zaterdag, juni 25, 2011

Kardinaalsjogging Vorselaar:gemengde gevoelens.


Gisterenavond was het dan zover: de enige wedstrijd in eigen dorp waar ik als loper zelf aan kan deelnemen, de Kardinaalsjogging van de KWB. Reeds de 21ste editie, dan kan je gerust spreken van een klassieker. Het parcours op en rond het Vorselaarse kasteel is zeer mooi maar niet altijd gemakkelijk. De organisatie had ook dit jaar weer gezorgd voor een beetje klimwerk elke ronde en wat behendigheid naar het zoeken van het beste traject op de boswegen. Voor deze wedstrijd laad ik me elk jaar iets meer op. Al vrij snel werd duidelijk dat de beste benen nog veraf zijn. Op de 10km mag je niet te lang de kat uit de boom kijken. Na iets meer dan 3km schudde ik voor de eerste keer aan die boom door de vrij omvangrijke groep waar ik deel van uitmaakte uit te dunnen. Dat zou ook het enige wapenfeit zijn , want daarna volgde 6km aanklampen en afzien. Het allerbeste stuk bevond zich telkens bij aanvang van een nieuwe ronde, de lange betonstrook van de Riemenstraat naar de kerk toe. Het vele draaien en keren de laatste twee kilometer is geen spek voor mijn bek, daarvoor is mijn paslengte veel te groot.Enfin, gisteren ben ik meermaals in het wiel gestorven en terug herrezen. Zeer goed voor de toekomstige wedstrijden en weken, dat wel. Voor eigen volk kan je altijd wat meer. Bij de laatste afdaling uit het bos richting finish "smeet" ik me nog eens helemaal en kon ik er nog een behoorlijke eindsprint uitpersen. De 10km bleken er uiteindelijk 9,7 en met een tijd van 38'12" kon ik best tevreden zijn op dit parcours. De minder frisse benen zal ik dan maar wijten aan de zware wedstrijd van vorige zondag(Herentals-Tielen) en het feit dat ik daarna nog enkele dagen doorgetraind heb. Geen slechte tactiek op langere termijn. Volgende week gaan we met de Kasteellopers voor een nieuwe overwinning op de aflossingsmarathon in Rijkevorsel, de ploeg kan alvast op mij rekenen. Het gevoel in Vorselaar en de kracht lag al wat hoger dan tijdens Herentals-Tielen, de conditie gaat dus bergop. Een groot voordeel aan een thuiswedstrijd is dat je geen wagen dient te gebruiken om ter plaatse te geraken , de Westmalle smaakte nadien des te meer. Spijtig dat hij niet van 't vat was deze keer. (foto:Paul Denolf- met dank).

maandag, juni 20, 2011

Herentals-Tielen: tevreden over het resultaat.


Exact 627 loopkilometers staan er op de teller voor 2011, dat zijn er 900 minder dan vorig jaar rond deze tijd. Daarom is het al een half wonder dat ik gisteren als 31ste finishte in een tijd van 58'20". Rustig aan de komende dagen zodat we vrijdag opnieuw min of meer fit zijn ! (foto: Thals FM. Opperste concentratie voor de start met Maarten Van Der Donck en Chris Gommers; resp. 5de en 2de gisteren).

zondag, juni 19, 2011

Herentals-Tielen:wennen aan competitieritme.

Intussen weet iedereen wel dat het voorlopig geen top loopjaar is voor mij. Afzien is dan het woord om min of meer terug op niveau te komen. Herentals-Tielen is al enkele decennia een klassieker onder de loopwedstrijden in de Kempense regio.Het was echter al van 1997 geleden dat ik startte in deze natuurloop. Aangezien de NMBS juist vandaag werkte aan de spoorlijn werden er pendelbussen ingezet om aan de start ter hoogte van het BLOSO centrum in Herentals te geraken. Met nog maar enkele weken training, slechts 1 echte wedstrijd in de benen en allerhande andere dingen was de moraal om sterk te presteren nog niet hoog. Aankomen binnen de 60 minuten zou al heel goed zijn. Matig gestart dus , want na iets meer dan 1km wacht al Kruisberg in Herentals. Langs de kapelletjes enkele honderden meters klimmen, het lijkt wel de muur van Huy in het bos. Voorzichtig afdalen langs de boomstronken is de boodschap. Het parcours gaat een groot stuk over de Kempische heuvelrug, de Lavendelweg(mooie naam) loopt nergens vlak. Iets voorbij het mooie meer van het Zwart Water duiken we rechtsaf het mulle zand in achter camping Floreal in Lichtaart, niet echt mijn ding. Als het dan iets later nog eens stevig bergop gaat , temporiseer ik helemaal. Dit is het trainingsparcours van menig mountainbiker en van veldrijders zoals Sven Nijs en Bart Wellens, een speeltuin dus voor die jongens. Deze jongen laat zich helemaal gaan wanneer de tiende kilometer in zicht komt. Een lange hellende strook licht bergaf, goed voor de grote foulee. Lang duurt mijn avontuur echter niet want de laatste 2km zijn zwoegend, het beste is er dan al af. Met het oog op de kwb wedstrijd van volgende vrijdag in eigen dorp ging ik vandaag eigenlijk op ralenti lopen , niet dus. 100% gegeven wat er in zat, eindigend met een goed gevoel, een spurtoverwinning op mijn dichtste belager in de laatste 50 meter, goed zo ! Finishend net boven de 58 minuten, zeker niet slecht, maar geen tijd om over naar huis te schrijven. Ik moet het laten maar kan het niet: In Tielen tappen ze donkere Westmalle van 't vat , helemaal te gek! Ik laat me dus verleiden tot één overheerlijk smakende kuip. Dan naar huis waar de vermoeidheid me overvalt, lopen is zwaar prent ik mezelf in, maar afzien hoort erbij om beter te worden. Op naar de supercompensatie!

zaterdag, juni 11, 2011

15 hellingen in 95km.


Vandaag de Vlaamse Ardennen nog eens onveilig gemaakt met de fiets. Minstens 1 keer per jaar parkeer ik de wagen aan het centrum van de Ronde Van Vlaanderen in Oudenaarde, voor een jongen uit de vlakke Kempen nog steeds een trip gelijk aan het enthousiasme van een vroegere schoolreis. Aangezien onze studerende zoon aan bevoorrading toe was in Gent een uitgelezen kans om nog eens te gaan rijden in het Mekka van de wielersport van bij ons. Vooraf had ik me een parcours uitgestippeld welke met de gps prima kon gevolgd worden , daarbij niet minder dan 15 hellingen. Ik probeer na enkele jaren ook de minder bekende kuitenbijters op te zoeken en dat is me vandaag uitstekend bevallen. Beginnen deed ik echter met een legende en ook mijn favoriet ginder: de Paterberg. Op het steile stuk blijft het toch altijd een gevecht met de kasseien en jezelf, maar ook deze keer raak ik zonder problemen boven. Volgende top is de Waaienberg, die zich achter de Pater bevindt. Een echte parel, weg van alle drukte en door een mooi landschap. Een aangename verrassing is ook de lange klim naar de top van de Hotond via Zulzeke. Hier noemt de berg "Hoogberg" en is ook lang , 4km klimmen aan één stuk. Langs de buitenwijken van Ronse spoed ik me naar een stukje "Pays des Collines" in Henegouwen, een prachtige streek. Volgende helling is de Mont d'Ellezelles , daarop volgend zou "La Houppe" moeten komen , maar door een late wegvergissing kom ik eerder dan voorzien terug uit op de weg naar Ninove. La Houppe zal dus voor een volgende keer zijn. Dan op naar de Kanarieberg, niet te onderschatten , de klim naar het Muziekbos is steiler dan hij op het eerste zicht lijkt en gaat zelfs tot 14%. Op naar Schorisse voor de beklimming van het Foreest. Deze deed ik een jaar of drie geleden en is een echte parel. De klim draait langsheen een natuurgebied, en wederom is de stilte overdonderend. Al snel kom ik op de Steenberg die even verder ligt, nog zeven hellingen te gaan en ongeveer halfweg mijn trip. Ook de Boigneberg is nieuw voor mij, via de afdaling van de Kapelberg ga ik richting Ladeuze. Aangezien ik geen echte kasseifretter ben , probeer ik de kinderkopjes te vermijden. De Ladeuze is het alternatief voor de Eikenberg die enkele honderden meters verder ligt. Afdalen doe ik richting Oudenaarde maar maak een lus via Ename naar de Kattenberg, een helling waar ik als toeschouwer tijdens Dwars door Vlaanderen steevast post vat. Deze kinderkopjes liggen er uitstekend bij en de helling is niet onoverkomelijk. Afdalen langs de Wolvenberg om opnieuw uit te komen in Ename , richting twee onbekende pareltjes van de streek, de Braambrugstraat en de Abeelstraat. Vooral laatstgenoemde kan me echt bekoren! De weg is supersmal , er zit een knik in van meer dan 15% en de vergezichten zijn wonderbaarlijk. Deze twee bergjes haalde ik trouwens uit het mooie boek "Fietsen in de Vlaamse Ardennen". Ik bevind me aan de rand van de Zwalmstreek , en rij de Molenberg op. Op deze helling gebeurt er wel altijd iets tijdens de Ronde. De eerste meters zijn zo smal dat de laatste renners in het peloton steevast voet aan de grond moeten zetten. Voor mij is het de eerste kennismaking met de Molenberg, een ervaring want buiten dat dit een zeer mooie klim is , liggen de kasseien er erbarmelijk bij. Dit belet me echter niet om zonder kleerscheuren boven te komen. Nu gaat het richting startplaats , de tegenwind zorgt voor een laatste lastig stuk en na de afdaling van de Edelare besluit ik om er nog snel eentje bij te nemen , de Vlaamse Ardennendreef in Leupegem , ook wel Achterberg genoemd. Na meer dan 90km is de jus wel uit de benen , ik haal een gemiddelde van bijna 25km/u , niet slecht voor een loper helemaal alleen op dit parcours.(Foto: Molenberg).

maandag, juni 06, 2011

70.3 Ironman Zwitserland

De kogel is door de kerk. Na een lange vermoeiende rit terug met gemengde gevoelens over de eerste triatlonwedstrijd van het seizoen. De halve triatlon van Zurich, nader bepaald in Rapperswill-Jona. De organisatie van de Helveten was volgens de normen van het Ironmanlabel perfect afgewerkt. De vrijdagmorgen vroeg vertrokken en met een paar tussenstops 770km verder in de late middag bij ons hotel in Horgen aangekomen. Clubgenoten Ruben, Sophie en Karl waren een dag eerder vertrokken en hadden zo het fietsparkoer al kunnen verkennen. De zaterdag startnr gaan afhalen, 's middags de briefing, inchecken fietsen, uitrusten in de schaduw en erna de pastaparty. Ruben kon nog goed overweg met de pasta. Op de wedstrijddag vroeg uit de veren, al een beetje stress, alhoewel ik maar om 11u bij de masters 45+ moest startten. Bij het klaarzetten van het materiaal bij mijn fiets ging het mis. Terwijl ik alles klaarzette voor de fietswissel voelde ik een plotse pijnscheut in de onderrug. Ik ken dit van vroeger en dit betekende niet veel goeds. Het was al lang geleden dat mijn rug blokkeerde, ik heb een lichte hernia onderaan en dit kon ik nu wel missen als kiespijn. Zolang ik kon zitten of ergens op steunen viel het mee. De start was in wave's, eerst de profs, daarna de verschillende "age groupers". Sophie mocht als eerste de spits afbijten. Als profatlete kon ze terug punten verdienen voor het WK in Las Vegas. Ruben daarna bij de 30+ en Karl bij de 35+. Beiden kunnen meer dan hun mannetje staan. Met de precisie van een Zwitserse klok werd het startschot stipt gegeven. Om 11u was het mijn beurt om de 1900m in de Zurichsee te zwemmen. Met een watertemperatuur van 18C waren vlug fris wakker. Het is altijd een beetje zoeken om in open water een rechte lijn te vinden, voor de rest verliep het vlot. Na 37'57" kon ik het water verlaten. De onderrug hield stand. Mijn favoriete onderdeel nu, fietsen in tijdrithouding en nog enkele klimmetjes erbij. I love it! Het geeft een kick als je atleten met peperdure tijdritbolide's met mijn eenvoudig koersfietsje kan voorbijrijden. Het fietsen verliep zoals verwacht, na 91km en 1045hoogtemeters kon ik het fietsen afsluiten in 3u05'. Maar dan begon het. Toen ik van mijn fiets kwam kon ik gewoon niet recht en lopen met de fiets in de wisselzone lukte helemaal niet. Toch nog de loopschoenen aangetrokken en proberen te lopen. Na enkele passen gaf ik het op. Dit ging echt niet. Doorgewandeld tot aan de publieke zone om Sabien in te lichtten. Maar met haar peptalk, toch geprobeerd om verder te doen. Tenslotte toch 770km ver gereden en alle kosten erbij moest ik het proberen om te finishen, de tijd was bijzaak. De eerste km's afwisselend gewandeld en enkele passen gelopen. Na enkele km's kwam de onderrug ietsje losser en kon ik een trage duurlooptempo aanhouden. De zomerse temperatuur van 29°C zorgde ervoor dat ik eruitzag als een gaargebakken kreeft. Met een looptijd van 2u55' heb ik nog nooit zo traag een 21km afgehaspeld. Tevreden dat ik ondanks de pijn doorgezet heb, maar anderzijds ontgoocheld dat dit net nu moest gebeuren. De prachtige omgeving hier maakte veel goed. 70.3 Ironman Rapperswill-Jona, een aanrader!! De clubgenoten: Sophie was 6de bij de profs en ook Karl en Ruben haalden schitterende tijden en eindigden helemaal vooraan in het pak.

donderdag, juni 02, 2011

Lopen in de heimat.

Traditioneel vond de avond voor Hemelvaart de avondjogging van Fc De Vrede in Wechelderzande plaats. Het zou de eerste echte wedstrijd worden sinds november vorig jaar. Met 80 rustige kilometers in de benen een stap in het onbekende dus. De dag zelf besloot ik om de geplande 4km om te zetten naar twee ronden , 8km dus. Ik zou die eerste ronde dan maar rustig aanvatten. Tijdens de eerste 4km bewees ik twee Kasteellopers een dienst als tempomaker, Anneleen Geluykens en Guy Van Campenhout wilden graag binnen de 16 minuten arriveren , wat zou neerkomen op tempo net boven de 15km/u. Dat zou ik nog wel aankunnen na deze lange rustperiode. Opzet meer dan geslaagd: na een aanvangskilometer in 3'55" bleven we dat tempo aanhouden wat resulteerde in een mooie 15'42" en 15'45" voor beide atleten. Bij het ingaan van de tweede ronde liep ik even alleen en liet me dan uitzakken tot bij een achtervolgend tweetal dat de 12km volbracht. Het tempo bleef gehandhaafd , alhoewel het zeker niet sneller moest gaan voor mij. De laatste kilometer werd de snelste : 3'48". Meer dan tevreden met een zesde plaats en een tijd ruim onder de 32 minuten. Niet slecht na vijf kwakkelmaanden. Nu maar hopen dat we binnen enkele weken de lijn kunnen doortrekken. Het was trouwens zeer tof om nog eens in mijn geboortedorp een wedstrijd te kunnen lopen.

Dwars door de Zilten

Vorige woensdag was het in zomerse temperaturen een laatste test voor de halve Ironman dit weekend. Op een boogscheut van Sabiens woonst was er een avondcriterium te lopen. 14km over 4 ronden verspreidt. Dwars door de Zilten, een onbekende voor me, maar toch goed voor een 75o tal lopers. Gezien de zomerse temperaturen zat een snelle tijd er niet in, maar als haas voor Sabien kon ik mijn steentje bij dragen. Veel "hazen" moest ik eigenlijk niet doen. Het tempo van Sabien evenaart bijna het mijne. Na een iets te vlugge start in de eerste ronde, meegezogen door de meute, een vlot tempo in de volgende ronden. Het was toch iets te warm, gelukkig kregen we sponzen om af te koelen en stond er een douche op de weg geplaatst. Dit bracht tijdelijk soelaas. Met een eindtijd van 1u13' op de exacte 14km zeer tevreden. Sabien had nog voldoende reserve om de laatste 100m er een spurtje uit te persen. Ook Arne, die meeliep op de korte afstand (3.5km) finishte vooraan en haalde een ereplaats in zijn categorie als 13-jarige. 36ste algemeen op 244lopers, sterk!!!
Dit weekend begint het zware werk met de 70.3 Ironman Zwitserland.