Pain is temporary, glory is forever!

Missie Ironman volbracht. Supercontent dat de finish is gehaald, het zwaarste die ik ooit deed. Zwaarder dan de Otztaler Radmarathon, zelfs zwaarder dan de topbeklimming van de Mont-Blanc.

Race day: Om 3.30 uit mijn nest om mijn sandwichkes met bananen, honing en fruitsap naar binnen te spelen. Der zijn plezanter dingen om 's nachts te doen, maar voor vandaag moet het maar. Ontbijt in het hotel was "maar" om 5u, te laat voor mijn maag. Kwart na 5 vertrokken naar de Langener Waldsee en 't was daar al zeer druk. Alles klaarzetten voor de start. Om 6.45 mochten we met 2500triatleten het water in, de profs en topagegroupers waren een kwartier eerder vertrokken. 'K moest eigenlijk nog naar 't toilet, maar der waren nog een paar honderd van het zelfde gedacht en ik had geen zin om nog 10' aan te schuiven. Dan maar na het zwemmen. Het water was aangenaam, niet te koud. Met een schot en wa vuurwerk en we waren vertrokken. Het zwemmen in Frankfurt staat gekend als spartelen in de grootste wasmachine van Duitsland en daarmee kon je het best vergelijken. Insteken, doorhalen, insteken, doorhalen, ne stamp links, ritme zoeken, insteken, klopke rechts, waar was ik nu weeral, o ja, insteken, doorhalen, lap eentje die over mij wil zwemmen, godvr..., heb ik daarom al die uren zwemtraining van Stefanie gekregen. Da was ier precies meer de survival van de strongest. Na eindelijk het eerste luske, mochten we uit het water om de beentjes te strekken en daarna nog een korter luske te doen. Da bleef ier maar duw en trek werk. Na 1u17 zat het zwemmen erop, paar minuutjes te traag, maar in die meute kon ik nie beter. Nu naar toilet en dan mijn wissel begonnen.

Start voor mijn lievelingsonderdeel, fietsen. Gisteren had de organisatie nog het goede nieuws dat het fietsparcours met anderhalve km was verlengd wegens wegenwerken. 180km en 1125hm was blijkbaar nog nie genoeg. Er was zo vroeg nog weinig wind, slechts een flauw briesje in de rug, maar ik kon een goed tempo onderhouden. De waarschuwing van Dr Dag in gedacht gehouden om niet boven hs 135 te gaan. En dat is zeker gelukt, een gemiddelde van 129. Na een aanloopstrook naar en door de stad, de eerste helling, een beetje een Vlaamse ardennen helling. Geen probleem, daarna op naar "The Hell", een steile kasseistrook, genre Nokere berg. Maar voor ons getrainde flandriens geen probleem. De rest van het parkoer was golvend met nog een paar hellingskes. Alles nog vlot, al had ik tijdens de ganse fietsrit 4 plaspauzes nodig. Na het keerpunt terug richting stad was de wind al wat sterker geworden. Net voor Bad Vibel stonden mijn trouwe supporters Kurt, Arne en Lore, merci. In Bad Vilbel was het een echte Tour de France moment, tijdens de beklimming reed je tussen een mensenzee die luidkeels en met muziek iedereen omhoog schreeuwden. Automatisch ging je rechtop op de trappers om je een weg door het volk te banen. Hier ging mijne hs toch een stukske hoger. Het was echt een kippevelmoment. Na Bad Vilbel terug naar de stad en dan beginnen aan de 2de lus. Ook dit ging vlot tot aan het keerpunt, de wind was ondertussen sterk aangewakkerd en na het keerpunt werdt het stoempen geblazen. Intussen begon mijn maag op te spelen, ik kreeg geen voeding meer binnen. Het was kiezen, stoppen met eten en ne serieuze klop in de marathon of verder eten met het risico dat alles eruit lag. Dan maar het laatste anderhalf uur niet meer gegeten tot aan de marathon. Met een gemiddelde van net iets boven de 30, plaspauzes niet meegerekend, zat het fietsen erop. Genoeg voor vandaag, morgen de rest.