25x Kluisberg op één dag.

Gisteren bracht ik een dagje door op de taalgrens. Sinds enige tijd ben ik lid van de website "Challenge BIG" , een clubje dat Europese klimmers verenigt. Deze site geeft 1000 hellingen in Europa weer, telkens als je één col of helling uit de lijst van 1000 beklimt kan je deze "claimen" en kom je in een klassement te staan. Een zeer mooie uitdaging voor een hobby fietser (klimmer) zoals ik. Aangezien deze vereniging dit jaar hun 25 jarig bestaan viert , werd het idee opgevat om 25 keer per jaar dezelfde col te beklimmen. Er is echter nog een bijkomend criterium:wanneer het hoogteverschil minder dan 200 meter bedraagt dien je deze helling 25 keer op één dag te beklimmen. Als de missie slaagt dan krijg je het brevet "IRON BIG". De gekozen helling dient uiteraard wel uit de lijst van 1000 te komen. Mijn keuze viel op de KLUISBERG. Een puist van 140 meter in de Vlaamse Ardennen. Het beloofde op 13 juli een lange dag te worden. Precies 43 jaar geleden overleed Tom Simpson op de flanken van de Ventoux, ik zou vandaag mijn cavalerietocht in het Kluisbos aangaan........ Vroeg uit de veren om tijdig te kunnen starten dus. Aangezien de Kluisberg meerdere kanten heeft om op te rijden besloot ik te werken in blokken van vier. Omstreeks 9u15 vertrok ik voor de eerste klim vanuit Ruien. Na vier Vlaamse kanten kwam Amougies aan de beurt, en daarna volgden vier keer Orroir. Op en rond de Kluisberg wemelt het van toeristische activiteiten, vandaar dat ik mijn geplande poging van vorige zaterdag wijselijk uitstelde naar een weekdag. Gelukkig was het gisteren vrij rustig op de Kluistop. Na 12 beklimmingen wist ik het wel , de Vlaamse kant is veruit de moeilijkste. Vanuit Amougies heb je een lichte afdaling halverwege en langs de kant van Orroir volgt er een stuk vals plat. Het echte venijn van elke klim zit echter in de staart, de laatste 200 meter zijn echt zwaar, de teller draait dan rond de 14 a 15%. Komt er nog bij dat je in dat steilste stuk telkens twee dwarsgoten moet kruisen wat het tempo alleen maar afremt. Na 14 geslaagde pogingen werd het reeds 13 uur , tijd voor een lunch. Op het kerkplein van Ruien had ik mijn wagen geparkeerd , en aan het standbeeld van Eddy Merckx werd er even op krachten gekomen van de geleverde inspanningen. Na een half uurtje terug de weg op , voor het tweede deel. De benen zijn nooit echt super wanneer je terug moet vertrekken en poging 15 en 16 gingen eerder stroef vanaf de Vlaamse kant. Intussen brandde de zon ongenadig en dwaalden mijn gedachten af naar 13 juli 1967. 25 keer Kluisberg , dat is ook 25 keer afdalen langs de chicane van de Torendreef, zeer mooi maar technisch. Nog zes Waalse kanten stonden me te wachten ; de laatste drie wou ik zeker afwerken langs Ruien om het mezelf niet te gemakkelijk te maken. Voor de laatste vier pogingen kreeg ik de morele ondersteuning van mijn goeie vriend Jacky Van der Cruyssen, de gekoelde sportdrank die ik van hem kreeg was meer dan welgekomen. Van de vijf drinkbussen die ik bij had, bleef er toen nog een halve over. Poging 23 en 24 gingen nog steeds redelijk vlot, het steile stuk van de laatste 200 meter kroop wel stilletjesaan in de benen. Laatste poging : 16u09'. Nog één keer alles geven en een recordtijd vanuit Ruien: 7'57" en top ! De Iron BIG titel was binnen! 55 kilometer klimmen en 2850 hoogtemeters, zelfs in Vlaanderen kan je je voorbereiden op de echte cols ! Een mooie zomerdag werd afgesloten , in de wagen kon ik de laatste meters volgen van de Alpenrit in de Tour.