woensdag, september 29, 2010

Marathon Berlijn

Ich bin ein Berliner, de ondertussen wereldberoemde oneliner van J.F. Kennedy was zondag ook voor mij van toepassing. Donderdag had ik dankzij Dirk ook kunnen genieten van het prachtige U2 concert. In een nokvol koning Boudewijnstadion evenaarde de show zelfs deze van AC/DC vorig jaar in de Ajax Arena. Aangezien Dirk al uitgebreid verslag gaf hierover, gaan we verder met Berlijn. Na U2 rond 1u 's nachts bij mijn neef Jorick aangekomen voor een korte nachtrust. Anderhalf uur later vertrokken we samen met zijn 2 kids naar de stad van de Berlijnse bollen. De 800km in een 9-tal uur overbrugd. Het was een prachtig nazomerweertje, volop zon en 26graden, helaas was dit de laatste zon dat we zouden zien de volgende dagen. We verbleven op een soort van jeugdhotel woonboot vlak naast de restanten van de Berlijnse muur. Ook de andere atleten Barbara en Detlef die ik begeleidde naar hun eersteling waren aanwezig met elk een supportersdelegatie. Op vlak van organisatie kan Berlijn naast Londen staan. De zaterdag de startnr's gaan afhalen, terwijl de regen begon. Druppelen veranderde geleidelijk aan in pijpestelen. De zondag was het al niet veel beter en had de temperatuur ook een duik naar de 13graden gemaakt. Geen last van de warmte dus, maar lopen in plassen is voor de voeten ook niet aangeraden. Er waren 8 startvakken verdeeld onder de 48.000 lopers, waarin de grootste meute in het laatste vak stond. Barbara in het 6de vak, Detlef en ik in vak7 en Jorick in het laatste. Het bleef maar regenen. met een opengesneden vuilniszak en een oude T-shirt konden we ons nog een beetje warm houden voor de start. Na het startschot duurde het nog een klein kwartier vooraleer we de startmat passeerden. Na anderhalve km een eerste plasstop. De benen voelden goed aan en ik wilde nog eens een aanval doen op mijn PR van 2002 (3u57') of toch minstens nog eens onder de 4u duiken. De eerste 15km was het slalommen tussen tragere lopers, een aanslag op de benen om het tempo te kunnen handhaven. Daarna was de massa voldoende opengerokken om een gelijk tempo te kunnen lopen. Halverwege een doortocht in 1u 59'. PR verbeteren door de verstoorde eerste 15km, zou moeilijk worden maar onder de 4u moest lukken. Op 30km was het tempo nog steeds ok, alhoewel, de hs begon stilletjes te stijgen. Op 35 nog steeds in een goed ritme en ik begon er in te geloven om de 4u limiet nog eindelijk eens te doorbreken. Alhoewel nog steeds op schema liepen de benen echter op 38km leeg en zag ik mijn hs de 178 naderen. Aan 39 was het vat af. De tot nu toe continu inhaalrace was voorbij. Het tempo stokte en met moeite haalde ik nog een goeie 9km/u. De meesten haalden me nu in met het zicht op de finish. Op de klok zag ik de 4u naderen. God toch, wat waren die laatste 2 km's plots mijlen geworden. Net voor het bord van de 42 stond de 4 op mijn klok, shit... De finish na 42.195m kwam geen zucht te vroeg. 4u 01'38". Maar na de eerste ontgoocheling kwam de euforie. Het was toch mijn 2de beste tijd ooit en 8jaar ouder beginnen de jaartjes toch ook al te tellen. Mijn trainees Jorick, Detlef en Barbara deden het voor hun debuut werkelijk fantastisch. Barbara stak me nog voorbij in de laatste km en klokte af in 4u00'27". Detlef debuteerde sterk in 4u07'. Maar de verrassing van de dag was neef Jorick. Na een achillespees blessure, paar maanden stilstand, geen sportachtergrond en een langste duurloop van 1u45' finishte gij in 4u31'.
Niemand, incluis hijzelf geloofde in de goede afloop, ik had hem kunnen motiveren om te lopen en
schatte hem op een 4u45', hijzelf meer in 6u. Het ging hem zo goed dat we al uit kijken voor een volgende marathon. Zonder blessure's en degelijk voorbereid eindigt hij in de toekomst zeker voor mij. Voor mij geen pogingen meer om sterke tijden neer te zetten. Vanaf nu staat het genieten en gewoon finishen voorop.

donderdag, september 23, 2010

U2 op hun best in Brussel.(22/09/2010)





Wat kan ik nog zeggen of schrijven over U2 ? Fan van het eerste uur (Werchter 1983) en vanzelfsprekend gisteren naar Brussel voor de 360° tour. Vorig jaar zag ik reeds het spektakel met de(Belgische) Claw in Parijs, maar reviews gaven aan dat de 2de leg van hun 360° tournee een pak beter zou zijn. Ditmaal ging ik "full option". Bijna drie uur wachten aan de ingang om toch maar een goeie plaats in de buurt van het podium te hebben. Het heerlijke nazomerweertje zorgde voor een optimale sfeer aan de poorten van de Heizel. Iets na vijf uur mochten we het middenplein op en konden we gaan zitten op iets meer dan vijf meter van de buitenste catwalk. Nog nooit zo dicht geraakt bij een U2 optreden. Interpol mocht opwarmen, een strakke set met uiteraard de klassieker "Evil". Wat ons direct opviel was de prima geluidskwaliteit zo vlak bij het podium. De claw was echt wel indrukwekkend van zo dichtbij! Met de stadionlichten aan verscheen het Iers viertal iets voor half tien ten tonele. "Ground control to Major Tom" zong David Bowie in 1969 en op deze tonen zette The Edge het nieuwe nummer "Return of the Stingray Guitar" in. Het werd een totale overwinning voor de grootste rockband van de wereld! Teveel hoogtepunten om op te noemen , en ondanks dat ik (voor een groot stuk) de show reeds vorig jaar had gezien , overtrof Brussel 2010 al mijn verwachtingen! Maximale ambiance, Bono in super topvorm! Iets meer dan twee uur verkeerden we in hogere sferen, dit was zelfs beter dan Zoo TV destijds. Hoogtepunten? Alles gewoon. Om er toch een paar uit te halen: I will follow, Still haven't found what I'm looking for, North Star, Miss Sarajevo, City of blinding lights en de beste versie die ik live ooit hoorde van Sunday bloody Sunday. "One" was beklijvend mooi en een tijdens het afsluitende "Moment of Surrender"(voorafgegaan door een minutenlange staande ovatie!) hadden we ons al helemaal overgegeven. Wat een mooie zomeravond in september ! U2 was nooit scherper, energieker en flitsender dan gisteren! (eigen foto's).

zondag, september 19, 2010

Prachtige tijd op halve marathon in het Nederlandse Deurne.


Op uitnodiging van mijn goeie loopmaat Rudy De Pauw trokken we vandaag de grens over naar Nederlands Limburg. Iets voorbij Eindhoven ligt Deurne, waar de plaatselijke atletiekclub de jaarlijkse "Groene Campus halve marathon" organiseert. Een internationale wedstrijd met sterke Belgen en Nederlanders. Het werd voor mezelf koffiedik kijken na de belabberde tijd op het provinciaal kampioenschap. Intussen ging het deze week elke dag een beetje beter op training en trok ik me daar aan op. Met vrouwtje Carine, Rudy zelf en Jef Struyfs (nog een topveteraan van Ac Herentals) kwamen we goed op tijd ter plaatse. Zenuwachtig gedoe bij mezelf, meer twijfels dan iets anders. Ook voor Carine was het een stap in het onbekende, de bloedwaarden waren niet super een week geleden, maar intussen was zij ook van de virusaanval genezen. Net voorbij het middaguur werd de bende op gang geschoten voor drie ronden van iets meer dan 7km. Altijd een zeer gezellige bedoening daar bij onze Noorderburen met veel ambiance en aanmoedigingen, een atleet wordt daar echt geappreciëerd voor zijn prestatie. Ik kon vrijwel onmiddellijk aanpikken bij een vrij omvangrijk groepje met de tweede en derde dame erbij. Na drie kilometer ging het me iets te snel, de wind stond niet altijd goed en op sommige stukken van het parcours was het echt vechten tegen die wind. Uiteindelijk viel ik dus al vrij snel alleen, ook omdat de benen niet super aanvoelden in de beginfase. De groep liep echter niet al te ver weg, en na 6km kreeg ik de vluchters terug in het vizier. Drie kilometer verder kon ik mijn wagentje terug aanpikken, net voor een zwaar stuk wind op kop. Intussen kwam ik beter in de wedstrijd, op vijf kilometer van het einde forceerde ik zelfs een demarrage. Dit bekwam me slecht duizend meter verder, want de overblijvende atleten haalden me terug in. In de laatste 1500 meter speelde ik mijn pistebenen uit. Een versnelling bracht me terug tot bij de tweede vrouw(de Tsjechische Lenka Sibravova), erop en erover in de laatste 200 meter en finishen in 1u21'32". Uitstekende tijd en beste sinds 2003. Daarmee was ik dus meer dan tevreden. Ook Carine deed het zeer goed, haar 1u50'18" is een echte opsteker na enkele mindere weken. Rudy De Pauw klokte af in 1u33'25" en Jef Struyfs finishte in 1u25'27". Een opmerkelijke prestatie van Jef, want een week geleden beëindigde hij de befaamde en zware Transalpine Run , een meerdaagse wedstrijd op en over de Alpentoppen. Nog even wachten op de prijsuitreiking, dit werd een echt feest: Carine mocht als 3de bij de W40 op het schavotje, Rudy werd winnaar bij de M60, Jef werd 2de bij de M50 en ikzelf haalde ook een 3de plaats bij de M45. Met zijn vieren in de prijzen dus. Daarbovenop werd dorpsgenoot Maarten Van Der Donck eveneens derde bij de seniors in een scherpe 1u11'35". De kater van het PK is verteerd en de motivatie kreeg een verdiende opsteker. (Foto:Podium M45 met Jos Lemmens(winnaar),Raymond Billen en mezelf / bron: Lopersgroep Deurne, Petra Sterken).

donderdag, september 16, 2010

XL triatlon Gerardmer








Na het debacle op de zwintriatlon op 1 september was het op 4 september het betere werk in de Franse Vogezen. Een dag voor ik 44 kaarsjes mocht uitblazen. De afstanden hier waren 1900m zwemmen in het Lac du Gerardmer, 95km fietsen met ong. 2000 hoogtemeters verdeeld over 3ronden met elk 3 cols en een halve marathon door het heuvelende parcours rond het meer. Volgens de organisatie was het loopparcours "vlak". Als dit vlak is dan is Nokere berg ook plat. Toch 240 hm in het loopparcours. Verder niets dan lof over de organisatie. Deze wedstrijd moet niet onder doen voor een Ironman organisatie, aan alles was gedacht. Nadat de kinderen vrijdag naar school waren vertrokken, was het mijn beurt om de 550km te overbruggen. Laat in de middag toegekomen onder een stralende zon. Inschrijvingspakket gaan afhalen en de fiets reeds in de wisselzone gaan klaarzetten. 'S avonds dan met clubgenoten, Karl, Sophie, Bruno en special guest Nancy naar de pastaparty. Daarna vroeg in bed, de benen voelden nog steeds stram. 'S anderendaags terug een stralende zon. Intussen was clubmakker Karel Man ook aangekomen. Sophie had een beroerde nacht achter de rug en twijfelde even over deelname. Gelukkig startte ze toch wat haar ondanks de buikproblemen toch nog een 6de plaats opleverde. Tja, "shit happens". Bruno en vooral Karel reden een voortreffelijke wedstrijd. Voor mij was het een ander paar mouwen. De benen voelden nog steeds niet goed. Dan maar een toeristischen uitstap vandaag. Het zwemmen met 1200 tegelijk starten kan je vergelijken met enkele minuten in een wasmachine te zitten. Armen, benen, lijven over u, trap alhier, stoemp aldaar, jongens toch, ik ben altijd blij als we een km verder zitten. Het zwemmen zelf was heel behoorlijk verlopen in 36 minuten en toch aan een rustig tempo, avg hs was 135. Ik nam de tijd voor de wissel en we waren er mee weg. Na een paar km reeds de eerste col. Niet zo steil na wat ik de week ervoor in Oostenrijk had gereden maar de benen wilden duidelijk niet mee. Het fietsparcours op zich was ronduit schitterend, echt genieten geblazen. Prachtige vergezichten, mooie beklimmingen, snelle afdalingen met weinig haarspeldbochten. Dit is het mooiste fietsparkoer die ik ooit in een triatlon reed, bijna het niveau van een cyclo. Na 95km tijd voor de halve marathon. 3rondjes rond het meer en dus 3x een soort nokere berg. Reeds in de eerste ronde zag ik er wandelen. De benen zeiden ook doen, de kop zei njente, lopen, lopen en nog eens lopen, 21km en niet eerder. De talrijke toeschouwers gaven een geweldige sfeer. Bij het ingaan van de laatste ronde stond Bruno reeds aan de kant te zwaaien, ik zwaaide terug, tenslotte was ik bezig met een toeristischen uitstap. Ook Nancy, Anaïs en Karel zijn vriendin waren trouwe supporters. De finish bereiken was echt zalig, moe maar genoten tot de laatste meter. Over een lange rode loper tussen de tribunes "high five's" geven en onderwijl je aankomst op een reuzengroot videoscherm kunnen meevolgen. Eindtijd in 7u rond, maar wat zou het, het plezier staat voor mij voorop op de tijd. De verzorging erna mocht er ook zijn. Na wat eten en drinken nog eens de benen goed laten masseren, want dezelfde avond mochten we al huiswaarts keren. De avond konden we nog afsluiten in een gezellige pizzeria met Karl, Sophie, Nancy en Bruno.
De rit naar huis verliep vlot en 's morgens zorgde Jelle voor het onbijt van de jarige met stijve benen.

woensdag, september 15, 2010

Zwintriatlon


Deel 2 van de trilogie. Op 1 september was het naast het feest voor de jongeren op hun eerste schooldag terug een hoogdag voor de triatleten. Terwijl de jeugd zich terug voor lange tijd tussen de klasmuren mag afzonderen konden wij nog eens genieten van de top organisatie in de Knokse zwintriatlon. Het was voor mij mijn 6de deelname op 7jaar, na enkel vorig jaar om gekende redenen een sabbat te hebben genomen. Het wordt steeds moeilijker om zich voor deze triatlon in te schrijven, dit jaar waren in anderhalve minuut de 1000 plaatsen de deur uit. Daardoor waren we maar, in tegenstelling tot andere jaren, met 2 wtdt'ers aan de start. Ruben bleek naast de fiets en op loopschoenen ook heel snel in inschrijven. Kleine wijziging dit jaar, eigenlijk reeds van in 2009, was dat het fietsen terug naar 45km ipv 41 km was gebracht. De kasseistrook in de hazegrasstraat bleef gelukkig achterwege, maar er was een lusje door de Nederlandse polders erbij. Zwemmen terug in de Damse vaart in Sluis. Ruben had net voor de start een wespesteek opgelopen. Gaf dit hem een extra kick, of had hij een knap ogende rodekruis medewerkster gezien in Knokke waar hij zich wilde laten verzorgen, ik weet het niet. Feit was toch dat hij de 31ste tijd neerzette en in recordtempo de kwartafstand afhaspelde. Met het Belgische kruim op triatlonniveau voor zich, toch een prestatie om U tegen te zeggen. Mijn wedstrijd nu. In Wave 5, de ouwe venten wave zeg maar, moest ik op de laatste rij starten, wat toch enkele extra zwemmeters opleverde. Het zwemmen ging heel vlot en in 20minuten en een paar seconden zette ik mijn 2de beste tijd hier neer. Enkel in 2008 was ik een paar seconden sneller. 1000m blijkt hier niet te kloppen, het was meer. Een zeer vlotte wissel, ik begin het te kunnen, en weg op de fiets. Er stond een harde polderwind, ofwel op kop ofwel links ofwel rechts. Stoempen geblazen. Het gevoel in de benen was zeer goed en ik kon het niet laten om door te geven. Eigenlijk niet verstandig met de zware triatlon van Gerardmer over een paar dagen. Blijven inhalen en soms door tijdritbolides ingehaald worden. Na 45km stond mijn scherpste fietstijd hier op de tabellen. Voor de 10km lopen gingen de eerste 5km vlot, maar dan begon het zware fietsnr mij zuur op te breken. Ik voelde de benen zo leeg lopen. Op karakter het tempo blijven houden maar de finish kwam niet te vroeg. Lang geleden dat ik zo diep gegaan was. Eindtijd 2u36 en 375ste, op zich 1 van mijn betere tijden gezien de extra 4km fietsen, maar toch, lege benen en over een paar dagen de zware halve triatlon van Gerardmer in de Vogezen. 3jaar terug deed ik ook eens de zwintriatlon op woensdag en het weekend de zware Jungfrau marathon. De marathon was toen heel goed verlopen, maar de triatlon had ik toen heel rustig gelopen. Vervolg in deel 3 van de trilogie.

Vakantie Oostenrijk








Eindelijk eens de tijd gevonden om de blog aan te vullen. Het wordt een ware trilogie met de verhalen van de laatste 3 weken nl. onze vakantie in Oostenrijk, de Zwintriatlon en de triatlon Gerardmer. Eerst de Oostenrijkse alpen. Dit jaar voor de eerste maal alleen met de kids naar het land van Heidi in de bergen getrokken. Locatie was camping Aufenfeld in Aschau in het prachtige Zillertal. Dit vakantie oord was ons aangeraden door mijn schoonzus die hier vorig jaar vertoefd had. De zaterdagmorgen vroeg samen met Arne vertrokken en onderweg Jelle van pukkelpop in Hasselt opgepikt. Jelle sliep gedurende de ganse rit zijn festivaldagen uit en zonder problemen de bestemming bereikt. De kids wilden de zondag uitslapen, voor mij ideaal om de ZillertallerAlpenhöhenstrasse te beklimmen, dit op aanraden van Dirk. Mijn racefiets stond thuis maar mijn fully bike had de trip meegemaakt. De klim startte reeds vanuit het dorp. Na een 3-tal km begon het reeds te schemeren voor mijn ogen. Wat was dat hier, conditie volledig weg, klimmen verleerd? Tot ik op mijn hoogtemeter keek, reeds 300m gestegen op 3.2 km waaronder 500m vlak. Gelukkig heeft ook een zware fully bike kleine versnellingen. De ganse beklimming ging niet onder de 10%. De Oostenrijkse cols zijn duidelijk een ander caliber dan de Franse broeders en mogen wedijveren met de Italiaanse passo's. Eenmaal boven was het zicht werkelijk schitterend. Op een bergrestaurant met een cola van het uitzicht genoten en dan terug naar het app. 's Middags met de kids bezoek aan de Krimml watervallen. De maandag stond een zware rotsklim gepland in via ferrata stijl. Beveiligd langs staalkabels en bij moeilijke plaatsen met ingeboorde treden kan iedereen op die manier van rotsklimmen genieten. We deden de 380m hoge Gerlossteinwand. Arne ontpopte zich als een berggems, Jelle had meer problemen met de hoogte onder hem, maar onder begeleiding van gids Geörg haalden we probleemloos de top. Een echte aanrader en eens iets anders dan een indoor klimmuur. Op woensdag stond een rafting op het programma. De Ziller zelf was te kalm, een klasse 2 wildwater, maar via de campingorganisatie konden we deelnemen aan een klasse 4 op de Inn rivier voorbij Innsbruck. De Imster Schlucht passage was een goeie introductie op rafting met toch voldoende spektakel om de adrenaline te voelen stromen. Na een paar maal in het witte sop te belanden en eenmaal zelfs met een gekapseisde boot was weeral een prachtige actiedag voorbij. Deze maal was Jelle in zijn sas en had Arne meer last van het koude water. Donderdag een bezoek aan de Hintertuxgletsjer met zijn ijsgrotten en vrijdag een prachtige mountainbike tocht gereden. Voor de jongens had ik 2 fully's gehuurd en met de auto de gerlosspas op om daar dan met de kabelbaan bovenaan te starten op 2000m met de panoramaroute. Deze manier gaf ons het voordeel dat de kinderen ook konden genieten van een prachtig zicht op het dal met slechts 300m te stijgen en 1800m te dalen naar Zell am Ziller. Conditioneel dus zeker te doen voor ieder. De tocht zelf was een 35km lang. Na enkele km werden we verrast door een onweer waardoor we de plaatselijke koeiestal als schuilplaats konden veroveren. Het begon echter ferm koud te worden, 9° tov 21° ervoor. Gelukkig was er verderop een bergrestaurant waar we ons konden warmen aan wurstesuppe voor Arne en koffie mit Apfelstrüdel voor Jelle. De afdaling was schitterend, Jelle voelde hem precies op een rollercoaster en ik moest hem geregeld intomen. Terug beneden moest ik echter terug achter de wagen, er zat niets anders op dan met de fiets de Gerlosspas terug op te rijden en zo als extraatje mijn BIG 61 op mijn palmares te schrijven. Stand met Dirk is momenteel nu 61-45 ;-). Het was een vakantie om in te kaderen.

zondag, september 12, 2010

Zomer op zaterdag, uitgeregend op zondag.


Gisteren organiseerden de Kasteellopers hun 15de Monumentenloop. Zoals elk jaar was ik weer speaker van dienst. Het schitterende na-zomerweer zorgde voor veel ambiance en lopers die konden kiezen uit drie afstanden: 6, 14 en 28km. Vooral de langste afstand was populair bij atleten die een marathon plannen in oktober of november. Uit de interview sessies bleek dat Eindhoven een veel geplande marathon is. Glen Laurens won de 28km voor Geert Steemans. Laurens gaat trouwens als haas fungeren voor Steemans over vier weken in Eindhoven. Eerste dame was Els Rens, ook zij heeft haar zinnen gezet op de Brabantse marathon. De eigenlijke Monumentenloop(14km) werd gewonnen door duatleet Wim De Cort. Deze 22 jarige uit Wilrijk geldt als een echte belofte. Thuisloper Maarten Van Der Donck werd tweede en Chris Gommers derde. Eerste dame op de 14km was Tine Diels. Kristof Van Rooy uit Vorselaar zegevierde op de 6km, waar Stijn Jacobs mooi als derde eindigde, een meer dan verdienstelijke terugkeer na de diagnose van zijn ziekte. Hierbij wil ik de West-en Oostvlaamse atleten bedanken (Valerie, Danny en Hendrik) voor hun komst naar de Kempen , het doet altijd deugd om deze mensen terug te zien. Ook Carine en dochter Emma liepen op eigen terrein, Emma startte op de 6km en Carine finishte op de 14km.
Ikzelf lijk over het dipje heen , gisterenvoormiddag deed ik vlotjes de Monumentenloop op mijn eentje, vandaag liep ik 34km bijeen in de stromende regen. Maar alles verliep een stuk beter dan woensdag in Brasschaat, een mens zou van minder vrolijk worden. (foto:Thals FM).

donderdag, september 09, 2010

Complete off-day maar toch kampioen.

Met de goeie 5000 meter tijd(17'51") van twee weken geleden reed ik gisterenavond met ambitie naar Brasschaat voor het provinciaal kampioenschap 10.000 meter. Twee doelstellingen werden vooropgesteld: voor de tweede keer kampioen worden van de provincie Antwerpen(in 2008 was ik dit al bij de M40) én een tijd onder de 37 minuten. Op papier een haalbare kaart. Maar zoals het in alle sporten is: de race moet altijd gelopen worden. Bovendien had ik de vorige week een zware trainingsweek achter de rug met veel kwaliteit en kilometers. Zes dagen geleden kwam daar nog een stevig virus bovenop met keelpijn, snotteren en slappe benen tijdens het voorbije weekend. Toch stond ik met een goed gevoel aan de start en waren de weersomstandigheden zo goed als ideaal. Het draaide anders uit.....
Veel volk, want 28 atleten in één reeks en drie masters in mijn categorie(M45). Mijn "concurrenten" gingen beiden voor een tijd van ongeveer 40 minuten, dus een tweede titel was zeker haalbaar. Tot iets voor km 3 kon ik het tempo van 1'28" per ronde handhaven, maar toen voelde ik al dat het lichaam niet in orde was. Niet zozeer de benen die niet mee wilden, maar diep gaan ging totaal niet en het was al snel vechten om een redelijk tempo te houden. Het ging van kwaad naar erger, aanklampen bij een drietal atleten die me remonteerden lukte niet. De laatste 3000 meter was het trekken en sleuren en een eindsprint zat er al helemaal niet meer in. Eindtijd: 38'02", mijn slechtste 10.000 meter ooit op de baan.... De provinciale titel was echter wel een feit, een mooie troost, maar in eerste instantie was ik er niet echt fier op! Na de podiumhulde (in de regen) kwam er toch een gevoel van tevredenheid. Er was concurrentie en de afwezigen hebben zoals altijd ongelijk. De pas veroverde trofee smaakte alsnog zoet. Ac Herentals haalde trouwens vier titels binnen. Naast mezelf behaalden ook Pieter Van Dijck bij de seniors, Johan Wils bij de M35 en Herman Lievens bij de M50 de titel. Hiermee zit mijn baanseizoen erop. Het werd een leuk weerzien met alle afstanden van mijl tot 10.000 meter. De marathonvoorbereiding kan verder gaan , maar eerst het lichaam enkele dagen de verdiende rust gunnen, en vooral : 100% terug gezond worden !

zaterdag, september 04, 2010

Emma vierde op BK in Oordegem.

Emma eindigde vandaag als vierde op het Belgisch kampioenschap hoog scholieren in het Oostvlaamse Oordegem. Met weer een record evenaring (1m60) sluit ze haar zomerseizoen af. Na blessureleed in het voorjaar is het nog een prachtige zomer geweest. Nog geen maand geleden sprong ze naar de 5de plaats op het Vlaams kampioenschap, onverwacht kwam daar de provinciale titel 4x100 meter bij en de deelname aan de Memorial. Vandaag haalde ze dus een ereplaats op het BK.