Emma vijfde op PK zeskamp.

Met vier persoonlijke records en 2830 punten eindigde Emma op het provinciaal kampioenschap meerkamp op een vijfde plaats. In totaal werd ze 12de op 24 deelneemsters in een zeer sterk bezette meerkamp. Gisteren stelde ze haar hoogspringrecord scherper tot 1m59. Ook in het minst goede onderdeel, het kogelstoten deed ze beter dan ooit: 6m83. Op de 80m horden liep ze met een lichte tegenwind naar 14"55. Haar vriendin Kim Van Laer overtrof zichzelf op de eerste dag in het hoogspringen en ging naar 1m53. Vandaag op de tweede dag van de meerkamp scherpte Emma haar record van de 800m aan tot 2'42"54 en van het speerwerpen: 17m75. In het verspringen haalde ze bij haar derde poging 4m49.

Poldertriathlon

Voila, mijn eerste triathlonwedstrijd van het seizoen zit erop. Met de kwart afstand in de Oostkerkse polders werd het nog een taaie brok. Zwemmen bestond uit 700m in de Damse vaart, daarop 38.5km fietsen (stayeren toegelaten) over 5ronden, als afsluiter 11.2km lopen in 3ronden en een totaal aantal van 323 triatleten. Over het zwemmen ben ik heel tevreden. Er waren 4 waves die om het kwartier mochten starten. Ik was in wave 4 ingedeeld. Het water voelde behoorlijk fris aan met een 14graden (in het zwembad is dit 28gr). Maar eenmaal op weg viel het nog mee. Ik kon een vlot armtempo ronddraaien en kwam zowaar in 3de positie uit het water. Kurt merkte sarcastisch op dat dit veel over het niveau van de wave zei, maar als ik een 65ste stek haal overall en "slechts" 2'31" moet toegeven op de snelste zwemmer is dit voor mijn normen goed. Vooral als je een paar jaar terug nog maar amper vooruit geraakte. Met dank aan zwemtrainster Stefanie! Een vlugge wissel en als 2de het fietsenpark verlaten. Ik voelde al dat de wind vrij spel had in de vlakke polders. Dat werd beuken geblazen. Halverwege de 1ste ronde kon ik invoegen in een groepje uit wave1 (de snelle mannen) Het tempo lag echter dermate hoog dat ik na een paar bochten uit de wielen werd gereden. Een gat van 5m kreeg ik aan een tempo van 40/u niet dicht. De volgende ronde werd ik bijgehaald door een groep uit wave3 met clubgenoot Chris. In die groep kon ik wel standhouden, zij het wel dat Chris een paar maal voor mij het gat geeft dichtgereden na wat bochten of ik was er weer uit. Merci Chris! Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast ben door Chris zijn fiets- en nog meer zijn loop niveau. Is het zwemmen iets minder voor hem, het word ruimschoots gecompenseerd door fietsen en lopen. De laatste fietsronde terug alleen moeten rijden, wave 3 was begonnen aan het lopen en ik reed vooraan in wave 4. Na het afwerken van de 2de wissel lag ik nog in 5de positie van mijn wave (voor wat het waard was). Maar nu begon de calvarietocht. Steken in de zij, ik was verplicht om geregeld een stukje te wandelen, maar iedere keer dat ik terug op tempo begon te lopen, kwamen de steken terug. Dit geeft de halve loopafstand geduurd. Een volgende blunder was dat ik, om een snelle wissel te doen, geen sokken had aangetrokken. Met kanjers van open blaren tot gevolg. Pijnlijk om zo de laatste ronde te moeten lopen. De laatste honderden meters kreeg ik mijn schoonbroer in het vizier die een kwartier eerder was mogen starten. Eigenlijk was het een wedstrijd in de wedstrijd want ik wilde de 15' voorsprong die hij had, door in wave 3 te starten, goed maken. Hij had me echter ook opgemerkt en verhoogde zijn tempo, zodat ik op 26" strandde. Al bij al ben ik tevreden met een tijd van 2u26' en een 189ste plaats overall. Heel goed gezwommen, goed gefietst, snelle wissels maar een zeer zwakke looptijd, dit moet zeker 7à8 minuten vlugger kunnen. Bruno van het Rat Race Team Oudenaarde was heel sterk met een 35ste plaats in 2u03'. Evelyn voor haar debuut als triatlete ook als de 14de dame en een tijd van 2u32'. Chris finishte in 2u17' als 121ste en schoonbroer Lourens verrastte ons bij zijn debuut op de kwart als 273ste in 2u41'. Wat hebben we geleerd vandaag. Ten eerste, nooit lopen zonder kousen. Ten tweede, een opzetstuurtje tijdens een stayer kan geen kwaad, zeker met die wind. Ten derde bochtenwerk zal moeten bijgeschaafd worden wil ik niet van mijn sokken gereden worden in een stayerwedstrijd. Bij deze dank aan de opgekomen supporters en vooral ook aan trainster Stefanie voor haar aanwezigheid aan de zijlijn. Dit was de 1ste wedstrijd van 5 opvolgende weken. Volgende week is het de MTB marathon de Ardennen Trophy in Theux.

Zomer in de Vogezen.

Een fietsvakantie is altijd welgekomen en zeker voor iemand zoals ik die graag bergop rijdt. Het was dus al een tijdje uitkijken naar de fietsvierdaagse in de Vogezen samen met vriend Stefan. Laat ik vooral beginnen met te vertellen dat we geluk hebben gehad met het weer. Buiten een uurtje gezapige regen op donderdagnamiddag en mist in de voormiddag van de dag daarop kregen we enkel zomerse temperaturen en volop zon! Hier volgt het verslag: WOENSDAG 20 MEI: Een van de grote voordelen van een trip naar de Vogezen is dat deze streek slechts een vijftal uurtjes rijden is. Nadat we in alle vroegte op 20 mei waren vertrokken zaten we omstreeks 12u15 reeds op onze fiets voor een opwarmingstochtje. Drie beklimmingen op ons menu; twee keer de halve lengte van de Col d'Oderen om de eenvoudige reden dat ons hotel langs deze route lag. Een prima hotel overigens (Les 4 saisons) vanwege de centrale ligging en de zeer rustige omgeving. Net buiten Kruth in het gehucht Le Frenz kwamen we niks tekort, en dat is ook al veel als je elke dag wil sporten. Vanaf de Col d'Oderen ging het via Cornimont naar de Col du Brabant, een pittig stukje klimmen van 5,5km aan 7 a 8%. De derde helling die dag was er eentje in drie trapjes, via de Col de Bramont vanuit La Bresse verder naar de Col de la Vierge en de Grand Ventron. Een prachtig stukje natuur via een mooie "Route Forestiere" zoals de Fransen dat noemen. Na een lange afdaling en de laatste 4km bergop van de Col d'Oderen via de andere zijde zat de eerste dag erop. DONDERDAG 21 MEI: Onze tweede dag kondigde nog warmere temperaturen aan dan gisteren. Na een korte autorit richting Le Thillot reden we eerst een tiental kilometer als opwarming via de "Voie Verte" , een oude spoorwegbedding die werd omgebouwd tot prachtig fietspad. Een prima aperitiefje voor het grote werk: de Ballon d'Alsace en de Ballon de Servance, goed voor een rit van 80km. In St.Maurice sur Moselle staat de "klassieker" van de Vogezen goed aangegeven, logisch want de Ballon d'Alsace was in de Tour de France de eerste berg die de renners in de beginjaren kregen voorgeschoteld.Voor ons Belgen komt daar nog bij dat Eddy Merckx op deze flanken zijn slag thuishaalde in zijn eerste Ronde in 1969. De Ballon d'Alsace is een mooie klim, maar vooral zeer gelijkmatig. De kilometerbordjes geven aan dat het stijgingspercentage per kilometer 7% is en dat zal zo blijven tot boven. Ik test me voor de eerste keer, zonder te forceren aan hartslag 146 gemiddeld en rond de 9,5km af in 42 minuten. Collega Stefan is een tiental minuutjes later boven en ziet er nog opvallend fris uit. Voor hem is dit na enkele fietsjaren een eerste grote test in het middengebergte. Het valt ons op dat 80% van alle wielerfanaten hier landgenoten zijn. De afdaling gaat naar Giromagny en na een broodje vatten we een lastig tussenstuk aan tot in Plancher Bas en Plancher les Mines. In deze dorpjes lijkt de tijd echt te hebben stilgestaan. Intussen is het onweerachtig en dus drukkend warm. De grafiek van onze volgende col geeft een zeer onregelmatig profiel aan. Dit is nog zacht uitgedrukt. De Ballon de Servance is niet meer dan een "geitenpad" dat zich een weg door het bos slingert. De eerste 6km gaan op en af tussen de 3 en de 6%, niet moeilijk dus. Maar het warme weer doet zich gevoelen. Nadat we een scherpe bocht naar links hebben gemaakt is het gedaan met lachen. Ik maak me op voor de vijf moeilijkste kilometers van deze vakantie! Mijn kilometertellertje gaat niet meer onder de 8% en piekt zelfs tot 15% ! Het wegdek ligt zo slecht dat het allemaal nog moeilijker aanvoelt dan het al is. Bovenkomen zonder te stoppen is de boodschap en gelukkig wordt de klim milder de laatste 500 meter. Boven begint het te druppelen, er is echt niks te zien , enkel een pad dat nog hoger gaat maar ontoegankelijk is wegens militair domein. Terwijl ik bekom van de inspanning gaan mijn gedachten uit naar mijn kameraad die nog volop aan het klimmen is. Stefan haalt de top, maar zal deze col na de laatste dag catalogeren als de zwaarste van de vakantie. De afdaling is niet je dat, de weg blijft maar de helft zo breed als het Heiken in Vorselaar. Nadat we terug in Le Thillot zijn, gaan we onszelf belonen met een brasseriebezoekje. VRIJDAG 22 MEI: Twee onweders hebben ons de afgelopen nacht uit onze slaap gehouden. Een trip van 82km moet ons vandaag over de Petit Ballon en de Col du Platzerwasel brengen. Uiteindelijk ben ik ook maar een loper en geen fulltime fietser en is mijn makker aan zijn vuurdoop toe en besluiten we van de rit niet te lang te maken. We rijden eerst 19km met de wagen tot het skistation Le Markstein dat op 1200 meter ligt langsheen de schitterende Route des Cretes, een weg die tijdens WOII werd aangelegd en de Col de la Schlucht verbindt met de Grand Ballon. Onze twee beklimmingen van vandaag zullen dus na de middag vallen. We rijden richting Munster via de Route des Cretes en hebben een beetje spijt omdat er veel optrekkende mist hangt, waardoor we de schitterende vergezichten missen.Bovendien heb ik een vergissing gemaakt om in korte broek te vertrekken, het is maar 12° en ik zal de eerste 40 km niet echt warm krijgen. Na 18km draai ik de weg naar de "Hohneck" op ; het tweede hoogste punt van de Vogezen, een klim van 1,5km aan goed 8%. Snel even wat foto's nemen en terug naar beneden om enkele kilometers later de top van de Col de la Schlucht te bereiken. Deze mooie klim zal voor de volgende keer zijn , nu hebben we de afdaling te goed van 18km tot in Munster. Hapje eten en dan de namiddag in voor het echte werk, de Petit Ballon. De eerste hectometers boezemt ons angst in, want het begin lijkt wel een muur aan 10%, maar al snel zal deze col vaart minderen en zeer regelmatig blijven rond de 7%. Het is een typische Vogezencol, de eerste 7km in het bos. Dat is dan ook het enige nadeel voor mensen zoals ik die ook gaat voor de vergezichten, de Vogezen zijn geen Alpen. Nochtans is deze Petit Ballon één van de mooiste uit de regio. De laatste 3km fietsen we door de Alpenweiden en lijken we echt ergens tussen Albertville en Briancon verzeild. Ook het panorama op de top mag er zijn en is een echte beloning voor het geleverde werk. Een vriendelijke Franse man waarschuwt ons voor de afdaling richting Sondernach, hij vertelt ons dat er veel kiezelsteentjes liggen. Dat is nog zacht uitgedrukt, want 6km lang houdt deze afdaling ons in een wurggreep; de betonlaag lijkt overal losgekomen, en soms glijden de banden volledig weg in de steentjes. De remmen worden op de proef gesteld en onze zenuwen ook. We halen heelhuids de voet van de Platzerwasel. Vooraleer ik de Petit Ballon nog eens afdaal langs deze kant , zal het wegdek toch moeten hersteld zijn! De Col du Platzerwasel kondigt zich aan als zwaar en dat is hij ook. Ook deze puist heeft de allures van een echte Alpencol. Het wegdek lijkt wel een autosnelweg vergeleken met die van daarnet en wordt druk bereden door wielerfanaten en motorrijders! Dit is ook de enige col waar ik fietsende medemensen te voet naar boven zie gaan. 7km klimmen aan 8 a 9% is geen makkie. Ondanks het feit dat fietsen niet echt mijn sport nummer één is , wordt ik door niemand voorbijgereden en haal ik volop wielertoeristen in. Raar, dat fenomeen zal zich ook morgen op de Grand Ballon herhalen. De cijfers zeggen echter genoeg , de hartslag blijft rond de 160, dat is toch een intensieve inspanning. Ook Stefan haalt de top en via Le Breitfirst gaat het terug naar Le Markstein. Voor mij was deze Platzerwasel de zwaarste van allemaal. ZATERDAG 23 MEI: 110km, vier cols , dat moet de Koninginnerit zijn. Vanuit ons hotel dalen we af naar Kruth waar we de makkelijkste kant van de Grand Ballon gaan oprijden, het hoogste punt van de regio. Het zomert volop en de zon zal de hele dag van de partij zijn met temperaturen tot 30° in de namiddag. 3300cal verbrandt ik vandaag , evenveel als in een marathon. De Noordwestzijde van de Grand Ballon is 24,5km lang , met een 4 tal kilometer aan 8% en daar tussen schommelt het percentage tussen de 2 en de 6%. Niet onoverkomelijk, maar wel lang. Vanaf Le Markstein blijft het zelfs 6km vlak, om de laatste km aan te vatten aan 9%. Een mooie laatste 1000 meter met hier ook een echte Alpensfeer. Na de afdeling en de middagpauze in Willer sur Thur vat ik de Grand Ballon voor de tweede keer aan en Stefan rijdt via de grote weg terug naar Kruth. Hij zal afsluiten met de 7km naar de top van de Col d'Oderen. Het is warm wanneer ik de crono induw in Willer. Tot het dorpje Goldbach gaat de klim geleidelijk aan , en komen we nergens boven de 6%. Vanaf het kruispunt van de Col Amic begint het echte werk met de laatste 7km. Ik ga ervoor. De laatste dag, dé klassieker van de Vogezen, het competitiebeestje komt in mij los ! Elke renner is nu een mikpunt voor mij, de laatste 5km zijn de mooiste van allemaal. Doorheen prachtige vergezichten en Alpenweiden, deze col kan naast Alpe Dhuez gezet worden en is zwaarder dan bijvoorbeeld Les Deux Alpes of pakweg de Peyresourde ! Er is sfeer, veel mensen volgen hun poulain met de wagen en dan krijg je zelf ook wat aanmoedigingen. Ik passeer fietstoeristen met een "koffiemolenverzetje". Alle respect uiteraard , maar op deze manier raakt iedereen boven.... Laatste rechte lijn en top: 1u08, niet slecht voor een slechts matig geoefende fietser, met een maximale hartslag van 170, dat is nog net op het overslagpunt... Nadat we de nodige foto's hebben gemaakt vat ik de terugweg aan langs dezelfde kant als vanmorgen, maar nu dus 24,5km bergaf. In Kruth heb ik een energiereep nodig, want ik wil absoluut nog de volledige klim(7,2km) van de Col d'Oderen volbrengen. Niet onoverkomelijk aan bijna 6% , maar toch zal ik op deze puist het meest afzien. Bij de afslag naar Le Frenz waar ons hotel staat, rij ik toch maar verder.Het wordt het echt moeilijk wanneer er een stuk aankomt van 10%, de Grand ballon eist zijn tol. Boven op de top wordt de tweede reep letterlijk opgepeuzeld, en maak ik een korte afdaling van 1,5km om daarna nog 2km te klimmen naar de top van de Col du Page een puist van 8,5% gemiddeld. Vanwege zijn korte afstand al bij al een makkie. Rechtsomkeer maken en nog een laatste krachtinspanning naar het hotel , want weer een kilometer klimmen. De trip van vandaag zit erop, bijna 52 klimkilometers en 2500 hoogtemeters later. Het cardio-vasculaire systeem is goed getraind de afgelopen dagen , nu gaan we de loopspieren wakker maken vanaf morgen !

Het doek is gevallen.

Shinsplints, scheenbeenvliesontsteking of periostitis tibialis. Deze veel voorkomende loopblessure geeft ervoor gezorgd dat Lore haar plannen voor de ultraloop dit jaar mag opbergen. Na advies van trainer, kinesist en sportarts was het risico te groot om nog verder te doen. Starten zou misschien nog lukken maar volgens voorhande zorgverstrekkers was het risico op een stressfractuur en bijkomende maandelange revalidatie te groot. Nu kan ze er met 2 maanden rust en oefeningen bij de kinisist vanaf geraken. De zware kuiten in de marathon waren al een duidelijk signaal dat er iets verkeerd zat. Oorzaak zijn waarschijnlijk de nieuwe steunzolen die ze voor haar voorgaande knieproblemen moet dragen. Een iets andere afrol van de voet kunnen hierdoor voor irritatie en ontsteking zorgen. Spijtig maar de plannen zijn naar volgend jaar verschoven, dan is er ook nog een 100km.

Een ree in de dreef , sluikstorten en regen in Hallaar.

Ik heb er weer een drukke sportweek opzitten. Het zwaartepunt lag gisterenavond in Hallaar maar het mooiste moment beleefde ik afgelopen dinsdag toen op een dertigtal meter voor me een ree de dreef naar het kasteel overstak. Op zich geen uitzonderlijke gebeurtenis ware het niet dat de kasteeldreef zo goed als in het centrum van ons dorp ligt. Het stemde me blij en maakte van mijn 13km lange duurloop één grote gebeurtenis. Toch moet er me één ding van het hart: meer en meer kom ik als dagelijks sporter zwerfafval tegen. Je kan het zo gek niet bedenken of je ziet plastic, blikjes, pmd afval , kortom alle rommel die daar binnen 100 jaar nog te vinden is. Ik wil niet de moraalridder uithangen maar ik weet echt niet wat deze mensen bezielt. Neem jullie rommel mee naar huis! In diezelfde mooie dreef ligt zeer opvallend een achtergelaten bus van een wasmiddel, je kan er echt niet naastkijken. Onze natuurwegen liggen er vol van. Draag aub zorg voor deze aardbol en begin bij jezelf.
Terug naar vrijdag dan maar. In Hallaar waren de Heistse Berglopers zeer succesvol want niet elke organisatie kan 880 inschrijvingen bij elkaar krijgen voor een loopwedstrijd. Het decor is echter niet te versmaden, je kan 1 ronde (5km) , twee of drie ronden lopen in de mooie bosrijke omgeving van de Averegten. Een prachtig natuurdomein dat zich uitstrekt tussen Itegem en Heist op den Berg. In navolging van de 5km in Geel twee weken geleden, maakte ik me hier ook op voor de kortste afstand. De benen voelden echter niet fris aan, maar wel het weer. Bij de start begon het te regenen en 13° is dan niet echt warm. Met zoveel lopers aan de start is er automatisch een sterke bezetting, mijn uiteindelijke 23ste plaats (op 337) zegt genoeg. Het gedrum in de start op zo een korte afstand is niet aan bij besteed, waardoor het weer een lange inhaalrace werd. Met een gemiddelde van 3'37"/km ben ik best tevreden.
Vanmorgen had ik toch wat last van verzuurde spieren tijdens de voormiddagtocht op de koersfiets. In de namiddag stond er een optreden op het programma van de rockgroep Sjfëttlich, waar Brecht leadgitaar speelt. Op het "Vospop" festival in Bree gaven ze driekwartier het beste van zichzelf. Ik denk dat ik morgen maar eens een rustdag neem...

Over de Stockeu en de Redoute.

Vandaag voor de eerste keer in mijn leven gaan fietsen over de taalgrens. Vanuit Remouchamps reden we over vijf hellingen naar Stavelot en terug. Onderweg werden o.a. de Thier de Coo, Stockeu en La Redoute bedwongen, drie kuitenbijters van formaat met stijgingspercentages tot 21%. Onze oudste zoon Ilja testte zijn nieuwe racefiets uit en hij reed hij vlot mee bergop. Op de Redoute werd het een prestigeduel dat onbeslist eindigde. De zon en de aangename temperaturen deden de rest.

Mooie derde plaats op Beker van Vlaanderen

Emma behaalde gisteren in Herentals een mooie derde plaats tijdens de interclub in de hoogste afdeling bij de cadetten/scholieren. Ze had nog veel overschot bij haar geslaagde tweede poging op 1m53. De dames van Ac Herentals werden knap vijfde in de eindstand.

Iets helemaal anders.....

Onze zoon Brecht verschijnt binnenkort mee op de nieuwe cd-single van de Vlaamse muziekgroep "Yevgueni". Volgende week komt hun single "Nieuwe meisjes" in de rekken en samen met collega Sebastiaan Schillebeeckx was Brecht onder de groepsnaam "Where's Waldo?" bij de winnende remixes van het nieuwe nummer. Eestdaags zal de remix te koop zijn via I-tunes en dus vanaf volgende week ook in de platenwinkel.Nu kan je de remix reeds beluisteren via volgende link: http://www.yevgueni.be/nieuws.php?page=be , en dan klikken op de "Where's Waldo?" remix.

Sportweekend

Dit weekend was het terug een geslaagd sportfestijn. Vrijdag het BK sprint triatlon voor clubs in Charleroi. 750m zwemmen, 20km fietsen en 5km lopen. Ons kleine Waregemse WTDT clubje slaagde erin zich tussen de groten te mengen met een 10de plaats op 56clubs. Jawel, Stijn, Lode, Karl, Sophie, Maik en Edward hebben de Kinepolis ster van WTDT in het Belgische triatlon firmament geplaatst. Heel, heel sterk. Spijtig genoeg moest ik werken die voormiddag, maar Lore zorgde terplaatse voor een mooie fotoreportage. ’s Avonds waren we voor de 3de maal in 3 weken terug voor een weekendje in de Ardennen, samen met Kurt, Anneke, en onze pubers in Amonines, tussen Houffalize en La Roche. De zaterdag; Lore en Anneke deden een looptrainingske terwijl ik onze pagadders een introductie gaf in het mountainbiken. Elk een uurke met hun papa off-road op de Ardense hellingen klimmen en vooral prachtig afdalen. Ik was aangenaam verrast dat ze beide redelijk vlot bleken te klimmen, dalen was iets anders, maar dat is meer lef en techniek. En vooral ze vonden het tof en willen in de toekomst meer van dat. Gaan ze toch nog sportief worden? Zondag reed ik alleen een prachtige MTB tocht. Echt heel mooi, droog, veel bos en niet te technisch. Dit is biken. Spijtig dat de Ardennen zo ver liggen om elke week hier te komen. In de middag was het de beurt om de echte bikers aan het werk te zien. Met de wereldbekerwedstrijd cross-country was Houffalize even het mekka van de MTB. Man, man, man, mijn ogen uitgekeken hoe deze profbikers over de steile technische hellingen klommen en daalden alsof het niets inhield. Dit is hier nog iets anders dan een veldrit. De MTB top was aanwezig met de toppers uit een 50-tal landen en alle contigenten. De top is vele breder dan in het veldrijden. De Tsjechische vice-wereldkampioen veldrijden en nr2 in de UCI stand, Zdenek Stybar was ook van de partij en finishte als 100ste op 150 deelnemers. Olympisch kampioen Julien Absalon was outstanding, het opkomende Zuid-Afrikaanse talent Burry Stander bevestigde opnieuw en de Zwitsers toonden wat ze zoal in de Alpen leerden. Paulissen haalde de 10 stek. Fluppe “popeye”Meirhaeghe vierde zijn afscheid van het hoogste internationale bikerspeloton met enkele wheelings, high five’s (en een 85ste plaats). Overal waar Filip op het parkoer zat, hoorde je de mensenmassa roepen. Mijn respect voor Sven Nys, jammergenoeg niet present, is nog groter. Om als veldrijder je om te vormen naar topbiker en je met deze toppers te kunnen meten, echt waar, hoedje af. Ik begrijp wel niet goed waarom er geen live verslag op sporza is van deze wedstrijd. Er is slechts 1 grote bike wedstrijd in Belgie, het publiek is even talrijk als het veldrijden, het niveau ligt stukken hoger, de sport is veel internationaler en even professioneel als het topveldrijden. Volgende week volgt wel de BeNeLux cup uit Averbode, met Absalon, Nys en enkele veldrijders; maar de absolute bike top is er niet aanwezig + de wedstrijd geeft geen uitstraling als een wereldbeker. Alsof de Ronde van Vlaanderen niet zou uitgezonden worden, maar het BK wel. Het zal wel met een of ander financieel plaatje te maken hebben zekers. Voor het lopen begint Lore op de sukkel te geraken. Een aanhoudende zeurende pijn, bleek na doktersdiagnose een beginnende scheenbeenvlies ontsteking te zijn. Bij deze terug alternatieve training en fingers crossed dat alles nog goed komt tegen de nacht der nachten.

Emma voor eigen volk over 1m55.

Op de alvast zeer geslaagde "Paletco prijzenmeeting" van thuisclub Ac Herentals heeft Emma op een schitterende manier revanche genomen voor het PK van vorige week. In een spannend hoogspringconcours (alle categorieën) werd ze vierde met 1m55. Ze realiseerde haar beste sprong luttele seconden nadat nationale topper Kristof Beyens de 100 meter overtuigend won. Verder was er ook de overwinning van Barbara Maveau op de 3000 meter die WK veldlopen deelneemster Jana Van Wabeke overtuigend klopte. Een uitgebreid verslag, net als alle uitslagen en foto's kan je vinden op www.acherentals.be. (foto: Interview met JANA VAN WABEKE, dank aan Nest Goossens en ACHL voor de foto)

Terug in mijn biotoop!

Stiekem had ik een dag of tien geleden de 1ste mei met stip aangeduid. Afwachtend hoe de laatste trainingen deze week zouden verlopen, nam ik al dan niet de beslissing om op de Dag van de Arbeid te starten in een loopkoers. De duurlopen draaiden positief uit en dus op naar Geel-Holven gisterenavond voor de kortste afstand, de 4,8km. Eerst de souplesse, weerstand en snelheid een beetje bijschaven en niet direct overdaad plegen, vandaar de keuze voor deze afstand. Een mooie lenteavond, een gezellig kermissfeertje, veel oude bekenden die ik terug zag, mmmm.... dit voelt aan zoals thuis! Buiten twee grappige anekdotes een vlekkeloze organisatie van de plaatselijke Landelijke Gilde in samenwerking met Ac Geel. Ik was niet alleen om de wenkbrauwen te fronsen toen de speaker enkele ogenblikken voor de start blijkbaar fier de deelname bevestigde van Yoeri Beyens (de latere winnaar van de 12,5km) die werd aangekondigd als deelnemer van de 4x400 meter ploeg aan de voorbije Olympische Spelen. Een klein lachje kon ik niet onderdrukken bij deze toch wel vrij grote "atletiekvergissing". Enfin , de man deed zijn best om alles in goede banen te leiden! Een tweede grappig moment deed zich voor bij de kleedkamers. Twee deuren, echter zonder verdere aanduiding welke de dames of heren ruimte was. 50% kans dus, zeer voorzichtig opende ik de deur links van mij en prijs natuurlijk! Snel de deur weer dicht en dan maar wijselijk de rechtse deur genomen! Tien minuten later dezelfde vergissing, maar dan wel een bende gibberende en kwetterende dames die ook de verkeerde deur namen. Tussen deze twee gebeurtenissen door moest er ook nog gelopen worden, na een zeer snelle start (3'30" in de eerste km) lag het tempo de volgende kilometers een stuk lager. Toch nog op de 9de plaats geëindigd in 17'24", meer dan 16km/u, van een rentree gesproken! Tevreden huiswaarts gekeerd dus.
Vandaag op mijn gemak een duurloopje gedaan van 10km, en raar maar waar: op het sportcentrum stond een Mechelaar met een mountainbike die me naar de start en het parcours van de Monumentenmarathon vroeg. Gewapend met balpen en fototoestel kwam de man het parcours (nu al) verkennen! Rare jongens, die lopers. (Foto(bron): met dank aan Landelijke Gilde Geel-Holven)