Van de fiets naar de atletiekbaan.

Dit weekend vond in Neerpelt de 3de "Nacht van de Euregio" plaats. Aangezien ik het speakerwerk samen met collega Rik Donders verzorgde, was ik weer getuige van enkele wereldprestaties. Het estafetteteam van de 4x400m met Kevin en Jonathan Borlee, Cedric Van Branteghem en Kristof Beyens stelde het 27 jaar oude Belgische record scherper. Met een tijd van 3'02"51 bleef het viertal slechts 1 honderste van een seconde boven de Olympische limiet. Op de 3000m steeple bij de vrouwen werden er maar liefst 4 nationale landenrecords gebroken, met name die van Nederland(Miranda Boonstra), Duitsland, Italië en Portugal. Op de afsluitende 10000m werd door winnaar Kidane Tadesse de vijfde beste wereldjaarprestatie afgeleverd.(27'06"16). Na een lange dag en een korte nacht ging ik gisteren zelf aan het werk op de atletiekbaan. De marathon van Wenen lijkt intussen verteerd, en een maand zonder wedstrijden heeft me deugd gedaan, hier nam ik een goeie beslissing. Tijdens de open meeting in Mol was dochter Emma aan het werk op de 80m horden(15"09) en bij het hoogspringen(1m40). Een uurtje later stond er een mijl (voor de leken 1,609km) op het programma, een ongebruikelijke afstand op de piste. Reden te meer om te starten en te kijken hoe het gesteld stond. Met bijna geen snelheidswerk in de benen en een vermoeiende zaterdag achter de rug werd de koers één groot vraagteken. De eindtijd stemde me wel tevreden: 5'23". Toch wil ik een blunder van de aanwezige officials even aanhalen: bij het ingaan van de laatste ronde stond het tellerbordje op 2, en werd en niet gebeld...... Even sloeg de twijfel toe: moesten we nog twee ronden lopen? Dit kon toch niet..... Maar die paar seconden twijfel hebben me allicht enkele seconden gekost in de eindafrekening. Je gaat voor een laatste ronde, of je gaat er niet voor. Pas op 200m van het einde was ik 100% zeker, toen ik niemand meer in de volgende ronde zag lopen. De heren van de jury moeten hun werk goed doen, en duidelijk aangeven wanneer het de laatste ronde is. Als loper ben je op zo een afstand té geconcentreerd met je eigen wedstrijd.
Intussen is het een beetje plannen wanneer ik mijn wekelijkse fietstocht kan maken, want ik wil de fietsconditie niet uit het oog verliezen. Vanavond deed ik een zalige duurloop in een warmteonweer. Een zeer bevrijdend gevoel in de pletsende regen. "I lost myself in the Summer Rain" zong Bono enkele jaren geleden op de B-zijde van een bekende U2 single, ik kan erover meespreken.