Vlaamse heuvels na de Hoogdag.

Tweede Paasdag, ideaal moment om op verplaatsing te gaan fietsen. Met frisse moed deze morgen afgezakt naar Oudenaarde en daar de wagen geparkeerd. Bedoeling was om de oranje lus van het Ronde Van Vlaanderen parcours te doen, met een klein hartje, want het was dit jaar nog maar de derde keer dat ik met de koersfiets op pad trok. Dieter Van Parijs uit Zulte was mijn metgezel. Tien hellingen en daar hebben we er zelf op het einde twee bijgelapt, goed voor 80km fietsplezier. Dat was vandaag het codewoord, plezier voorop, niks forceren en op een deftige manier terug in Oudenaarde geraken. Een eerste test met het oog op de fietsdriedaagse in het Zwarte Woud van volgende maand. Via de oude spoorwegbedding ging het richting Ruien en de voet van de Kluisberg. Altijd even wennen die eerste kuitenbijter en achteraf gezien was dit misschien wel op gevoel de zwaarste van de dag, dat heeft dan alleen te maken met het terug gewoon worden van bergop te rijden. Via een stukje Wallonië gaat het dan richting Cote de Trieu, een van mijn lievelingsbergjes; goed lopend asfalt in een schitterende omgeving. Afdalen via de Nieuwe Kwaremont om dan de Broektestraat in te draaien en hop de Oude Kwaremont op. Van alle kasseihellingen misschien wel de gemakkelijkste, ware het niet dat de stenen er op sommige plaatsen zeer slecht bijliggen. De uitloper voorbij het Kwaremontplein is allesbehalve lichtlopend. Daarna richting Ronse waar we eerst de innerlijke mens versterken om dan de Kruisberg aan te vallen. Op deze flanken werd Claudy Criquelion in 1988 van de baan gereden door Steve Bauer. In plaats van de kasseiversie rechts te nemen zijn we steeds de helling via de grote weg blijven volgen. Op de top linksaf om na enkele honderden meters de Hotond aan te vatten, heel even waan je jezelf op een echte Alpencol. Het weer zit ons vandaag mee, 13°, een beetje zon en geen regen. En de toeristen zijn zo goed als weg, die hebben hun ding hier zaterdag en gisteren kunnen doen. In razende vaart gaat het dan naar de Paterberg, een schitterende aanloop naar beneden, om dan aan de voet bijna stilstaand rechtsaf te draaien. Een van mijn lievelingen, als een echte neem ik niet het gootje (dit is wel een aantrekkelijk alternatief) maar blijf ik bonken op de kasseien tot boven. De knik van 20% vergt al mijn concentratie maar zonder problemen haal ik de top. De volgende puist boezemt me meer schrik in. Ik heb de Koppenberg altijd al moeilijker gevonden dan de voorganger, de steile knik duurt veel langer en de staat van de kasseien is niet veel soeps. Bedoeling is om voor de vierde keer boven te komen zonder voet aan de grond te zetten. Daar zijn volgens mij vier dingen voor nodig: conditie, een goeie versnelling (niet te groot) een droog wegdek en geen stuntelende voorgangers. Dat laatste valt mee , twee lopers voor mij stoppen halverwege en ruimen op tijd baan. Deze keer wil ik iets uitproberen op de puist van Melden , "en danseuse". De vorige drie keren bleef ik steeds in het zadel. Recht op de trappers dus , maar al direct slipt mijn achterwiel door en wijk ik af van de ideale lijn naar de rechterkant waar de kinderkopjes op zijn slechtst zijn. Ik kan zonder weinig moeite recht blijven. De laatste meters van de Koppenberg zijn ook lastig, maar ik haal het. Ook Dieter komt goed boven. Telkens weer een grote voldoening om deze helling met verve te volbrengen. Om de Maria Borrestraat en de Steenbeekdries (vanwege weer kasseien) te vermijden proberen we iets anders uit, maar eerst via een zijweg van de N60 de Kortekeer bedwingen. Een nieuwe helling voor mij met een steil stukje , maar verder een schitterend geasfalteerde klim. Via het centrum van Nukerke omzeilen we de Steenbeekdries om al snel naar de Taaienberg te gaan. Na vier jaar begin ik de streek goed te kennen! Op de Taaien wil ik weer geen mietje zijn , dus de kasseien op en het gootje rechts laten liggen. Snel afdalen om dan door het centrum van Etikhove naar de Ladeuze te rijden. Deze klim, voorzien van een mooie asfaltlaag, ligt parallel met de Eikenberg, maar is o zo mooi om op te rijden! Weer eentje bij op mijn palmares, en dan in volle vaart terug naar Oudenaarde. In Leupegem maken we rechtsomkeer om de Edelareberg te bedwingen, deze "loper" aan 3,5% is bijna 2km lang en gaat langs de grote baan van Oudenaarde naar Brakel. Aan het kruispunt met de Eikenberg terug de zalige afdaling naar beneden en als toemaatje nog snel linksaf de Achterberg op. Eigenlijk heet de straat hier Vlaamse Ardennendreef en die naam is terecht gekozen. Rechts is het zicht op het heuvellandschap adembenemend. Eigenlijk is de Achterberg een alternatieve klim voor de Edelare, uiteindelijk kom je op hetzelfde punt uit. Voor de laatste keer de afdaling en dan genieten van een douche en een Westmalle Pater in het Centrum RVV. Conclusie: niks geforceerd en goed getraind. Ik voelde me een kind in een speeltuin vandaag. (foto: voor de vierde keer de Koppenberg bedwongen).