Emma over 1meter 60.

Bij topzomer temperaturen en weinig wind is Emma er vandaag in geslaagd voor de tweede keer ooit over 1m60 te springen. In het Oostvlaamse Lebbeke lukte ze de hoogte van bij haar eerste poging, meteen goed voor de evenaring van haar eigen record.Daarmee staat ze ook terug in de nationale top tien bij de scholieren. Haar laatste sprong over 1m65 mislukte maar net.

Prachtig sportweekend.

Gisteren vond traditioneel bij het begin van de zomer de Kardinaalsjogging plaats in eigen dorp. Een loopwedstrijd met start en aankomst op 600 meter van de deur, je zou voor minder gemotiveerd zijn. Dit jaar lag de keuze niet op de langste afstand(15km), maar zou het een rondje minder worden op en rond het prachtige kasteeldomein. 10 kilometer is nog ver genoeg bij een temperatuur van 27°. De baanwedstrijden van de afgelopen weken hebben zeker mijn snelheid verhoogd en ook de weerstand, dat werd gisteren bewezen. Na een snelle eerste ronde kreeg ik het gezelschap van Walter Aerts(15km) en Luc Lauwers uit Lille(10km). Wegens werkzaamheden werd het parcours dit jaar aangepast en de nieuwe doortocht door de bossen had wel zijn charme, maar was een pak zwaarder dan vorige edities. Een dipje bleef uit, meer zelfs, na 6km kon ik een versnelling plaatsen en volhouden tot aan de finish. Enkel Walter Aerts bleef mijn metgezel. Eindtijd 37'17", uitstekend bij dit weer en op dit geaccidenteerd parcours. Het leverde me een 7de plaats op. Top drie bij de M40 werd net gemist, maar als primus van de gemeente Vorselaar op de 10km viel ik toch nog in de prijzen. Een prima resultaat dus voor eigen volk.
Vandaag had ik een afspraak met mijn fietsmakker Stefan om nogmaals op verkenning te gaan in de Ardennen. Start-en aankomstplaats werd Chevron met voor mij 8 nieuwe beklimmingen. Over een afstand van 95km zou dit uiteindelijk iets meer dan 2000 hoogtemeters opleveren. Uitstekend fietsweer, wat het vakantiegevoel alleen maar versterkte. Via Werbomont ging het eerst richting Heyd voor de eerste klim: de Col du Rideux. De eerste officiële "col" van België, die sinds zeer lange tijd aangeduid staat op de NGI-kaarten. Geen onoverkomelijke hindernis, alleen de laatste meters gaven dubbele percentagecijfers aan. Weer een klim die ik kan claimen voor de "Challenge BIG" site. Afdaling langs dezelfde weg om al snel de "Cote Roche a Frene" aan te vatten. Geen makkie, iets meer dan 2km stijgen aan 9,5% gemiddeld. De Ardennen zijn een schitterend fietsgebied, ook hier krijg ik weer prachtige vergezichten cadeau. Na deze puist rijden we terug naar Werbomont, waar het richting Trois Ponts gaat. De derde klim is de "Ancienne Barriere" die de vrij rustige N66 volgt voor bijna 5km. Een "loper" aan 4,7%. De afdaling naar Trois Ponts is welgekomen, in het dorp heerst een gezellige zomerdrukte en gaan we een hapje eten. Met volle maag volgt al onmiddellijk een zeer zware brok. Via de Rue de Hezalles gaat het de gelijknamige helling op. De eerste 500 meter zijn om te sterven! Starten aan meer dan 15%, om een record te bereiken in de haarspeldbocht , 23%!! Alles moet nu wel uit de kast om verder te rijden, gelukkig zwakt de helling later wat af naar "makkelijke" percentages. Een rustige klim ook, die me uiteindelijk in Grand Halleux brengt , de voet van de beroemde "Cote de Wanne". Weer kom ik ogen tekort om te genieten van de mooie uitzichten, alhoewel ik zeer geconcentreerd moet blijven want deze Wanne is geen makkie. Ik maak er een wedstrijdje van met een paar Noorderburen en trek me tot op de top goed uit de slag. Bijna 70 kilometer gereden en het beste is er af. Via een landweg gaat het richting Stavelot, waar ik uiteindelijk aan de top van de Stockeu uitkom. Afdalen doe ik via de parallelweg die er niet al te bijster goed bijligt. De Stockeu laat ik deze keer voor wat hij is , en zoek naar een andere helling in dit Ardeense dorp, de klim naar de "Ferme Bergerie", nog een helling die ik uit het "Cotacolboek" haal. Hij bezorgt me enige voorzichtigheid wanneer ik nog eens vluchtig naar de hellingsgraad kijk.(1,9km aan 9,3%). Ik raak tot op de top, maar moet langs dezelfde weg weer naar beneden over een penibel (nog zacht uitgedrukt) wegdek, waar door de erosie putten liggen van 30cm diep. Zeer voorzichtig dus. Wanneer ik in Stavelot de kasseitjes verlaat en terug richting Trois Ponts rijd, kan ik de zaligheid van een schitterende asfaltweg weer appreciëren. Terug in Trois Ponts klim ik langs de Rue des Villas omhoog via de "Cote de Brume-Est", een helling naar mijn smaak. Een brede zeer rustige weg is mijn deel, die geleidelijk aan stijgt. 3km klimmen aan 7,3%; het lijkt wel bijna een Vogezencol. Deze helling is ook een prima alternatief voor de grote N66 weg. Uiteindelijk kom je ook langs hier aan de Ancienne Barriere en wacht me een mooie lange afdaling. De laatste klim van de dag is er eentje om het af te leren. De "Cote de Forges Chevron" kan tellen! 750 meter klimmen aan 11,1%. Het beste is er nu helemaal af (wat wil je na 94km en met een loopkoers in de benen), op karakter overwin ik de twee steile stukken van 21%. De wagen van Stefan is een bevrijding en het eindpunt van een mooie Ardennendag!
(Foto: mooi uitzicht op de Cote de Brume Est).

Fietsen in de Alpen.

Met een weekje vertraging hier toch nog een verslagske over onze jaarlijkse fietsstage met de werkcollega's. Na de uitgeregende versie van 2008 in de Pyreneeën en een sabbatjaar in 2009 was het deze keer het Olympisch stadje Albertville die als uitvalsbasis dienst deed. Maar ook dit jaar waren de weergoden ons niet gunstig gezind. Een paar dagen hebben we de regen net kunnen ontlopen maar andere keren stonden de hemelsluizen wijd open. Na aankomst de zaterdagavond stond voor de zondag al meteen een pittige rit op het programma 139km en 2575hm. We waren met 14 en er werd in 2 groepen gereden, een A-groep met zeg maar de getalenteerde klimmers en een B-groep alias de betere wielertoerist. Eerste beklimming was col du Trà, een "korte" maar pittige klim van 10km met een gemiddelde van 8%. Ik testte daar eens hoe goed mijn klimmen nu was en eerlijk gezegd het vlotte veel beter dan verwacht. De A-groep kon ik gerust volgen en had niet zoveel achterstand op de betere klimmers. De 2de col was Cormet de Roselend, als iets gekender, langer maar minder steil. Deze heel rustig opgereden. De volgende dag stond een "rustiger" rit van "slechts" 109km en 1675hm op het appél, met als hoogtepunt de beklimming van col de Grand Cucheron, 16km aan 5.4%. Ook die dag goed verteerd en daarom besloten om op dinsdag met de A-groep mee te rijden. Voor die dag werden 167km onder de wielen geschoven en moesten 3260hm overwonnen worden. Zeg maar een klein cycloparcour. Komt daarbij dat het tempo bij de A-groep toch stukken hoger ligt, de B-groep was een kwartier eerder vertrokken maar tijdens de beklimming van de eerste col (col du Frêne, 7.5km 7.2%) werden ze al door ons bijgebeend. De volgende was Mont Revard aan de voet van het meer van Aix-les Bains. 16km aan 6.9%. De klim vlotte goed ondanks de regen, afdalen was een ander paar mouwen. Als laatste kwam col du Marocaz goed voor 15km aan 4.3%, een loper zeg maar waar ik als 3de boven kwam. De volledige rit dus goed verteerd, maar een ganse week met de A-groep meerijden zou een aanslag geweest zijn op mijn gestel, dus de volgende dagen terug met de B's op pad. Woensdag een rustdag met veel regen en donderdag ook wat later vertrokken door de onheilspellende lucht. We waren beter in hotel gebleven want eenmaal buiten de vallei bij de beklimming van de 2de col ( eerste was Col de Saisies, 2de col de Aravis) kwam de regen met bakken uit de lucht. Na een uurtje schuilen onder een afdak was er nog geen beterschap en een afdaling in regen en totaal verkleumd zag ik niet als een optie. T' leven is nog te mooi om nu al een ravijn in te duikelen. Een korte afdaling gemaakt waar net voor het einde van een dorp een Taxi Velo hadden opgemerkt. De vriendelijke alpenbewoners maakten ons een warme chocolademelk klaar en een zetten een elektrisch kacheltje aan ons voeten zodat daar terug wat leven in kwam. Daarna bracht hij ons terug naar het hotel zodat ons een terug rit van 60km in de regen bespaard bleef. Laatste rit was vrijdag met een trip van 112km en 2110hm, met als hoogtepunt col du Madeleine, 28km aan 5.6%. Wel Madeleine mag dan een vrouw zijn, we hebben ze toch getemd, allé de col toch. Samen met Jo (een andere Jo) rustig omhoog gepedalleerd en nog net kunnen genieten van het zicht op het massif de Ecrins, voor die in de wolken verdween. Na de afdaling en rit terug naar Albertville zat deze stage er terug op en werd afgesloten in een plaatselijk Leffe café (in de regen). Met deze stage heb ik nu ongeveer bijna alle cols van de Grand Route des Alpes gereden. Een tocht die ooit eens met Dirk op het programma staat.

Mijl in Herentals en driemaal pech op zondag.

Na 1 maand van training knoopte ik zaterdag terug aan met de atletiekcompetitie. Ac Herentals organiseerde een open meeting en langste afstand op het programma was de mijl (1609 meter). Ideale weersomstandigheden tref je niet dikwijls in onze contreien, als de temperatuur goed is dan waait het veel te hard. De noorderwind was op de Bloso piste goed voelbaar. Een mooie reeks van 18 atleten, met een snelle en een tragere groep. Op deze afstand moet je niet veel verzinnen en vanaf de start volle bak gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Ik nestelde me in het tweede groepje, maar heb toch een tactische blunder begaan. Naar het einde van de tweede ronde verschoot ik al een pijl door te versnellen en aan de kop te gaan lopen , gewoonweg dom. Deze inspanning zorgde ervoor dat ik weer wat tekort kwam in de laatste ronde. Snel ben ik sowieso al niet. Eindtijd: 5'16"78, toch mooi tegen 18,3km/uur, maar met gemengde gevoelens. Ik finishte wel in het spoor van Herman Lievens en Koen Willemsen, op deze afstand twee clubgenoten die sneller zijn dan ikzelf. De eigenlijke bedoeling van dit soort wedstrijden is om de snelheid en de weerstand op te krikken, missie geslaagd dus. En beste mastertijd op de mijl voor mezelf want twee jaar geleden kwam ik in Mol niet verder dan 5'23". Het was mijn vijfde baanwedstrijd van dit jaar en normaal gezien nog niet de laatste. Ik heb na jaren afwezigheid de piste herontdekt en amuseer me er prima. Zolang we een beetje meekunnen, blijven we ervoor gaan.
Vandaag stond er een fietstochtje geprogrammeerd met collega Stefan, tussen de regenbuien door ging het richting Nederlandse grens. Echter, de pret werd snel verstoord want drie keer plat rijden op 5km tijd is niet plezant en zeker niet normaal. Dan maar de hulptaxi (Carine) gebeld om thuis te geraken. Bij het vervangen van de tubes ter plaatse controleerden we ook de buitenband op eventuele stukjes ijzer of glas en vonden niks. Bij de thuiskomst werd er na grondig onderzoek een miniscuul stukje glas aangetroffen in de buitenband. Dat was de boosdoener van alles. Intussen zijn we wel volleerde bandenvervangers geworden. Dat heb je natuurlijk als je bijna nooit "plat' rijdt.

Grijs en regen in de Ardennen.

Op uitnodiging van mijn goeie vriend Luc Van Doninck trokken we vandaag naar Banneux voor een fietstochtje van ongeveer 90km. De dag begon echter niet goed, stukken aan de wagen en met een beetje hulp raakten we snel aan een vervangwagen. Onze andere compagnon Louis Poelmans nog snel opgepikt en daarna richting Banneux. Na dit oponthoud geen tijd om een kaarsje te branden, misschien hadden we dat beter wel gedaan , want de hemelsluizen bleven niet dicht.... Al na 8km stonden we aan de voet van de befaamde Cote de La Redoute, geen onbekende meer, vorig jaar heb ik deze hap reeds verorberd. Deze keer kwam hij dus vrij snel, op de steilste stukken recht op de pedalen en zonder problemen boven geraakt. Via een ommetje langs Aywaille terug naar Remouchamps om dan richting Trois Ponts de vallei van de Ambleve te volgen. Iets later reden we de nog mooiere vallei van de Lienne binnen. Intussen kwam de zon even priemen , tot zover alles dik in orde met het weer. Bierleux Haut is de volgende helling op onze weg, een puist van 1250 meter lengte aan 10,1% gemiddeld, we zullen het geweten hebben, de eerste hectometer draait rond de 18% . Een klim oprijden is al niet makkelijk, maar met drie actieve honden die voor je wielen springen wordt het helemaal een karwei ! Het was dus vandadde, bergop slalommen om de beesten te ontwijken en hopen dat we recht blijven. Door de reactie van de eigenaar werden de beestjes iets kalmer, één exemplaar kon goed bergop spurten en bleef dus iets langer aan mijn wiel plakken. Doordat ik alle aandacht kreeg, hadden mijn fietscollega's iets minder last van de viervoeters. Een schitterende klim, die Bierleux Haut, de afdaling in Chevron was zo mogelijk nog mooier en steiler. Op weg dan richting Rahier en de voet van een klassieker; de zuidzijde van de Col du Rosier, 9km klimmen aan bijna 4% gemiddeld! Intussen kwam de regen en was het tijd voor onze middaglunch, na 3 tassen koffie beslisten we maar om verder te rijden. Vanuit La Gleize is de Rosier een prachtige klim, mooi asfalt, uitzichten die je aan de Vogezen doen denken (ondanks het slechte weer) en leuke stijgingspercentages(tussen de 4 en 8%). Het water bleef met bakken uit de lucht vallen, snel dus de afdaling ingezet richting Spa, waar het uitkijken werd voor het drukke verkeer. Voorlaatste helling van de dag is de Mont Theux, een cote in twee fazen. Het eerste stuk is nog te doen, daarna kan je 300 meter recupereren , voordat de echte lange rechte muur daar is, aan 8 a 9% rechtdoor......... Deze keer kies ik voor "full option" , alles geven tot boven. Heerlijk afzien. Op de top is het zo goed als gedaan met regenen, we zijn bijna terug in Banneux. Louis en Luc gaan zich verwarmen , ik krijg er niet genoeg van en zoek nog even naar de voet van de Cote de Trasenster, vanuit Louveigné. Zonder spijt, 5000 meter stijgen aan 4%, maar weer met prachtige vergezichten. De opfrissing nadien doet goed, 1435 hoogtemeters vandaag. Voorbij Luik begint de zon te schijnen, tiens, die hebben we vandaag nog niet gezien............. (foto: Top van de Bierleux Haut in Chevron)

Emma op podium in Lier.

Ideaal weertje om aan hoogspringen te doen gisterenavond. Op de nationale B-meeting in Lier (in de schaduw van de Sint Gummarustoren) haalde Emma een tweede plaats bij de scholieren en mocht mee op het podium. Ze sprong een feilloos parcours tot en met 1m55. Haar eerste poging over 1m60 (recordhoogte) mislukte maar nipt. De overwinning ging naar de ongenaakbare Marjolein Lindemans(1m72).

BK Halve triatlon Leuven

Voilà, de kop is eraf. Na mijn laatste wedstrijd, reeds van augustus vorige zomer en tuurlijk de halve marathon Kuurne en 10mijl Elsegem niet meegerekend, was het tijd om te zien wat de voorbije winter aan trainingsarbeid had opgeleverd. De voorbije trainingen en de lactaattest lieten vermoeden dat ik in de form van mijn leven was en dit op mijn 44ste :-). Gewicht lager, progressie gemaakt in het lopen en mijn nieuw bestelde wetsuit net nog vrijdag laatst binnengekomen, speelden in het voordeel. Het strijdtoneel was in Leuven voor de halve afstand, 2500m zwemmen 90km fietsen en 21km lopen. Dit jaar was deze wedstrijd tevens het BK. En het moet gezegd, het niveau in Belgie van top en subtop is hoog. Met 11 clubleden ( bijna de helft van het ledenaantal) waren we van de partij. Het weer was niet denderend. Regen en veel wind. Om 11u doken we met een 450-tal de Rotselaarse plas, 15km van Leuven, in voor 2 rondjes in een watertemperatuur van 19°C. Eerste fout, achteraan gestart, zodat ik tot halverwege de zwemproef moest worstelen om een goede positie te bekomen in mijn tempo. Na 44minuten, ik rekende op 45, mocht ik de plas verlaten. Weeral kreeg ik die wetsuit niet vlot uit. Het eerste fietsstuk was nogal wat bochtenwerk om naar Leuven te fietsen. Intussen was het af en toe aan het regenen wat de wegen vervaarlijk glad maakten en bochten aansnijden er niet echt inzat. Bijna een uitschuiver gemaakt aan de wisselzone. Anderen hadden minder geluk, clubmakker Karel Man maakte contact met het asfalt en Bart's zus Inge belandde zelfs in het hospitaal. Ook de wind maakte het lastig wanneer deze uit zijdelingse richting kwam en me in de beugels dwong om de fiets onder controle te houden. Na de 3 ronden had ik voor mezelf een goede fietstijd neergezet voor een vlak parcours (ik klim nu eenmaal liever). Een gemiddelde van 32,3K/u is voor een halve goed voor me. Tijdens de 2de wissel waren mijn voeten zodanig verkleumd, dat ik geen gevoel meer had en zo geen snelle wissel kon doen. De eerste km's echter kwam er langzaam weer leven in de tenen. Met de resultaten van de lactaattest wist ik nu wat mijn ideale tempo was en zo gezegd zo gelopen. De eerste 2 rondjes van 7km verliepen uitstekend en slechts in de laatste km's van de laatste ronde begonnen de benen iets vermoeid aan te voelen. Bij de aankomst liet een blik op de wedstrijdklok een gevoel van euforie over me komen. 5u10'09". Maar liefst mijn PR op de halve met 23 minuten verbeterd en al een uur en 5minuten afgedaan tov de halve van Antwerpen in 2007. Bovendien heb ik een goed gevoel gehad over de ganse wedstrijd en er echt nog eens van genoten. Het plezier is terug. Mijn seizoen kan al niet meer stuk. Misschien in de marathon van Berlijn proberen het PR van Piet te verbeteren? Veel dank ook voor de talrijke supporters langs de kant en in het bijzonder kozen Jorick, die zich in Berlijn aan zijn debuut op de marathon waagt. De clubmakkers deden het allen uitstekend, Sophie haalde zelfs zilver na een sterke Tine Deckers. Ruben en Bart VC werden tot opgave gedwongen door materiaalpech. Zie ook de link van triatlon club Waregem voor hun verslagen. Volgende wedstrijd wordt de halve van Eupen in de zomer.

Trainingsijver.

Het is me een weekje wel op sportief vlak. Ik heb blijkbaar energie te over. Zaterdag nog meer dan 100km rondgetoerd met de fiets in de Vlaamse Ardennen over ondermeer de Mont Saint Aubert, Kanarieberg en Paterberg , en van zondag tot vandaag bijna 80km gelopen. Zondag met vrij frisse benen een ochtendloop van 20km; gisteren afgezien tijdens de 10x400m intervalsessie (de sport kan soms hard zijn) en vandaag 16km vlotjes in de kasteeldreef. De zomer is weer in het land, de geur van de rododendrons en het malse Kempense gras dat ligt te drogen.... Zalige tijd.