Kasterlee, het draaide vierkant!!!

"I'am on the highway to hell" Deze populaire song van mijn favoriete rockgroep schalde toepasselijk door de boxen even voor de start om 8.00 te Kasterlee. Met enkele vuurpijlen werdt deze editie in gang geschoten. We waren de zaterdag met de club aangekomen en een vluchtige korte verkenning deed ons de moed in de schoenen zinken. In tegenstelling tot onze drooggebleven West-Vlaamse contreien waren de hemelsluisen de voorbijgaande uren in de Kempen op opendeurdag gezet. Van het moment dat je het bos inkwam wist je niet meer waar te rijden, modder, water, nog meer modder en water.... Met Tony, Peter, Pascal en mezelf vertrokken we dan maar voor de eerste 15.2km lopen, we zien wel waar het eindigt. Mijn bedoeling was om niet te snel te starten, aan een 10 à 10,5 km/u, mijn marathontempo. Maar dat bleek toch te traag, met 2 liepen we in de laatste stek en geleidelijk dreven we het tempo op naar een 11 km/u. Na de bevoorrading op 6km liet mijn metgezel me alleen en liep ik aan dit tempo met de bezemwagen achter me. Nog nooit meegemaakt. Motiverend is toch iets anders. Ik rekende op 1.30, maar finishte in 1.25 als laatste in de loopproef.In de wisselzone waren we nog met enkelen bezig o.a. Tony. Dan start voor 4ronden met de 105km lange helletocht door het Kempense slijk. Wegens de tijdslimieten had ik op voorhand berekend dat ik een ronde in minstens 1.35 moest afleggen. Vorige maand had ik bij de verkenning 1.45 nodig in een gematigd tempo. Maar nu was het echt stoempen, trekken en sleuren om uit de zompige bosgrond vooruit te geraken. Mijne rikketik zakte niet onder de 160, mijn verzuringstempo. Daarbij kwam ik van de ene kramp in de andere in mijn beide kuitspieren als ik weer eens kracht moest zetten om een modderstrook door te baggeren. Na de 1ste ronde bleef ik steken op 1.40. Een onhaalbare kaart om hier de tijdslimiet te halen. Om mijn voorjaarsseizoen niet naar de knopen te helpen dan maar wijzelijk besloten er de brui aan te geven, finishen was voor mij in deze omstandigheden onmogelijk. Ook Peter (zie blog Peter Benoit), toch een ex-mountainbiker en Tony die ook al een 10-tal volledige triatlons op zijn palmares geeft, hadden er na 2 ronden genoeg van. Pascal was na de 3de ronde ook uitgezongen. Op één punt zat ik er bij mijn clubprognose dicht bij. Peter en Tony streden zij aan zij! Mijn respect voor Kurt is nog gegroeid. Om hier al 3x te finishen, echt chapeau. De organisatoren van de Hel hadden zeker niet overdreven als ze dit de zwaarste duatlon ter wereld noemden. Officieel is de Powerman van het Zwitserse Zofingen de zwaarste, maar ik heb toch alle deelnemers die zowel de Hel als Zofingen deden het tegendeel horen beweren. Superlatieven als, "zonder een fenomenaal uithoudingsvermogen, enorme mentale weerbaarheid, ijzeren wil en een granieten karakter red je het niet" waren niet uit de lucht gegrepen. Only the very very strong will survive. Wat hebben we geleerd vandaag. Wil je finishen in de Hel dan moet je aan volgende punten voldoen. 1- Er je hoofdoel van het seizoen van maken en ervoor trainen als voor een Ironman. 2- Over voldoende talent beschikken om een degelijk tempo te onderhouden. 3- De weergoden een week gunstig stemmen met weet ik wat voor offers. 4. Een fenomenaal karakter hebben. Echt waar. Hoedje af voor al deze atleten die hier finishten. Degene die nog twijfelen, volgend jaar is er weer een Hel, maar 't zal zonder mij zijn.