U2 Magnificent in PARIS.

De nieuwe tournee van U2 doet België niet aan dit jaar, dan maar als die-hard fan uitgeweken naar het buitenland. Gisteren was het zover. De tickets lagen al maanden in de kast geduldig te wachten. Deze keer opteerde ik opnieuw voor staanplaatsen op het middenplein vanwege de niet te evenaren sfeer. Omstreeks 18u betraden we het "Stade de France" in Parijs, voor mij een prachtige ervaring als je slechts het Koning Boudewijnstadion gewoon bent. Indrukwekkend podium uiteraard, er is al zoveel gezegd en geschreven over "The Claw" en dit bouwwerk is echt wel overdonderend . De nok met de mast erbovenop reikt tot over de hoogste rijen van het stadion! Met de Kaiser Chiefs als opwarmer zat de sfeer er al meteen goed in. Het Franse publiek was ook enorm vriendelijk. Ik kon mezelf een prachtig plaatsje veroveren op amper een meter of zes van de buitenste catwalk. Met de inzet van Space Oddity van David Bowie kon het aftellen beginnen en omstreeks 21u15 waren de fab four uit Ierland eindelijk daar. Bono gans de avond in supervorm en uitstekend bij stem en daarbovenop een uitstekende geluidskwaliteit. De nieuwe nummers werden overtuigend gebracht, alsof ze deze al jaren spelen, met als openingskwartet "Breathe", No line", "Boots" en "Magnificent". U2 nam me in een houdgreep en liet me niet meer los. Hoogtepunten in overvloed: "Still haven't found" (met de eerste strofe volledig door het publiek gezongen), een op akoustische gitaar gebracht "Desire" en en beklijvend "In a little while". "The unforgettable fire" werd door Bono aangekondigd als het nummer dat voor de eerste keer in Parijs werd gespeeld destijds en draafde verder op een schitterende gitaarrif. Bij "City of blinding lights" en "Vertigo" spetterde The Claw voor het eerst een mix van kleuren, kippevel en een indrukwekkend visueel spektakel. De remix van "I'll go crazy" deed het Stade de France dansen, gevolgd door een strak "Sunday bloody Sunday". Heel de tijd door was de buitenste catwalk en de loopbruggen een speeltuin voor de groep. The Edge, Adam Clayton en Bono , om beurten draaiden ze hun rondjes tot grote vreugde van de uitzinnige massa. De gasten waren duidelijk in vrolijke bui. "Walk on" werd uiteraard opgedragen aan Aung San Suu Kyi. "Streets" en "One" sloten de hoofdset af en zo werd het al snel tijd voor de bisnummers. Bono kleedde zich in een lichtgevende vest , en zong "Baby baby light my way"(Ultra Violet) eindelijk nog een klassieker uit "Achtung Baby". Met "With or without you" en een ontroerend "Moment of Surrender" werd het concert afgesloten. Wij gaven ons helemaal over. De lichte regen die neerviel tijdens de laatste 20 minuten van het optreden kon de pret niet bederven. Wat mij betreft (bijna) het beste wat ik van U2 live zag , en dit was toch al de achtste keer. (Volledige setlist kan nagelezen worden op www.U2.com). Via de metro bereikten we terug ons hotel dichtbij de Bastille. Vanochtend hebben we dan met de wagen nog een ommetje gemaakt langs de Eiffeltoren en de Arc de Triomphe. Op zondagochtend is het heerlijk rustig in Parijs. (eigen genomen foto's volgen)