpes. Een zalige afdaling is mijn beloning van een sublieme fietsdag.

Donderdag 30 juli:
"Het monster van Lombardije", "de col van Pantani", "een berg voor mountainbikers"(dixit Ivan Basso). Ik geef het toe: deze ochtend vertrok ik met een klein hartje richting Monno. Daar ligt de voet van de Mortirolo, weliswaar de "makkelijke" kant. Aangezien ik aan het vrouwtje had beloofd van niet de hele dag weg te blijven neem ik deze makkelijke zijde met de wagen tot 3km voor de top. Nadat ik de auto heb geparkeerd kan ik 3km "inrijden" tot boven, weliswaar aan bijna 10%. Onmiddellijk dan maar de afdaling van de monsterzijde richting Mazzo di Valtellina , dan weet ik direct wat me straks te wachten staat.... Geen makkie, afdalen aan deze percentages. Snel even aan het Pantani monument gestopt voor een paar foto's en snel even de klim op de vaste plaat vastgelegd en dan naar de voet in Mazzo...... Het is warm wanneer ik omstreeks 11u aan de bijna 13km begin. Nog een schietgebedje , en dan ... ga ik dit wel kunnen met mijn 30/26 versnelling op de racefiets? Twijfels weg, chrono ingedrukt en het gevoel van een eerste schoolreis in het eerste leerjaar. De eerste kilometer gaat gemoedelijk, ik maak nog een "salute" aan enkele dorpelingen van Mazzo en van zodra ik hen toeroep dat ik van "Fiandre" kom krijg ik spontane aanmoedigingen. Na 3km is het vandadde. Mijn kilometertellertje zal niet meer onder de 11% gaan voor de volgende 7 a 8km en hele stukken van 13 tot 18% zijn geen uitzondering. Het stijgingspercentage staat niet in verhouding met de liefelijkheid van de klim. Mooie weilanden en tuintjes wisselen af met koele bosrijke stukken. Het zweet gutst van heel mijn lichaam, dit is werken. Ik ben alleen met mijn ratelende ketting, het gehijg en de vogeltjes die fluiten. De Mortirolo geeft niet af maar ik ook niet. Dan kennen ze Dirk nog niet. Schokschouderend van links naar rechts haal ik nog amper 6km/uur. Een bocht verder "zwakt" de klim af naar 10% , een verademing! Ik passeer het Pantani monument, het is duidelijk dat dit een heilige berg is voor de tifosi. De weg is volgekalkt met namen als Cunego,Basso,Gotti en zelfs Gianni Bugno krijgt nog een eresaluut. Van zodra ik aan de rechterkant langs de Alpenweiden een meertje passeer zwakt de klim af naar 7% en dan ligt de top voor het grijpen! Een oorverdovend "yes" en daarna een gezellige verbroedering met enkele Amerikaanse lotgenoten doen me genieten op de top. Het beest is getemd. Want hoe zwaar deze klim ook is: met de juiste instelling en een goeie conditie is hij niet onoverkomelijk en zelfs voor herhaling vatbaar. Tijdens de korte afdaling naar de wagen trakteer ik mezelf op een schitterend vergezicht en een lekkere cola bij de Albergo Belvedere............. Ik droom intussen van een plek op de Mortirolo tijdens de passage van de Giro d'Italia tussen honderden uitzinnige Italianen.

Foto's Passo Di Foppa(Il Mortirolo)

Wandelfoto's vakantie 2009.

Tijdens onze zomervakantie maakten we mooie dagwandelingen in de Raurisvallei en de Pejovallei . Hierbij enkele impressies. Het werd ook de vakantie van de(voor ons) bekende gezichten. In Oostenrijk logeerde ook Ac Herentals secretaris Walter Geuens en in ons hotel in Italië zaten we aan tafel met afstandsloper Paul Celis.

Foto's Gavia pas

Mooi klimwerk in de Alpen.

We zijn net terug van een mooie fiets-en wandelvakantie in de Oostenrijkse en de Italiaanse Alpen. Beklimmingen zoals de Grossglockner, Passo del Tonale, Passo Campo Carlo Magno, Passo Gavia, Tre Cime di Lavaredo(Drei Zinnen) en de verschrikkelijke Mortirolo werden met de koersfiets bedwongen. Een uitgebreid verslag volgt eerstdaags.(foto: Tre Cime di Lavaredo)

West Highland Way & Ben Nevis

Net een paar daagjes terug van de imposante Schotse Highlands en het was een prettig weerzien met de wandelvakanties. Voor Lore was het de eerste maal dat ze een actieve vakantie deed, onze huwelijksreis in de Zwitserse bergen, buiten beschouwing gelaten, maar zoals insiders weten is een wandeltocht in de bergen met mij haar daar nie goed bevallen. Tevens was het 18j geleden dat we er eens met zijn tweetjes zonder de kids een 10-tal dagen op uit trokken. En het is zeker iets waar we verder mee doen. We wandelden de gekende Schotse lange afstandroute, de West Highland Way. De totale route is 156km lang en neemt 10dagen in beslag. We hadden net 1dag tekort, (ons Arne was zolang op vakantie met de CM in Zwitserland) om de volledige trial te wandelen, dus beperkten we ons tot de 7-daagse versie met bijkomend de Ben Nevis beklimming en een dagtocht rond Hadrians Wall in het Engelse Northumberland. We starten in Ardleish, net op het einde van Loch Lomond waar we met een vissersboot werden naartoe gevaren. Vandaaruit wandelden we naar Crianlarich, 14km verderop. Schitterende panorama's van Loch Lomond op de achtergrond met pittige klimmetjes en verder een zonnige dag. De dag erna een lange en relatief vlakke tocht van 26km naar Inveroran. De lucht zat dicht en op de middag gingen de hemelsluizen voor enkele uren open. Spijtig, want het pad langs Beinn Dorain en Beinn Odhar met ernaast de trainrails moet prachtig zijn op een zonnige dag. Vanaf Bridge of Orchy, gekend uit de Rob Roy McGregor film, stopte de regen en volgde nog een kuitenbijter naar Loch Tulla, waar ons hotel eenzaam in de vallei lag. Intussen had Lore de pech dat één van haar boots het begeven had. De zool hangde zieltogend aan de neus van haar schoen en de eerstvolgende outdoorshop bereikten we maar een paar dagen later. Dan maar op een profielloze schoen verder. Dag 3 naar Kings House hotel was voor mij ronduit de schitterenste van allemaal. Na enkele km's kregen we een adembenemende scenery op Rannoch Moor, de Highlands op hun best. Een enorme uitgestrekte veenvlakte ommuurd met munro's en corbett's (benaming voor Schotse bergen). Een aankomende regenzone over de moerasvlakte maakte het allemaal nog dreigender, intenser,..., dit zicht kan je niet in foto's vastleggen. Ook Kings House is een eenzaam hotel in de vallei met uitzicht op Glen Coe berucht van de "Glen Coe massacre" in 1692 waar de halve rebellerende highlanders clan McDonalds door koningssympathisanten over de kling werden gejaagd. Gelukkig niet allemaal of we konden niet meer van hun hamburgers genieten. Dag 4 begon met het beklimmen van de Devils Staircase, een pittige klim met bovenop zicht op Buachaille Etive Mor, een berg die menige Schotse ansichtkaart versiert. Lore's boots hadden het intussen al helemaal begeven en ze liep verder op wandelsandalen. Na de klim volgde een lange afdaling naar Kinchlochleven. Eerst de outdoorshop binnen voor nieuwe degelijke boots. We logeerden daar in een pracht 4star guesthouse. Heel mooi. Laatste trip naar Fort William was een doorbijter. Eerst langs de ruïnes van Tigh-na-Sleubhaich, vervolgens enkele loofbossen en dan zicht in de diepte op Fort William. Na een laatste uurtje stappen bereikten we de finish. Terug overnachting in een degelijke guesthouse. De dag erop volgde de beklimming van de Ben Nevis, Groot-Brittanië's hoogste berg. De start is van op zeeniveau en brengt je tot op 1344m. Een meer dan pittige klim. Voor de totale klim deden we er 3,5uur over, maar de vergezichten waren werkelijk subliem. Bovendien hadden we het geluk om een zonnige dag te hebben. Als je weet dat de top van de Ben Nevis 355dagen per jaar in de wolken verdoken is, hadden we 1 van de 10 dagen gelukt. De laatste dag brachten we door in England langs Hadrians Wall. Lore wilde deze nog eens bezoeken na hem 2jaar terug al gewandeld te hebben tijdens haar Great North Run avontuur. De kleine klimmetjes begonnen echter toch in de benen te nijpen. Maar de mooie verzichten over Northumberland en Robins Tree (de boom uit de Robin Hood film) verzachten de pijn. De laatste overnachting was in een 5sterren guesthouse bij supervriendelijke Britten. We hadden het genoegen daarbij de luxesuite te hebben met hemelbed, clawfootbad en een regendouche. Ook het ontbijt 's anderdaags was om duimen en vingers van af te likken. Groot-Brittanië, je ziet ons zeker nog terug voor een wandelvakantie.

U2 Magnificent in PARIS.

De nieuwe tournee van U2 doet België niet aan dit jaar, dan maar als die-hard fan uitgeweken naar het buitenland. Gisteren was het zover. De tickets lagen al maanden in de kast geduldig te wachten. Deze keer opteerde ik opnieuw voor staanplaatsen op het middenplein vanwege de niet te evenaren sfeer. Omstreeks 18u betraden we het "Stade de France" in Parijs, voor mij een prachtige ervaring als je slechts het Koning Boudewijnstadion gewoon bent. Indrukwekkend podium uiteraard, er is al zoveel gezegd en geschreven over "The Claw" en dit bouwwerk is echt wel overdonderend . De nok met de mast erbovenop reikt tot over de hoogste rijen van het stadion! Met de Kaiser Chiefs als opwarmer zat de sfeer er al meteen goed in. Het Franse publiek was ook enorm vriendelijk. Ik kon mezelf een prachtig plaatsje veroveren op amper een meter of zes van de buitenste catwalk. Met de inzet van Space Oddity van David Bowie kon het aftellen beginnen en omstreeks 21u15 waren de fab four uit Ierland eindelijk daar. Bono gans de avond in supervorm en uitstekend bij stem en daarbovenop een uitstekende geluidskwaliteit. De nieuwe nummers werden overtuigend gebracht, alsof ze deze al jaren spelen, met als openingskwartet "Breathe", No line", "Boots" en "Magnificent". U2 nam me in een houdgreep en liet me niet meer los. Hoogtepunten in overvloed: "Still haven't found" (met de eerste strofe volledig door het publiek gezongen), een op akoustische gitaar gebracht "Desire" en en beklijvend "In a little while". "The unforgettable fire" werd door Bono aangekondigd als het nummer dat voor de eerste keer in Parijs werd gespeeld destijds en draafde verder op een schitterende gitaarrif. Bij "City of blinding lights" en "Vertigo" spetterde The Claw voor het eerst een mix van kleuren, kippevel en een indrukwekkend visueel spektakel. De remix van "I'll go crazy" deed het Stade de France dansen, gevolgd door een strak "Sunday bloody Sunday". Heel de tijd door was de buitenste catwalk en de loopbruggen een speeltuin voor de groep. The Edge, Adam Clayton en Bono , om beurten draaiden ze hun rondjes tot grote vreugde van de uitzinnige massa. De gasten waren duidelijk in vrolijke bui. "Walk on" werd uiteraard opgedragen aan Aung San Suu Kyi. "Streets" en "One" sloten de hoofdset af en zo werd het al snel tijd voor de bisnummers. Bono kleedde zich in een lichtgevende vest , en zong "Baby baby light my way"(Ultra Violet) eindelijk nog een klassieker uit "Achtung Baby". Met "With or without you" en een ontroerend "Moment of Surrender" werd het concert afgesloten. Wij gaven ons helemaal over. De lichte regen die neerviel tijdens de laatste 20 minuten van het optreden kon de pret niet bederven. Wat mij betreft (bijna) het beste wat ik van U2 live zag , en dit was toch al de achtste keer. (Volledige setlist kan nagelezen worden op www.U2.com). Via de metro bereikten we terug ons hotel dichtbij de Bastille. Vanochtend hebben we dan met de wagen nog een ommetje gemaakt langs de Eiffeltoren en de Arc de Triomphe. Op zondagochtend is het heerlijk rustig in Parijs. (eigen genomen foto's volgen)

Update Tessenderlo: resultaat.

Officiële uitslag nog even meegeven van maandag: 36'53". 89ste plaats. Zeker niet slecht, maar er is nog groeimarge naar de toekomst toe. Belangrijkste gegeven: blijven trainen. (foto: laatste meters op de piste / voor de start met "uitdager" Ivan Cools. Dank aan Stefan Bomans voor de foto's).

Goeie wedstrijd in Tessenderlo!

Begrijpe wie begrijpe kan.... Na en mindere koers in Rijkevorsel (warm weer!) een zware festivaldag en een zondag vol rust heb ik gisteren de beste koers gelopen van de laatste twee jaar. Na een lange opwarming, want de hamstrings voelden nog stijf aan na zaterdag, en een frisse regenbui een uurtje voor de start konden we er rond 20u aan beginnen in Tessenderlo. Met een goeie startpositie net achter de elitelopers kon ik van in het begin mijn eigen tempo bepalen en dat is mijn redding geweest. Voor één keer geen eerste km beneden de 3'40" en rustig de anderen laten lopen, want op The Classic staat er altijd een hoop volk aan de start. Vanaf km3 kon ik dan aan mijn rush beginnen naar voor en niemand zou er nog overkomen tot aan de finish. Zoals altijd veel ambiance en veel volk daar in Limburg en dat geeft altijd een boost. Tussentijden die steeds rond de 16km/u bleven en goeie benen gaven me vleugels. Werkmakker Ivan Cools die me altijd uitnodigt om het loopduel aan te gaan in Tessenderlo stond er ook dit jaar weer op gebrand om me te kloppen, maar reeds na 1km moest hij passen. Hij zou finishen in 38'40" en bijna twee minuten prijs geven, maar daarmee maakt hij toch al een minuutje goed tegenover vorig jaar. Gans de wedstrijd draaide het goed en warempel nog een laatste km in 3'25". Officieuze eindtijd net onder de 37' (36'54") en dat is een eeuwigheid geleden! Mede dankzij de vele supporters onderweg werd het een prachtige "koele" zomeravond. Eindelijk loon naar werken.

Winst met Kasteellopersploeg in Rijkevorsel.

Na de hamburgergeuren en de bakvissen van Werchter stond ik gisteren voor een nieuwe loopopdracht. Stijn Jacobs had me enkele weken gecontacteerd om mee te starten in de aflossingsmarathon van Rijkevorsel. Uiteraard ging ik graag op dat aanbod in, des te meer omdat de ambitie was om te gaan winnen. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk maar met Stijn zelf, zijn broers Dries en Roel, Maarten Van Der Donck , Paul Denolf en ikzelf hadden we toch een sterke ploeg. Het was een zwoele zaterdagnamiddag en Paul mocht als eerste starten omstreeks de klok van 17u. Voor mij was een lang recht stuk weggelegd tussen Oostmalle en Sint Lenaarts, door iedereen verguisd, doch met mijn grote foulée helemaal in mijn voordeel. Maarten kwam met een voorsprong van vijf minuten in Oostmalle aan en dus kon ik op zeker spelen. Mijn karakter zit echter zo niet ineen daarmee besloot ik om er van in het begin volop in te vliegen. Dat had ik beter niet gedaan, want door de warmte en het opvliegend stof van de eerste wagen kreeg ik het de laatste 2km erg lastig. Over de 7,4km haalde ik toch bijna 16km/u, niet slecht na een korte nacht en een zware festivaldag. Bij het wisselpunt bleef ik wachten op de tweede ploeg, het verschil bedroeg bijna acht minuten. Roel Jacobs moest het afmaken en deed dat met verve, we haalden de zege binnen. Dank uiteraard aan gans de ploeg! Om er maar ineens bij te vertellen dat het wel eens iets heeft, helemaal vooraan lopen in een wedstrijd, met de groene vlag wagen steeds voor je. Onze tweede Kasteellopers ploeg deed het ook niet slecht , zij finishten als 23ste. Nog even onze eindtijd vermelden: 2u 34'34". Morgen wacht alweer de volgende opdracht: de 10km in Tessenderlo. Of ik er daar een koers van ga maken is nog maar zeer de vraag. Eerst even afwachten of we voldoende gerecupereerd gaan zijn.