maandag, november 21, 2011

Dirk neemt afscheid van deze blog.

Aangezien ikzelf onlangs de cols en passo's site maakte , lijkt het me zinloos om nog via deze blog berichtjes te posten. Dit is dan via deze blog ook mijn laatste bericht. De site over de cols zal lichtjes worden aangepast naar de naam "BikeRun". Sommige marathon en fietsverhalen die op deze blog staan worden stelselmatig overgezet naar de nieuwe site. Vanaf heden kan je me dus volgen via:
http://dirkvissers.weebly.com
Veel leesplezier !

dinsdag, november 08, 2011

Na zes jaar opnieuw bestuurslid van de Kasteellopers vzw.

Archiefbericht van 2 oktober 2005 op deze blog, na tien jaar neem ik afscheid als voorzitter van de Kasteellopers vzw, een loopvereniging die ikzelf mee oprichtte met René Jacobs.
Na lang nadenken stelde ik een tijdje terug opnieuw mijn kandidatuur als bestuurslid en gisteren werd deze aanvaard. Hiermee ben ik de kersverse secretaris van de club. Met een derde marathonorganisatie in het vooruitzicht op zondag 16 september 2012 wordt het dus een periode vol nieuwe uitdagingen en verwachtingen.

vrijdag, november 04, 2011

Côtes, cols en passo's in Europa.

Sinds kort lanceerde ik een nieuwe website alleen over het fietsen bergop. Sinds enkele jaren is deze passie een prima aanvulling op de looptraining. De verhalen, statistieken, foto's en blog kan je terugvinden via deze link: http://dirkvissers.weebly.com.
Alle fietsverslagen zullen vanaf heden via bovenvermelde site gepubliceerd worden. Deze blog(Endurancemen) zal voor mijn gedeelte enkel nog over het lopen gaan.
Veel leesplezier!!!

maandag, oktober 24, 2011

Spierscheurtje van 9 x 3mm

Na een echografie vandaag is gebleken dat er een spierscheurtje is in de buitenste rechterkuitspier. De voorspelling in het vorige bericht op deze blog is dus uitgekomen. Looprust tot 21 november. Het fietsen staat dus terug in de belangstelling; voorbije weekend reed ik 150km. Laat het mooie weer nog maar even aanhouden als het kan.

vrijdag, oktober 21, 2011

Loopjaar 2011 ten einde.

Deze week ben ik drie keer een kwartiertje gaan joggen. Vandaag tegen 12 a 13km/u. De kuit verkrampte terug na 15 minuten lopen. Een langere rustperiode dringt zich dus op en waarschijnlijk zal ik nu twee weken niet lopen. De fiets is weer een goed alternatief.Wedstrijden zullen er dit jaar niet meer inzitten.

woensdag, oktober 12, 2011

Toekomstplannen.


Ik moet eerlijk zijn, 2011 is het minst goede loopjaar van het laatste decennium. Blessures alom gooiden vanaf januari roet in het eten met als gevolg dat in de maand mei de basis zo goed als weg was.Wanneer het na enkele maanden weer wat begon te draaien haspelde ik een slechte halve marathon af waardoor de extra trainingen vorige week opnieuw leidden tot dezelfde blessure als in het voorjaar. Gegokt en serieus verloren dus. Gelukkig maakte ik dit jaar schitterende fietstochten in de bergen en de heuvels van Luxemburg en de Ardennen en leerde ik twee fantastische sportmensen kennen uit de streek van Zulte.
Wat het lopen betreft sta ik op een tweesprong: kan mijn lichaam überhaupt nog wel de zware trainingsweken aan? Ik loop ook al heel veel jaren aan een stuk..... Waar wil ik naar toe met deze sport? Is het nog wel nodig om tijden na te streven en terug een aanvaardbaar niveau te halen of wordt het tijd om gewoon meer te genieten van deze prachtige sport? Als ik mijn hart laat spreken wil ik nog enkele marathons lopen voor mijn vijftigste. Deze afstand is mijn favoriet ondanks het feit dat ik geen geboren marathonloper ben. Of ga ik volop voor pistetijden en titels bij de masters? Deze laatste vraag is makkelijk te beantwoorden: op nationaal vlak maak ik daar geen enkele kans om ooit laat staan Belgisch al dan niet Vlaams kampioen te worden. Ik moet ook toegeven: de twee veroverde provinciale titels op de 10.000 meter waren eerder een gevolg aan een gebrek aan tegenstand... maar ze staan wel op mijn erelijst. Mijn grootste kans om ooit op een podium te staan van een nationaal kampioenschap is volgens mij de marathon. Maar dan zal ik toch nog eens een campagne vlekkeloos moeten afwerken en hopen op een superdag. De komende maanden zal ik allicht toch moeten kiezen voor één weg: die van het genieten zonder al te grote risico's te nemen op blessurekans(met toch nog deftige trainingen naar de marathon toe), of die van het blijven trachten naar snelle tijden met alle frustraties als gevolg. Als de huidige blessure genezen is (ik hoop binnen dit en twee weken) dan gaan we terug bouwen en hopen op een feilloze winter. Daarna gaan we kijken hoever we staan. Na april komt ook de koersfiets weer in beeld, want mijn nieuwe verslaving is de Challenge BIG site en daar moeten we aan werken. Er is ook nog een supermarathon die op mijn palmares ontbreekt(Berlijn) waar ik zeker nog naar toe moet. Plannen maken: een leuke bezigheid.(foto: finish Amsterdam marathon oktober 2004)

maandag, oktober 10, 2011

Opnieuw kramp in de kuit.

Na enkele doorgedreven trainingsweken en opbouwen van kilometers had ik vanavond weer lichte last van een kramp in de rechterkuit. Allicht een gevolg van de intervaltraining van zaterdag en de daarop volgende duurloop gisteren van 20km. Hopelijk valt de schade mee.

zondag, oktober 02, 2011

Brussel:complete off-day.


September 2011 was de beste kilometermaand van het jaar tot nu toe.Met bijna 300km op de teller kan je stellen dat er een stevige basis werd gebouwd. De laatste twee weken vlotte het op training echt goed.Met vrij veel vertrouwen trok ik in alle vroegte vandaag naar de halve marathon in Brussel.Echt afbouwen deed ik de laatste week niet, dat feit zorgde op vrijdag wel voor wat vermoeidheid.Vroeg uit de veren dus, om iets na 7 uur de trein genomen richting hoofdstad. Via de metro kwam ik goed op tijd aan op het Jubelpark.Vanwege de drukte de laatste jaren laat ik de 20km in mei links liggen, deze halve marathon is een prima alternatief, het parcours is voor 90% hetzelfde.Om 10u30 klonk het kanonschot,tijd om te lopen.Het was al meer dan behoorlijk warm in de voormiddag.Via de Wetstraat,koninklijk paleis,justitiepaleis ging het naar de drie tunnels op de Louizalaan.Al na 5km voelde ik dat er geen supertijd in zat.Gemiddeld 4'07"/km, als je gaat voor sub 1u30' en wetende wat er nog komt de komende kilometers geen prettig vooruitzicht.Om het in drie woorden samen te vatten:afzien,niet opgeven,doorgaan...... De bekende Tervurenlaan beklimming deed Dirk vandaag helemaal dood.Amper nog 12km/uur tot op de top.... Nog vier kilometer te gaan.Nog eens voorbij het Jubelpark, weer de Wetstraat klim voor de tweede keer..... een lijdensweg was het. De snelle afdaling in de laatste kilometer naar de finish op de grote markt maakte niet veel goed. 1u34 en nog wat seconden... complete off-day? teveel te snel opgebouwd? de warmte?versleten werk?het zware parcours? Allicht van alles een beetje. Al snel was ik over de ontgoocheling heen, er komen nog dagen en het goeie gevoel op training verlies je niet met één slechte wedstrijddag. Volgende keer beter ! (Bron foto: sport.be)

donderdag, september 29, 2011

Leie Marathon 2011


Na het debacle vorige week rond de loopgraven van het Yperse Salient, stond ik zondag aan de start van mijn 2de marathon dit jaar en de 11de reeds totaal. Vorige week hadden de laatste km's signalen gegeven dat de knie toch nog niet optimaal functioneerde. Toch het risico genomen om te starten om de volgende redenen. Organisator Timon is een oud-collega en tevens triatleet, het parcour is eigenlijk mijn fietstrainingsparcour en een stuk ervan mijn loopparcour, ken ik dus op mijn duim en tevens loop ik slechts enkele honderd meter van mijn deur. Met een 350-tal deelnemers is dit een kleinschalige marathon maar zeer goed georganiseerd. Clubgenoten Bart en Joost die er zijn 114de marathon startte waren ook van de partij! De start aan het kasteel van Ooidonk bij Deinze, daarna een 8-tal km langs landelijke wegen en dan tot het einde langs de Leie tot in Wevelgem naar analogie met de wielerwedstrijd Gent-Wevelgem die sinds jaren ook in Deinze van start gaat. Een goede tijd was geen ambitie, enkel uitlopen. Te weinig loopkm's door voorgaande blessuretjes. Na 8km kon Sabien met als begeleider meevolgen, ik voelde al dat het moeilijk ging worden. Terug een licht zeurend gevoel onder de knieschijf. Halverwege was het zeurende al veranderd in een stekende pijn en na 25km kon ik geen normale loopstijl meer aanhouden. Op 30km aan de markt van Harelbeke dan maar de handdoek in de ring gegooid. Zo verder lopen zou mijn komende seizoen hypothekeren. Er komen nog marathons. Bart haalde de finish in 3u36, vorige week had hij pech in de triatlon na een derailleurbreuk, nu was het mijn beurt. Gelukkig dat de zon van de partij was! En nu herstellen voor volgend jaar!

maandag, september 19, 2011

In Flanders Fields Triathlon


Gisteren was het mijn laatste triatlon wedstrijd van het seizoen. In het Ieperse Flanders Fields streden deze keer niet de geallieerden tegen den Duits, maar de triatleten tegen de weergoden. Met ongeveer 660 dapperen mochten we het triatlon seizoen afsluiten. Samen met nog 6 clubleden, Sophie, Bart D., Erwin, Louis, Jurgen en Frederik starten we in wave's in de Zillebeekse vijver voor 1km zwemmen. Het water voelde zeer koud aan, een temperatuur van 16gr is heel fris. Na de wave van de heren toppers, mochten Erwin, Bart en ikzelf bij de veteranen onze start nemen. 5' na het eerste startschot waren we vertrokken. Onder een plaatselijke stortbui, zagen we de blaasjes op het water, dat was ook het enigste dat er te zien was, terug benen en armen alom. Het zwemmen lukte zeer goed en na 17'15" kon ik het water verlaten. Alleen de wisselzone lag wel heel ver deze keer en met blote voeten op kiezelsteentjes, zelfs al lag er een mat over, is ook niet alles. Na een lange wissel, waarin alles zeiknat was door de stortvlaag konden we aan mijn lievelingsonderdeel beginnen. 40km door "regen en noorderwinden door't Vlaemsche land" zou Willem Vermandere zingen. Awel t'was geregeld van dat. De wind van de polders was er hier ook in deze heuvelachtige streek, kwam daarbij dat de wegen gevaarlijk glad lagen door de regen, veel los grind op de weg en nogal wat draaien en keren. Geen gemakkelijke opgave. Toch een paar valpartijen gezien, waaronder één net naast me en wel erg veel lekke banden en ander materiaalpech langs de weg. Risico's durfde ik daardoor niet te nemen en reed voorzichtig het circuit rond. Maar ondanks het zware parkoer haalde ik nog een gemiddelde van 31km/u en na 1u18' kon de 2de wissel volgen. Gelukkig waren mijn loopkousen en schoenen droog gebleven (waar een plastiek zak al niet goed voor is, remember Zwitserland) zodat deze wissel vlotter verliep. Afwachten of de knie deze keer zou standhouden. De aanloopstrook en de eerste ronde langs de Menenpoort en de vesten vlotte redelijk, bij de 2de en laatste begon de knie terug pijn te doen en liep ik verder op een veilig dieseltempo. De 10km in 51'57" zaten erop. Met de beide lange wissels erbij een tijd van 2u37'. Geen toptijd, maar toch ook niet zover van mijn voorgaande kwarttriatlon tijden, dus dik tevreden. De zon kwam er op het einde zelfs zowaar door. En nu eerst nog een weekje recuperen

zondag, september 11, 2011

Goeie kilometerweken.

150 loopkilometers op twee weken tijd. De loopconditie heeft de laatste twee weken een boost gekregen. Een hoger tempo kan makkelijker worden aangehouden wat uiteraard plezant is. Ik zal pas op 2 oktober de goeie conditie kunnen verzilveren want de weekends in september zitten overvol. Nog enkele weken blijven werken dus.

zaterdag, september 10, 2011

Monumentenloop groot suces ondanks tropische hitte.

De Monumentenloop van de Kasteellopers was weer een groot succes. Er is Vorselaarse sportgeschiedenis geschreven. Kristof Van Rooy won voor eigen volk zowel de 6km die om 14u15 van start ging en daarna ook de 14km die startte om 15u. In beide wedstrijden was hij met veel bravoure oppermachtig ! Chris Gommers uit Herenthout domineerde op de langste afstand, de 28km. Hij ging Jan Daems vooraf en Maarten Van Der Donck die zeer verdienstelijk derde werd. In totaal mochten de Kasteellopers bijna 500 lopers verwelkomen, een groot succes desondanks de hitte op deze septemberdag. De Westmalse trappist van 't vat smaakte overheerlijk en ook het frituur was een schot in de roos.

maandag, augustus 29, 2011

Waterrat tussen Sluis en Damme, 7.2km ploeteren.



Op sportief vlak wordt 2011 net als onze zomer een kwakkeljaar. Door kleine blessure's en andere omstandigheden vlot het trainen niet zoals het hoort. Eerst problemen met de rug en nu spelen knie en achillespees al een tijdje op. Normaal stond zaterdag de cyclo wedstrijd "Velomediane Criquiellion" op het programma. De 170km over de Ardeense hellingen in La Roche zijn echter maar aan te vatten in een optimale conditie. Vorige week op een trainingstocht van 135km door de Limburgse kempen voelde ik de bui al hangen. Dit wordt niets. Gelukkig was er nog een sportief alternatief. Sedert een paar seizoenen staat een nieuwe afstandszwemwedstrijd op de kalender en aangezien zwemmen het enige is wat nog momenteel vlot lukt, schreef ik me in op de ultrazwemwedstrijd Sluis-Damme met een totale afstand van 7.2km. Op weg naar Damme werden we op enkele fikse regenvlagen getrakteerd. Gelukkig klaarde hemel op tegen de start. Na de inschrijvingsmodaliteiten vertrok Sabien met de fiets naar Sluis en wij, de zwemmers, met de bus.
Met een 40-tal dapperen voor de langste afstand, konden we om 13.30 stipt in de startvakken van de komende Zwintriatlon in Sluis ons even als waterratten gedragen. De eerste km zat er vlug op, maar nabij de 2de brug op anderhalve km was het pompen of verzuipen. Het water zat potdicht door metersdik wier en papbladeren. De organisatie had al tientallen kilo's verwijderd en kayak's probeerden ons een beetje op iets wat een "zwembaar" traject was door te leiden. Na een vijftigtal meter baggeren zaten we terug in open water. Insteken, doorhalen, uithalen, insteken, doorhalen, uithalen, ademen, insteken,....Verstand op 0 en blijven zwemmen. Aha, voor mij de brug van Hoeke, nog 3km wist ik. Aan de kayak gaan bevoorraden met een energiegelleke en terug verder. Na een tiental minuten, hoofd omhoog, de brug moest er toch ongeveer zijn, verdomme wat is dat, precies nog geen meter genaderd. Van optisch bedrog gesproken. De strakke wind op kop zorgde voor een lichte golfslag. Oef, eindelijk de brug. Nog 3 te "gaan". Plons, plons, plons. Veel gebeurd er eigenlijk niet. Enkele vissers die meewarig keken naar de zwemmers en hun verstoorde vangst. Af en toe wat fietsers op het jaagpad. Enkele eenden op het water. Meer kreeg je niet te zien. Gelukkig een persoonlijke begeleidster met de kayak. Lucky me. Ik zat ergens moederziel alleen in de middenmoot, voor mij in de verte de kopgroep in strak tempo en achter mij ook de achtervolging veraf. En Sabien als vurige supporter natuurlijk. Eindelijk in de verte de aankomstlijn met de boot die moet aangetikt worden. Per 500m liggen de boeien in het sop te dobberen. Nooit geweten dat 500m zover was. En dan zijn we er. Oef. 2u19'03" op de totale 7.2km. Dit is een ietsje sneller tempo dan tijdens Damme-Brugge, een 4km zwemwedstrijd die ik een paar jaar terug deed en zelfs nog sneller dan tijdens de Ironman Frankfurt. Clubgenoot Karel Man deed de 3km wedstrijd Hoeke-Damme en finishte in 1u04. Vooral in het Leffe drinken stonden we erna goed onze "Man".

zaterdag, augustus 27, 2011

Tussendoor naar Dwars door Turnhout.

Terugreis en onmiddellijke werkweek verteerd , weekend en opnieuw de draad opgenomen met een loopkoers. Via een sponsor raakte ik aan een startnummer voor Dwars door Turnhout, een gloednieuwe stratenloop in het criterium van de Carrefour Running Tour. De beentjes voelden heel de week maar moeizaam aan. De bergwandelingen, schitterende fietstochten en terugreis waren niet op enkele dagen verteerd. Rustig gelopen heel de week en afgezakt naar Turnhout om er een goeie training van te maken. De organisatie had gezorgd voor een schitterend parcours, start en finish aan het kasteel van Turnhout, door de winkelstraten en via het kanaal Schoten-Mol naar de mooie boswegen die deze Kempense stad rijk is. Zeer afwisselend en de algemene stilte in het bos als verademing voor de drukte van de stad.Niet al te snel van stapel gelopen, aan een tempo net boven de 15km/u. De basis is er, maar van weerstand of snelheid heb ik nog niet veel. Dat is ook goed voelbaar wanneer het wat sneller moet gaan. Niet geforceerd tijdens de wedstrijd, op de zandstroken iets rustiger gelopen en de laatste 2km de gashendel opengedraaid in de mate van het mogelijke. Een tijd van net boven de 43 minuten op de 11km, meer dan de beoogde 15km/u. Het fietsseizoen zit er bijna op (nog één geplande rit) tijd dat ik nog iets van het lopen ga maken dit jaar. Dwars door Turnhout was een zeer gezellige en mooie stratenloop met een fijn publiek dat er niet voor terugschrok om al applaudisserend de atleten aan te moedigen, mooi !

woensdag, augustus 24, 2011

Dolomietencols blinken uit in onregelmatigheid en verbluffende schoonheid.







Zopas terug van een achtdaagse vakantie midden in de Italiaanse Dolomieten. We verbleven in het Val di Fassa, zonovergoten ergens tussen Bolzano en Cortina d'Ampezzo. Vanuit Campitello di Fassa kan je tal van passo's oprijden zonder de wagen te gebruiken. Ik maakte daar voor de volle 100% gebruik van en reed er acht in vier ritten. Daarnaast deden we gezamenlijk weer verbluffende wandelingen onder de schitterende rotsmassieven van dit gebergte. De eerste fietstocht deed ik op een late namiddag.Vanuit het hotel was het slechts 15km naar de top van de Gardecchia Hütte, de finishplaats van de koninginnerit van de voorbije Giro d'Italia. Geen makkelijke klim, slechts 6km lang maar een gemiddeld stijgingspercentage van bijna 10%. Als je weet dat er twee kleine afdalingen inzitten dan kom je aan pieken tot 16%. Vooral de laatste 3km beten stevig in de kuiten. Het uitzicht op het Rosengarten gebergte was werkelijk verbluffend en dat zou niet de laatste keer zijn. Dinsdag 16 augustus was het tijd voor mijn koninginnerit van 100km en bijna 2900 hoogtemeters over 4 cols. De Sellaronde is 56km lang, maar ik zou er een XL Sellaronde van maken. Al vroeg startte ik met de klim naar de top van de Passo Sella. Tijdens de eerste kilometers bedroeg de temperatuur slechts 9° in de schaduw, maar die verdubbelde wanneer de zon door de bomen tevoorschijn kwam. De Sellapas is niet onoverkomelijk , de uitzichten op het Sellamassief en de Dolomietentoppen adembenemend! Na een korte afdaling was ik snel boven op de Passo Gardena, weer een topper qua vergezichten. Na een snelle afdaling kwam ik aan in Corvara, hier start elk jaar de Dolomietenmarathon, een cyclo die op enkele minuten uitverkocht is! Via La Villa kon ik dan klimmen naar de top van de Valparola en in Arraba was ik snel aan de voet van de Passo Pordoi. Deze Pordoi is een kleine Stelvio waard met zijn 33 bochten en uitzicht op de pas. Het was boven een drukte van jewelste, augustus maand en de Italianen met zijn allen op vakantie. Er stond me in deze prachtige rit enkel nog een afdaling te wachten naar het hotel. Op donderdag 18 augustus begaf ik me op de Passo delle Erbe in het Val Badia. Deze Erbe was een zaligheid van een rustmoment, zeer weinig verkeer maar alle spieren aangespannen in de laatste 5km die gemeen steil zijn (9 a 10%).Vanuit Covara reed ik daarna de andere(en volledige) kant van de Passo Gardena op. Het zweet drupte naar beneden met bakken bij meer dan 30° in de vallei. De laatste rit op zaterdag 20 augustus is er eentje om in te kaderen. Vanop de top van de Passo Fedaia daalde ik af richting Caprile(ook een kruispunt van cols) en reed naar de voet van de Passo Giau. Deze pas was in de voorbije Giro nog de Cima Coppi(hoogste top) en de zuidzijde kan je vergelijken met de verschrikkelijke col du Granon in de Alpen (10km klimmen aan 9,5% gemiddeld). Ik had echter een superdag en forceerde me nergens op deze zware Giau. De laatste 3km zijn als één grote postkaart die zich langzaam openvouwt tot een fabuleus vergezicht over 360 graden! Op de top van de Giau heb je het mooiste uitzicht van alle passen op een wereld van steen, bergen en weidse landschappen! Steil omhoog betekent ook snel naar beneden, de Passo Giau is ook een zaligheid om af te dalen. In Caprile nam ik een middagpauze met mijn intussen bekend fietsmenu in Italia: appelstrüdel met ijs en één grote cola. Goed en niet duur. Tijdens de afdeling van de Fedaia bij het begin van deze rit haalde ik mijn snelheidsrecord afdalen van deze vakantie: op het lange rechte stuk meer dan 80km/u. Benieuwd wat dat bergop zou geven. De Passo Fedaia is vanuit Caprile een killer, de eerste 7km zijn nog liefelijk aan 5 tot 7%; maar vanaf Malga Ciapela begint de kleine hel; de kilometerteller gaat niet meer onder de 9% en iets later is daar de lange rechte "autostrada", het lijkt vals plat maar niks is minder waar. 3km klimmen aan 12 a 15% , waar ik daarstraks mijn topsnelheid haalde kom ik nu amper boven de 6km/u en is het stoempen, trekken en hijgen. Boven komen is de boodschap. De haarspeldbochten die even verder volgen zijn een kleine verademing, maar de laatste kilometer tot aan het stuwmeer en de Marmoladagletsjer is weer moordend tot 15%. Zeer tevreden en moe bereik ik het bord met de pashoogte op. Alle passen zijn gereden, ik voel me als in Parijs en doe een rondje rond het vlakke stuwmeer bij wijze van ereronde. Acht passen zijn bedwongen , waarvan zes boven de 2000 meter hoogte. Zondag 21 augustus is onze laatste dag en na een mooie wandeling naar de hoogte van de Sass Pordoi(2950m hoogte) zijn we vroeg terug aan het hotel. Ik kan het niet laten en voeg nog een kers aan de taart toe: de Passo Fedaia langs de makkelijke kant vanuit ons hotel. De top ligt 14,5km verder, ik geniet van deze toegift met volle teugen. Langs deze kant blijft de Fedaia braaf rond de 6%, met een uitschieter tot 9% . Al snel is de top daar en de laatste afdaling een feit.

zondag, juli 31, 2011

15de plaats op twee uur van Hertals.

Officiële uitslag van vrijdagavond: 15de plaats ; afstand 26,9km in 1u58'53". Mooi resultaat dus.

zaterdag, juli 30, 2011

Slechte benen in Herentals.


Op het parcours van het Tourcriterium werd gisteren de 2 uur van Hertals georganiseerd. Een loopevenement waar het de bedoeling is van zoveel mogelijk kilometers te halen binnen de 120 minuten. Met drie duurlopen van 20km en meer in de benen zou ik toch een beetje afstand moeten halen, 28km was dan ook de doelstelling. De benen beslisten daar echter anders over. Al vanaf de eerste ronde voelden deze zwaar aan , een tempo aanhouden van 4'10" a 4'15"/km bleek geen probleem tot de 19de kilometer. Daarna stokte het tempo en viel ik terug naar 4'30" a 4'35"/km. Niet echt dramatisch, met als officieus resultaat 27,4km in 1u58'46". Totaal verzuurde benen na de finish en zere voeten, misschien wel een gevolg van de kasseitjes op de Bovenrij en Zandstraat die na de heraanleg naar mijn gevoel er minder goed bijliggen dan vroeger. Maar dat kon de pret niet deren, het evenement blijft een sfeervolle bedoening, met volle terrasjes, veel volk en goeie muziek langs het parcours en veel lopers! Dat deed alle leed verzachten. Achteraf gezien toch een vrij goeie prestatie van mezelf, de loopbasis is niet wat ze vorig jaar was en ik haalde hetzelfde resultaat. Voldaan na de inspanning heet dat dan .Tussentijden: 10km: 42'09" / 20km: 1u24'56" / 25km: 1u47'42" (foto: Gazet van Antwerpen)

vrijdag, juli 29, 2011

Vincenzo Nibali rijdt rondje in Vorselaar.




Vincenzo Nibali , de winnaar van de Ronde van Spanje van vorig jaar reed gisteren een opwarmingsrondje langs het Heiken in Herentals en Vorselaar samen met Erwin Vervecken naar aanleiding van een reportage voor Cyclosprint. Toen ikzelf met de fiets naar het Tourcriterium in Herentals reed kwam ik de twee wielrenners tegen en nadien kon ik ze spotten aan het station in Herentals waar bovenstaande foto werd gemaakt. Het Tourcriterium trok veel volk en ik maakte enkele mooie foto's zoals hierbij. Ik heb een zwak voor Italiaanse coureurs !(Met Vincenzo Nibali; met Ivan Basso en Philippe Gilbert)

woensdag, juli 27, 2011

8 hellingen voor de Challenge BIG in GH Luxemburg.



Maandag 25 juli vertrok ik met fietsmaat Stefan in alle vroegte richting Luxemburg, niet de provincie maar het kleine landje van de gebroeders Schleck. Doel was een tweedaagse met evenveel fietstochten. Halfweg de voormiddag sprongen we op onze koersfiets vanuit Larochette. Al direct ging het bergop en al snel hadden we door dat er niet veel vlakke stukken zouden voorkomen. De eerste helling van de dag was de klim via de mooie Gorges du Loup naar Berdorf. Twee dingen vielen ons op in positieve zin: de overwegend geasfalteerde wegen zijn in uitstekende staat en er is niet veel autoverkeer. Als er dan al eens wagens langsrijden zijn de chauffeurs uitermate hoffelijk. Via Echternach fietsten we richting Moersdorf tot aan de voet van de Pafebierg, een zeer mooie helling die ons op een plateau bracht met windmolens en een adembenemend vergezicht. De afdalingen zijn uiteraard de beloning , langsheen rustige wegen klommen we tot in Altrier om dan over een golvend parcours terug naar de wagen te rijden. Voor onze overnachting boekten we een B&B in Lellingen (niet ver van Clervaux), maar om het af te leren nog snel even de Cote de Munshausen onder de wielen laten doorgaan. Zo eindigden we de eerste rit met dik 100 kilometer en 1700 hoogtemeters. Na een uitgebreid ontbijt en een verkwikkende nachtrust stond de tweede rit op het menu, bijna 1800 hoogtemeters en weer 95km doorheen het mooie hellende landschap. Het begon al na 2 km vrij stevig te klimmen aan gemiddeld 6% , een mooi aangelegd fietspad door het bos. De eerste BIG van deze tweede dag was de Mont Saint Nicolas, een helling in drie trappen. De afdaling echter ging snel naar Vianden(even een blik werpen op de burcht) en dan verder zalig dalen tot in Diekirch. De Herrenberg lag daar op ons te wachten , we hadden het parcours uitgestippeld langs de moeilijkste zijde van deze klim naar het militair domein: 1,4km aan een gemiddelde van 9,9% en maximum 21% hellingsgraad, dat stond althans op papier, benieuwd wat de realiteit zou brengen. We draaiden van de hoofdweg een smal weggetje op en deze jongen stond veel te groot geschakeld waardoor ik al direct voet aan de grond moest zetten. Dan maar even rechtsomkeer gemaakt en terug aanleggen, onmiddellijk op de kleinste(30/26) , wat zeker nodig was. De smalle weg langsheen de rijtjeshuizen gaf direct een percentage aan van 16% , gedurende iets meer dan 1km zou het percentage metertje blijven schommelen tussen de 16 en de 21% ! Afzien dus , hijgen , puffen, stoempen , rechtstaan en gelukkig boven geraken zonder te stoppen, wat een klim die Herrenberg !! De Muur van Huy is er niks tegen, je kan deze zijde nog het best vergelijken met de Montagne de la Croix in Dinant, waar de eerste 600 meter rond de 16% schommelt. Afdalen doen we langs de brede en makkelijkere zijde van deze Herrenberg. Via weer een prachtige landelijke weg bereiken we wat verder de vallei van de Sure , die we volgen tot in Bourscheid Moulin waar de voet is van de klim naar Bourscheid. Een schitterende klim, die steeds tussen de 6 en de 8% aanhoudt. Alles erop en eraan, haarspeldbochten, goed lopende brede asfalt, en een einde aan bijna 10%, een kleine Alpencol , die me even deed denken aan Les 2 Alpes. Ook de zalige afdaling is mooi, iets later draaien we in Dirbach een bosweg op richting Masseler. Rust is weer het codewoord, een zaligheid! De top is aan de Ferme Masseler, de laatste BIG van deze tweedaagse. Er volgt nog een laatste helling die vertrekt in Kautenbach, de slingerende Cote du Kohnerhaff. Via een mooi plateau volgt een (korte) afdaling naar Lellingen en daar staat de wagen te wachten voor de autorit huiswaarts.Het Groothertogdom is een aanrader voor een paar verkwikkende fietsdagen, het weer zat ook mee(geen regen gezien!), met dank aan Stefan voor het gezelschap. Intussen sta ik in de BIG Challenge op 67 stuks. (Foto's: Gorges du Loup-Berdorf en het steilste stuk 21% van de Herrenberg)

donderdag, juli 21, 2011

Monte Zoncolan, SM voor fietsers



Tijdens onze jaarlijkse vakantie, dit jaar terug in Italie, moest er terug een BIG beklimming bijkomen. Uitverkoren beklimming dit jaar was de Monte Zoncolan. De steilste berg uit de Giro. Met een gemiddelde stijgingspercentage van 11,5% over een kleine 12km en stukken boven de 20% was dit allezins geen tussendoortje. Enkele jaren terug reed ik al eens de Mortirolo op, maar deze Zoncolan doet de Mortirolo verbleken. De start was in Ovaro. We logeerden in Treviso in de buurt van Venetie en een 160km van de voet verwijderd. Met een dreigende onweerslucht en een temperatuur van 25°gr. deden Sabien en ik een poging. Sabien op haar triple en ik met mijn omgebouwde MTB. De eerste 2 km viel zeer goed mee, was dit nu de zo gevreesde klim? Maar na een relatief vlak stuk een draai naar links en we reden door een "ereboog" naar het "il inferno"! Man, wat was dit, steeds maar kleiner schakelen, een bord met de aanwijzing 18%. Dit was de Patersberg maar dan zonder kasseien. Een regenbui spoelde het reeds aangemaakte zweet in de ogen. Na 1km moest Sabien voet aan de grond zetten, met een hs van 186, reeds op het kleinste blad en af en toe haar voorwiel van de weg optrekkend, was dit voor haar van het goede teveel. Een 2de poging waarbij ik haar omhoog moest duwen om terug de pedalen rond te krijgen was na een paar honderd meter tevergeefs. Dan maar wijselijk besloten om het hierbij te laten, we waren nog maar aan de voet en alleen door te rijden. En het werd nog steiler, voor mij de muur van Huy, na een volgende haarspeldbocht nog één en nog één en nog één...de km's schoven heeellll eeerrrgg traag onder mijn banden door. Snelheid rond de 6km/u!!
Gelukkig was het niet warm, met de mtb had ik voldoende kleine versnellingen om een soepele tred aan te houden zonder het voorwiel van het asfalt te lichtten. In iedere bocht een aandenken aan een wielerheld, Merckx, Pantani, Bobet, Coppi,..., allen passeerden ze de revue. Het laatste stuk aan de tunnels, blindelings het duister binnen, bijna boven. De laatste km nog een venijnig steile kuitenbijter, de 10de muur van Huy en dan stond ik er. Oef, de Zoncolan maakt zijn reputatie waar, met een gemiddelde van 5.6km/u gereden. De frisse wind op mijn bezwete lijf deed me snel besluiten om terug af te dalen. En afdalen is ook hier iets aparts. Door het hoge stijgingspercentage moest je wel met de remmen dicht de smalle weg afdalen wilde je heelhuids Ovaro bereiken. Het gevolg was dat mijn velg oververhitte en een paar km voor het einde met een klapband op het voorwiel als resultaat. Gelukkig niet op volle snelheid of ik zat hier niet meer te schrijven... Ooit volgt nu nog eens de Angliru, nog een gevreesde Spaanse klim, mss met blogcollega Dirk??

zondag, juli 03, 2011

Overwinning op de estafette bedrijvenloop in Rijkevorsel.


Gisteren behaalden we met het Sd-Worx Running Team Vorselaar de overwinning binnen op de estafette marathon in Rijkevorsel. Het laatste loopdeel mocht ik voor mijn rekening nemen, de 6,8km werd afgewerkt in 25'40". Erwin Coopmans was startloper, daarna volgden Stijn Jacobs, Roel Van Der Donck, Roel Jacobs en Maarten Van Der Donck. Eindtijd was 2u37'26". Met mijn eigen prestatie was ik best tevreden. De 6,8km was tot nu toe de beste wedstrijd van het jaar,flirtend met de kaap van de 16km/u , dat is heel lang geleden !(foto:Marcel Leysen. De winnende ploeg vlnr:Dirk Vissers,Erwin Coopmans,Stijn Jacobs,Roel Van Der Donck,Maarten Van Der Donck en Roel Jacobs)

zaterdag, juni 25, 2011

Kardinaalsjogging Vorselaar:gemengde gevoelens.


Gisterenavond was het dan zover: de enige wedstrijd in eigen dorp waar ik als loper zelf aan kan deelnemen, de Kardinaalsjogging van de KWB. Reeds de 21ste editie, dan kan je gerust spreken van een klassieker. Het parcours op en rond het Vorselaarse kasteel is zeer mooi maar niet altijd gemakkelijk. De organisatie had ook dit jaar weer gezorgd voor een beetje klimwerk elke ronde en wat behendigheid naar het zoeken van het beste traject op de boswegen. Voor deze wedstrijd laad ik me elk jaar iets meer op. Al vrij snel werd duidelijk dat de beste benen nog veraf zijn. Op de 10km mag je niet te lang de kat uit de boom kijken. Na iets meer dan 3km schudde ik voor de eerste keer aan die boom door de vrij omvangrijke groep waar ik deel van uitmaakte uit te dunnen. Dat zou ook het enige wapenfeit zijn , want daarna volgde 6km aanklampen en afzien. Het allerbeste stuk bevond zich telkens bij aanvang van een nieuwe ronde, de lange betonstrook van de Riemenstraat naar de kerk toe. Het vele draaien en keren de laatste twee kilometer is geen spek voor mijn bek, daarvoor is mijn paslengte veel te groot.Enfin, gisteren ben ik meermaals in het wiel gestorven en terug herrezen. Zeer goed voor de toekomstige wedstrijden en weken, dat wel. Voor eigen volk kan je altijd wat meer. Bij de laatste afdaling uit het bos richting finish "smeet" ik me nog eens helemaal en kon ik er nog een behoorlijke eindsprint uitpersen. De 10km bleken er uiteindelijk 9,7 en met een tijd van 38'12" kon ik best tevreden zijn op dit parcours. De minder frisse benen zal ik dan maar wijten aan de zware wedstrijd van vorige zondag(Herentals-Tielen) en het feit dat ik daarna nog enkele dagen doorgetraind heb. Geen slechte tactiek op langere termijn. Volgende week gaan we met de Kasteellopers voor een nieuwe overwinning op de aflossingsmarathon in Rijkevorsel, de ploeg kan alvast op mij rekenen. Het gevoel in Vorselaar en de kracht lag al wat hoger dan tijdens Herentals-Tielen, de conditie gaat dus bergop. Een groot voordeel aan een thuiswedstrijd is dat je geen wagen dient te gebruiken om ter plaatse te geraken , de Westmalle smaakte nadien des te meer. Spijtig dat hij niet van 't vat was deze keer. (foto:Paul Denolf- met dank).

maandag, juni 20, 2011

Herentals-Tielen: tevreden over het resultaat.


Exact 627 loopkilometers staan er op de teller voor 2011, dat zijn er 900 minder dan vorig jaar rond deze tijd. Daarom is het al een half wonder dat ik gisteren als 31ste finishte in een tijd van 58'20". Rustig aan de komende dagen zodat we vrijdag opnieuw min of meer fit zijn ! (foto: Thals FM. Opperste concentratie voor de start met Maarten Van Der Donck en Chris Gommers; resp. 5de en 2de gisteren).

zondag, juni 19, 2011

Herentals-Tielen:wennen aan competitieritme.

Intussen weet iedereen wel dat het voorlopig geen top loopjaar is voor mij. Afzien is dan het woord om min of meer terug op niveau te komen. Herentals-Tielen is al enkele decennia een klassieker onder de loopwedstrijden in de Kempense regio.Het was echter al van 1997 geleden dat ik startte in deze natuurloop. Aangezien de NMBS juist vandaag werkte aan de spoorlijn werden er pendelbussen ingezet om aan de start ter hoogte van het BLOSO centrum in Herentals te geraken. Met nog maar enkele weken training, slechts 1 echte wedstrijd in de benen en allerhande andere dingen was de moraal om sterk te presteren nog niet hoog. Aankomen binnen de 60 minuten zou al heel goed zijn. Matig gestart dus , want na iets meer dan 1km wacht al Kruisberg in Herentals. Langs de kapelletjes enkele honderden meters klimmen, het lijkt wel de muur van Huy in het bos. Voorzichtig afdalen langs de boomstronken is de boodschap. Het parcours gaat een groot stuk over de Kempische heuvelrug, de Lavendelweg(mooie naam) loopt nergens vlak. Iets voorbij het mooie meer van het Zwart Water duiken we rechtsaf het mulle zand in achter camping Floreal in Lichtaart, niet echt mijn ding. Als het dan iets later nog eens stevig bergop gaat , temporiseer ik helemaal. Dit is het trainingsparcours van menig mountainbiker en van veldrijders zoals Sven Nijs en Bart Wellens, een speeltuin dus voor die jongens. Deze jongen laat zich helemaal gaan wanneer de tiende kilometer in zicht komt. Een lange hellende strook licht bergaf, goed voor de grote foulee. Lang duurt mijn avontuur echter niet want de laatste 2km zijn zwoegend, het beste is er dan al af. Met het oog op de kwb wedstrijd van volgende vrijdag in eigen dorp ging ik vandaag eigenlijk op ralenti lopen , niet dus. 100% gegeven wat er in zat, eindigend met een goed gevoel, een spurtoverwinning op mijn dichtste belager in de laatste 50 meter, goed zo ! Finishend net boven de 58 minuten, zeker niet slecht, maar geen tijd om over naar huis te schrijven. Ik moet het laten maar kan het niet: In Tielen tappen ze donkere Westmalle van 't vat , helemaal te gek! Ik laat me dus verleiden tot één overheerlijk smakende kuip. Dan naar huis waar de vermoeidheid me overvalt, lopen is zwaar prent ik mezelf in, maar afzien hoort erbij om beter te worden. Op naar de supercompensatie!

zaterdag, juni 11, 2011

15 hellingen in 95km.


Vandaag de Vlaamse Ardennen nog eens onveilig gemaakt met de fiets. Minstens 1 keer per jaar parkeer ik de wagen aan het centrum van de Ronde Van Vlaanderen in Oudenaarde, voor een jongen uit de vlakke Kempen nog steeds een trip gelijk aan het enthousiasme van een vroegere schoolreis. Aangezien onze studerende zoon aan bevoorrading toe was in Gent een uitgelezen kans om nog eens te gaan rijden in het Mekka van de wielersport van bij ons. Vooraf had ik me een parcours uitgestippeld welke met de gps prima kon gevolgd worden , daarbij niet minder dan 15 hellingen. Ik probeer na enkele jaren ook de minder bekende kuitenbijters op te zoeken en dat is me vandaag uitstekend bevallen. Beginnen deed ik echter met een legende en ook mijn favoriet ginder: de Paterberg. Op het steile stuk blijft het toch altijd een gevecht met de kasseien en jezelf, maar ook deze keer raak ik zonder problemen boven. Volgende top is de Waaienberg, die zich achter de Pater bevindt. Een echte parel, weg van alle drukte en door een mooi landschap. Een aangename verrassing is ook de lange klim naar de top van de Hotond via Zulzeke. Hier noemt de berg "Hoogberg" en is ook lang , 4km klimmen aan één stuk. Langs de buitenwijken van Ronse spoed ik me naar een stukje "Pays des Collines" in Henegouwen, een prachtige streek. Volgende helling is de Mont d'Ellezelles , daarop volgend zou "La Houppe" moeten komen , maar door een late wegvergissing kom ik eerder dan voorzien terug uit op de weg naar Ninove. La Houppe zal dus voor een volgende keer zijn. Dan op naar de Kanarieberg, niet te onderschatten , de klim naar het Muziekbos is steiler dan hij op het eerste zicht lijkt en gaat zelfs tot 14%. Op naar Schorisse voor de beklimming van het Foreest. Deze deed ik een jaar of drie geleden en is een echte parel. De klim draait langsheen een natuurgebied, en wederom is de stilte overdonderend. Al snel kom ik op de Steenberg die even verder ligt, nog zeven hellingen te gaan en ongeveer halfweg mijn trip. Ook de Boigneberg is nieuw voor mij, via de afdaling van de Kapelberg ga ik richting Ladeuze. Aangezien ik geen echte kasseifretter ben , probeer ik de kinderkopjes te vermijden. De Ladeuze is het alternatief voor de Eikenberg die enkele honderden meters verder ligt. Afdalen doe ik richting Oudenaarde maar maak een lus via Ename naar de Kattenberg, een helling waar ik als toeschouwer tijdens Dwars door Vlaanderen steevast post vat. Deze kinderkopjes liggen er uitstekend bij en de helling is niet onoverkomelijk. Afdalen langs de Wolvenberg om opnieuw uit te komen in Ename , richting twee onbekende pareltjes van de streek, de Braambrugstraat en de Abeelstraat. Vooral laatstgenoemde kan me echt bekoren! De weg is supersmal , er zit een knik in van meer dan 15% en de vergezichten zijn wonderbaarlijk. Deze twee bergjes haalde ik trouwens uit het mooie boek "Fietsen in de Vlaamse Ardennen". Ik bevind me aan de rand van de Zwalmstreek , en rij de Molenberg op. Op deze helling gebeurt er wel altijd iets tijdens de Ronde. De eerste meters zijn zo smal dat de laatste renners in het peloton steevast voet aan de grond moeten zetten. Voor mij is het de eerste kennismaking met de Molenberg, een ervaring want buiten dat dit een zeer mooie klim is , liggen de kasseien er erbarmelijk bij. Dit belet me echter niet om zonder kleerscheuren boven te komen. Nu gaat het richting startplaats , de tegenwind zorgt voor een laatste lastig stuk en na de afdaling van de Edelare besluit ik om er nog snel eentje bij te nemen , de Vlaamse Ardennendreef in Leupegem , ook wel Achterberg genoemd. Na meer dan 90km is de jus wel uit de benen , ik haal een gemiddelde van bijna 25km/u , niet slecht voor een loper helemaal alleen op dit parcours.(Foto: Molenberg).

maandag, juni 06, 2011

70.3 Ironman Zwitserland

De kogel is door de kerk. Na een lange vermoeiende rit terug met gemengde gevoelens over de eerste triatlonwedstrijd van het seizoen. De halve triatlon van Zurich, nader bepaald in Rapperswill-Jona. De organisatie van de Helveten was volgens de normen van het Ironmanlabel perfect afgewerkt. De vrijdagmorgen vroeg vertrokken en met een paar tussenstops 770km verder in de late middag bij ons hotel in Horgen aangekomen. Clubgenoten Ruben, Sophie en Karl waren een dag eerder vertrokken en hadden zo het fietsparkoer al kunnen verkennen. De zaterdag startnr gaan afhalen, 's middags de briefing, inchecken fietsen, uitrusten in de schaduw en erna de pastaparty. Ruben kon nog goed overweg met de pasta. Op de wedstrijddag vroeg uit de veren, al een beetje stress, alhoewel ik maar om 11u bij de masters 45+ moest startten. Bij het klaarzetten van het materiaal bij mijn fiets ging het mis. Terwijl ik alles klaarzette voor de fietswissel voelde ik een plotse pijnscheut in de onderrug. Ik ken dit van vroeger en dit betekende niet veel goeds. Het was al lang geleden dat mijn rug blokkeerde, ik heb een lichte hernia onderaan en dit kon ik nu wel missen als kiespijn. Zolang ik kon zitten of ergens op steunen viel het mee. De start was in wave's, eerst de profs, daarna de verschillende "age groupers". Sophie mocht als eerste de spits afbijten. Als profatlete kon ze terug punten verdienen voor het WK in Las Vegas. Ruben daarna bij de 30+ en Karl bij de 35+. Beiden kunnen meer dan hun mannetje staan. Met de precisie van een Zwitserse klok werd het startschot stipt gegeven. Om 11u was het mijn beurt om de 1900m in de Zurichsee te zwemmen. Met een watertemperatuur van 18C waren vlug fris wakker. Het is altijd een beetje zoeken om in open water een rechte lijn te vinden, voor de rest verliep het vlot. Na 37'57" kon ik het water verlaten. De onderrug hield stand. Mijn favoriete onderdeel nu, fietsen in tijdrithouding en nog enkele klimmetjes erbij. I love it! Het geeft een kick als je atleten met peperdure tijdritbolide's met mijn eenvoudig koersfietsje kan voorbijrijden. Het fietsen verliep zoals verwacht, na 91km en 1045hoogtemeters kon ik het fietsen afsluiten in 3u05'. Maar dan begon het. Toen ik van mijn fiets kwam kon ik gewoon niet recht en lopen met de fiets in de wisselzone lukte helemaal niet. Toch nog de loopschoenen aangetrokken en proberen te lopen. Na enkele passen gaf ik het op. Dit ging echt niet. Doorgewandeld tot aan de publieke zone om Sabien in te lichtten. Maar met haar peptalk, toch geprobeerd om verder te doen. Tenslotte toch 770km ver gereden en alle kosten erbij moest ik het proberen om te finishen, de tijd was bijzaak. De eerste km's afwisselend gewandeld en enkele passen gelopen. Na enkele km's kwam de onderrug ietsje losser en kon ik een trage duurlooptempo aanhouden. De zomerse temperatuur van 29°C zorgde ervoor dat ik eruitzag als een gaargebakken kreeft. Met een looptijd van 2u55' heb ik nog nooit zo traag een 21km afgehaspeld. Tevreden dat ik ondanks de pijn doorgezet heb, maar anderzijds ontgoocheld dat dit net nu moest gebeuren. De prachtige omgeving hier maakte veel goed. 70.3 Ironman Rapperswill-Jona, een aanrader!! De clubgenoten: Sophie was 6de bij de profs en ook Karl en Ruben haalden schitterende tijden en eindigden helemaal vooraan in het pak.

donderdag, juni 02, 2011

Lopen in de heimat.

Traditioneel vond de avond voor Hemelvaart de avondjogging van Fc De Vrede in Wechelderzande plaats. Het zou de eerste echte wedstrijd worden sinds november vorig jaar. Met 80 rustige kilometers in de benen een stap in het onbekende dus. De dag zelf besloot ik om de geplande 4km om te zetten naar twee ronden , 8km dus. Ik zou die eerste ronde dan maar rustig aanvatten. Tijdens de eerste 4km bewees ik twee Kasteellopers een dienst als tempomaker, Anneleen Geluykens en Guy Van Campenhout wilden graag binnen de 16 minuten arriveren , wat zou neerkomen op tempo net boven de 15km/u. Dat zou ik nog wel aankunnen na deze lange rustperiode. Opzet meer dan geslaagd: na een aanvangskilometer in 3'55" bleven we dat tempo aanhouden wat resulteerde in een mooie 15'42" en 15'45" voor beide atleten. Bij het ingaan van de tweede ronde liep ik even alleen en liet me dan uitzakken tot bij een achtervolgend tweetal dat de 12km volbracht. Het tempo bleef gehandhaafd , alhoewel het zeker niet sneller moest gaan voor mij. De laatste kilometer werd de snelste : 3'48". Meer dan tevreden met een zesde plaats en een tijd ruim onder de 32 minuten. Niet slecht na vijf kwakkelmaanden. Nu maar hopen dat we binnen enkele weken de lijn kunnen doortrekken. Het was trouwens zeer tof om nog eens in mijn geboortedorp een wedstrijd te kunnen lopen.

Dwars door de Zilten

Vorige woensdag was het in zomerse temperaturen een laatste test voor de halve Ironman dit weekend. Op een boogscheut van Sabiens woonst was er een avondcriterium te lopen. 14km over 4 ronden verspreidt. Dwars door de Zilten, een onbekende voor me, maar toch goed voor een 75o tal lopers. Gezien de zomerse temperaturen zat een snelle tijd er niet in, maar als haas voor Sabien kon ik mijn steentje bij dragen. Veel "hazen" moest ik eigenlijk niet doen. Het tempo van Sabien evenaart bijna het mijne. Na een iets te vlugge start in de eerste ronde, meegezogen door de meute, een vlot tempo in de volgende ronden. Het was toch iets te warm, gelukkig kregen we sponzen om af te koelen en stond er een douche op de weg geplaatst. Dit bracht tijdelijk soelaas. Met een eindtijd van 1u13' op de exacte 14km zeer tevreden. Sabien had nog voldoende reserve om de laatste 100m er een spurtje uit te persen. Ook Arne, die meeliep op de korte afstand (3.5km) finishte vooraan en haalde een ereplaats in zijn categorie als 13-jarige. 36ste algemeen op 244lopers, sterk!!!
Dit weekend begint het zware werk met de 70.3 Ironman Zwitserland.

zaterdag, mei 21, 2011

Lopen voor De Mast in Kasterlee.

Voor echte loopwedstrijden is het nog een paar weken te vroeg, maar gisteren ging ik reeds terug van de loopsfeer proeven in Lichtaart. Daar werd op het sportcentrum de eerste "Run on the Rocks" georganiseerd, een recreatieve jogging tvv. de school voor bijzonder onderwijs De Mast in Kasterlee. Aangezien vrouwtje Carine haar massagetechnieken van de sportverzorgers cursus mocht gaan uitproberen reed ik mee om te starten op de 10km. Intussen ben ik alweer iets meer dan één week terug aan het lopen , maar moet het van de sportarts nog twee weken rustig aan doen om de kuit helemaal terug de oude te laten worden. Rustig meelopen was dus de boodschap. Zeer progressief liep ik de wedstrijd mee, vertrokken aan 5'/km om de laatste 3km te vervolledigen aan 4'14"/km. Resultaat een gemiddelde van 4'31"/km en een 26ste plaats. Goed dus om er terug bij te zijn. Rustig verder opbouwen is de boodschap.

Fietsweekend in de echte Ardennen.


Vorig weekend heb ik genoten van een schitterend fietsweekend in de diepe Ardennen. Locatie was Viroinval , op een boogscheut van de Franse grens. Met mijn vrienden Dieter en Maarten Van Parijs en dorpsgenoot Stefan veroverden we verschillende mooie hellingen en 5 BIG's. De eerste dag stond er een rit op het programma van 104km met bijna 1800 hoogtemeters. Via een eerste lus bij de Zuiderburen (langs de Col du Loup) ging het naar de Col du Sati , een kuitenbijter van 1100m aan 13% gemiddeld. In Bouillon reden we langs de "loper" de Col du Corbion terug richting onze startplaats in Vresse. Ondanks de mindere weersvoorspellingen hielden we het de eerste dag droog. Een meer dan gezellige barbecue op zaterdagavond (met de goddelijke blauwe Chimay) zorgde voor frisse en verse fietsbenen op zondagochtend. Twee korte regenbuien werden ons deel tijdens deze 84km lange rit en 1600 hoogtemeters. De sublieme klim naar Barrage du Ry de Rome (tactisch steekspel met vele demarrages tot op de top) bracht ons naar een grote lus in Frankrijk , met een echte Vogezen afdaling naar Revin. Daar ligt de voet van de Mont Tranet (Malgré Tout) een prachtige klim van meer dan 4km en maar liefst 7 haarspeldbochten , eentje om duimen en vingers af te likken dus. Uiteindelijk waren we kort na de middag terug aan ons chalet, genoeg tijd voor een laatste etentje , en voldoende om de weg naar huis terug aan te vatten. Deze streek iets ten Westen van Givet heeft enorm veel te bieden(hellingen tot 6km lang) en is zeer rustig van autoverkeer. Voor herhaling vatbaar dus. (foto : bijna op de top van de Col du Sati; Dieter en Dirk.)

vrijdag, mei 20, 2011

Belcantour

Op sportief vlak is het momenteel rustig, eigenlijk eerder stilte voor de storm. Na de 10mijl in de vijfkerken loop van Wortegem-Petegem, mochten de lopersbenen plaats ruilen voor de fietskuiten. Binnen een paar weken staat de 70.3 Ironman Switzerland op het programma en het stalen ros diende ook getraind te worden. Laatst weekend was het tijd om de 100km grens te overschrijden en zo mijn fiets gewend maken aan de langere afstanden. De Belcantour is een toertocht door het Heuvelland en Frans Vlaanderen en genoemd naar zanger en koersliefhebber Guido Belcanto. Jaarlijks wordt daar ook nog de Belcanto classic verreden. Een soort veredelde parochianen koers zeg maar. De start voor de toer was in Westouter aan de voet van de Rode berg. De hellingskes uit het Heuvelland moeten niet onder doen voor de collega's uit de Vlaamse Ardennen. Na de Rode berg bij aanvang volgde de Vert Mont, Kokereelberg daarna richting Frans Vlaanderen voor de Boeschepeberg. Daarna enkele 10-tallen km's tegen de nijdige wind richting Cassel om daar deze heuvel te bestijgen. Met de wind in de poep was het nu rustig pedalleren naar de volgende heuvelzone. Het venijn zat hem in de staart want na 80km volgde nu de ene na de andere helling. Catsberg, Zwarteberg, Ravensberg, Monteberg, Kemmelberg, Scherpenberg en tenslotte nog eens de Rodeberg. Met 114km op de teller een zeer geslaagde tocht gereden. Goede organisatie, heel rustig, geen hectische Rondevanvlaanderen toestanden en prachtige vergezichten. Puur fietsplezier. De dag erna volgde nog 80km met de WTC-club. Volgende week volgt nog een loopwedstrijd van 14km in Roeselare en dan sta ik klaar voor de gerenommeerde Zwitserse triatlon.

dinsdag, mei 03, 2011

Stilte.

Er beweegt niet veel in mijn sportwereld de laatste weken. Na Antwerpen ben ik terug hervallen met de kuitblessure en heb van de dokter 3 weken verplichte looprust gekregen om de kwaal eindelijk helemaal te laten genezen. Die periode is nu voor meer dan de helft voorbij. Daarna dien ik nog eens drie weken rustig te lopen, dus echte training zal er pas inzitten begin juni. Het zij zo... Intussen is de fiets meerdere malen van stal geweest, Hageland, Scherpenheuvel, Noorderkempen, mooie tochten bij schitterend en zonnig weer. Weinig reden tot klagen dus. Tussendoor heb ik me als speaker helemaal kunnen uitleven op de prijzenmeeting van Ac Herentals , zeer hoogstaand dit jaar met een paar mooie prestaties. Via de site van Ac Herentals kom je er meer van te weten.

donderdag, april 21, 2011

Weekendje Londen

Londen, het blijft mijn lievelingsstad na Brugge. Vorige weekend na 2jaar geleden, heb ik nog eens met vriendin Sabien een citytrip gedaan in deze prachtstad. Het was er druk en dit om 2 redenen. De week erna was het de Londen marathon en het huwelijk van prins William was op til. De voorbereidingen waren duidelijk te zien aan the Mall. Londen. Dankzij een bongo bon die ik via mijn werkgever voor mijn noeste arbeid op nieuwjaarsmorgen kreeg, konden we een hotel voor 3nachten boeken in de Docklands, net naast de grote Excel hal waar we enkele jaren terug onze startnrs voor de marathon kwamen afhalen. Een heel rustige buurt in het weekend en een 15min metro tijd naar het centrum van de stad. De vrijdagmorgen de vroegste trein uit Waregem en rond 5u45 stonden we al in Brussel, met mijn recente nmbs ervaringen wilde ik op safe spelen. Tegen 8u30 Engelse tijd stonden we in Londen. De vrijdag was het tijd voor wat cultuur. Madame Tussaud, de Tower en Tower bridge, een mooie wandeling in Regent park, een onbekende voor me, maar toch het mooiste park net nu alles in bloei stond. 's Avonds de musical "We Will Rock You" van Queen. Prachtig, de muziek, decor's, het theater, alleen Londen kan een Musical zo optimaal presenteren. Zaterdag, na een uitgebreid Engels ontbijt in het Novotel, was shopping day met eerst Portobello Road en daarna Oxford en Regent street. En 's avonds terug een musical. Ik had ter plaatste aan last minute tickets kunnen geraken aan een betaalbare prijs en zo konden we eindelijk na jaren geduld "Phantom of the Opera" zien. Gewoon adembenemend. Kippevelmomenten. Zoals de decors op elkaar inspeelden, de muziek, gewoon af. Net zo goed als 10jaar terug toen we "Les Miserables" zagen. Ieder die Londen bezoekt raad ik aan om een theater op te zoeken. Zondag naar de wisseling van de wacht aan Buckingham Palace, dan Trafalgar square, Piccadilly circus, Big Ben, Houses of Parliament, een middagdutje in Hyde park en afsluiten met een etentje in het overbekende Hardrockcafe. De maandag opnieuw wat cultuur met een sightseeing toer op het dak van Saint-Pauls cathedral, bezoek aan Westminster Abbey en afsluiting met warenhuis Harrods om dan rond 18u30 terug overzee te reizen. Inderdaad, in Gent terug een trein met vertraging....Londen het blijft boeien. De komende dagen komt nog het verslag van onze 10mijl wedstrijd.

zondag, april 17, 2011

Antwerpen:1u12' met minimale training.

Een gemiddelde van 4'31"/km over Tien Engelse mijl , een tempo over die afstand dat ik in de vier laatste maanden niet gehaald heb. Ik ben dus meer dan tevreden over het onverwacht wederoptreden in competitie.Uiteraard is dit nog maar 80% van mijn maximum. Veertien dagen geleden lag ik nog in de sportieve lappenmand, maar de kuit heeft het vandaag wonderwel overleefd. Het was voor mij ook een aangename kennismaking met het vernieuwde parcours dat reeds enkele jaren start op linkeroever. Mijn laatste Antwerp 10 miles dateert van 1996 , een eeuwigheid geleden. De doortocht door de Kennedytunnel was een belevenis , de Waaslandtunnel lijkt oneindig lang..... De wedstrijd is wat mij betreft de meest sfeervolle van het land. Nooit gedacht dat dit in België mogelijk was. Dank aan de mensenmassa voor de sfeer. Met geen doel voor ogen (tenzij dan een tijd onder de 1u20') liet ik me vandaag vooral leiden door het lichamelijk gevoel. Een tempo onderhouden van 4'40" ging zonder problemen, vanaf de tiende kilometer werd dit opgevoerd om de laatste 3km af te leggen in 12'50". Na de Waaslandtunnel was het beste er wel af en was de kuit een beetje verstijfd. Met een stevige draf ging ik over de finish in 1u12' en nog wat seconden, gezien het gebrek aan basis een meer dan verdienstelijke tijd. En het gevoel van meegedaan te hebben kan niks overtreffen. Het was dan ook al heel lang geleden. Nog een kleine aanrader: de oversteek naar linkeroever met de boot kan ik iedereen aanraden , een echt relax moment en het deed me denken aan de New York marathon....

dinsdag, april 12, 2011

Terug loper.

Na een duurloopje van 12km op zondagmiddag heb ik vandaag de loopschoenen aangetrokken voor een test van 14km. Via een sponsor ben ik aan een startnummer geraakt voor de Antwerp 10 miles nu zondag en wilde ik toch op voorhand weten of ik daar uberhaupt zou kunnen starten, al was het maar om wat te joggen. De kuit is braaf gebleven (nog een beetje stijf aan de buitenkant) maar de test is zeker geslaagd. 4'53"/km , niet denderend, maar met slechts 300 loopkilometers sinds nieuwjaar 2011 ook weer niet slecht. Over een goeie, laat staan matige conditie durf ik nog niet te spreken, maar terug kunnen lopen is het beste nieuws in meer dan twee weken op sportief gebied. Morgen wordt het lichtjes loslopen (om te zien hoe de spieren alles verteren)ik wil deze keer niet overhaast te werk gaan. Zondag ga ik dus bij leven en welzijn de start nemen in Antwerpen voor de 16km. Na 140 dagen sta ik dus nog eens aan de start van een loopwedstrijd. Zeker niet om te koersen, het zal vooral genieten zijn en rustig trainen. De ervaring van door de Kennedytunnel te lopen ga ik dus ook eens meemaken.
Voorbije zaterdag fietste ik nog een schitterende rit in de Vlaamse Ardennen (Rit van de Gouverneur) met start en aankomst in Zulte. 8 hellingen lagen er op het parcours van de 100km, waaronder een mooie alternatieve beklimming van de Koppenberg(zonder de beruchte kasseien). Met dank aan Dieter en Maarten die onze gastheren waren voor een mooie tocht!

zaterdag, april 02, 2011

Klimmersbenen terugvinden in Wallonië.




Na een lange winter is de zomer terug in het land. Massa-wielertoerisme in de Vlaamse Ardennen is niks voor mij en aangezien de kuit nog op non actief staat voor het lopen was de beslissing snel genomen om de Waalse heuvels nog eens op te zoeken. Een bijkomende reden is uiteraard mijn klassement in de Challenge BIG verbeteren en aangezien alle Belgische hellingen nog lang niet gedaan zijn, een reden te meer om een beetje te reizen. Met mijn fietsmaat Stefan vroeg uit de veren om omstreeks 9u30 te kunnen starten in Profondéville, ergens tussen Namen en Dinant in de Maasvallei. Reeds 14° bij het vertrekuur, dat belooft voor de rest van de dag. Alle weersverwachtingen kwamen uit, zomerse toestanden tot 25° in de namiddag. Reeds na 3km lag de eerste kuitenbijter aan ons voeten. Vergeet alle Vlaamse hellingen, ze verdwijnen in het niets met wat ons hier te wachten staat. De Triple Mur de Monty gaat omhoog naar het centrum van het kleine dorpje Lustin. Deze klim gaat echt in erg steile trappen, wat wel de gelegenheid geeft om tussendoor even te recupereren. De laatste trap is de zwaarste , recht op de trappers om boven te geraken, het zal niet de laatste keer zijn vandaag..... Windjekker nu maar uit gedaan, want we stonden al onmiddellijk goed in het zweet. Via een mooie afdaling rijden we al snel terug langs de Maas richting Yvoir. Daar is het even zoeken naar de tweede klim van de dag, La Gayolle. Dit is een "Parc Residentiël" , letterlijk ergens in the middle of nowhere. Een smalle weg met twee mooie haarspeldbochten zet de toon. Voorbij La Gayolle komt het bos eraan met een monsterlijk stuk van meer dan 20%. Puffen, trekken en zweten om iets later de top te bereiken. Via het dorp Evrehailles gaat het bergaf en langs de Maas rijden we richting Dinant. Een zeer mooie Waalse stad, met de citadel en de Rots Bayard. Hier vinden we al snel de Montagne de la Croix , een monster van een klim. Via de smalle aanvangsweg rijden we achter het kerkhof van Dinant naar omhoog, straks gaan ze me bijna kunnen afvoeren, want de weg stijgt gemiddeld gedurende 600 meter met iets meer dan 16%. Op de kilometerteller wordt even 26% aangeduid. En danseuse van moetens, wat een taaie kuitenbijter!(zelfs met mijn kleinste 30/26 versnelling) Wanneer ik boven op een stadswijk uitkom mildert de hellingsgraad naar een "normale" 5% , na hijgend bereik ik de top op de Chemin d'Herbuchenne. De kapel die hier neergepland staat geeft uitnodiging tot een snel schietgebedje voor de goede afloop! Uiteindelijk genieten we nog van de drukte in Dinant en rijden dan langs de Maasvallei terug naar de wagen. Daar is het tijd om de innerlijke mens te versterken. Via een kleine omweg gaat het terug richting Vlaanderen. Die omweg is echter niet te onderschatten want net voor Huy houden we halt , maken we onze fietsen terug klaar voor de beklimming van de befaamde Muur, elk jaar scherprechter in de Waalse Pijl. Nadat we enkele kilometers onze benen terug wakker maken staan we aan de voet van deze kapelweg. Meerdere mensen die ik ken zeggen dat dit de zwaarste helling is van België, dit is bij nader inzien zeker niet het geval. Ferme Libert(Malmedy-vorig jaar beklommen), de Triple Mur de Monty en Montagne de la Croix zijn minstens even zwaar. Je kan de Mur van Huy best nog vergelijken met de Stockeu in Stavelot. Een steil begin, iets vlakker, een supersteil middengedeelte (de beruchte chicane in Huy was moordend) en een einde dat niet onoverkomelijk is. Aan de grote kapel op de top van de Muur is alles nog kalm en fluiten de vogels volop hun deuntje. Wedden dat het binnen drie weken iets drukker gaat zijn op deze plaats? Zo staan er vier extra big's op mijn palmares wat mijn totaal op 49 brengt, een vruchtbare en plezante dag, met dank aan mijn fietsmaat. Wat het lopen betreft: vandaag ondervond ik niet de minste hinder van de kuit, morgen volgt een looptest(na 10 looploze dagen) en ga ik een beetje joggen. Hieronder voor de statistieken een overzicht van de beklommen hellingen vandaag: Triple Mur de Monty :1900m (9%- max.21%)BIG 120 La Gayolle: 1700m (9,5%- max.19%) BIG 121 Montagne de la Croix: 1500m (9,9%-max.23%) BIG 122 Mur de Huy: 1300m (9,8%-max.19%) BIG 125
Foto's:
Montagne de la Croix(voet)
Mur de Huy (top)
Triple Mur Monty Lustin (top)

donderdag, maart 24, 2011

Maratona di Roma

"Roma caput mundi", met dit latijns gezegde benadrukten de romeinen in de oudheid dat ze het centrum van de wereld waren. Deze zinssnede zouden we nog geregeld aantreffen tijdens de marathon. Zondag laatst kon ik in deze Italiaanse cultuurparel mijn 10de marathon voltooien. Een aangenaam lentezonnetje en temperaturen rond de 18graden. Marathonweer dus. Vrijdag met een vlucht van Alitalia in de vroege middag toegekomen. Nog een terrasje en dan de startnr's gaan halen. 's anderdaags een vluchtig stadsbezoek, waarbij we enkel het oude "forum romanum" uitgebreid bezochtten. Rome heeft enorm veel cultuur te bieden, maar we moesten selecteren. De marathon zelf dan. De zondag was de start op de Via imperiale met het colloseum op de achtergrond en het forum romanum aan de rechterzijde. Barbara mocht in een sneller startvak en Jorick en ik in het laatste vak. Met ongeveer 12700 deelnemers viel dit nog mee als je dit vergelijkt met Berlijn of Londen. Een goeie 3 minuten na de start waren we vertrokken en na 1km al de eerste kuitenbijter rond het colloseum. Rome is niet vlak en dat zullen we op het einde geweten hebben. Jorick besliste er al vandoor te gaan en ik liet hem wijselijk begaan, de marathon toont slechts op het einde waarom 42km zo zwaar zijn. De marathon was eigenlijk één grote sightseeing toer. Na de eerste helft in de buitenste stadswijken kwamen langs de Tiber met zicht op de Engelenburcht, gekend uit Dan Brown's Bernini Mysterie. De Tiber over en richting Sint-Pietersplein. De paus was net bezig met de hoogmis en als lopers konden we op enorme videoschermen meegenieten. Toch een kippevelmoment. Halverwege een doortocht in excact 2u en 45sec. en nog steeds een goed gevoel. Op 30km nog steeds geen verval en dus een tandje erbij, nieuwe poging om de 4u te halen. Nu het ene na het andere kasseistraatje om uiteindelijk aan het mooie Piazza Novano de Bernini fontein van de 4 wereldrivieren te kunnen bewonderen. Vervolgens richting Piazza di Spagna om daar de beroemde spaanse trappen voorbij te lopen en dan op naar de Trevifontein, nog een meesterwerk van Bernini. Intussen naderde de 38km grens, mijn kennismaking met de muur in Berlijn. Het werd lastig door de opeenvolging van vele hellingen en kasseistroken, maar het tempo bleef goed. Op 40km nog 3.49' maar de benen voelden nu toch zwaar aan. Bovendien kregen we nu terug de kuitenbijter tussen het Circus Maximus en het Colloseum te verteren. Met een eindtijd van 4u03'02" kon ik met het Colloseum op de achtergrond de finish lijn overschreidden. ROMA, VENI, VIDI, VICI ! Op zich zeer tevreden, met mijn 3de beste tijd op de marathon. Ietsje trager dan Berlijn maar door het toch veel zwaarder parkoer een beter gevoel en eigenlijk nog iets vlugger dan Londen 6jaar terug. 2de en zwaarste helft in 2.02'17" en 1ste in 2.00'45", weinig verval dus.
Maar de verrassing kwam van mijn beide atleten, Barbara eindigde met 3u43' 17' sneller dan Berlijn. Ik had meer snelheidswerk in haar schema's gestoken en dit bleek te renderen. Ook neef Jorick deed een half uur van zijn Berlijnse tijd eraf in 4u08'18". Op km25 liep hij nog 7minuten voor me uit en kon ik hem pas op km38 terug bijbenen. En te zeggen dat hij 6weken out was met een blessure. Volgende maal eindigt hij zeker een stuk voor me. Volgende marathon wordt nu de Leiemarathon die ik samen met mijn vriendin Sabien zal lopen. Alea iacta est.

dinsdag, maart 22, 2011

Terug aan het trainen, maar nog niet overtuigend.

De ziekte is geleden, de pillen nog niet. Antibiotioca is nog mijn deel tot nu vrijdag. Na 11 ziektedagen ben ik zondagmorgen gaan joggen. 5km moeizaam.Gisteren ging het al wat beter(10km aan 4'40"/km), alhoewel de benen pijn deden al was ik in de laatste 10km van een marathon. Vandaag ging het al een stuk beter, tot aan de 9de km. De rechterkuit verstijfde terug, oppassen was dus de boodschap. Ik hield er wel een mooi gemiddelde aan over. Ik denk dat de spieren nog vol afvalstoffen zitten en het geneesmiddel doet er ook geen deugd aan uiteraard. Het mooie lenteweer maakt veel goed, nu nog de vermoeidheid verdrijven en een goed gevoel kweken de komende weken, als de kuit het uithoudt tenminste..... Wie zei ook al weer , "na een vet jaar volgt een mager jaar"?

dinsdag, maart 15, 2011

Virale infectie wordt oorontsteking.

Deze middag ziek naar huis gereden. Er was na vijf dagen nog niet veel beterschap te merken. Bovendien zit er al vier dagen druk achter mijn linkeroor en wat ik vreesde is uitgekomen. Oorontsteking , terug enkele dagen plat en antibiotica. Veel rusten is de boodschap.

maandag, maart 14, 2011

14 maart 1976.


Precies 35 jaar geleden stond ik voor de eerste keer aan de startlijn van een loopwedstrijd. Het was een veldloop georganiseerd door de plaatselijke club op amper 300 meter van ons ouderlijk huis. Ik keek er al dagen naar uit. Bijna elke zondag ging ik in die tijd naar de plaatselijke voetbalclub kijken met mijn vader en vanaf die 14de maart werden de rollen omgedraaid. Onze ouders waren elke week mijn vaste supporters. Op die zondag in maart werd ik 22ste op 26 deelnemers. Dolblij was ik , want als prijs kreeg ik een voetbal in mijn lievelingskleur. Meteen had ik de microbe te pakken. Enkele weken later was de aansluiting bij atletiekclub Lierse een feit, Ac Wechelderzande was een zogenoemde "onderafdeling" en dan lag de keuze voor Ac Lierse uiteraard voor de hand. Er was nog niet veel in die tijd. In de winter kon je crossen, in de zomer was er de atletiekbaan. Van dat laatste heb ik als tiener nooit gehouden. In de kampnummers was ik geen uitblinker (ik herinner me nog wel een hoogspring competitie) maar voelde me wel als een vis in het water op de cross omlopen in de winter. 1976 was voor mij een wonderjaar. Je had de schitterende zomer, waardoor het leek alsof de zomervakantie wel vier maanden duurde. Er was Lucien Van Impe die de Tour won, nog steeds één van mijn grote idolen. En er was Ivo Van Damme. Met grote ogen en bewondering keek ik op naar deze krachtige atleet die in Montreal twee keer zilver behaalde. Op één van de laatste dagen van dat prachtige jaar 1976 stond ik dan ook aan grond genageld bij het heengaan van deze schitterende atleet. Ik doorliep de jeugdreeksen dus vooral in de winter, trainen was nog spelen, de resultaten waren matig. Bij "de eerste helft lopen" van het pak lukte me aardig en soms was er wel eens een uitschieter met een top tien plaats. De junior jaren waren de minste, andere hobby's kwamen voor het lopen. Toch slaagde ik erin 35 jaar lang elk jaar minstens vijf wedstrijden te betwisten. De verhuis naar onze huidige woonplaats en de overstap naar de seniors bracht daar verandering in. In Vorselaar ondekte ik prachtige uitvalswegen tot ver uit de buurt. In 1986 kwamen ook de stratenlopen aan de oppervlakte. Zo startte in dat jaar in de eerste editie van de Antwerp Ten Miles (naast Karel Lismont en Dirk Van der Herten). Al snel maakte ik de stap naar halve marathons. De veldlopen gingen echter niet aan mij voorbij. De beste periode kende ik begin jaren '90 toen er werd getraind met ex-Belgisch kampioen 800 meter, Tony Govaerts. In die jaren stapte ik meer en meer over naar de atletiekbaan met goeie resultaten als gevolg. Ook de tijden en de plaatsen in de stratenlopen en de crossen gingen erop vooruit. Eindelijk had ik ook enkele atletiekhelden: Vincent Rousseau en William Van Dijck. Het was een eer om samen met deze kleppers aan de start te staan op straat of in het veld. Half jaren '90 schakelde ik over naar de marathon, daar droomde ik als kleine knaap al van. De eerste jaren met slechts matig succes. Op de halve liep in tijden van 1u20' en op de marathon raakte ik niet onder de 3u15'. Dé stap vooruit werd gezet tien jaar geleden in Eindhoven en Rotterdam. In 1997 werd ik lid van mijn huidige club: Ac Herentals. Na al die jaren kom je dan als atleet op een punt dat je eigenlijk alles hebt gehad. Wielrennen fascineerde me al jaren en onze zomervakantie ging steevast naar de bergen. Een koersfiets gaf de sport voor mezelf een nieuwe boost en het was perfect te combineren met lopen. Bergop fietsen is één van mijn passies geworden. Intussen zijn we 35 jaar en 588 loopwedstrijden verder. Elk van deze wedstrijden werd betwist met grote passie voor de sport. Want dat is het en blijft het ook: lopen is zalig voor geest en lichaam ! Ik hoop dat ik er nog eens 35 jaar kan bijdoen. De kans om ooit mijn laatste droom in vervulling te laten gaan wordt dan alleen maar groter: ooit op een podium staan van een Belgisch kampioenschap. De kilometerteller staat nu op bijna 73000. Sinds 1985 heb ik alle gelopen kilometers mooi genoteerd in een logboek. Ik wil alle mensen bedanken die ik in al die jaren heb leren kennen. Velen van hen kom ik nog regelmatig tegen op één of andere atletiek-of loopmanifestatie. Tot slot geef ik nog een overzicht van de , naar mijn mening, beste wedstrijden. 1000 meter: 2'48" 1500 meter: 4'17" 5000 meter: 17'16" halve marathon:1u19' marathon: 2u57' Er is geen rekening gehouden met stratenlopen waar de afstand niet 100% correct is of niet geweten is.(voorbeeld: In 1989 liep ik de Antwerp Ten Miles in 56'56", onbekend of de afstand correct is). (foto: veldloop Vorselaar april 1976: 11 jaar.)

zaterdag, maart 12, 2011

Slechte sportieve start van 2011.

Niet normaal, dat is het minste wat je kan zeggen..... 31 december 2010: door een verkramping aan de adductoren 1 week rust. 12 januari 2011: Een spierscheur in de rechterkuit dwingt me tot 4 a 5 weken rust. 10 maart 2011: Een zware virale infectie legt me plat; nu reeds 3 dagen rust en "still counting". Lang geleden dat ik nog eens zo ziek was en het is nog niet helemaal voorbij. Morgen zal er dus zeker nog niet terug gelopen worden. Als ik alles bij elkaar tel kom ik amper aan vier weken training dit jaar. Na regen komt zonneschijn wordt er gezegd, we zullen dat maar geloven. De wedstrijd van morgen in Averbode wordt dus geschrapt en in de plaats daarvan gunnen we onszelf extra zondagsrust. Heel ons gezin is geteisterd geweest door ziekte. De kinderen, en Carine heeft het voor de tweede keer in één maand tijd stevig te pakken. Binnenkort komt de lente eraan en zachtere temperaturen....

maandag, februari 28, 2011

20 km door Kortemark

Gisteren stonden we samen aan de start van de eerste organisatie van "Kortemark Loopt". Voor een eerste maal waren er meer dan 1000 deelnemers over de 5, 20km en kids run. Sabien's zoon Arne bleek naast een sterk hart en longsysteem ook over een paar goede loopbenen te beschikken. Door een vertraging onderweg waren we maar nipt op tijd aan de start van de 5Km. Van een warming up gesproken voor Arne, een spurtje van een kleine km en net op tijd in het startvak om meteen de 5km af te haspelen. En dan nog vooraan eindigen in een goeie 21 minuten. Zeer sterk! De zoon van trainer Karl, Tuur liep een 4de plaats bij de kids en kon een medaille om de nek hangen! Clubgenote Sophie etaleerde nog eens haar momenteel puike conditie en kaapte opnieuw de overwinning weg bij de dames op de 20km in een tijd van 1u14'. De andere triatletes zijn verwittigd voor het komende seizoen. Sophie is er klaar voor! Wijzelf, Sabien en ik startten samen met haar 2 zussen Carolien en Ann op de 20km. Voor de dames hun debuut op deze afstand. Sabien als leerkracht van de plaatselijke school was samen met zus Carolien moreel verplicht hieraan deel te nemen. De start en aankomst was immers net aan de schoolpoort. In volle voorbereiding voor de marathon van Rome niets geforceerd en rustig bij de zusjes meegelopen. Carolien met haar 10jaar jongere benen liet haar zus na 13km de hielen zien. Zusterliefde hé! Verder liep ik zelf mee met Sabien die het op het laatste stuk van het winderige parkoer moeilijk kreeg. Net aan de vooropgestelde 2u kwamen we binnen. Doelstelling van de dames bereikt. Carolien voor haar zussen eindigen, Sabien in 2u en zus Ann uitlopen. Voor een eerste maal was de organisatie in orde. Een minpunt was de bevoorrading. Slechts 2x maal een bekertje water op deze afstand en niets van sportdrank. Velen kregen hierdoor last van slappe benen op het einde. Maar voor de rest een goede wedstrijd. Volgend jaar staan we er terug!

Love Bike and run Knokke

Een laattijdig verslagske van de duo duatlon die ik samen met mijn vriendin Sabien in Knokke meedeed. Intussen zijn er al 2 weken voorbij sinds we op 12 februari aan de start stonden van de duatlon in het teken van Valentijn. Sinds een paar jaar organiseert Knokke-Heist naast de befaamde Zwintriatlon, het zeezwemmen, strandlopen en de MTB strandchallenge, nu ook een duo duatlon for lovers. En Knokke zou Knokke niet zijn als dit ook weer niet een voortreffelijke organisatie was. Knokke mag de titel dragen van sportstad van (West)-Vlaanderen. Met ongeveer een 180-tal koppels stonden we onder de naam "de Jobientjes" aan de start van een zeer winderig strand. De opdracht luidde 14km als duo over het strand vergezeld van 1 mountainbike, waarbij halverwege een praktische proef afgelegd diende te worden. Net bij de aankomst aan de inschrijvingstafel liep het bijna mis. Sabien bleek haar loopschoenen thuis vergeten te zijn, klaargelegd aan de voordeur en toch nog over het hoofd gezien. Gelukkig was er aan het begin van de Lippenslaan nog een sportstore voorzien van blitse loopschoenen. De start zelf. Eerst een opwarming in aerobicstijl en net voor de start als opdracht nog elkaar een laatste zoen vooraleer naar het bikepark lopend onze bike op te halen. Het eerste stuk liep zeer vlot met de wind in de rug. Afwisselend liepen we elk een km en dan fietsend uitrusten. Halverwege nog een stop in een geimproviseerde zoenbox waar de valentijskus vereeuwigd werd. Op het eind van de lus, tijd voor de praktische proef. Linker en rechter been van beiden werden aan elkaar gebonden en dienden we een blokje om te stappen door het mulle zand. Als gewezen chiroleidster had Sabien hier gelukkig ervaring mee. Daarna volgde een km's lange tocht met de wind pal op kop. Voor Sabien waren de talrijke golfbrekers ernstige opstakels om met de bike te overwinnen. Sabien bleek wel over goede loopbenen te beschikken die dag of waren haar gevleugelde Pegasus schoenen de doorslaggevende factor? Wie weet. De 2de lus terug naar de finish kwam niets te vroeg, met terug de wind achter kon ze terug haar vrouwtje staan op de bike. Met een tijd van 1u21' haalden we de 104de plaats. Filip Meirhaeghe stond tevens aan de start als ludieke, lees verkleedde, deelnemer. Aan de aankomst kregen al de dames een roos. Daarna konden we na de douche ons te goed doen aan een paar glazen cava en een uitgebreid dessertbuffet met o.a. een lekkere chocoladefontein met vers fruit. Knokke volgend zijn we hier terug!

zondag, februari 20, 2011

Kuitspier genezen.

Na juist één maand van verplichte rust kon ik deze week terug gaan trainen. Maandag en dinsdag nog aarzelend en zeer rustig, donderdag 8km aan 4'40"/km en vandaag bijna 10km tegen hetzelfde tempo. Maar dan wil een mens weer teveel ineens natuurlijk. De eerste kilometers gingen vlot deze voormiddag in de sneeuwbui (die gelukkig even later voorbij was), maar daarna raakte ik geen poot meer vooruit. De naweeën van een virale infectie spelen me nog steeds parten , welke snot, hoest en vermoeidheid met zich meebrengt. Maar we zijn terug aan het lopen en dat doet enorm veel deugd!

zaterdag, februari 12, 2011

Gescheurde vezels nog niet genezen?

De kiné behandeling zit erop. De afgelopen week ben ik met Emma twee keer 5km gaan joggen zonder problemen aan de kuit. Vandaag volgde dan een zeer voorzichtige test. 3km aan 4'40" om daarna te ondervinden dat de kuit terug lichtjes opspeelde. Is het littekenweefsel dat de stijfheid geeft of zijn de scheurtjes nog niet helemaal geheeld na meer dan 4 weken? Rustig ben ik huiswaarts gejogd zonder verder noemenswaardige problemen. Feit is dat alles nog niet in orde is en dat de "form" bijna op 0,0 staat na een maand. Daar gaan de 130 koersfietskilometers niet veel aan veranderen. Afwachten wat het de komende dagen gaat worden.

zaterdag, januari 29, 2011

Blessure van lange adem.

Terug naar af! Deze morgen voor de tweede keer de loopschoenen aangebonden en na 1km terug pijn in de kuit. Allicht is het dus toch een echte spierscheur en die geneest niet op twee weken tijd. Wishfull thinking dus. Nog 4 kiné beurten staan me te wachten , bijkomende rust is dus genoodzaakt. Daarmee komen alle loopplannen voor de komende maand terug op de helling te staan. Wachten en geduld hebben.

donderdag, januari 27, 2011

Na veertien dagen rust terug gelopen.

Gisteren kreeg ik van de kinésiste groen licht om deze avond de loopschoenen nog eens aan te binden, en of ik daar blij mee was. 2,7km en dertien minuten zonder pijn in de kuit. Verschillende andere spieren zaten wel vast de eerste kilometer, waaronder de liesstreek en quadriceps. Iets later ging het dan toch behoorlijk vlot. Helemaal stil heb ik niet gelegen. Met de fiets van het werk naar de kiné in Wechelderzande en daarna huiswaarts. Het leverde me elke dag bijna 40km op met de(gewone) fiets. Aan deze "vergeten" fietskilometers denk ik nooit, maar door bijna elke dag met de tweewieler te gaan werken kom ik jaarlijks toch uit op iets meer dan 3000km extra op de fiets. Intussen heb ik me geëngageerd om, indien alle puzzelstukken passen, mijn vriend Rudy De Pauw naar een supertijd te loodsen op een 25km wedstrijd. Allicht zal de eerste poging ergens volgen de tweede helft van maart. Ik hoop er echt op om er dan terug te staan waar ik moet staan, met een redelijke tot goeie loopconditie !

maandag, januari 24, 2011

2011, het jaar van het konijn!?!

Na lang wachten nog eens een verslag. De laatste weken is er veel positiefs gebeurd prive, op sportief vlak is het jaar in mineur begonnen. In volle voorbereiding op de marathon van Rome verzwikte ik mijn enkel tijdens een duurloop in de sneeuw, waardoor ik pas vorige week ten volle de trainingen kon hervatten. Met nog minder dan 9weken te gaan voor de marathon is dit krap. 2010 was een heel goed jaar, enkele PR's verbeterd. Vooral de marathon van Berlijn en de halve triatlon van Gerardmer waren sportieve hoogtepunten. Prive leerde ik mijn huidige vriendin kennen, die ook door de sportmicrobe gebeten is. 2011 is volgens de chinese dierenriem het jaar van het konijn? What's in a name? Het konijn staat voor voorzichtig en gevoelsmatig. Naar blessurepreventie een hint misschien, ik zou het niet weten. De plannen voor dit jaar zijn gedeeltelijk gemaakt. In het voorjaar eerst de Rome marathon, daarna volgen nog de city triatlon brugge, de zwintriatlon en de halve Ironman van zwitserland. Er staat dit jaar in het late voorjaar een MTB vakantie in Spanje op het programma en in het najaar hoogstwaarschijnlijk een najaarsmarathon samen met blogcollega Dirk. Verder nog enkele recreatieve loopwedstrijden. Gisteren was de leffeloop in Markegem goed om mijn frigo terug van voldoende gerstenat te voorzien. Volgende maand de duo duatlon in Knokke en de 20Km van Kortemark. Volgt daarna nog de 10mijl op de 5kerkenloop van Wortegem die door vrienden Gino en Isabelle wordt meegeorganiseerd. Kortom het beloofd terug een boeiend en sportief jaar te worden.

zondag, januari 16, 2011

Spierscheurtje in kuit brengt noodzakelijke rustperiode.

Op de echo bij de sportarts was er een zeer kleine spierscheur (2x4mm- gescheurde vezels) te zien en lichte vochtophoping aan de korte kuitspier. Looprust dus. Vanaf morgen begin ik aan een tien beurten behandeling bij de kiné. Ergens hoop ik toch rond 26 januari terug de eerste kilometers te lopen. Intussen ben ik volop aan het fietsen gegaan, met de gewone tweewieler en vandaag meer dan 50km met de koersfiets. Het leek wel een lentedag, de 16de januari, dat smaakt naar meer. Helaas is de winter nog niet voorbij en moeten we nog even wachten op aanhoudende zachtere temperaturen. Eerst volgende geplande wedstrijd wordt hopelijk 19 februari: de halve marathon in Eersel of de 10km in Lier, afhankelijk van het tijdstip van de trainingshervatting.

woensdag, januari 12, 2011

Op de sukkel.

Vijf trainingen heb ik kunnen doen na het adductoren probleem en vandaag heeft er zich een andere blessure de kop opgestoken. Na 20 minuten kreeg ik een verkramping in de korte kuitspier, en weer moest ik de training staken. Merde en f***. Waar de oorzaak ligt is me onbekend. Geen enkele meter interval deed ik de laatste vier weken. Ben ik na het hervatten sinds de laatste blessure te snel van stapel gelopen? Is er iets te kort in mijn bloed? Ligt het aan het feit van teveel te lopen op beton/asfalt? Ik heb er het raden naar. Feit is dat alle planningen weeral op de helling komen te staan. Morgen absoluut naar de sportarts voor verder onderzoek.