Tijdens onze jaarlijkse vakantie, dit jaar terug in Italie, moest er terug een BIG beklimming bijkomen. Uitverkoren beklimming dit jaar was de Monte Zoncolan. De steilste berg uit de Giro. Met een gemiddelde stijgingspercentage van 11,5% over een kleine 12km en stukken boven de 20% was dit allezins geen tussendoortje. Enkele jaren terug reed ik al eens de Mortirolo op, maar deze Zoncolan doet de Mortirolo verbleken. De start was in Ovaro. We logeerden in Treviso in de buurt van Venetie en een 160km van de voet verwijderd. Met een dreigende onweerslucht en een temperatuur van 25°gr. deden Sabien en ik een poging. Sabien op haar triple en ik met mijn omgebouwde MTB. De eerste 2 km viel zeer goed mee, was dit nu de zo gevreesde klim? Maar na een relatief vlak stuk een draai naar links en we reden door een "ereboog" naar het "il inferno"! Man, wat was dit, steeds maar kleiner schakelen, een bord met de aanwijzing 18%. Dit was de Patersberg maar dan zonder kasseien. Een regenbui spoelde het reeds aangemaakte zweet in de ogen. Na 1km moest Sabien voet aan de grond zetten, met een hs van 186, reeds op het kleinste blad en af en toe haar voorwiel van de weg optrekkend, was dit voor haar van het goede teveel. Een 2de poging waarbij ik haar omhoog moest duwen om terug de pedalen rond te krijgen was na een paar honderd meter tevergeefs. Dan maar wijselijk besloten om het hierbij te laten, we waren nog maar aan de voet en alleen door te rijden. En het werd nog steiler, voor mij de muur van Huy, na een volgende haarspeldbocht nog één en nog één en nog één...de km's schoven heeellll eeerrrgg traag onder mijn banden door. Snelheid rond de 6km/u!!
Gelukkig was het niet warm, met de mtb had ik voldoende kleine versnellingen om een soepele tred aan te houden zonder het voorwiel van het asfalt te lichtten. In iedere bocht een aandenken aan een wielerheld, Merckx, Pantani, Bobet, Coppi,..., allen passeerden ze de revue. Het laatste stuk aan de tunnels, blindelings het duister binnen, bijna boven. De laatste km nog een venijnig steile kuitenbijter, de 10de muur van Huy en dan stond ik er. Oef, de Zoncolan maakt zijn reputatie waar, met een gemiddelde van 5.6km/u gereden. De frisse wind op mijn bezwete lijf deed me snel besluiten om terug af te dalen. En afdalen is ook hier iets aparts. Door het hoge stijgingspercentage moest je wel met de remmen dicht de smalle weg afdalen wilde je heelhuids Ovaro bereiken. Het gevolg was dat mijn velg oververhitte en een paar km voor het einde met een klapband op het voorwiel als resultaat. Gelukkig niet op volle snelheid of ik zat hier niet meer te schrijven... Ooit volgt nu nog eens de Angliru, nog een gevreesde Spaanse klim, mss met blogcollega Dirk??
2 opmerkingen:
YEP! Sterke prestatie! Welke versnelling had je steken? kan ik dat met een 30/26 denk je ? Vergeet deze niet te claimen op de BIG site,, ik heb je wel bijna ingehaald (zit nu aan 59 stuks :-)
Hey Dirk, Sabien reed met een 30/25 en dat was niet genoeg. Op mijn mtb is het nog veel kleiner dan een triple, hoe klein weet ik niet. Voor de BIG site moet ik eens mijn paswoord terug vinden :-)
Een reactie posten