donderdag, juli 16, 2009

West Highland Way & Ben Nevis



Net een paar daagjes terug van de imposante Schotse Highlands en het was een prettig weerzien met de wandelvakanties. Voor Lore was het de eerste maal dat ze een actieve vakantie deed, onze huwelijksreis in de Zwitserse bergen, buiten beschouwing gelaten, maar zoals insiders weten is een wandeltocht in de bergen met mij haar daar nie goed bevallen. Tevens was het 18j geleden dat we er eens met zijn tweetjes zonder de kids een 10-tal dagen op uit trokken. En het is zeker iets waar we verder mee doen. We wandelden de gekende Schotse lange afstandroute, de West Highland Way. De totale route is 156km lang en neemt 10dagen in beslag. We hadden net 1dag tekort, (ons Arne was zolang op vakantie met de CM in Zwitserland) om de volledige trial te wandelen, dus beperkten we ons tot de 7-daagse versie met bijkomend de Ben Nevis beklimming en een dagtocht rond Hadrians Wall in het Engelse Northumberland. We starten in Ardleish, net op het einde van Loch Lomond waar we met een vissersboot werden naartoe gevaren. Vandaaruit wandelden we naar Crianlarich, 14km verderop. Schitterende panorama's van Loch Lomond op de achtergrond met pittige klimmetjes en verder een zonnige dag. De dag erna een lange en relatief vlakke tocht van 26km naar Inveroran. De lucht zat dicht en op de middag gingen de hemelsluizen voor enkele uren open. Spijtig, want het pad langs Beinn Dorain en Beinn Odhar met ernaast de trainrails moet prachtig zijn op een zonnige dag. Vanaf Bridge of Orchy, gekend uit de Rob Roy McGregor film, stopte de regen en volgde nog een kuitenbijter naar Loch Tulla, waar ons hotel eenzaam in de vallei lag. Intussen had Lore de pech dat één van haar boots het begeven had. De zool hangde zieltogend aan de neus van haar schoen en de eerstvolgende outdoorshop bereikten we maar een paar dagen later. Dan maar op een profielloze schoen verder. Dag 3 naar Kings House hotel was voor mij ronduit de schitterenste van allemaal. Na enkele km's kregen we een adembenemende scenery op Rannoch Moor, de Highlands op hun best. Een enorme uitgestrekte veenvlakte ommuurd met munro's en corbett's (benaming voor Schotse bergen). Een aankomende regenzone over de moerasvlakte maakte het allemaal nog dreigender, intenser,..., dit zicht kan je niet in foto's vastleggen. Ook Kings House is een eenzaam hotel in de vallei met uitzicht op Glen Coe berucht van de "Glen Coe massacre" in 1692 waar de halve rebellerende highlanders clan McDonalds door koningssympathisanten over de kling werden gejaagd. Gelukkig niet allemaal of we konden niet meer van hun hamburgers genieten. Dag 4 begon met het beklimmen van de Devils Staircase, een pittige klim met bovenop zicht op Buachaille Etive Mor, een berg die menige Schotse ansichtkaart versiert. Lore's boots hadden het intussen al helemaal begeven en ze liep verder op wandelsandalen. Na de klim volgde een lange afdaling naar Kinchlochleven. Eerst de outdoorshop binnen voor nieuwe degelijke boots. We logeerden daar in een pracht 4star guesthouse. Heel mooi. Laatste trip naar Fort William was een doorbijter. Eerst langs de ruïnes van Tigh-na-Sleubhaich, vervolgens enkele loofbossen en dan zicht in de diepte op Fort William. Na een laatste uurtje stappen bereikten we de finish. Terug overnachting in een degelijke guesthouse. De dag erop volgde de beklimming van de Ben Nevis, Groot-Brittanië's hoogste berg. De start is van op zeeniveau en brengt je tot op 1344m. Een meer dan pittige klim. Voor de totale klim deden we er 3,5uur over, maar de vergezichten waren werkelijk subliem. Bovendien hadden we het geluk om een zonnige dag te hebben. Als je weet dat de top van de Ben Nevis 355dagen per jaar in de wolken verdoken is, hadden we 1 van de 10 dagen gelukt. De laatste dag brachten we door in England langs Hadrians Wall. Lore wilde deze nog eens bezoeken na hem 2jaar terug al gewandeld te hebben tijdens haar Great North Run avontuur. De kleine klimmetjes begonnen echter toch in de benen te nijpen. Maar de mooie verzichten over Northumberland en Robins Tree (de boom uit de Robin Hood film) verzachten de pijn. De laatste overnachting was in een 5sterren guesthouse bij supervriendelijke Britten. We hadden het genoegen daarbij de luxesuite te hebben met hemelbed, clawfootbad en een regendouche. Ook het ontbijt 's anderdaags was om duimen en vingers van af te likken. Groot-Brittanië, je ziet ons zeker nog terug voor een wandelvakantie.

zondag, juli 12, 2009

U2 Magnificent in PARIS.

De nieuwe tournee van U2 doet België niet aan dit jaar, dan maar als die-hard fan uitgeweken naar het buitenland. Gisteren was het zover. De tickets lagen al maanden in de kast geduldig te wachten. Deze keer opteerde ik opnieuw voor staanplaatsen op het middenplein vanwege de niet te evenaren sfeer. Omstreeks 18u betraden we het "Stade de France" in Parijs, voor mij een prachtige ervaring als je slechts het Koning Boudewijnstadion gewoon bent. Indrukwekkend podium uiteraard, er is al zoveel gezegd en geschreven over "The Claw" en dit bouwwerk is echt wel overdonderend . De nok met de mast erbovenop reikt tot over de hoogste rijen van het stadion! Met de Kaiser Chiefs als opwarmer zat de sfeer er al meteen goed in. Het Franse publiek was ook enorm vriendelijk. Ik kon mezelf een prachtig plaatsje veroveren op amper een meter of zes van de buitenste catwalk. Met de inzet van Space Oddity van David Bowie kon het aftellen beginnen en omstreeks 21u15 waren de fab four uit Ierland eindelijk daar. Bono gans de avond in supervorm en uitstekend bij stem en daarbovenop een uitstekende geluidskwaliteit. De nieuwe nummers werden overtuigend gebracht, alsof ze deze al jaren spelen, met als openingskwartet "Breathe", No line", "Boots" en "Magnificent". U2 nam me in een houdgreep en liet me niet meer los. Hoogtepunten in overvloed: "Still haven't found" (met de eerste strofe volledig door het publiek gezongen), een op akoustische gitaar gebracht "Desire" en en beklijvend "In a little while". "The unforgettable fire" werd door Bono aangekondigd als het nummer dat voor de eerste keer in Parijs werd gespeeld destijds en draafde verder op een schitterende gitaarrif. Bij "City of blinding lights" en "Vertigo" spetterde The Claw voor het eerst een mix van kleuren, kippevel en een indrukwekkend visueel spektakel. De remix van "I'll go crazy" deed het Stade de France dansen, gevolgd door een strak "Sunday bloody Sunday". Heel de tijd door was de buitenste catwalk en de loopbruggen een speeltuin voor de groep. The Edge, Adam Clayton en Bono , om beurten draaiden ze hun rondjes tot grote vreugde van de uitzinnige massa. De gasten waren duidelijk in vrolijke bui. "Walk on" werd uiteraard opgedragen aan Aung San Suu Kyi. "Streets" en "One" sloten de hoofdset af en zo werd het al snel tijd voor de bisnummers. Bono kleedde zich in een lichtgevende vest , en zong "Baby baby light my way"(Ultra Violet) eindelijk nog een klassieker uit "Achtung Baby". Met "With or without you" en een ontroerend "Moment of Surrender" werd het concert afgesloten. Wij gaven ons helemaal over. De lichte regen die neerviel tijdens de laatste 20 minuten van het optreden kon de pret niet bederven. Wat mij betreft (bijna) het beste wat ik van U2 live zag , en dit was toch al de achtste keer. (Volledige setlist kan nagelezen worden op www.U2.com). Via de metro bereikten we terug ons hotel dichtbij de Bastille. Vanochtend hebben we dan met de wagen nog een ommetje gemaakt langs de Eiffeltoren en de Arc de Triomphe. Op zondagochtend is het heerlijk rustig in Parijs. (eigen genomen foto's volgen)

woensdag, juli 08, 2009

Update Tessenderlo: resultaat.




Officiële uitslag nog even meegeven van maandag: 36'53". 89ste plaats. Zeker niet slecht, maar er is nog groeimarge naar de toekomst toe. Belangrijkste gegeven: blijven trainen. (foto: laatste meters op de piste / voor de start met "uitdager" Ivan Cools. Dank aan Stefan Bomans voor de foto's).

dinsdag, juli 07, 2009

Goeie wedstrijd in Tessenderlo!

Begrijpe wie begrijpe kan.... Na en mindere koers in Rijkevorsel (warm weer!) een zware festivaldag en een zondag vol rust heb ik gisteren de beste koers gelopen van de laatste twee jaar. Na een lange opwarming, want de hamstrings voelden nog stijf aan na zaterdag, en een frisse regenbui een uurtje voor de start konden we er rond 20u aan beginnen in Tessenderlo. Met een goeie startpositie net achter de elitelopers kon ik van in het begin mijn eigen tempo bepalen en dat is mijn redding geweest. Voor één keer geen eerste km beneden de 3'40" en rustig de anderen laten lopen, want op The Classic staat er altijd een hoop volk aan de start. Vanaf km3 kon ik dan aan mijn rush beginnen naar voor en niemand zou er nog overkomen tot aan de finish. Zoals altijd veel ambiance en veel volk daar in Limburg en dat geeft altijd een boost. Tussentijden die steeds rond de 16km/u bleven en goeie benen gaven me vleugels. Werkmakker Ivan Cools die me altijd uitnodigt om het loopduel aan te gaan in Tessenderlo stond er ook dit jaar weer op gebrand om me te kloppen, maar reeds na 1km moest hij passen. Hij zou finishen in 38'40" en bijna twee minuten prijs geven, maar daarmee maakt hij toch al een minuutje goed tegenover vorig jaar. Gans de wedstrijd draaide het goed en warempel nog een laatste km in 3'25". Officieuze eindtijd net onder de 37' (36'54") en dat is een eeuwigheid geleden! Mede dankzij de vele supporters onderweg werd het een prachtige "koele" zomeravond. Eindelijk loon naar werken.

zondag, juli 05, 2009

Winst met Kasteellopersploeg in Rijkevorsel.

Na de hamburgergeuren en de bakvissen van Werchter stond ik gisteren voor een nieuwe loopopdracht. Stijn Jacobs had me enkele weken gecontacteerd om mee te starten in de aflossingsmarathon van Rijkevorsel. Uiteraard ging ik graag op dat aanbod in, des te meer omdat de ambitie was om te gaan winnen. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk maar met Stijn zelf, zijn broers Dries en Roel, Maarten Van Der Donck , Paul Denolf en ikzelf hadden we toch een sterke ploeg. Het was een zwoele zaterdagnamiddag en Paul mocht als eerste starten omstreeks de klok van 17u. Voor mij was een lang recht stuk weggelegd tussen Oostmalle en Sint Lenaarts, door iedereen verguisd, doch met mijn grote foulée helemaal in mijn voordeel. Maarten kwam met een voorsprong van vijf minuten in Oostmalle aan en dus kon ik op zeker spelen. Mijn karakter zit echter zo niet ineen daarmee besloot ik om er van in het begin volop in te vliegen. Dat had ik beter niet gedaan, want door de warmte en het opvliegend stof van de eerste wagen kreeg ik het de laatste 2km erg lastig. Over de 7,4km haalde ik toch bijna 16km/u, niet slecht na een korte nacht en een zware festivaldag. Bij het wisselpunt bleef ik wachten op de tweede ploeg, het verschil bedroeg bijna acht minuten. Roel Jacobs moest het afmaken en deed dat met verve, we haalden de zege binnen. Dank uiteraard aan gans de ploeg! Om er maar ineens bij te vertellen dat het wel eens iets heeft, helemaal vooraan lopen in een wedstrijd, met de groene vlag wagen steeds voor je. Onze tweede Kasteellopers ploeg deed het ook niet slecht , zij finishten als 23ste. Nog even onze eindtijd vermelden: 2u 34'34". Morgen wacht alweer de volgende opdracht: de 10km in Tessenderlo. Of ik er daar een koers van ga maken is nog maar zeer de vraag. Eerst even afwachten of we voldoende gerecupereerd gaan zijn.

zaterdag, juli 04, 2009

Werchter: magistraal Elbow.

Naar goeie gewoonte zakten we gisteren naar Werchter af voor ons jaarlijks dagje rockfestival.Onze hoop op droog weer werd waarheid, het bleef gans de dag overwegend zonnig en niet te warm. Met afsluiter Coldplay kon de dag op voorhand al niet meer stuk, we werden op onze wenken bediend. Met een setlist en dito show die hetzelfde was als die van het Sportpaleis van vorig jaar werd een prachtig dagje Werchter afgesloten. Chris Martin liep weer als een opgewonden konijn over de volle breedte van het podium en ook de hits waren op de afspraak. Teveel om op te noemen natuurlijk, Coldplay brengt gewoon een grote greatest hits show. Verrassing alom toen ze halverwege het optreden via de securitygang vlak voor onze neus opdoken voor een acoustische sessie in het midden van de wei! Viva La Vida zorgde voor een nooit geziene karaoke en als bisnummers volgden The Scientist en Life in Technicolor II. Op de vroege middag konden White Lies ons al een beetje bekoren, maar deze jongens hebben nog een lange weg te gaan. Amy McDonald was tof om als achtergrondmuziek te genieten van de mensen en de zon, Bloc Party kon overtuigen en waren net zoals The Killers voer voor het jonge volkje. De uit Manchester afkomstige groep Elbow gaf een magistraal concert weg. Wat mij betreft kan dat uurtje bijgezet worden in de legendarische galerij van beste Werchter concerten. Frontman Guy Garvey staat bekend als een zeer innemend persoon en zo kwam hij ook over. De muziek was betoverend mooi. Het schitterende album "The seldom seen kid" stond centraal en hoogtepunten waren er voortdurend. Om er een paar te noemen: The bones of you, Mirrorball, The loneliness of a tower crane driver, Weather to fly en uiteraard One day like this. De strijkers maakten het geheel compleet. Samen met Coldplay het hoogtepunt van de dag. Elbow mag me verwachten bij hun eerstvolgend bezoek aan België.