Onder dit motto kan ik de afgelopen trainingsweek samenvatten. Voor het eerst de 18u overschreden. Nu begrijp ik ook waarom er na 2 weken een herstelweek in het schema zit. Vrijdag een duurloop van 18km in D2,met een zwemtrainingske erachter. Zaterdag onze zuiderburen eens opgezocht. Zolang mogelijk de Leie of was het la Lys gevolgd. In Ploegsteert, het geboortedorp van VDB, was het afgelopen en moest ik de grens over. In Armentieres was het welletjes, ik zat dan 58km ver. Maar nu geregeld wind op kop en mijn benen begonnen halverwege slap aan te voelen. Te weinig gegeten en gedronken onderweg. Ook begon mijn koersbroek te schuren en zat ik al met een blaar in mijn lies. Eenmaal thuis, 4u30 en 117km op de teller volgde nog een koppeltraining van 40'. Met de song "What doesn't kill me makes me stronger" in het achterhoofd het lopen aangevat. Dit ging stukken beter, dank zij een half literke sportdrank peis ik.
De zondag de wekelijkse rit met de WTC. En wat peist ge als Lore meerijdt? Dat het natuurlijk gaat regenen. Ik verdenk ze ervan steeds in't geniep ne regendans uit te voeren vooraleer we vertrekken.
Die blaar in mijn lies was ook niet alles. Gelukkig bestaat er nog zoiets als Compeed. Deze week wordt zalig rustig, slechts 10 uurkes trainen. Vanavond is het examenkoorts. We mogen ons bewijzen als sportmasseur tijdens het examen onder toezicht van de grote manitoe der sportverzorgers, den snelle Eddy.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten