zondag, juni 19, 2011

Herentals-Tielen:wennen aan competitieritme.

Intussen weet iedereen wel dat het voorlopig geen top loopjaar is voor mij. Afzien is dan het woord om min of meer terug op niveau te komen. Herentals-Tielen is al enkele decennia een klassieker onder de loopwedstrijden in de Kempense regio.Het was echter al van 1997 geleden dat ik startte in deze natuurloop. Aangezien de NMBS juist vandaag werkte aan de spoorlijn werden er pendelbussen ingezet om aan de start ter hoogte van het BLOSO centrum in Herentals te geraken. Met nog maar enkele weken training, slechts 1 echte wedstrijd in de benen en allerhande andere dingen was de moraal om sterk te presteren nog niet hoog. Aankomen binnen de 60 minuten zou al heel goed zijn. Matig gestart dus , want na iets meer dan 1km wacht al Kruisberg in Herentals. Langs de kapelletjes enkele honderden meters klimmen, het lijkt wel de muur van Huy in het bos. Voorzichtig afdalen langs de boomstronken is de boodschap. Het parcours gaat een groot stuk over de Kempische heuvelrug, de Lavendelweg(mooie naam) loopt nergens vlak. Iets voorbij het mooie meer van het Zwart Water duiken we rechtsaf het mulle zand in achter camping Floreal in Lichtaart, niet echt mijn ding. Als het dan iets later nog eens stevig bergop gaat , temporiseer ik helemaal. Dit is het trainingsparcours van menig mountainbiker en van veldrijders zoals Sven Nijs en Bart Wellens, een speeltuin dus voor die jongens. Deze jongen laat zich helemaal gaan wanneer de tiende kilometer in zicht komt. Een lange hellende strook licht bergaf, goed voor de grote foulee. Lang duurt mijn avontuur echter niet want de laatste 2km zijn zwoegend, het beste is er dan al af. Met het oog op de kwb wedstrijd van volgende vrijdag in eigen dorp ging ik vandaag eigenlijk op ralenti lopen , niet dus. 100% gegeven wat er in zat, eindigend met een goed gevoel, een spurtoverwinning op mijn dichtste belager in de laatste 50 meter, goed zo ! Finishend net boven de 58 minuten, zeker niet slecht, maar geen tijd om over naar huis te schrijven. Ik moet het laten maar kan het niet: In Tielen tappen ze donkere Westmalle van 't vat , helemaal te gek! Ik laat me dus verleiden tot één overheerlijk smakende kuip. Dan naar huis waar de vermoeidheid me overvalt, lopen is zwaar prent ik mezelf in, maar afzien hoort erbij om beter te worden. Op naar de supercompensatie!

Geen opmerkingen: