Als jarenlange U2 liefhebber kon ik de eerste "live" 3D film van mijn favoriete groep niet missen. Gisteravond dus naar de Utopolis in Turnhout. De 3D bril opgezet en uitkijken naar wat komt. Gelukkig is zo'n bril groot genoeg om over mijn eigen glazen te zetten. Enig nadeel is dan wel dat, na meer dan een uur, het neusbeen met twee brillen op een beetje pijn begint te doen.
Met U2 ben ik groot geworden. In 1983 zag ik Bono zwaaien met een witte vlag in Werchter, en sindsdien ben ik reeds zeven keer naar het Ierse viertal gaan kijken. Het vertoonde concert werd geregistreerd in Buonos Aires , tijdens één van de laatste optredens van de in 2006 afgelopen Vertigo tournee.
Vanaf het gelijknamige openingsnummer raak je onmiddellijk in de sfeer. Je staat gewoon tussen het publiek en kan bij wijze van spreken de microstatieven wegnemen. Tijdens "Sunday Bloody Sunday" krijg je echt de drang om Bono de hand te reiken. Een beetje spijtig is wel dat de film zich beperkt tot de allerbekenste U2 nummers. Daarentegen staat dan weer de schitterende verfilming en de show waar je helemaal in kan opgaan , ware het niet dat je niet teveel mag meedoen met de muziek, kwestie van je buurman niet te vervelen. Hoogtepunten? Meer dan genoeg, ik heb er vier geselecteerd:
Openingsnummer "Vertigo": vanwege het overweldigende begin en het 3D effect dat je niet meer loslaat.
"Love and peace": mooie diepgang met Larry Mullen jr. op de voorgrond en Bono daarachter, en vanwege een verademing tussen de intussen grijsgespeelde hits.
"Miss Sarajevo": een kippevel moment.
"The Fly": de letters springen letterlijk uit het scherm: flitsende beelden.
Kortom: U23D is een aanrader voor iedere rechtgeaarde muziekliefhebber.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten