Kan je verliefd worden op een loopwedstrijd ?

Ja, dat kan. Jaren terug, in 1990 om precies te zijn, stond ik boven op de Mont Ventoux. Het heeft 15 jaar en veel dromen geduurd voordat ik deze mytische berg met de fiets bedwong. De London marathon, Dwars door Grijsloke en nog enkele andere koersen blijven net zoals de Ventoux in je geheugen gegrift. Zo ook de halve van Egmond. Twee jaar geleden maakte ik kennis met deze fantastische wedstrijd, met de belofte om er zeker nog eens terug te keren. Gisteren was het dan zover. De voorbereiding was maar povertjes. Twee weken van 70km na een rustperiode van 11 dagen, en slechts twee duurlopen van meer dan 20km in mijn benen. Kwam daar nog bij dat ik zaterdagnacht met tandpijn gekwelt werd (een euvel dat gelukkig vandaag werd opgelost). Je zou voor minder met een bang hart 200km naar Noord Holland gaan rijden. De afgelopen week was er een van zoeken naar een geschikt trainingsparcours en vooral niet bevriezen. Gelukkig was het weer in Egmond aan Zee iets "milder". Temperaturen van rond het vriespunt en een gure zuidenwind van 4 beaufort zorgden ervoor dat de muts opbleef en de lange broek aan voor het vertrek. Van de Nederlanders wordt je goed gezind. Alle vrijwilligers zijn uitermate vriendelijk en iedereen wenst je succes. Dat kom je in Vlaanderen niet tegen. Er is veel volk in Egmond, maar de drukte is best te doen. Omstreeks 12u30 wordt de bende op gang geschoten , en net voor het vertrek hoor ik de speaker nog een ode ten berde brengen aan Kamiel Maasse, die hier vandaag afscheid neemt van de loopsport. Kamiel is een legende in Nederland. De eerste 3km gaan door het kleine centrum van Egmond, te snel starten kan moeilijk, maar dat hoeft niet met zo'n zwaar menu voor de boeg. Na een klein kwartiertje volgt de strandopgang en dan kan het echte werk beginnen. Beuken tegen de wind in op het strand richting Castricum. Het wordt schuilen in een grote groep, al gaat het tempo misschien iets te traag. Toch dien je je eigen weg te zoeken op het strand , dat er niet overal goed beloopbaar bijligt. Ondanks de wind en de lage temperaturen heb ik geen last van de koude. Tot aan het keerpunt laat ik de hartslag rond het overslagpunt draaien. Op de terugweg doorheen de duinen is het volle gas open. In de talrijke afdalingen laat ik mijn grote molen draaien, en net zoals twee jaar geleden haal ik honderden lopers in. De laatste 4km zijn opnieuw erg zwaar. Het gaat terug omhoog langs de Bloedweg (de naam alleen al!) en de wind staat niet meer 100% in de rug. Overleven heet dat, vanaf de vuurtoren volgt er nog een klimmetje van enkele honderden meters en dan is daar de finish. We hebben de hel van Egmond overleeft. 1u31' is een zeer goeie eindtijd, alles inachtgenomen. Wat mij betreft is dit een van de mooiste, zwaarste en sfeervolle halve marathons die er bestaat in de Lage Landen. Ik kom zeker nog eens terug. Vrouwtje Carine liep naar eigen vermogen weer een toptijd. 1u51' op dit parcours, knap gedaan. Ze werd daarmee 15de vrouw in de categorie W45. Op de terugweg naar huis gaven onze Noorderburen zich voor de volle 100% op de talrijke dichtgevroren plassen en meren, en de ondergaande zon deed de rest.