Net een paar daagjes terug van de imposante Schotse Highlands en het was een prettig weerzien met de wandelvakanties. Voor Lore was het de eerste maal dat ze een actieve vakantie deed, onze huwelijksreis in de Zwitserse bergen, buiten beschouwing gelaten, maar zoals insiders weten is een wandeltocht in de bergen met mij haar daar nie goed bevallen. Tevens was het 18j geleden dat we er eens met zijn tweetjes zonder de kids een 10-tal dagen op uit trokken. En het is zeker iets waar we verder mee doen. We wandelden de gekende Schotse lange afstandroute, de West Highland Way. De totale route is 156km lang en neemt 10dagen in beslag. We hadden net 1dag tekort, (ons Arne was zolang op vakantie met de CM in Zwitserland) om de volledige trial te wandelen, dus beperkten we ons tot de 7-daagse versie met bijkomend de Ben Nevis beklimming en een dagtocht rond Hadrians Wall in het Engelse Northumberland. We starten in Ardleish, net op het einde van Loch Lomond waar we met een vissersboot werden naartoe gevaren. Vandaaruit wandelden we naar Crianlarich, 14km verderop. Schitterende panorama's van Loch Lomond op de achtergrond met pittige klimmetjes en verder een zonnige dag. De dag erna een lange en relatief vlakke tocht van 26km naar Inveroran. De lucht zat dicht en op de middag gingen de hemelsluizen voor enkele uren open. Spijtig, want het pad langs Beinn Dorain en Beinn Odhar met ernaast de trainrails moet prachtig zijn op een zonnige dag. Vanaf Bridge of Orchy, gekend uit de Rob Roy McGregor film, stopte de regen en volgde nog een kuitenbijter naar Loch Tulla, waar ons hotel eenzaam in de vallei lag. Intussen had Lore de pech dat één van haar boots het begeven had. De zool hangde zieltogend aan de neus van haar schoen en de eerstvolgende outdoorshop bereikten we maar een paar dagen later. Dan maar op een profielloze schoen verder. Dag 3 naar Kings House hotel was voor mij ronduit de schitterenste van allemaal. Na enkele km's kregen we een adembenemende scenery op Rannoch Moor, de Highlands op hun best. Een enorme uitgestrekte veenvlakte ommuurd met munro's en corbett's (benaming voor Schotse bergen). Een aankomende regenzone over de moerasvlakte maakte het allemaal nog dreigender, intenser,..., dit zicht kan je niet in foto's vastleggen. Ook Kings House is een eenzaam hotel in de vallei met uitzicht op Glen Coe berucht van de "Glen Coe massacre" in 1692 waar de halve rebellerende highlanders clan McDonalds door koningssympathisanten over de kling werden gejaagd. Gelukkig niet allemaal of we konden niet meer van hun hamburgers genieten. Dag 4 begon met het beklimmen van de Devils Staircase, een pittige klim met bovenop zicht op Buachaille Etive Mor, een berg die menige Schotse ansichtkaart versiert. Lore's boots hadden het intussen al helemaal begeven en ze liep verder op wandelsandalen. Na de klim volgde een lange afdaling naar Kinchlochleven. Eerst de outdoorshop binnen voor nieuwe degelijke boots. We logeerden daar in een pracht 4star guesthouse. Heel mooi. Laatste trip naar Fort William was een doorbijter. Eerst langs de ruïnes van Tigh-na-Sleubhaich, vervolgens enkele loofbossen en dan zicht in de diepte op Fort William. Na een laatste uurtje stappen bereikten we de finish. Terug overnachting in een degelijke guesthouse. De dag erop volgde de beklimming van de Ben Nevis, Groot-Brittanië's hoogste berg. De start is van op zeeniveau en brengt je tot op 1344m. Een meer dan pittige klim. Voor de totale klim deden we er 3,5uur over, maar de vergezichten waren werkelijk subliem. Bovendien hadden we het geluk om een zonnige dag te hebben. Als je weet dat de top van de Ben Nevis 355dagen per jaar in de wolken verdoken is, hadden we 1 van de 10 dagen gelukt. De laatste dag brachten we door in England langs Hadrians Wall. Lore wilde deze nog eens bezoeken na hem 2jaar terug al gewandeld te hebben tijdens haar Great North Run avontuur. De kleine klimmetjes begonnen echter toch in de benen te nijpen. Maar de mooie verzichten over Northumberland en Robins Tree (de boom uit de Robin Hood film) verzachten de pijn. De laatste overnachting was in een 5sterren guesthouse bij supervriendelijke Britten. We hadden het genoegen daarbij de luxesuite te hebben met hemelbed, clawfootbad en een regendouche. Ook het ontbijt 's anderdaags was om duimen en vingers van af te likken. Groot-Brittanië, je ziet ons zeker nog terug voor een wandelvakantie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten