Succesvolle voorjaarsmarathon te Antwerpen.

"Don't stop me now, 'cause I'am having a good time, Yes I'am having a good time. I don't wanna stop at all!!" Met deze hit van Queen kan ik perfect uitdrukken hoe ik me gisteren aan de finish voelde na het volbrengen van mijn 8ste marathon. Om 6u uit de bedstee. Buiten een gezapige regenval. Veel zin in een marathon lopen had ik niet. Nog eens op de weegschaal, slik, 73.7kg in mijne full monty. Dat was exact 10kg meer dan 4jaar terug tijdens de London marathon. Dat kon toch niet van de spaghetti alleen zijn de laatste dagen. Met een zeer gebrekkige voorbereiding, lees: "weinig motivatie om er voor te trainen", wist ik niet wat het zou worden. Sinds de Ironman lukt het gewoon niet meer om met inzet te trainen. Met slechts 1 lange duurloop van 28km, 1 van 20km, 2 van 18km, een 10miles wedstrijd en geen enkele intervaltraining in de benen kon het alle kanten uit. Overtraind was ik zeker niet. Kon ik nu het bewijs leveren dat ellenlange duurlopen niet nodig zijn als de basis er eenmaal is. In het triatlonwereldje staan veel trainers sceptisch tegenover de belasting van zeer lange duurlopen. Bij de start bleef het regenen. Clubgenoten Joos en Bart gingen voor 3.30. Lore, Henny en mezelf voor een tijd rond de 4.15 à 4.30. Gewapend met 4 energiegels, 3 isotone drankpoeders en een halve liter sportdrank vertrokken we richting waaslandtunnel. De ballons van 4.15 liepen iets te snel voor ons. Reeds in het uitlopen van de waaslandtunnel moest ik Lore en Henny laten lopen. Op 5km kwamen we terug bij elkaar, maar door een plaspauze liep ik terug alleen. Ook Henny had last van zijn waterhuishouding, zodat de laatste clubpositie een paar maal wisselde. Bij 10km zat ik Lore terug op de hielen, maar terug een plasstop en weer weg was ze. Kwam het door de regen en de frisse temperaturen, maar dit maakte ik nog nooit mee. Op 15km kwamen Lore, Henny en ikzelf terug bij elkaar en jawel terug allen de kant gaan opzoeken om het overtollige vocht af te laten. Op 18km voelde ik dat ik vlotter liep dan Lore die last had van stijve benen, nog een gevolg van de Ardennen stage. We liepen elk op eigen tempo verder. Halverwege doortocht in 2.08 en nog steeds een goed gevoel. Intussen had ik gezelschap gekregen van een plaatselijke loper, die mij als een volleerde stadsgids attent maakte op zijn schoolgaande jeugdjaren in de buurt. Niet dat ik hier een boodschap aan had, maar zo ging de tijd ietsje vlugger. Op 30km namen we afscheid want ik moest terug de kant op om de laatste maal te plassen. Nog steeds een goed gevoel. Er rijpte het idee om eens een negatieve split te proberen. Daarvoor moest ik onder de 4.16 duiken en dit zat er nog steeds in. Intussen was de regen gestopt, trok ik mijn shirt met lange mouwen uit en trok het gashendel een beetje open. Het bleef vlot gaan, km's volgden zonder problemen. Een extra motivatie was dat ik vanaf nu constant lopers inhaalde die blijkbaar de eerste helft verkeerd hadden ingeschat, geen enkele loper stak me nu nog voorbij, uitgezonderd de aflossingslopers. Aan 35km de 1ste ballon van 4.15 in zicht en deze liet ik vlot achter, op 37km de 2de ballon van 4.15 en ook deze moest eraan geloven. Op 40km voelde ik me nog fris en nu was het alle gas open. De laatste 200m kon er zelfs nog een sprint uitgeperst worden met een plaatselijke loper. Afgeklokt op 4.08. Van een negatieve split gesproken, maar liefst 8minuten vlugger in het 2deel dan in de 1ste helft en nog ver van leeg gelopen. Supercontent natuurlijk. Met deze tijd benader ik de tijd van Parijs (4.07) 3jaar terug, maar toen was ik bekaf. Met mijn gewicht van Londen en wat extra snelheids training moet ik zeker terug in staat zijn om onder de 4u te duiken. Lore maakte er verder een trainingsloop van door de zware stijve benen en haalde 4.27, een goeie training voor de komende ultraloop. Henny kreeg het nog zwaar te verduren in de laatste km's en liep 4.32. Bart finishte in 3.29 en Joos volgde enkele minuten later. Een prachtprestatie liep onze collega Dirk Vanthuyne alias de Reus van Vlaanderen. Hij verpulverde zijn PR met maar liefst 9minuten in 3.13. Heel sterk. Dinsdag waren we nog samen naar een filmvoorstelling van Iron Maiden gaan zien bij sponsor Kinepolis. Misschien zaten de heavy metal tonen er voor iets tussen dat we beiden goed presteerden?

Emma nipt naast het podium op PK.

Op de tweede dag van het PK in Merksem werd Emma vierde in het hoogspringen met 1m48. Op een uitgeregende atletiekbaan werden er geen uitzonderlijke hoogtes gehaald. Gisteren verpulverde ze wel met bijna 1 seconde haar persoonlijk record op de 80m horden in thuisbasis Herentals. Ze haalde de finale en werd daar 7de in 14"12, daarmee komt ze dichtbij de 14 seconden grens. Het werd een echte "zusterstrijd" want haar vriendin Kim Van Laer finishte als 8ste in 14"13, op slechts 1 honderste van een seconde. Een zeer mooie prestatie van beide meisjes.

Triatlonstage Butgenbach

Ons jaarlijkse clubstage met de WTDT triatleten zit er weeral op. 3dagen in de prachtige streek rond Butgenbach. Naar gewoonte logeerden we terug in het sportcomplex Worriken. Dit jaar waren we talrijk met 14 atleten en atletes vertegenwoordigd. Nieuwkomers Bart V., Ruben, Lore en Charlene konden van de familiale sfeer proeven die bij WTDT heerst. Vrijdag was een regendag om u tegen te zeggen. Van 's morgens tot 's avonds bakken hemelvocht. Flandriens Karl, Sophie, Maik en Jurgen besloten om toch te fietsen. De meesten hadden echter liever de loopschoenen in de regen dan drijfnatte fietskledij rond het lijf. Met Lore, Piet, Jannick, Charlene en mezelf liepen we een 10-tal km door het golvende landschap met regen als afkoeling. Intussen waren Bart, Peter en Pascal ook aangekomen en konden we een daarna zwemtraining afwerken. Na het zwemmen volgde "boefen" en als afsluitende sportactiviteit nog een uurtje volleybal. Triatleten en een bal; geen ideale combinatie, met soms hilarische momenten. De avond werd afgesloten in een plaatselijke jongerenkroeg. Laat werd het niet, de meesten begonnen de trainingsarbeid al te voelen en het zwaarste moest nog komen. De zaterdagmorgen stond terug een zwemtraining voor het ontbijt op het programma. Intussen was Ruben ook aangekomen, deze was 's morgens al om 5u op pad om tijdig te kunnen zwemmen. Na het ontbijt volgde een, naargelang het niveau, een pittige fietstraining. Het was nog zwaar bewolkt, maar het regenen was toch gestopt. Gekweste atleet Kurt fungeerde als fotograaf, bevoorradingspostverzorger en "Lore op het juiste pad zetter". Lore fietste 2rondjes in de buurt gevolgd door een duurloop. Met de rest reden we eerst enkele uren tesamen tot in de omgeving van Stavelot. De gevreesde Stockeu werd links of was het rechts gelaten. In Stavelot splitste de groep. De sterkste fietsers Maik, Sophie, Karl, Ruben, Piet en Jurgen reden een route van 150km. Met Bart V., Peter, Pascal, Charlene, Jannick en ik reden we een rit van 87km. Na de fietsrit volgde een inschattingsloop van 10km. Iedereen gaf op voorhand de tijd op die hij dacht te lopen op het 10km golvende parcours, zonder uurwerk, hartslag of snelheidsmeter. Enkel op het gevoel. Diegene die dichtst bij zijn vooropgestelde tijd zat, won. En de winnaar is....ikke. Op de second klop de exact vooropgestelde tijd gelopen. Lore zat er 40" naast, Karl en Peter zaten er ook met minder dan 1' afwijking dicht bij. 'S avonds terug gezellig het vochtgehalte bijvullen met het plaatselijke gerstenat. 'S anderendaags liepen enkele die-hards om 7.00 een 10km duurloop voor het ontbijt. Na het ontbijt begon de zon zowaar te piepen. Met Lore fietste ik een kort ritje van een uurke en daarna liepen we rond het meer exact een 10km rondje door de prachtige natuur. Een aanrader ware het niet dat mijn batterijen nu wel leeg waren. De anderen fietsen nog een rondje van 75km. Na het doucheke nog biefstuk (lees gebakken schoenzool) met friet. Opkuisen van het chalet en nog een terraske in Malmedy als afsluiter van terug een geslaagde triatlonstage. De eerste voor Lore als triatlete. Op naar volgend jaar.

Koppenberg Revisited.

Vandaag was het de ideale dag om de fietsbenen eens te testen op de hellingen van de Vlaamse Ardennen. Het zou me ook even doen vergeten dat eigenlijk op deze dag de Utrecht marathon wordt gelopen , de wedstrijd die ik wegens de enkelblessure moest afzeggen. Met z'n vieren reden we vanochtend richting Oudenaarde om van daaruit de oranje lus te doen van het Ronde Van Vlaanderen parcours. 75km en tien hellingen : Kluisberg, Knokteberg,Oude Kwaremont,Kruisberg,Hotond,Paterberg,Koppenberg,Steenbeekdries,Taaienberg en Eikenberg. Met vrouwtje Carine, zoon Ilja en fietsmaat Stefan werd het eerste halfuur nog afgehaspeld in de mist, maar vanaf de Kluisberg genoten we van een zonovergoten tweede Paasdag. De Kluisberg is geen makkie als opwarmer, en de Knokteberg(Cote de Trieu) al evenmin, maar het zijn twee mooie hellingen om op te rijden. Daarentegen is de Oude Kwaremont een pak minder steil, maar de kasseien hebben daar hun beste tijd gehad. Voor Ilja meteen de vuurdoop, met slechts een 250km fietskilometers in de benen. Alleen op de Koppenberg moest hij even voet aan de grond zetten, maar verder heeft hij heel de dag vlot meegefietst. In Ronse reed ik voor de eerste keer de Kruisberg op, een mooie klim, met de Hotond kort daarna. Even krijg je het gevoel dat je ergens in het buitenland één of andere col oprijdt. Het werd voor mij een prettig weerzien met het duo Pater- Koppenberg, mijn twee lievelingen. Vlotjes naar boven gereden, even alles uit de kast op de steile stroken, maar conditie genoeg om de top op de fiets te halen. Bij laatstgenoemde was ik wel de enige van ons vier die geen voet aan de grond moest zetten. Het blijven echter wel niet te onderschatten kuitenbijters. Naar het einde toe kregen we wat meer kasseien onder de wielen geschoven, niet echt mijn favoriete bezigheid. Enfin, het werd een mooie uitstap in een schitterende streek , zeker voor ons , mensen van het vlakke land. Nadien nog een "pater" van Westmalle genuttigd, naar mijn bescheiden mening het beste bier ter wereld. Fietsen op de auto en terug naar de Kempen. De ultieme uitdaging blijft toch om eens het parcours uit het boek van Dirk Van Thuyne (Fietsen in de Vlaamse Ardennen) te rijden. 30 hellingen gespreid over 150km. Probleem is natuurlijk wel dat je de weg moet kennen, en om de haverklap in het boek lezen hoe je moet rijden is natuurlijk ook niet handig. Misschien wil Dirk wel eens gids spelen mocht hij dit lezen, of me een tip geven hoe ik te werk moet gaan....

Emma springt limiet voor BK.

Vijf weken na het einde van het indoorseizoen heeft Emma de start van het zomerseizoen niet gemist. In Turnhout won ze vandaag op de open meeting van ATAC het hoogspringen bij de cadetten met een sprong over 1m50. Daarmee haalde ze ook de limiet voor het Belgisch kampioenschap later op het seizoen in Nijvel. Op de 80m horden stelde ze haar besttijd scherper tot 14"30, weliswaar handgestopt omdat de elektronische tijdsopmeting het liet afweten tijdens dit eerste loopnummer van de middag. Nog meer goed nieuws: met mijn enkelblessure gaat het verder de goeie kant op. Na een zeer voorzichtig begin vorige week ben ik de voorbije week joggend aan 8km geraakt(donderdag) en vandaag zat er al een duurloopje in van 30 minuten aan bijna 13km/u. Vooral in de bochten en op oneffenheden in het wegdek doet de enkel zich nog gevoelen. Voorzichtigheid is dus zeker geen overbodige luxe de komende dagen en weken.

Licht op groen!

Na 2weken verplichte looprust was het het moment om te testen of de marathon lopen nog zin had. Vorige week zaterdag had ik al een 5km gelopen zonder pijn maar met een piepende ademhaling door een aanslepende verkoudheid op de onderste luchtwegen. Woensdagavond net voor de zwemtraining nog eens een 5km met Lore op de Finse piste verliep ook vlekkeloos en donderdagmorgen idem dito voor een 10km samen met ex-dreamteamer2008, Dirk en Lore.
Vrijdagmorgen nog eens onze nieuwe clubkledij op de racefiets gaan schouwen en Lore zei dat het goed was. De broek knelde een beetje, maar de kleuren pasten perfect bij haar fiets en daarvoor heeft ze zadelpijn over. Het oog wil ook wat. Vandaag had ik een duurloop van 3uur gepland. Als ik dit zonder pijn en zonder vermoeidheid kon lopen dan stond het licht op groen voor de Antwerp marathon. Bij de start geen pijn en soepele benen, na 10km kwam ik aan de achterzijde ten huize scone broer Lourens en liepen we samen tot aan de brug in Harelbeke, daarna via Beveren-leie terug naar Desselgem. Lourens had daar zijn 70minuten training erop zitten en voor mij volgde de laatste 10km. Terug thuis geen pijn gevoeld en ook geen vermoeid gevoel. Antwerp, here I come!

Spurtje op de Vinkenberg.

Met het oog op het fietsweekend van Hemelvaart in de Vogezen hebben we vandaag onze fietskilometers een beetje uitgebreid. Wegens de enkelblessure is de koersfiets eerder van de haak gehaald dan gepland. Een retourtje naar Scherpenheuvel is altijd tof na een lange winter. Het werd ook de vuurdoop voor zoon Ilja die met zijn nieuwe racefiets nog niet meer dan 40km in één rit had afgelegd. Het weer was dan wel minder schitterend dan gisteren, we konden ons toch genoeg opwarmen. Op de Vinkenberg tussen Zichem en Kaggevinne gingen we elkaar eens testen. Collega fietsmaat Stefan, Ilja en ikzelf waagden ons aan een vinnig spurtje bergop. En ik moet het toegeven, qua explosiviteit is er nu al weinig meer te doen aan mijn 23 jaar jongere zoon. Afwachten wat het wordt de komende weken op de langere heuvels van de Vlaamse Ardennen. Het was voor mezelf plezant om nog eens het gevoel hebben van echt te sporten na deze 80km lange fietstocht. Hopelijk maken de grote kanonnen er morgen in de Ronde van Vlaanderen ook een spektakel van. (foto: Vinkenberg in Kaggevinne:bron WT Millegem)

5 minuutjes.

Een niemendalletje, niets vergeleken met alle kilometers die ik ooit al afmaalde, maar toch heb ik bij valavond 5 minuten gaan lopen. Met een stijve enkel die nog niet goed afwikkelt, maar achteraf toch goed aanvoelde. Voor het eerst in zes jaar zal ik niet starten in een voorjaarsmarathon. Het feest begint zondag in Rotterdam , gaat dan dezelfde dag via Parijs, nadien Utrecht, Boston en Londen naar Antwerpen het laatste weekend van april. Ik wens iedereen die ik ken en meedoet aan een van de voorjaarsmarathons gigantisch veel succes. En laat die vijf minuten van deze avond voor mezelf een nieuwe start zijn.