Gisteren hadden we met de triatlonclub de mogelijkheid om eens een nieuwe wielrenners ervaring op te doen. Ook ne keer iets anders dan het modderrijden van momenteel. Fré van de club werkt als topsporttrainer bij de wielerbond aan de Gentse wielerpiste. Daardoor konden we met de club de Gentse piste voor een paar uren onveilig maken. Het was toch een hele ervaring. Op een fiets zonder remmen en 1 groot vast verzet (52x16), dus je kan/mag je benen niet stilhouden. Ook de piste was indrukwekkend. Zo'n steile bochten, houten muren en we moesten hierop fietsen! Op TV ziet dit er allemaal eenvoudiger uit. Nie voor mannen met hoogtevrees. Met een 15-tal dapperen trotseerden we de zwaartekracht. Vooraf kregen we veiligheids instructies van Fré. In de bochten hoge snelheid, +40/u of je schuift naar beneden met een hesp vol splinters, enkel rechts inhalen en vooral de benen niet stilhouden. Ik moet toegeven dat ik met wat schrik eraan begon. Het duurde toch enkele ronden vooraleer ik me op het houten staketsel durfde wagen. Maar gaandeweg riskeerde ik me hoger en hoger. Peter kon het spelen nie laten en betaalde cash. Achterwiel van een voorganger aangetikt en patat, met fiets en al de lucht in. Gevolg, kleren gescheurd, zijn hespe gevlaat, enkele spaken gebroken bij beide fietsen en een gebogen achtervork. Moet toegeven, het zag er wel spektakulair uit om Peter de piste te zien kussen. Het rijden bij de rest werd er toch voorzichtiger door. Al bij al toch eens leuk om te doen, al zie ik me geen pistier te worden. Geef mij maar de buitenlucht. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten