Pain is temporary, glory is forever. deel II

Vervolg race day.

Wat mij tijdens het fietsen vooral een kick gaf, was dat ik tijdens de 2de ronde atleten voorbij reed met peperdure hightech triathlonbolide's, vol achterwiel, tijdrithelm en ik met mijn eenvoudig koersfietske met opzetstuur. Het zijn de benen die tellen, investeren in veel training en niet veel euro's. De fietswissel was terug zeer professioneel. Je fiets werd overgenomen bij het binnenkomen van de wisselzone, er stond al iemand met je zak met loopgerei klaar en een volgende medewerker ging persoonlijk met je mee in de omkleedruimte om je in te wrijven met zonnecreme, terwijl ik van sokken en schoenen wisselde. Helm, handdoek, etc... mocht je laten liggen, zij stopten alles weg voor je in je runracebag. Een pluim voor de organisatie. De start van het lopen was ook een kippevelmoment. Over een lange rode loper tussen een joelende menigte verliet je de tent en startte het lopen van 4rondes. Nog een laatste keer naar het toilet en dan terug begonnen met gels te nemen. De eerste ronde ging redelijk vlot, het was warm, maar zeker doenbaar, geen Nice toestanden. Het parkoer was afwisselend, over een paar bruggen, veel volk, sfeer en je kruiste je voorgangers niet zoals op de meeste triatlons. Na 10km in 1u01 begon ik echter reeds vermoeide benen te krijgen. Ook wilde mijn maag weeral niet meer mee. Het werd duidelijk, dit zou nog een 32km lange martelgang worden.

De soepele looptred in "zweeffase" zoals Geert da zo schoon kan zeggen, maakte plaats voor een vooruit schoffelen. De halve marathon liep ik nog in 2u12. Het ging van kwaad naar erger, mijn loopbenzine was op. Na het einde van de 3de ronde vroeg ik aan Lore om cola, want het begon nu echt zeer moeilijk te gaan. In mijn gedachten schatte ik de laatste ronde van 10.5km in. Da was van bij ons thuis naar mijn schoonzus in Desselgem! Man, man, man, nog zo ver. Waar ben ik aan begonnen? 10 keer gestorven en toch blijven lopen, alhoewel lopen, voortjakkeren was een betere omschrijving. Maar als ik rond mij keek was ik duidelijk niet de enige. Veel zombies rondom, blik op oneindig, voet voor voet proberen er een looppas in te houden. Het verschil tussen een marathon en een Ironmanmarathon is dat je op de eerste met een volle tank start, terwijl op de Ironman je maar een kwart van je energie nog in je lijf hebt. Dit maakt het zo zwaar. De man met de hamer reeds na 10km. Maar ja, "if triathlon was easy, they would call it football". Halverwege de laatste ronde stonden Kurt en Lore klaar met de cola, het werd ietske beter maar misschien was het ook het gedacht dat de finish naderde. De laatste km is er een om in te kaderen, deze staat in mijn geheugen gegrift. Je mag het rondeparkoer verlaten en loopt eerst tussen de tribunes waar ieder je een high five geeft. Daarna rechtsaf en nog 200m naar de Romerbergplatz. Over de rode loper, tussen een mensenmassa, naar de finish recht voor je. Iedereen roept je naam, "you are an Ironman, Johan". Arne liep met zijn vader mee over de finish, een echt emo moment. Aangedaan van de emotie kreeg ik mijn medaille rond mijn hals, kreeg felicitaties en werd terug door een medewerker naar het atletendorp begeleidt. Daar haalden ze drank voor je en vertrokken ze pas als ze zagen dat je wat bekomen was.

Na de douche, eten en massage gingen we nog naar de finish tribune om de laatsten te zien aankomen. De Ironman liep af na 16u met een vuurwerk en laserschow en wie niet binnen was, mocht niet meer over de finish. En er waren er nog onderweg. Een half uur voor het einde begon het goe te regenen, zodat we het einde niet meer afwachten en naar het hotel vertrokken. We zagen er nog enkele langs de Mainrivier lopen. Spijtig voor hen, die haalden het nie meer.

'S anderdaags was er de awardsparty, waar de podiums agegroupers en profs werden gehuldigd en de hawaii slots werden uitgedeeld. Ik geraakte zelfs bij Crissie Wellington, de wereldkampioene van Hawaii en winnares van Frankfurt. Wat een klasse madam. Met slechts 31 seconden bleef ze boven het 14jaar oude wereldrecord van legende Paula Newby-Fraser. Had ze de laatste km doorgelopen ipv high five's uit te delen dan had ze zeker nu het record op zak. En te zeggen dat ze nog maar van in Januari 2007 prof is en haar eerste Ironman slechts 10 maanden geleden deed. Intussen was dit haar 4de Ironman en ook 4de zege. Van deze topatlete hebben we het laatste nog nie gezien!!

Voor mij zit het Ironman avontuur erop en volgt nu een rustige vakantie in la Bella Italia, uiteraard met de fiets mee.