Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: ik ben geen zandloper.Vandaag stond de eerste individuele manche van de crosscup in Mol op het programma.Na de grote kanonnen(seniors dames en heren) mochten de masters de dag afsluiten.Op het Zilvermeer stond ik nog nooit aan de start en zo werd het afwachten wat het parcours ging brengen.Een zware zandstrook van ongeveer 400 meter, twee lussen door het bos(waar op sommige plaatsen extra zand was aangevoerd volgens mij) en een zandstrook vlak tegen de waterlijn,die vrij goed beloopbaar was. Dat is de parcoursbeschrijving van één ronde in het kort. Veel volk aan de start (123 finishers) en al onmiddellijk na het startschot chaos. Vallende atleten, trek en duwwerk om toch maar zo goed mogelijk weg te geraken in het mulle zand.Na een halve ronde kon ik aan mijn opmars beginnen,maar werd al direct met de beide voeten terug op de grond gezet bij het doorkruisen van de eerste zandstrook.Hier verloor ik elke ronde tientallen meters en dito plaatsen. De eerste 2 ronden viel dit nog goed te maken, maar later in de wedstrijd werd dit steeds moeilijker.Bij het ingaan van de tweede ronde kreeg ik bovendien te kampen met een kramp in de rechterkuit! Onheil op komst dus, en even onstond er twijfel om op te geven. Daar dit woord niet in mijn woordenboek staat, liep ik dus tegen beter weten in maar verder. Heel de verdere koers zat ik dus met een stijve kuit(deze keer rechts, en dus niet aan diegene die pas geblesseerd geweest is), maar verder lopen ging wel. Het werd een echte interval wedstrijd, in het bos probeerde ik telkens de schade goed te maken die ik opliep in het zand, en steeds met het gevoel dat het eigenlijk beter ging dan vorige week. Einduitslag : 43ste. 6400 meter in 26'27". Na de wedstrijd bleek nog maar eens dat de masters "letterlijk" in de kou worden gezet op zo een groot evenement. In de grote tent was het na afloop berekoud(de verwarming was waarschijnlijk verplaatst naar de vip-tent) om over de matige prijzentafel nog maar te zwijgen. Crosscup onwaardig.Intussen zijn we vijf uur verder en voelt de gehavende kuit zeer stijf aan. Vraag is nog maar of we morgen en dinsdag kunnen lopen. Ik blijf wel met twijfels zitten: Waarom ben ik zo gevoelig voor verkrampte kuiten? Ligt het aan het dragen van spikes, wat natuurlijk de spieren meer belast? Lag het aan het geaccidenteerde parcours? Of zit er een diepere oorzaak?
Dat ik kon verder lopen, en nadien nog een tientalminuutjes kon uitjoggen geeft me toch hoop dat het deze keer zal meevallen.(met dank aan avzk. voor de foto)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten