Houffamarathon

Weeral een illusie armer en een ervaring rijker. Je hebt mountainbikers pur sang en fun bikers. Dat ik bij dat eerste groepje niet hoor is pijnlijk duidelijk geworden in Houffalize. Pijnlijk omdat ik toch meer dan me lief is de berm ingeduikeld ben. Met mijn weliswaar tanende Ironmanconditie, een nieuwe full suspension bike en mijn eerdere ervaringen op MTB marathons als de 120km Poperinge en paar maal de 90Km Grand Raid Godefroy, achtte ik de tijd rijp om eens de 125km in Houffalize te rijden. Een paar collega's die het reeds gereden hadden, hadden me al verwittigd. De Houffamarathon is gene gewone. Bij de start mocht ik met mijn laag startnr in de 2de startbox van de gelicentieerde atleten plaats nemen. Vreemd vond ik, zo goed ben ik toch ook nie. Tot ik tot mijn schrik zag dat er maar enkel gelicentieerde en gekwalificeerde bikers op de 125km starten. Slik. De start, direct in een zeer stevig tempo een lange steile helling op. Aangezien ik me niet wilde opblazen in de aanvangsfase, het waren toch tenslotte 125km, bleef ik achteraan "rustig" hangen. Eenmaal boven voelde ik iets slepen en stopte om een takje uit mijn achterwiel te verwijderen. Het peloton had intussen reeds een 200m voorsprong. Direct hierna kwam een steile afdaling op asfalt en een seingever stuurde me achteloos rechtdoor. Vreemd, ik zie niemand meer, zo ver kunnen ze toch ook niet voor zijn. Ik kwam terug in Houffalize uit. Shit, miljaar, g..dv..r,... Dan maar terug omhoog en kijken waar ik een afslag gemist had. Rechts zie ik plots bordjes, wat verderop een splitsing voor de 125, 75 en de 50. Oef, terug op het juiste pad,..., dacht ik. Wat volgde was een opeenvolging van steile klimmetjes, korte haarspeldbochten op single tracks tijdens steile afdalingen, gelaveer tussen boomwortels en natuurlijk kon ik voor de eerste maal de grond kussen. En nog steeds niemand te zien. Dit kon toch niet, vertwijfeld reed ik verder volgens de bordjes, een klein uurtje later kwam ik zowaar terug in de Houffalize. Blijkbaar had de seingever me de verkeerde kant opgestuurd en had ik het laatste lusje van het parcour afgereden. Miljaarde. Ik had er geen zin meer in en wilde definitief stoppen, maar toen bedacht ik dat ik daarvoor toch niet naar hier was gekomen. Net op dat moment werd de start gegeven van de 75km. Dan maar die versie rijden, maar dan wel buiten wedstrijd. Bij de 125km was ik inmiddels genoteerd als DSQ. Maar ook de 75km was niet gewoon meer. Ik vraag me af wat sommigen hier nog plezierig aan vinden. Constant steile gevaarlijke afdalingen op single-tracks, een stuurfout en je bent weg gekatapulteerd. Modderploeteren pur sang, geregeld tot aan de wielassen door de modderbrij. Beekjes stroomopwaarts oppeddelen, steile beklimmingen tussen boomwortels waar geen enkele fun-biker, zoals ik, op de fiets kan blijven, dan door riviertjes rijden en tot over de knieen in het water, geglibber over stenen met precies bruine zeep erover. Neenee, dit is niet mijn ding, dat was duidelijk een parkoer voor technisch sterk onderlegde bikers. Clubgenoot Kurt, triatleet en lid van een mtbclub had me verwittigd. Hij kan een aardig stukje biken, maar ook voor dit werk had hij er na 1keer zijn buik van vol. In totaal had ik 88km gereden met een kleine 2000hm aan een gemiddelde van slechts 12,4km/u. Na 8u19' stond ik terug aan de finish. Aan de modderige paden konden de organisatie door de regenval van de laatste dagen niet veel doen, maar de aaneenvolging van technische passages was er toch ferm over. Geef mij maar de Grand Raid Godefroy, deze is tenminste nog berijdbaar. Op het mountainbike forum stond het overigens vol van klachten over verkeerd sturen door seingevers, gebrekkige organisatie,etc... Positief punt was dat ik na 8u intensief rijden niet moe was. De conditie is dus nog steeds in orde.